lieve Rutger...

er wordt ontzettend aan je gedacht. Ik weet dat je af en toe inlogt om het blog alvast te lezen voor ik ze je opstuur in je wekelijkse pakketje.

Toen ik gister op twitter liet weten dat je even een dipje had, kwamen er wat berichtjes voor je en inmiddels heb ik een heuse tweet-inzamelingsactie gestart die ik je allemaal ga toesturen op een mooie kaart. Je hebt dus iets om naar uit te kijken volgende week zondag!

En als topper heeft de B-llerliefste voor mijn AAAAALLerliefste een pracht van een kartoen gemaakt...

Wij kennen daar een hoop bijzondere mensen. Misschien dat je dan nu dat twitteraccount toch maar 's moet gaan inrichten :-)

Er wordt écht ontzettend aan jou, en daarmee ook aan je collega's, gedacht! Voor je het weet zitten we op de brug, met de mooiste skyline van de wereld op de achtergrond! En je weet het... het wordt elke dag een beetje meer....

Midtermdip

Midterm... zo noemen ze het midden van de uitzending. En wij hikken er nu tegenaan. Nouja, ik hik, mijn Allerliefste botst. 'Ik baal en ik wil naar huis', dat was de strekking van zijn telefoontje gister. Hij wilde naar huis, naar ons en in ieder geval weg daar uit die zandhoop, die hitte, die sleur.

Niet dat het er niet 'leuk' is, hij heeft het best naar zijn zin. Maar hij heeft het nu allemaal wel gezien en gedaan. De omstandigheden zijn natuurlijk niet optimaal. Ze maken dagen van soms wel 22 uur, hebben niet echt 'vrije dagen' maar zijn vrij als de situatie het toelaat en dan is er vast en zeker ook het oorlogsgevoel dat meespeelt. Ik kan het vanaf hier niet goed inschatten, veel verteld hij er niet over. Enkel dat hij nu naar huis wil...

Dus vertel ik over hier. Over 2 pubers die ruzie maken om flippo's. Over Jamie die die morgen de volle lading kreeg van de gereedsschapstrolley toen hij alle lades openzette en me weer een doodsschrik bezorgde, over de KaatLender die ik voor hem op de post heb gedaan en over de twitterveiling die richting 35K ging op dat moment.
Ik mopper ondertussen op Jamie die tijdens dit telefoongesprek eerst de slaapkamer van zijn grote broer met glassex besproeid, daarna boos scheldt omdat ik hem niet los wil laten zodat hij verder kan gaan met rotzooien en die ik, als ik even weg ben gelopen uit de badkamer en weer terugkom, met kleren en al aan onder de douche terugvindt.

Geen optimaal opbeurgesprek dus, zou je denken. Maar dit is wel de chaos in huize Mossel die Rutger zo mist en waar hij per telefoon gewoon een o zo nodige volle dosis van meekreeg.

Nadat we hebben opgehangen vind ik Jamie beneden terug die een mooie sudocreme-tekening heeft gemaakt op de salontafel, stuurt hij met één klik mijn beeldscherm in de war (kostte mij heel wat moeite meer om het weer in orde te krijgen), ging de flippo ruzie door, stapelde Jamie ondertussen alle boodschappen van plank 1 op elkaar om een trap te maken richting plank 3 (chipsplank), wilde iedereen ineens naar de Ikea (?!?) en bedenk ik al boodschappen terugruimend een plan (multi-tasken noemen wij moeders dat) om Rutger weer op te beuren. Als ik me omdraai moet ik zelf opgebeurd worden omdat ik één pak suiker door de woonkamer gestrooid zie worden in alweer een nieuwe tekencreatie van de jongste.

Mijn midtermoplossing? Die vaders terug naar huis en de moeders richting daar....

One of our own

Volgende week staat er weer een TF (ThuisFront) dag op het programma. En hoewel we natuurlijk veel meer contact hebben dan we dachten te hebben is dat toch een moment waar ik naar uitkijk. Gewoon het grote scherm, Rutger zien tussen z'n collega's...
En het feit dat je zelf tussen mensen zit die het snappen. Want de meesten snappen het gewoon niet zo. Die leven hun leventje en hebben geen idee hoe het is. En ook niet zoveel interesse.

Gister keek ik naar één of ander vliegveld-programma over het wel en wee van de douane volgens mij. Geen idee, maar vroeg naar bed heb ik geen zin in en in bed tv kijken ook niet zo... dus laptop ik nog wat op de bank en volg met een half oog het programma. En toen kwamen er ineens een hele berg militairen in beeld. Terug vanuit Afghanistan. Gewoon op het vliegveld tussen de andere passagiers door. Toen ze de ontvangst hal inliepen stond daar allemaal familie. Ze waren 8 maanden van huis geweest en nu weer veilig thuis. En mensen waar ze voorbij liepen klopten ze allemaal op hun schouder,... 'glad you came home safe'... geen familie maar gewoon mensen die ook iemand kwamen halen of in de ontvangsthal rondliepen.

