Gisteravond een telefonisch interview voor de Margriet. Het eindejaarsnummer. Ik moest in één woord dit jaar omschrijven en het eerste, trouwens ook het enige, dat in mijn hoofd opkwam was 'hektisch'...
Ik kan er niet meer van maken :-) Nooit geen saai moment hier. En dat is soms lekker maar soms ook vermoeiend. Als je bijvoorbeeld op de enige 'vrije', niet volgeplande dag van de week je zaakjes thuis op orde wilt brengen omdat je met het gezin een paar daagjes in Slagharen gaat doorbrengen. En in plaats daarvan zit je de hele dag aan de telefoon en achter de computer om dingen te regelen, toestanden te organiseren, handel te drijven en orde te herstellen... en dat laatste dan vooral bij anderen.
Rutger, aan de andere kant van de tafel werkend aan zijn laptop, sloeg het tafereel gade en was toch wel onder de indruk. Niet alleen van wie ik aan de telefoon kreeg maar vooral dat ik het de hele dag doorstond. En hij kreeg enigszins een idee hoe het hier tijdens zijn afwezigheid aan toe is gegaan en hoe slopend dat geweest moest zijn.
En daarom zie ik ook op tegen Slagharen. Want doorgaan is niet erg als je een beetje op je tandvlees gaat... maar stoppen is dan funest. Dus als je in Slagharen loopt en er wervelt iemand voorbij met in haar kielzog bleke en afgeserveerde gezinsleden die het park al 6 keer hebben gezien... roep dan maar even heel hard 'Daaahaaaag, Kaat!' in het voorbij gaan want stoppen zal niet gaan....
vrijdag 30 oktober 2009
dinsdag 27 oktober 2009
Wat een bende!
Werkelijk! Mijn huis ziet eruit als een FAB en het ruikt... stinkt... naar Afghanistan hier. Bleh!
Vandaag hebben we namelijk op Volkel de hutkoffers opgehaald die per post vanuit KAF naar huis werden gestuurd. Onder het Afghaanse zand en met de lucht er nog in werd het hele gedoe, 2 plunjebalen en een grote move-box in de woonkamer gedropt en uitgepakt. En daar bleek heel wat was in te passen. En ook kwamen alle kaartjes, opgestuurde boekjes, de aftelkalender, veel fotootjes, computerzaken, brieven en nog heel veel meer tevoorschijn.
En had ik net een opgeruimde tafel... nu dus niet meer. En waar ik bezig was aan de laatste was van mijn eigen voorraad heb ik er nu weer een hele stapel bij. Desert-camo.
Valt er dan nog iets leuks te melden over dit gebeuren? Jawel! We moesten er voor naar Volkel waar Rutger zijn collega's na ruim 5 maanden weer zag en met open armen werd ontvangen. We wipten even binnen bij zijn basiscommandant die mij zijn bijdrage voor 'Kaat heeft een missie', het tweede boek van Kaat, gaf. Maar vooral voor onze jongste was het een ervaring. Overal vliegtuigen en sommigen met 'bommuh' zoals hij ons bij herhaling toeriep. Mee met de grote mannen die hem vliegtuig voor vliegtuig lieten zien, waarbij de 'ranje', oftewel de oranje, het meeste indruk maakte: de demo-F16.
Nog een paar daagjes en dan gaat Rutger weer aan de slag en zal het hier weer zijn dagelijkse gangetje gaan worden... dagelijkse gang met extra veel was te vouwen...
Vandaag hebben we namelijk op Volkel de hutkoffers opgehaald die per post vanuit KAF naar huis werden gestuurd. Onder het Afghaanse zand en met de lucht er nog in werd het hele gedoe, 2 plunjebalen en een grote move-box in de woonkamer gedropt en uitgepakt. En daar bleek heel wat was in te passen. En ook kwamen alle kaartjes, opgestuurde boekjes, de aftelkalender, veel fotootjes, computerzaken, brieven en nog heel veel meer tevoorschijn.
En had ik net een opgeruimde tafel... nu dus niet meer. En waar ik bezig was aan de laatste was van mijn eigen voorraad heb ik er nu weer een hele stapel bij. Desert-camo.
Valt er dan nog iets leuks te melden over dit gebeuren? Jawel! We moesten er voor naar Volkel waar Rutger zijn collega's na ruim 5 maanden weer zag en met open armen werd ontvangen. We wipten even binnen bij zijn basiscommandant die mij zijn bijdrage voor 'Kaat heeft een missie', het tweede boek van Kaat, gaf. Maar vooral voor onze jongste was het een ervaring. Overal vliegtuigen en sommigen met 'bommuh' zoals hij ons bij herhaling toeriep. Mee met de grote mannen die hem vliegtuig voor vliegtuig lieten zien, waarbij de 'ranje', oftewel de oranje, het meeste indruk maakte: de demo-F16.
