mama-panel vraag van deze maand...

'Hoe is jullie sexleven?'. Huh??!!??

Nou niet direct de meest gestelde vraag op verjaardagen en partijen. Wel een vraag van het maandblad Mama waar Kaat als Jessica in het Mama-panel zit. Het antwoord mocht ook anoniem. Welnee, dacht ik gelijk. Ik heb lang genoeg anoniem mijn ellende gespuit en ook dat is nu openbare kennis geworden sinds Kaat Mossel gewoon Jessica geworden is. Daarbij krijgt ons sexleven van mij een heuse 10 dus niets om ons voor te schamen. En ook die 10 geef ik t niet omdat we iets doen waar we ons wel voor zouden kunnen schamen overigens en tot zover de details.

Ondanks dat er kinderen rondlopen. Want dat er dan het ene en andere veranderd is zeker. En als je daar niet alert op reageert kan het wel 's zo zijn dat je na jaren ineens beseft dat je inmiddels wel uit de zwangerschapsbroeken bent maar niet meer in een uitdagende positie hebt gelegen sinds de bevalling (hoewel dat op dat moment nauwelijks als uitdagend wordt gezien en ervaren).

Hier komen weken voor dat de enige sex die wij hebben het opwarmen van mijn koude voeten aan Rutger's warme benen is. Maar wie bepaald dat de standaard 2x per week moet zijn? Ik ga desnoods liever eens per half jaar voor een super erotische, mega sexexplosie dan 2 slechte pogingen per week. De frequentie is hier prima. En soms is het een explosie en soms een babyrotje. En soms wordt er in de middag iets opgestart met kusjes en knuffels om vervolgens als iedereen eindelijk in bed ligt volledig afgeserveerd op de bank te hangen en te denken 'volgende keer misschien'. Daarbij ligt het voor vrouwen toch een tikkie anders. Als ik een dag gesopt, gewerkt, gehuishoud en gemoederd heb en daarnaast een bad hairday plus de maandelijkse pukkel in mijn gezicht krijg voel ik me niet bepaald de sexy verleidster die Rutger op dat moment wel in mij denkt te zien.

Waarom ik ons dan toch een 10 geef?

Omdat een goed sexleven afhangt van het bezorgen van plezier aan elkaar. Niet als een verplichting die erbij hoort omdat je nu eenmaal elkaar's partner bent. Daar heeft frequentie, gebruik van extra's of wat dan ook helemaal niets mee te maken. Dan gaat het enkel om respect en houden van!

Nou maar hopen dat ik daar iets van teruglees in het verhaaltje in Mama-magazine...

so heeeee!

Ik roep altijd heel hard dat Google absoluut 'your friend' is en de samenwerking met 'my friend' is ook altijd optimaal. Zoekt en gij zult vinden! Maar dat kost soms behoorlijk wat tijd en je wordt de hele wereld over gestuurd.

Maar uiteindelijk ben ik na uren gezoek waarbij ik zowat de hele dag heb vergoogled enkele adressen voor KaatLender produkten rijker. Of ik er ook wijzer van geworden ben moeten we nog even afwachten. En toen bedacht ik me: "hoe deed ik dat nou vroeger?!?". Toen internet nog nauwelijks in een huishouden was geïntegreerd en de mobiele telefoons zo groot waren als koelkasten (en net zo goed kwijt in je huis als die kleine ielepiele mobieltjes van nu).

Ik zie mezelf nog zitten, juffrouw de secretaresse aan de Telex. Mijn hemel wat een gedoe. Maar ook toen deden we zaken. Minder snel, dat dan weer wel. Waren we dan meer geduldig. Of berusten we toen gewoon in het feit dat het tijd in beslag nam om respons te krijgen. Want ik betrapte me er vanmiddag op ongeduld. Ik belde een bedrijf in mijn zoektocht naar produkten en toen als antwoord kwam dat ze me binnen enkele dagen hoopten terug te bellen vond ik dat als rijkelijk lang klinken.

Geduld... een trekje waar je jezelf als moeder behoorlijk in kan oefenen maar waar je in het dagelijkse leven nauwelijks nuttig gebruik van hoeft te maken, hooguit in de rij bij de supermarkt omdat de andere rijen altijd sneller gaan. En nu dus, bij het wachten op dat verlossende telefoontje dat mij gaat vertellen of ik al dan niet een gewenste toevoeging kan doen aan de KaatLender.

Enkele dagen! Hebben ze daar geen google?