Iemand van de douane die vertelde dat hij op momenten dat hij deze groepen doorliet altijd een gevoel van trots had 'one of our own is home safe'...

Ik kan niet vertellen hoe vaak ik al heb gehoord 'had ie maar een vak moeten leren'... en als ik dan niet dubbel lig van het lachen ben ik degene zonder humor. Niet dat het me interesseert maar dat snap ik dan weer niet!

samen aan de thee....

Hij aan zijn kant van het beeldscherm, ik aan de mijne. Hij met koffie, ik met thee. En ondertussen MSN-en we. Nog geen 7 uur, iedereen slaapt nog in huize Mossel. En heel even voelt het alsof ie gewoon naast me zit en we 's ochtends, voor hij naar zijn werk gaat, op de bank een bakkie doen.

We moeten nog 'maar' 77 nachies. Dat betekent dat we er al 67 hebben gedaan.

67 eenzame nachten en overvolle dagen. Iemand vertelde me voor Rutger wegging dat het een soort rouwproces zou worden. Dat leek me toen een tikkie onzin. Maar inmiddels heb ik een aantal fases achter de rug.

De ontkenning van de eerste tijd waarin ik me op dingen in het huis stortte. Vol energie. Ontkenning die omsloeg in een licht depressief gevoel toen ik op de kalender zag dat het toch wel erg lang was... 4,5 maand. Al snel gevolgd door een gevoel van kracht en vechten. Laten zien aan mezelf dat ik het ook in m'n uppie kan.

Want laten we wel zijn, ik ben nu langer alleen dan ik ooit ben geweest. Na mijn scheiding leerde ik al snel Rutger kennen en zijn we nauwelijks meer uit elkaar geweest. En heb ik ook erg op Rutger kunnen leunen. Kabbelde het wel lekker rustig voort . Juist in deze periode dat Rutger weg zou zijn stonden er al wat beslissingen op het programma. De KaatLender, zakelijke keuzes, doe ik het zus of toch maar zo. Voor het vertrek dachten we nog wel wat zaken door te spreken maar toen ineens was hij weg. En 'even bespreken' zat er niet meer in.

Toen kwam het event van Zaak & Vrouw op mijn pad. Maar voor ik me er in kon storten, kwam Twitterveiling als een trein aandenderen. En nu kan ik niet even bellen met hoe ik dit of hoe ik dat moet doen. Of wachten tot Rutger een voet binnen de deur zet en losbarsten in verhalen en met vragen.

Vertrouwen op mijn eigen inzicht, kennis en ervaring. En ik kán het! Tis wat Rutger vanochtend al zei... 'dat ik nou helemaal naar Afghanistan moest om je dat te laten ontdekken'.

Rondje KAF, de details (soort van...)

"Jij vertelt ook nooit iets!". Het verwijt wat vanaf de Boxtelse basis nogal 's richting Kandahar geslingerd wordt. Nou snap ik wel dat hij niet zo heel veel mág vertellen maar ik hoef ook geen defensie-details... ik wil weten over wie wat zei en hoe die keek en waar ze stonden en ... vrouwenpraat dus ;-)
En dus heb ik net zo lang gevraagd tot ik eindelijk een beetje een beeld kreeg van de wandel vierdaagse op KAF :-)

Alle 4 de dagen is er rondje landingsbaan gelopen. Niet de 50 of iets minder kilometers die de Nijmeegse aangeeft maar toch een goeie 15 in totaal.
Met een start 's ochtends om 6 uur. En dan al drukkend warm en vervelend heet. Veel water drinken (o.a. aangedragen door mijnheer Mossel) en vrolijk verder stappen. En liepen alleen de Nederlandse dames en heren mee? Niks d'r van. Ook de Amerikanen, Canadezen en Engelsen deden mee voor het Nederlandse goede doel! Want die 4-daagse werd niet voor de gezelligheid gelopen. De kilometers werden gesponsord door het thuisfront. Een amerikaanse collega haalde een goede US 300 op die in de pot werd bijgestort.

De totale opbrengst is nog niet geteld maar kan ook aardig oplopen. En de laatste dag waren er wel veel blaren maar nul gladiolen. Om dat te compenseren kwam er wel een Blarenbal en was het nog lang onrustig in het kandaharse Holland House ... met Jip & Janneke champagne.