Nog een paar daagjes en dan gaat Rutger weer aan de slag en zal het hier weer zijn dagelijkse gangetje gaan worden... dagelijkse gang met extra veel was te vouwen...
zondag 25 oktober 2009
er komt weer schot in de zaak
Heel langzaam begin ik weer een beetje in mijn oude doen te geraken. Want eerlijk is eerlijk... de afgelopen twee weken liep het weer helemaal spaak nadat ik net weer een beetje op het goede spoor kwam na alle enervering van de afgelopen maanden.
Want eerst gewend om alles samen te doen, moest ik weer wennen aan het alles in m'n uppie doen en net toen ik dat op m'n sloffen leek te kunnen kwam de heer des huizes weer uit de lucht vallen. En begint het wennen weer opnieuw.
Vanaf dat Rutger binnenkwam heb ik lichtelijk ontheemd in huis gedingest. Gedingest ja, want normaal functioneren kun je het niet noemen. Alsof mijn systemen stuk voor stuk uitvielen nu Rutger er weer is om in te springen. Dus zag ik wel was maar linkte ik dat niet aan daadwerkelijk moeten wassen in de daarvoor bestemde machine. Ontstond er schaarste in de koelkast maar kwam het niet in me op om dat probleem dmv een supermarktbezoek op te lossen. Heb ik al twee weken geen kippen en/of honden gevoederd en is het aanrecht, al die maanden om door een ringetje te halen, regelmatig voorzien van een stapeltje vuile vaat.
Grappige is dan natuurlijk dat ik met mijn bedrijf Kaat Mossel vrouwen juist adviseer hoe ze dit soort dalen kunnen voorkomen. Maar juist doordat ik zelf weet hoe makkelijk je soms even op non-actief gaat ben ik dus de aangewezen persoon om anderen uit zo'n dip te halen. Want dat lukt me bij mijzelf ook. Hoe? Door het maar even oogluikend toe te staan. Om dan vervolgens weer te pieken. Iets wat ik voornemens ben volgende week weer te doen. Als mijn Allerliefste weer lekker naar zijn 'gewone' werk is, de kinderen weer op school en mijn leventje weer van mij is...
Ik modder nog een weekje aan en zie een lichtje aan het einde van deze tunnel! Tenminste... dat is toch wel een lichtje... en geen aanstormende trein....
Want eerst gewend om alles samen te doen, moest ik weer wennen aan het alles in m'n uppie doen en net toen ik dat op m'n sloffen leek te kunnen kwam de heer des huizes weer uit de lucht vallen. En begint het wennen weer opnieuw.
Vanaf dat Rutger binnenkwam heb ik lichtelijk ontheemd in huis gedingest. Gedingest ja, want normaal functioneren kun je het niet noemen. Alsof mijn systemen stuk voor stuk uitvielen nu Rutger er weer is om in te springen. Dus zag ik wel was maar linkte ik dat niet aan daadwerkelijk moeten wassen in de daarvoor bestemde machine. Ontstond er schaarste in de koelkast maar kwam het niet in me op om dat probleem dmv een supermarktbezoek op te lossen. Heb ik al twee weken geen kippen en/of honden gevoederd en is het aanrecht, al die maanden om door een ringetje te halen, regelmatig voorzien van een stapeltje vuile vaat.
Grappige is dan natuurlijk dat ik met mijn bedrijf Kaat Mossel vrouwen juist adviseer hoe ze dit soort dalen kunnen voorkomen. Maar juist doordat ik zelf weet hoe makkelijk je soms even op non-actief gaat ben ik dus de aangewezen persoon om anderen uit zo'n dip te halen. Want dat lukt me bij mijzelf ook. Hoe? Door het maar even oogluikend toe te staan. Om dan vervolgens weer te pieken. Iets wat ik voornemens ben volgende week weer te doen. Als mijn Allerliefste weer lekker naar zijn 'gewone' werk is, de kinderen weer op school en mijn leventje weer van mij is...
Ik modder nog een weekje aan en zie een lichtje aan het einde van deze tunnel! Tenminste... dat is toch wel een lichtje... en geen aanstormende trein....
zaterdag 24 oktober 2009
twitterdate!
Het was heerlijk. Even met 8 andere dames op stap. Naar Amsterdam om daar een opname van Vrouw & Paard van de Vara bij te wonen. Spontaan ontstaan ideetje op Twitter, ik stelde voor en anderen reageerden en dus spraken we af en zaten met deze groep in de Plantage.