Gelukkig is er nog Defensie die een bericht plaatsten zodat de hiaten in het verhaal van Mijnheer Mossel dan toch ingevuld kunnen worden met sappige details, die lees je hier en Karen, mijn twitterveiling-contactpersoon op KAF deed ook haar duit (duitje, één dag!) in het wandelzakje...

Respect dus voor de 'wandelaars' daar en mijnheer Mossel... volgende keer weer gezellie klessebessen :-)

de 4-daagse en andere beslommeringen

De dood of de gladiolen...

Niet voor Rutger zo te zien, want hij wandelde de 4-daagse op KAF niet mee. Hij regelde het water. Eén team één taak maar niet als er gelopen moet worden in 50 graden, over niet al te prettig terrein en niet al te gezellige paden op en lanen in.

Rutger regelde het water. Niet onbelangrijk, maar toch...

En ondertussen gaat het leven hier door. Twitterveil ik inmiddels richting de 30.000 euro (DER TIG DUIZEND!!!) het is toch te gek! En de juichstemming, het medeleven, het bieden en het aanbieden en alles wat er mee samenhangt... het is echt te mooi om mee te maken. Ik kan gewoon niet uitleggen hoe het voelt om daar onderdeel van te mogen zijn.

Ik kan ook niet uitleggen hoe grappig het was dat iedereen zo meeleefde met mijn wens om het dinertje op de Erasmusbrug in Rotterdam te bemachtigen. Toen bleek dat Rutger, als verrassing een behoorlijk bod had uitgeschreven onder de naam Mijnheer Mossel, omdat hij wel vermoedde dat ik dát dinertje heel graag wilde doen gunde iedereen me dit dinertje van harte! (maar dat kan ook komen door het dreigement dat ik overbieders hoogst persoonlijk zwemles in de Maas zou geven...). 11 oktober zitten we er!

Maar ook hoe vermoeiend het is valt niet uit te leggen. Want ondertussen moet er wel een wasje worden gedaan, kindjes worden verzorgd, leuk, lief en aardig worden gebleven, gestofzuigd, gekaatmosselt, geboodschapt en ge-weet-ik-veelt... tis een hoop.

En heb ik dus geen tijd om mijn mijnheer te missen. Want nu we de afgelopen week MSN hebben herontdekt is het heel gemakkelijk om even tussendoor te vragen hoe het gaat en even te kletsen. Geen tijd om hem te missen... tot ik gisteravond twee foto's van hem kreeg via een collega. Was het maar vast 11 oktober!

wat een week!

Werkelijk, je moet er bij zijn om het te kunnen begrijpen. Een week vol met berichten van mensen die belangeloos hun dienst of produkt ter beschikking stelden. En niet zo'n beetje produkten! Nee, de meest prachtige zaken staan er tussen van mega-websites tot zakelijke coaching, heerlijke wandelingen en intense persoonlijke workshops.
Maar ook fantastische schilderijen en kunst, fotografie-workshops en zelfs een etentje op de Erasmusbrug in Rotterdam (ik heb geboden en wie daar bovenuit gaat geef ik persoonlijk een zetje richting Maas)....

De media die het oppikte, de bieders die massaal aan het bieden sloegen en nog altijd slaan en nu, een week verder, staat er bijna 25.000 euro op de teller. Bij elkaar gesprokkeld door al die enthousiaste mensen die het doel, het opbouwen van het schoolsysteem, zo'n ontzettend warm hart toedragen.
En door dit enthousiasme kon ik er zelfs op voorspraak van ATF11 een tweede goed doel, het ondersteunen van een vrouwenhuis in Kabul, aan toevoegen. Zij hebben 15.000 euro nodig voor een concreet project, het starten van een bakkerij, een naaiatelier en ee cateringbedrijf. Om zo die vrouwen te kunnen leren dat zij zichzelf kunnen onderhouden en op eigen benen kunnen staan. En de eerste 5 zijn daarvan dus bijna bij elkaar! Een actie die overigens van harte wordt toegejuicht door S4A.

Twee prachtige doelen en ik hoop dat het einde nog niet in zicht is!

En er waren kippenvel momenten!
Bijvoorbeeld al die hulp bij het opstarten van de website van Tjarko die meer dan hard meegedacht en zo mogelijk nog harder heeft gewerkt om het te stroomlijnen.
Maar ook het thuiskomen dinsdag en muiterij in het Twitterteam te ontdekken. Ipv naar mijn mailbox werd alle veilingmail nu centraal opgevangen en verwerkt. Dat scheelde zo'n hoop stress hier!
Die hause van aanbiedingen die maar blijven komen! Met het ene na het andere bijzondere item.
Of gisteravond toen de winnaars van de veilingen die toen stopten extra geld overmaakten vanwege het initiatief en het ontzettende goede doel.
Maar ook Rutger die zo ontzettend trots en blij is en zo onder de indruk van wat er hier gebeurde de afgelopen dagen.