En hoe gek het ook klinkt, ook al zagen we elkaar voor het eerst (behalve eentje die ik al meerdere malen zag) we waren als oude bekenden. Heerlijk geborreld vooraf, lekker gekletst en er gewoon even tussenuit. En nu Rutger weer thuis is kan dat ook weer zonder de inzet van buitenaf. Ik stap om 14.00u in de trein, afgezet door Rutger die daarna het fort bemand en kinderen van eten voorziet, boel verders aan kant maakt, iedereen op tijd in bed mietert en mij pas ver na een redelijke tijd thuis verwacht.
En daarom was het ook zo achterlijk dat Heleen Mees reageerde zoals ze reageerde. Even ter illustratie: na de opname mag het publiek vragen stellen. Mijn vraag: "hoe sexy vinden de dames aan tafel het huishouden zelf", aangezien één van de topics de stelling was 'schoonmaken levert sex op" (even kort door de bocht dan). Voor wie het verloop wil zien, kijk vooral even op http://omroep.vara.nl/Publieksvragen-23-10-2009.5469.0.html, ik ben de hekkesluiter.
Heleen Mees schat ik in als een vrouw die opleiding en carriére van hoog belang acht. En vooral ook gelijke rechten. Dat zij om die mening te ventileren niet luistert naar wat gezegd wordt maar als een bulldozer doordendert als hoofdpersoon in haar eigen discussie vind ik dan een minpuntje... dus mocht je dit lezen Heleen... ik werd opgehaald om stipt 23.55u door een man die vroeg hoe het was geweest en of ik plezier had gehad. Die aardappelen/groenten/vlees had gekookt, alles aan kant had en kinders op bed had gedaan nadat ze gezellig Popstars hadden gekeken met z'n allen op de bank. Die ondertussen ook via Twitter een interview voor me had geregeld en de zakentelefoontjes op een lijstje had staan voor mij om terug te bellen. En waarmee ik, nadat we nog even iets gedronken hadden en de uitzending terug hebben gekeken, lekker in een warm bed ben gekropen.
De schoonmaakpartij leverde hem die avond niets op... maar wat in het vat zit....
PS mijnheer mossel leest dit verhaal zojuist en de voor de hand liggende reactie kwam: "ahaaaa, ik heb sex tegoed".... hoe geweldig ook, hij blijft wel gewoon een man natuurlijk....
En hoe gek het ook klinkt, ook al zagen we elkaar voor het eerst (behalve eentje die ik al meerdere malen zag) we waren als oude bekenden. Heerlijk geborreld vooraf, lekker gekletst en er gewoon even tussenuit. En nu Rutger weer thuis is kan dat ook weer zonder de inzet van buitenaf. Ik stap om 14.00u in de trein, afgezet door Rutger die daarna het fort bemand en kinderen van eten voorziet, boel verders aan kant maakt, iedereen op tijd in bed mietert en mij pas ver na een redelijke tijd thuis verwacht.
En daarom was het ook zo achterlijk dat Heleen Mees reageerde zoals ze reageerde. Even ter illustratie: na de opname mag het publiek vragen stellen. Mijn vraag: "hoe sexy vinden de dames aan tafel het huishouden zelf", aangezien één van de topics de stelling was 'schoonmaken levert sex op" (even kort door de bocht dan). Voor wie het verloop wil zien, kijk vooral even op http://omroep.vara.nl/Publieksvragen-23-10-2009.5469.0.html, ik ben de hekkesluiter.
Heleen Mees schat ik in als een vrouw die opleiding en carriére van hoog belang acht. En vooral ook gelijke rechten. Dat zij om die mening te ventileren niet luistert naar wat gezegd wordt maar als een bulldozer doordendert als hoofdpersoon in haar eigen discussie vind ik dan een minpuntje... dus mocht je dit lezen Heleen... ik werd opgehaald om stipt 23.55u door een man die vroeg hoe het was geweest en of ik plezier had gehad. Die aardappelen/groenten/vlees had gekookt, alles aan kant had en kinders op bed had gedaan nadat ze gezellig Popstars hadden gekeken met z'n allen op de bank. Die ondertussen ook via Twitter een interview voor me had geregeld en de zakentelefoontjes op een lijstje had staan voor mij om terug te bellen. En waarmee ik, nadat we nog even iets gedronken hadden en de uitzending terug hebben gekeken, lekker in een warm bed ben gekropen.
De schoonmaakpartij leverde hem die avond niets op... maar wat in het vat zit....
PS mijnheer mossel leest dit verhaal zojuist en de voor de hand liggende reactie kwam: "ahaaaa, ik heb sex tegoed".... hoe geweldig ook, hij blijft wel gewoon een man natuurlijk....
donderdag 22 oktober 2009
Thuisfrontsteunmomentje (ja, dat is een woord!)