Soms, heel soms, verliezen we allemaal wel 's een keer het vertrouwen in de mensheid. Mocht je zo'n dipje in de toekomst nou weer 's hebben? Doe dan net als ik zal gaan doen: denk even aan de twitterveiling ....

Twitterveiling...

Schrijf je er wel een blogje over, kreeg ik vanuit meerdere hoeken. Maar al wat ik schreef werd al weer achterhaald en bleef dus ongeplaatst. Want eer ik kon schrijven over zo'n leuk idee dat via Twitter gestart was, was er een site, enorm veel mensen die het een fantastisch idee vonden, stroomden er items binnen die ik mocht veilen en werden er logo's ontworpen, biedingen gedaan .... Had ik ineens een toezegging van @PauldeLeeuw voor kaarten voor zijn TV-show, kreeg ik vele aanbiedingen voor coaching bij 'stoppen met roken' en nog heel veel zaken meer die je kunt laten coachen. Boeken, huisconcerten, sieraden, kaarten voor dierenpark, ... te veel om op te noemen en er zit nog veel meer in de pijpleiding.

Kwam er spontaan hulp op gang bij het invoeren van al dat aanbod en hield ik Marco (@Borsato) 's meet&greet lekker voor mezelf (neee, niet om te houden maar om in te voeren). En de website... mijn hemel wat een werk voor @Tjarko die er bovenop zit om de site maar zo soepel mogelijk in te richten en te voorzien van allerlei gemakken. Zorgde een juriste (via Twitter gevonden) voor de nodige adviezen en begeleiding en bleven die aanbiedingen nog altijd maar binnenstromen.

En dat allemaal in nog geen dag!

Waarin ik het doe? Om Rutger en zijn collega's te ondersteunen bij hun inzameling voor het al 's door mij genoemde Schoolsupport4Afghanistan

En waarom de anderen het doen? Omdat ze mij kennen, het doel geweldig vinden, graag iets voor een ander over hebben?

En dan komen we bij het meest bijzondere van dit hele gebeuren. We kennen elkaar helemaal niet! Geen van allen. Niet persoonlijk tenminste, enkel via Twitter en dan komt er naar aanleiding van een ideetje een hele stroom opgang. Zonder aarzelen, zonder argwaan, zonder eigen belang.

Met natuurlijk ook wat negatieve berichtjes omdat dát nou eenmaal nooit uitblijft maar met daar tegenover een enorm spannende biedingenreeks deze zondagavond waarmee de prijs van een unieke fles, de eerste namelijk, Zeeuwierjenever in een klein half uurtje van 25 naar 300 euro ging! (en hierop en op vele andere zaken kun je nog bieden!) Waar dit allemaal plaatsvond? Op de website van de eerste, nederlandse en dus unieke Twitterveiling! Te vinden op http://www.atf11.com/

Nou, genoeg over mij! Wat hebben jullie dit weekend zoal gedaan....

Zomaar een vrouw uit Kabul

Het is een bericht dat ik lees in een Defensie-blad. Het verhaal, uit 2001, gaat over een vrouw van toen 30, die verteld over hoe zij niet beter wist dan dat ze later zou gaan studeren, net als haar moeder. Dat ze iets zou gaan bijdragen aan de samenleving, zou gaan werken en een leven zou hebben.

Ze beschrijft een leven met rokjes, make-up en spijkerbroeken. Picknicken in het park, feesten, tv en radio en studies, werken en ... eigenlijk beschrijft ze het leven van vrouwen hier. Zo ging het daar namelijk ook, tot de Taliban in 1996 kwam. En Burqa's voorschreef, make-up en hakken verbood en besloot dat vrouwen enkel nog onder begeleiding van echtgenoot of vader, een mahram, op straat mochten komen.
Zij maakt zich sterk, in het geheim, voor de Afghaanse vrouwenbond en geeft thuis les in engels en natuurkunde aan vrouwen die het aandurven om door te leven. Stiekem, altijd bang voor verraad en ontdekking. In een vervolgstukje uit 2001 beschrijft ze hoe Kabul door de Noordelijke Alliantie werd ingenomen en hoe de Taliban als een dief in de nacht verdween. En een stukje uit 2002 verteld hoe 2 van haar vriendinnen weer hakken dragen onder hun burqa en toelatingsexamen gaan doen voor de universiteit, hoewel deze volkomen vernietigd is en ontdaan van boeken en middelen.

Verandering dus, maar nog altijd in burqa kennelijk. Dat stukje eindigt met de regels dat vrouwen hun banen dus weer terug gaan krijgen en dat Karzai een nieuwe weg zal inslaan. En ik vraag me af hoe het nu met haar gaat. Heeft Karzai zijn belofte waar gemaakt? Geeft ze nu les zonder angst voor ontdekking? Gebruikt ze haar rode lippenstift, die ze al die jaren in het geheim bij zich droeg? Draagt ze nu wel witte, gehakte schoenen waarvoor anderen tijdens het Taliban-bewind werden bestraft? Gaat ze weer picknicken en alleen over straat?

Ik kan het haar niet vragen. Maar ik kan, als rode lippenstift dragende vrouw in een rokje met witte schoenen eronder, wel mijn bijdrage leveren aan verandering! Dus ga ik extra mijn best doen voor Schoolsupport4Afghanistan, het goede doel waaraan de ploeg van Rutger zich tijdens hun ronde in KAF heeft verbonden.

En voor wie daaraan wil meehelpen? Storten mag op 1317.95.171 tnv Kaat Mossel ovv s4a
Liever overmaken via Paypal? Geen probleem! dat kan door bij Paypal jouw bedrag over te maken naar kaat@kaatmosselgroep.nl

De uiteindelijke cheque zal in oktober in Kandahar worden aangeboden.

mama vs puber

Puber en ik schijnen vaker en vaker te moeten botsen. Zojuist nog. Ik stel hem de vraag die ik de andere 2 ook al stelde 'zouden jullie het leuk vinden om ook iets op te schrijven over hoe jullie het vinden dat Rutger weg is'. De reactie was enthousiast.

Ik leg dus aan Puber uit dat het blog dat ik bijhou en waarin onze avonturen als thuisfront ook worden beschreven, als ik dat wil in boekvorm zal worden uitgegeven. Zijn reactie? 'Krijg je daar geld voor?'....

Ik word daar pisnijdig van. Bij hem draait alles om geld lijkt het soms wel. Niet om geld in het algemeen maar om mijn en Rutger's geld. Tot op de cent had hij graag gehoord wat de extra toeslagen waren op het gewone defensie-salaris nu Rutger op uitzending is. Heel vervelend leek het zíjn missie om dat uit te vinden. Want hij ging er vanuit dat dát zijn bankrekening ook ten goede zou komen.

Waarom ik het zo ergerlijk vind? Omdat hij me dan zo ontzettend aan S.A. te O. doet denken voor wie er ook niets belangrijkers in het leven is. Geld verdienen door zoveel mogelijk te profiteren van anderen. Zou dat dan erfelijk bepaald zijn. Want van zijn vader en moeder in dit huis krijgt hij die fixatie niet mee. Geld is voor ons een middel en geen doel.

En dus was ik na die opmerking klaar met het gesprek. Vervelend was dat hij net op zijn fiets wilde springen om richting S.A. te O. te fietsen. Normaal kan hij niet op woensdag maar nu het vakantie is kan hij met broer en zus mee. En dus heb ik hem een prettige fietstocht gewenst en de deur dicht gedaan.

En dát gebeurt de laatste tijd wel vaker. Dat ik gewoon de deur maar dichtdoe omdat ik geen zin heb in onzinnige opmerkingen en vreemde gedragingen. Omdat hij me de laatste tijd regelmatig tegen mijn haren instrijkt met zijn gedrag en zijn brutale of juist ongeïnteresseerde manier van reageren. Omdat zijn eigen persoontje de laatste tijd zo af en toe ver af staat van wat ik er als basis in heb proberen te stoppen.

En dat botst... leuk hoor puberteit!

Pakjesdag!

de spanning stijgt altijd op dinsdag. Dat is nl pakjesdag! Elk pakketje dat op woensdag in Utrecht op het grote verzamelpunt arriveert is zondag in Afghanistan. Deadline dus... de dinsdag!

En wat stop je erin? Want het moet wel leuk blijven. Wij willen elke week absoluut een pakje doen. Ik hoor van anderen dat ze af en toe een kaartje sturen, want ja, 'we bellen toch'? Niks ervan! In huize Mossel nemen we nooit halve maatregelen dus hebben we tot nu elke week een pakketje gemaakt.

Wat lekkers erin, blogjes uitgeprint erbij, boekje hier, kaartje daar, sd-kaartjes met filmpjes van ons... vullen die doos!

En ik word er altijd blij van. Geeft toch even het idee van 'dichtbij' in plaats van dat 'verre weg'.