Daar zitten we dan, allebei met volgeschoten ogen en zo'n enorme herkenning.
Arlette kwam deze morgen op bezoek. Elkaar leren kennen op twitter, allebei een man in Afghanistan... haar naam kwam al 's vaker voorbij. Haar man is nu thuis. Tijdelijk en op vakantie. R & R heet dat dan, maar zoveel rest is er niet en recovery ....? Want het lijkt mij best moeilijk om elkaar zolang niet te zien en dan ineens 2 weken samen te zijn in de wetenschap dat je hem weer uit moet zwaaien voor de nog resterende periode. Dat brengt geen 'rest' lijkt mij, maar veel druk.
Want het moét bijna verplicht gezellig zijn. En dat is met 2 dagen Kerst al dodelijk vermoeiend. En dan dat gevoel, maar dan voor 2 weken! Ga er maar aanstaan! En zo lijkt zij het ook een beetje te voelen. Heel blij om elkaar weer te zien, heel moeilijk omdat de uitzending er aan beide kanten nog niet opzit en je dus in een bepaalde sfeer blijft hangen.
Herkenbaar. Want ook al is Rutger blijvend thuis en wordt onze aandacht getrokken door het oplossen van zakelijke problematiek waardoor het 'thuiskomstgevoel' naar de achtergrond leek verdrongen de afgelopen dagen... iets ongemakkelijks heeft het voor mij af en toe ook wel. En dus probeer ik luchtig te vertellen over het voorval van afgelopen zondag.
Maar in plaats van luchtig zit ik ineens met tranen in mijn ogen mijn onbegrip voor het gemis van KAF bij het zien van de foto's van zijn maatjes daar door Rutger te spuien. En zit Arlette tegenover me met tranen omdat de afgelopen dagen ook niet enkel rozengeur en maneschijn zijn geweest. En dan hebben we beiden even een thuisfrontsteuntelkaar-momentje. Meer teleurgesteld in onszelf en zeker niet in onze mannen. Want die vinden we nog altijd geweldig.
Voor mij voelt het alsof Rutger en ik vanuit hetzelfde startpunt hetzelfde doel hebben bereikt, maar allebei over een andere route. En ook al vertel je nog zo levendig wat je onderweg hebt gezien, wie je hebt leren kennen en hoe het eruit zag... het is toch anders.... en je zult nooit kunnen inschatten of kunnen meepraten over zijn rondtour. Gek genoeg hij ook niet echt over het mijne, maar daar lijkt hij dan weer veel minder mee te zitten! MANNEN!?!?
Arlette kwam deze morgen op bezoek. Elkaar leren kennen op twitter, allebei een man in Afghanistan... haar naam kwam al 's vaker voorbij. Haar man is nu thuis. Tijdelijk en op vakantie. R & R heet dat dan, maar zoveel rest is er niet en recovery ....? Want het lijkt mij best moeilijk om elkaar zolang niet te zien en dan ineens 2 weken samen te zijn in de wetenschap dat je hem weer uit moet zwaaien voor de nog resterende periode. Dat brengt geen 'rest' lijkt mij, maar veel druk.
Want het moét bijna verplicht gezellig zijn. En dat is met 2 dagen Kerst al dodelijk vermoeiend. En dan dat gevoel, maar dan voor 2 weken! Ga er maar aanstaan! En zo lijkt zij het ook een beetje te voelen. Heel blij om elkaar weer te zien, heel moeilijk omdat de uitzending er aan beide kanten nog niet opzit en je dus in een bepaalde sfeer blijft hangen.
Herkenbaar. Want ook al is Rutger blijvend thuis en wordt onze aandacht getrokken door het oplossen van zakelijke problematiek waardoor het 'thuiskomstgevoel' naar de achtergrond leek verdrongen de afgelopen dagen... iets ongemakkelijks heeft het voor mij af en toe ook wel. En dus probeer ik luchtig te vertellen over het voorval van afgelopen zondag.
Maar in plaats van luchtig zit ik ineens met tranen in mijn ogen mijn onbegrip voor het gemis van KAF bij het zien van de foto's van zijn maatjes daar door Rutger te spuien. En zit Arlette tegenover me met tranen omdat de afgelopen dagen ook niet enkel rozengeur en maneschijn zijn geweest. En dan hebben we beiden even een thuisfrontsteuntelkaar-momentje. Meer teleurgesteld in onszelf en zeker niet in onze mannen. Want die vinden we nog altijd geweldig.