Op zich een rare gewaarwording. Iets wat ik al wel wist maar wat ik op de doosdag weer bevestigd krijg: elke dag een beetje meer! Rutger weet wat ik bedoel als ik dat zeg. 'Elke dag een beetje meer' is gestart toen wij elkaar nog maar nauwelijks een week of 2 kenden, hij zijn eigen sokkenmandje kreeg en bij ons kwam wonen. En toen al vrij direct naar Woensdrecht vertrok voor zijn luchtmacht-opleiding. Een heel jaar enkel de weekeinden thuis! We kenden elkaar net 5 weken en hadden 2 weken geen contact omdat hij direct op oefening zou gaan. En we stonden doodsangsten uit: hij omdat hij verwachtte dat ik de sloten zou hebben veranderd, ik omdat ik verwachtte dat hij daar bij zinnen zou komen en mij en de kinderen niet meer zou zien zitten. En toen we elkaar na 2 ontzettend lange weken weer zagen was één blik voldoende.

Het was gewoon elke dag een beetje meer geworden en dat werd het ook in al die jaren die daarna volgden. Maar als je elkaar gewoon elke dag ziet vergeet je dat gevoel wel 's te noemen. Dan is het er 'gewoon'. Maar zo gewoon is het niet! Het is juist ontzettend bijzonder.

En toen ik afgelopen zondag, na ons ene minuutje van een soort van samen , huppelend naar buiten ging en me voelde alsof ik een ontzettend geslaagde first date met onwaarschijnlijke goede sex had gehad.... toen was het ongemerkt absoluut alweer een beetje meer geworden.

Nog maar 96 nachtjes slapen.....

Geschrokken?

"Ik dacht ik bel je even om je gerust te stellen...."

Dan verteld Rutger dat er deze morgen rond 7 uur Afghaanse tijd een zelfmoordaanslag is geweest door een met bommen behangen figuur. Daarbij verloren 2 Afghaanse burgers hun leven en raakten 14 anderen gewond, waaronder 2 ANA (Afghaanse soldaten). De Taliban heeft de aanslag inmiddels opgeëist.

De details heb ik uit een nieuwsbericht van de Canadian Press omdat Rutger me die niet mocht geven. Zelfs waren ze ook wel lichtelijk geschrokken. Je wordt ook op KAF niet elke dag zo vroeg je bed uit geboemd. Raketinslagen zijn gebruikelijker. En hoewel het checkpoint waar het plaatsvond zo'n 3,5 km bij hem verwijderd was, is het toch dichtbij.
Ik schrik niet, ik krijg een stijve nek dus het typt wat lastiger op dit moment.

En dan gaan je gedachten uit naar de gezinnen die nu iemand moeten missen, de schrik bij de kinderen die aan de daar soms dagenlang wachtende chauffeurs hun waren proberen te slijten en iemand die dacht dat hem een rij maagden in het paradijs wacht....

Tot nu toe was het hier in Nederland geen groot nieuws bij mijn weten. Een enkel regeltje bij de NOS. Misschien vanavond bij het journaal...

"En jij", vroeg Rutger, "jij nog nieuws?".... "nou nee, onze voordeur staat nog..."
Want als we ergens goed in zijn in Huize Mossel is het in cynische opmerkingen als de nood aan de man komt!

Goedemiddag Kandahaaaaar!

Doe ik deze jurk aan of toch een andere? Geen make-upje natuurlijk, want met die hitte loopt alles door. Enkel mascara dan. Welke jurk wordt het nou en welke schoenen? Handige tas of leuke tas... oh nee, ik heb ook een handige, leuke tas. Nog even richting spiegel want zit m'n haar wel goed, had ik al mascara en toch maar andere schoenen. Of ander jurkje? De zenuwen gieren door m'n lijf want vandaag zie ik 'm!

Nee, dit is gaat niet over een first date, het is TFO-dag. De afkortingen zijn binnen defensie een way-of-life en TFO is ThuisFrontOrganisatie. Op Volkel, Rutger's homebase, staat er vandaag van alles op het programma om de thuisboel een beetje op te vrolijken. Entertainement, lekker eten en drinken, ballenbak en foto's in tenue voor thuis. We geven onze post af en krijgen doosjes mee voor nieuwe zendingen.

En natuurlijk, hét moment waar we allemaal voor komen: VIDEOOOO VERBINDIIIIIING!