Voor mij voelt het alsof Rutger en ik vanuit hetzelfde startpunt hetzelfde doel hebben bereikt, maar allebei over een andere route. En ook al vertel je nog zo levendig wat je onderweg hebt gezien, wie je hebt leren kennen en hoe het eruit zag... het is toch anders.... en je zult nooit kunnen inschatten of kunnen meepraten over zijn rondtour. Gek genoeg hij ook niet echt over het mijne, maar daar lijkt hij dan weer veel minder mee te zitten! MANNEN!?!?
dinsdag 20 oktober 2009
Thuisfrontstress
Ik ben boos. Boos omdat er een domper ligt op de thuiskomst van Rutger en we eigenlijk geen tijd hebben om van diezelfde thuiskomst te genieten.
En ik ben boos omdat het dus niet van hieruit komt, maar van buiten onze vier muren. Waardoor er stress ontstaan is, de computer het zevende lid is van dit gezin en de andere leden eigenlijk op het tweede plan moeten komen.
In het kort: mooie plannen voor het bedrijf Kaat Mossel zijn gemaakt tijdens Rutgers afwezigheid. Zouden klaar zijn bij zijn thuiskomst. Plannen zijn verre van klaar en rekeningen al gedeeltelijk betaald. Een hoop geld, een ruim deel uit zijn extra gage vanwege zijn verblijf in Afghanistan. Maar met plezier geïnvesteerd want Kaat is ook zijn kindje. En het bracht hem rust te weten dat hij bij thuiskomst in een gespreid bedje zou komen en niet direct voor mij aan de slag zou hoeven. Dat zou ons meer tijd geven om weer als gezin aan elkaar te wennen.
Zojuist merkte een vriendin op dat het altijd moeilijk is zo'n thuiskomst. Dat er droombeelden kunnen ontstaan maar dat je eigenlijk allebei nog bent wie je was bij vertrek. Maar daar zit 'm dus niet de kneep. Er zijn geen droombeelden ontstaan, die droombeelden waren er al. En dus ben ik nog altijd zijn sexy vrouw en hij is nog altijd mijn held. Dat waren we al voor elkaar voor vertrek en dat zijn we nog altijd voor elkaar na thuiskomst. Daarover is zeker geen teleurstelling en zeker geen domper...
Het enige droombeeld dat teniet is gedaan is het droombeeld van het op poten hebben van bepaalde onderdelen van mijn bedrijf op het moment dat Rutger hier weer voet aan de grond zou zetten.
Er is toegevoegde stress doordat we ons moeten bezighouden met zaken waarvan we dachten dat we ze goed uit handen hadden gegeven en waardoor nu problemen ontstaan omdat zaken snel moeten worden opgepikt om plannen van Kaat nog op een normale manier doorgang te laten vinden. Waardoor er ruim minder tijd is voor 'gewone' gezinszaken.
Stress omdat er al een fikse rekening is betaald waar we niets voor terug hebben gezien en waarvan we nog maar moeten zien hoe we dat geld terugkrijgen. En dus ben ik boos! Zo ontzettend boos op het bedrijf dat me in deze positie bracht omdat ik in mooie verhalen geloofde.
Wat niet wegneemt dat wij nog altijd tussen al die shit door, ons eigen mooie verhaal hebben. Maar een gouden randje is even een grauw randje geworden. En dat beseffend ga ik er 's heel snel voor zorgen dat dáár verandering in komt in die kleine anderhalve week dat we nog mogen genieten van elkaar voordat hij weer aan het werk gaat.
En ik ben boos omdat het dus niet van hieruit komt, maar van buiten onze vier muren. Waardoor er stress ontstaan is, de computer het zevende lid is van dit gezin en de andere leden eigenlijk op het tweede plan moeten komen.
In het kort: mooie plannen voor het bedrijf Kaat Mossel zijn gemaakt tijdens Rutgers afwezigheid. Zouden klaar zijn bij zijn thuiskomst. Plannen zijn verre van klaar en rekeningen al gedeeltelijk betaald. Een hoop geld, een ruim deel uit zijn extra gage vanwege zijn verblijf in Afghanistan. Maar met plezier geïnvesteerd want Kaat is ook zijn kindje. En het bracht hem rust te weten dat hij bij thuiskomst in een gespreid bedje zou komen en niet direct voor mij aan de slag zou hoeven. Dat zou ons meer tijd geven om weer als gezin aan elkaar te wennen.
Zojuist merkte een vriendin op dat het altijd moeilijk is zo'n thuiskomst. Dat er droombeelden kunnen ontstaan maar dat je eigenlijk allebei nog bent wie je was bij vertrek. Maar daar zit 'm dus niet de kneep. Er zijn geen droombeelden ontstaan, die droombeelden waren er al. En dus ben ik nog altijd zijn sexy vrouw en hij is nog altijd mijn held. Dat waren we al voor elkaar voor vertrek en dat zijn we nog altijd voor elkaar na thuiskomst. Daarover is zeker geen teleurstelling en zeker geen domper...
Het enige droombeeld dat teniet is gedaan is het droombeeld van het op poten hebben van bepaalde onderdelen van mijn bedrijf op het moment dat Rutger hier weer voet aan de grond zou zetten.
Er is toegevoegde stress doordat we ons moeten bezighouden met zaken waarvan we dachten dat we ze goed uit handen hadden gegeven en waardoor nu problemen ontstaan omdat zaken snel moeten worden opgepikt om plannen van Kaat nog op een normale manier doorgang te laten vinden. Waardoor er ruim minder tijd is voor 'gewone' gezinszaken.
Stress omdat er al een fikse rekening is betaald waar we niets voor terug hebben gezien en waarvan we nog maar moeten zien hoe we dat geld terugkrijgen. En dus ben ik boos! Zo ontzettend boos op het bedrijf dat me in deze positie bracht omdat ik in mooie verhalen geloofde.
Wat niet wegneemt dat wij nog altijd tussen al die shit door, ons eigen mooie verhaal hebben. Maar een gouden randje is even een grauw randje geworden. En dat beseffend ga ik er 's heel snel voor zorgen dat dáár verandering in komt in die kleine anderhalve week dat we nog mogen genieten van elkaar voordat hij weer aan het werk gaat.
zondag 18 oktober 2009
welkom thuis!
Er hebben zich hier vandaag wat vrienden en familie en buren verzameld en met een camo-taart en hapjes en drankjes vierden we hier 3 verjaardagen en een thuiskomst. En vooral dat laatste stond in de belangstelling. En dus kwam de laptop tevoorschijn die bomvol met foto's staat, zagen we een compilatie met kek muzakje en filmpjes en uitleg en werd iedereen gebriefd waar de Dutch Compound ligt, zagen we de molen die daar staat, foto's van shelters, bazaar en omgeving en werden we zo een stukje wijzer over wat er daar allemaal aan de hand is, hoe het eruit ziet en wat er te doen valt.
En we aten taart in camo-kleuren, versiert met doodshoofden en legoblokjes om de thuiskomst van de Allerliefste, de 14e en de 10e verjaardag van de jongens te vieren. (De mijne, de 43ste, vierden we ook maar 4 taarten vond ik overdone...)
Als iedereen weg is zie ik Rutger aan de laptop zitten, enkele foto's te bekijken die ik deze avond in zijn hotmail vond. Foto's van enkele collega's, maten meer begrijp ik uit zijn verhalen, op de laatste feestavond die hij nog meemaakte vlak voor zijn vertrek. En ineens voel ik waarom ik geen KAF wil horen of zien... het is een soort van jaloersheid. Want die foto's beslaan 4,5 maand dat we niet samen waren. In de 4,5 jaar dat we lief en leed hebben gedeeld zijn er 4,5 maand waarin ik niet alles van hem weet en hij niet alles van mij.
Maanden waarin hij een band heeft opgebouwd met mensen die ik niet ken en waar ik nooit 'bij' zal horen. Ze hebben samen zaken gedeeld die hij met mij niet mocht delen en die nu 'oud nieuws' zijn.
Ik zie hem kijken naar de foto's. En als ik hem vraag of hij ze mist lijkt hij wat emotioneel, waarbij ik van harte hoop dat het de drank is die hem zijn rode oogjes geeft. Dat is morgen nl weer over...
vrijdag 16 oktober 2009
De eerste week...
het zit erop, onze eerste week weer als gezin. Compleet gezin dan. En het gaat zonder moeite maar soms ook heel moeizaam.
Als ik mijn Allerliefste hoor reageren op zaken die de afgelopen maanden anders zijn gegaan omdat ik alleen de scepter zwaaide. En bepaalde vrijheden heb gegeven aan de kinderen die de vader hier in huis nu weer terugdraait. Hij is weer terug gekomen op het punt van weggaan terwijl wij hier verder gingen. Ik zucht dan en rol met m'n ogen, het teken dat hij zich op voor hem nog onbekend terrein begeeft en eerst even de weg moet vragen. Maar dat komt niet altijd over. Met ergernis aan zijn kant, boosheid aan de kinderkant en gesus van mijn kant.