Om stipt 14.00u (nouja, het werd stipt 14.15u) startte het gebeuren. Een zaal met zo'n 150 TF-ers aan onze kant en hun zoon/dochter/man/vrouw op het scherm vanuit Kandahar. Gekkenhuis! En dat voor iets meer dan een half uur. We hebben met z'n allen, aan beide kanten, gezongen voor 2 jarigen, meegedaan met het Hansepanse Kevertje van een ukkepuk en oh en ah geroepen bij al die andere mensen die daar en aan onze kant lief en leed heel even in 't openbaar deelden. En onze 4 musketiers? Die stonden dit keer vooraan en pakten als eersten de microfoon. Met verhalen over Jeffrey's losse tand, Quinty die samen met Jamie zwaait en Max die applaus krijgt bij zijn goede proefwerkcijfer voor wiskunde .... 2 minuutjes maar, maar een belevenis!

Een drukke bedoening volgde met veel kinderen, verzoeken om aanzoeken (niet gehonoreerd overigens), veel 'hoe gaat 't daar hier gaat 't goed' en groetjes over en weer. Gevolgd door een briefing met daarin wat info en nieuws over de toestand in Afghanistan in het algemeen en KAF in het bijzonder. Overigens zijn beide filmpjes online te zien bij Kaat's YouTube-afdeling.

En toen was het voor ons wachten op onze 'tijd'. Om 17.00u stonden onze 5 minuutjes gepland. En 5 minuten onder water is errug lang, 5 minuten videotijd is zo voorbij weet ik nu. Jamie keek naar zijn vader en vond het dermate genant allemaal dat hij enkel gek wilde piepen en rare gezichten trok, de andere 3 riepen door elkaar of hielden allemaal tegelijk hun mond, showde ik ondertussen mijn slanke ikje en werd Rutger zeeziek van ons heen-en-weer gedraai (dat ziet er vreselijk uit aan zijn kant). En toen kwam de klop op de deur alweer dat we nog één minuutje hadden en heb ik alle kinderen de deur uitgekiept en hadden we nog iets minder dan dat ene minuutje voor onszelf. Even 'hij&ikkie'-tijd maar dan met enkele kilometers tussen ons in. En vonden we gelukkig allebei dat de ander er zalig uitzag, zei hij dat mijn jurkjes (per video naar KAF geshowt) er mooi uitzagen, vloog de deur open voor de volgenden en riepen we nog altijd 'doei' toen die familie alweer de plekken innamen....

En nu zijn we weer thuis. En ik? Ik geniet nog even na... ik heb mijn Allerliefste vandaag bijna één hele minuut voor mijzelf gehad in beeld én geluid. Een Allerliefste die er geweldig uitziet in zijn desertpakje (en ook gewoon zonder, tenminste, niet zonder (ja ook) maar gewoon in burger)... was 't maar alvast half oktoberrrrrrrwauw.

Groeten uit Afghanistan!

Een doosje bij de post. Van Rutger. Hij had er over gesproken dat hij z'n gymschoenen terug ging sturen omdat hij dan minder mee naar huis te nemen had. Maar goed, ik tussen de regels doorhorend, wist dat die schoenen slechts een leuk smoesje waren. Ik kreeg natuurlijk een kadootje, speciaal voor mij gekocht omdat hij mij, in dat verre Afghanistan, absoluut niet uit zijn hoofd kan zetten. Een mooie shawl op de markt op KAF gekocht. Had gekund... maar ik kreeg enkel de mij al beloofde schoenen. En een kaart (zie hierboven).

Groeten uit Afghanistan. Het Afghanistan waar dit weekend een konvooi meerdere malen in de problemen kwam en waar bijna een handvol gewonden viel. En dat is enkel nog maar dat wat we hier hebben gehoord. Vooral in de nieuwsvoorraad uit de VS zijn de incidenten soms niet bij te houden. En aan de filmpjes op YouTube ben ik al eens begonnen en daar word je als 'vrouw van' over het algemeen ook niet blijer van, ongeacht of je Allerliefste nu wel of niet buiten de poort aan de slag moet.

De Allerliefste... zo ontzettend bijzonder maar in dit geval een man als de meeste andere, ... hij zal toch niet volgende week z'n vuile was sturen?

Maxime meets Kaat! (of toch andersom?)

Na 5 minuten onderweg was er al een vervelende flitspaal die niet doorhad dat ik wat steviger op het pedaal trapte vanwege op de achterbank ruziënde kinderen en niet omdat ik willens en wetens 5 kilometer harder reed dan ik mocht. Nog geen 10 minuten later informeerde mijn dochter of ik nog ergens ging tanken... ik wilde het niet vragen omdat ik het antwoord al wist en ja hoor, moeders vroeg het toch... tuurlijk moest zij naar de wc. Toch maar tanken hoewel dat niet op de planning stond en weljaaaaa, de benzinedop wilde niet meer terug waar hij vanaf gekomen was. Het zweet gutste inmiddels van mijn rug over mijn inmiddels zwarte en vette handen, mijn doorgaans vrolijke humeur liet zich van een donkere zijde zien en we waren nog maar net op weg.