Moeizaam ook omdat ik me niet kan inleven in zijn leven daar. Waar ik tijdens zijn afwezigheid alle filmpjes, foto's en welke info dan ook vanuit Afghanistan en vooral KAF vrat, kan ik er nu de aandacht niet voor opbrengen. En het is niet dat ik niet geïnteresseerd ben, maar ik ben het gewoon even beu. En hij wil er graag over vertellen. Maar ik luister maar half. En dan ineens, uit het niets, komt er een verhaal over een actie van 'zijn' F-16's. Een patrouille in problemen, ANA's die gevangen genomen worden en ter voorbeeld achter auto's van Taliban getrokken worden. Een keuze die moest worden gemaakt en die niet licht werd genomen. Bom die doel raakte en de ANA's die zo uit hun leiden werden verlost op de enig op dat moment mogelijke manier.
En weet ik dat het geen des-interesse is, maar wel weer 'gewoon' samen willen zijn. Als gezin. Omdat ik de verhalen ook ken van collega's die teveel gezien hebben. Die de beklemming van de momenten met scherfvest aan moeten afwachten op wat komen gaat nog altijd voelen. Die de sfeer niet meer kwijt raken. Nog altijd schrikken van de sirene op de eerste maandag van de maand en niet meer tegen onverwacht lawaai kunnen. Die bij bepaalde geluiden of geuren weer terug zijn in Afghanistan en sommige momenten weer herbeleven. Anders tegen het leven en bepaalde zaken zijn gaan aankijken.
En mijn Allerliefste is nuchter genoeg, ik ook. We zijn samen en kunnen met alles bij elkaar terecht. Maar deze week nog even niet.
Als ik mijn Allerliefste hoor reageren op zaken die de afgelopen maanden anders zijn gegaan omdat ik alleen de scepter zwaaide. En bepaalde vrijheden heb gegeven aan de kinderen die de vader hier in huis nu weer terugdraait. Hij is weer terug gekomen op het punt van weggaan terwijl wij hier verder gingen. Ik zucht dan en rol met m'n ogen, het teken dat hij zich op voor hem nog onbekend terrein begeeft en eerst even de weg moet vragen. Maar dat komt niet altijd over. Met ergernis aan zijn kant, boosheid aan de kinderkant en gesus van mijn kant.
Moeizaam ook omdat ik me niet kan inleven in zijn leven daar. Waar ik tijdens zijn afwezigheid alle filmpjes, foto's en welke info dan ook vanuit Afghanistan en vooral KAF vrat, kan ik er nu de aandacht niet voor opbrengen. En het is niet dat ik niet geïnteresseerd ben, maar ik ben het gewoon even beu. En hij wil er graag over vertellen. Maar ik luister maar half. En dan ineens, uit het niets, komt er een verhaal over een actie van 'zijn' F-16's. Een patrouille in problemen, ANA's die gevangen genomen worden en ter voorbeeld achter auto's van Taliban getrokken worden. Een keuze die moest worden gemaakt en die niet licht werd genomen. Bom die doel raakte en de ANA's die zo uit hun leiden werden verlost op de enig op dat moment mogelijke manier.
En weet ik dat het geen des-interesse is, maar wel weer 'gewoon' samen willen zijn. Als gezin. Omdat ik de verhalen ook ken van collega's die teveel gezien hebben. Die de beklemming van de momenten met scherfvest aan moeten afwachten op wat komen gaat nog altijd voelen. Die de sfeer niet meer kwijt raken. Nog altijd schrikken van de sirene op de eerste maandag van de maand en niet meer tegen onverwacht lawaai kunnen. Die bij bepaalde geluiden of geuren weer terug zijn in Afghanistan en sommige momenten weer herbeleven. Anders tegen het leven en bepaalde zaken zijn gaan aankijken.
En mijn Allerliefste is nuchter genoeg, ik ook. We zijn samen en kunnen met alles bij elkaar terecht. Maar deze week nog even niet.
woensdag 14 oktober 2009
het gewone leven...
Een soort van dan want gewoon is het hier eigenlijk nog nooit geweest. We runnen een raar huishouden waar altijd van alles aan de hand is en dat nu volkomen in het teken staat van de terugkeer van de heer des huizes. En eigenlijk voorloopt dat allemaal best voorspoedig. Het voelt alsof hij de laatste maanden niet tigduizend kilometer verderop zat maar gewoon, net als nu, naast me op de bank.
En toch dipte ik maandag. We kwamen terug van onze superavond in Rotterdam. Kinderen waren al thuis, nauwelijks eten in huis en een hoop rommel van slechts één dagje uit logeren. Dus nam Rutger de keuken over en was mijn bijdrage aan het bestieren van dit huishouden het stupide voor me uitstaren op de bank. Veel meer kwam er niet uit mijn handen. En toen hij 's avonds een zoen kreeg van zijn jongste en hij direct bedong dat ik dan ook een zoen zou moeten krijgen flipte moeke en was er geen filteren meer aan...