Maar uiteindelijk belandde ik, weer geheel zen, opgefrist en wel bij opa en oma en voorzien van een vers jurkje en dito hakken op de tweetup van Maxime Verhagen. Op de wat van de wie?!?!?

Even heel kort dan: Op een tweetup komen tweeps bij elkaar, Maxime Verhagen is onze minister van Buitenslandse Zaken, fanatiek tweep (iemand die tweets (berichtjes op twitter (soort 'wiewatwaar' net als op Hyves)) achterlaat). Best duidelijk uitgelegd en bondig ook :-) Dat leer je op Twitter.com, je moet daar namelijk in 140 tekens je aap uit de mouw laten komen.

Anywaaaay, .... daar stonden we dus, met 100 genodigden uit zijn lijst met volgers (tweeps die de tweets van andere tweeps lezen). Ik herkende namen, gezichten ook van mensen die ik al eerder op andere tweetups of elders had leren kennen en het wachten was op onze gastheer. Dat wachten was geen straf, er werd goed voor ons gezorgd en het #twaltaf-project (afvallen op Twitter maar hier bij kaat het JammieMammie-verhaal) was even niet aan de orde.

Toen een aantal van ons in gesprek raakte met woordvoerder Bart van MV, viel zijn blik op mijn naam en die werd herkend. @kaatmossel (mijn twitternaam) meldt zich nog wel eens bij @maximeverhagen voor de gezelligheid. Dus hop, mee naar de baas van het buitenland (zoals kind nr 3 hem noemde) en even kennismaken in het echie.

Wat ik al vermoedde werd bevestigd: Maxime Verhagen is een ontzettend leuke, vriendelijke en warme persoonlijkheid. En heeft daarbij ook nog een enorme dosis humor. Hij zou zó een Rotterdammer kunnen zijn! Met een goed geheugen want hij vroeg direct naar Rutger en hoe het hem op Kandahar vergaat. Een oprecht hartelijk gesprek.

En natuurlijk even voor hem vastgelegd op foto... anders zouden ze bij hem thuis natuurlijk nooit geloven dat Kaat er daadwerkelijk ook was!

ps @jackdevries, de staatssecretaris van Defensie die zich vanwege die functie maar ook vanwege zijn persoon, ook af en toe in mijn oprechte belangstelling op twitter moet wentelen, was dan wel niet op deze Tweetup aanwezig, hem heb ik inmiddels wél een feestje afgetroggeld als hij op 5000 volgers zit op Twitter. Daar maken we een nieuw Kaatprojectje van >:-)

Mijn mijnheer heeft een rotsvast vertrouwen in mij. Moet je iets geregeld hebben dan moet je Jess hebben. Dat vertrouwen komt door resultaten uit het verleden.

Toen de motor van onze bus verruïneerd werd door de garage en wij nog 1,5 week hadden tot aan ons wintersportreisje hadden om een nieuwe motor in te bouwen, had ik in no-time een vervangende motor en regelde op zaterdag dat wij na sluitingstijd nog bij een shop voor brandstofpompen terecht mochten en dat deze mijnheer op z'n vrije zaterdagavond onze pomp nog reviseerde. Mijn mijnheer was onder de indruk en in de jaren die volgden werd de lijst met 'geregeld by Jessie' nog wat langer. Met als hoogtepunt een sprekend op hem lijkende zoon (waar ik stiekem natuurlijk wel mijn vrolijke karakter instopte).

En dus vond mijn mijnheer het niet meer dan logisch om mij om hulp te vragen bij het mede organiseren van een vette check. Elke uitzendingsperiode is gekoppeld aan een goed doel. Het doel van de ploeg waartoe Rutger behoort heeft gekozen voor Schoolsupport 4 Afghanistan

En daar ga ik graag mijn bijdrage aan leveren. Want laten we wel zijn: wij vinden het hier maar heel normaal dat onze kinderen hun dagelijkse portie kennis buiten de deur opdoen. Zowel onze dochters als onze zonen. Dat dát in Afghanistan wel anders ligt is bekend. En wil je mensen ooit hun eigen boontjes laten doppen, dan is kennis macht. En deze nederlandse organisatie helpt daaraan mee.

Werken dus aan een plan om een mooi bedrag te verzamelen zodat Rutger's ploeg een pracht van een check kan gaan aanbieden aan het einde van hun toer. Tips iemand?