Dat het me geen donder uitmaakte dat de jongste geen centimeter van zijn vaders zijde was geweken. Dat hij 4,5 maand aan me had gehangen en ik opgelucht was dat hij zijn vader nog altijd herkende en weer net zo gek op hem was als toen hij in juni vertrok. Dat ik heus wel boodschappen kon halen maar dat ik erop had gerekend dat we daar nog tijd voor zouden hebben als we terugkwamen uit Rotterdam. Dat ík wel gewoon de keuken ging opruimen en dat ik niemand... NIEMAND... daar wilde zien. Even niet!
Want heel even was ik mijn plek kwijt. Was ik niet de regeltante die alles onder controle had. Was ik niet de enige op wie de kinderen terug konden vallen. Was ik zeker niet meer de enige in huis die van wanten wist.
Heel even kon ik even de lol van het 'weer samen doen' niet inzien... heel even maar hoor!
En toch dipte ik maandag. We kwamen terug van onze superavond in Rotterdam. Kinderen waren al thuis, nauwelijks eten in huis en een hoop rommel van slechts één dagje uit logeren. Dus nam Rutger de keuken over en was mijn bijdrage aan het bestieren van dit huishouden het stupide voor me uitstaren op de bank. Veel meer kwam er niet uit mijn handen. En toen hij 's avonds een zoen kreeg van zijn jongste en hij direct bedong dat ik dan ook een zoen zou moeten krijgen flipte moeke en was er geen filteren meer aan...
Dat het me geen donder uitmaakte dat de jongste geen centimeter van zijn vaders zijde was geweken. Dat hij 4,5 maand aan me had gehangen en ik opgelucht was dat hij zijn vader nog altijd herkende en weer net zo gek op hem was als toen hij in juni vertrok. Dat ik heus wel boodschappen kon halen maar dat ik erop had gerekend dat we daar nog tijd voor zouden hebben als we terugkwamen uit Rotterdam. Dat ík wel gewoon de keuken ging opruimen en dat ik niemand... NIEMAND... daar wilde zien. Even niet!
Want heel even was ik mijn plek kwijt. Was ik niet de regeltante die alles onder controle had. Was ik niet de enige op wie de kinderen terug konden vallen. Was ik zeker niet meer de enige in huis die van wanten wist.
Heel even kon ik even de lol van het 'weer samen doen' niet inzien... heel even maar hoor!
maandag 12 oktober 2009
De brug der bruggen... een lang verhaal!
Op twitterveiling werd het aangeboden... 'dinertje op de Erasmusbrug'.... (Om in de twittersfeer te blijven even alle deelnemers met hun twitter (dus @...) naam.) Aangeboden door Photo Collective op een voorzet van @thamar.
En ik bood maar anderen boden verder. Tot @mijnheermossel op een rustig KAF-momentje de veiling bekeek, het dinertje zag staan en even een statement maakte met zijn bod. En of het nou kwam doordat Twitter het ons van harte gunde of dat men niet wilde weten of ik mijn dreigement dat ik overbieders van dát bod hoogstpersoonlijk zwemles in de Maas zou geven... wij zaten er deze zondag!
Onderweg naar 010 luisterend naar de CD van supersaxofonist @tom_beek en ons verheugend op wat er komen ging.
Dat er zaken te gebeuren stonden vermoedde ik wel. Af en toe ontving ik een twitterberichtje met daarin een tipje van een sluier of toch weer niet. Maar het maakte ons niet uit. Wij hadden die zondag ons momentje samen gepland. Kinders onder dak, hotel New York geboekt en de rest ging goed komen. En het kwam goed! Mijn hemel wat kwam het goed!
Als Rotterdamse in het Brabantse mis ik 'mijn' stad. Het bedrijvige, het constante gehamer van heipalen, drukte op de Maas, het onmiskenbare Rotterdamse omhoog praten en de mentaliteit van 'alles ken'. En dus genoot ik volop van eindelijk weer mijn mijnheer Mossel naast me op een barkruk aan de reling van de Erasmusbrug en een glas champagne in mijn hand. @oli4b die foto's maaktje, @thamar die onze amuse serveerde en @dvangelder die de glazen bleef volschenken. Het moest een dinertje op de brug worden maar goed... een behoorlijke windkracht en een rode stip op buienradar precies boven die brug gooiden roet in het eten. Of water...
We werden in een Mini gezet, nog altijd met champagne. Met @dvangelder aan het stuur en @thamar als wegwijzer. En wij achterin. Spannend en lekker saampies. En we belandden op de Westersingel. In een parkje, in een tent, kaarsjes, vuurkorven, een maître, @rool, die ons bediende en door hem uitgekozen wijnen voorzag en de chefkok, @lungorotterdam, die voor ons kookte! Als echte VIP's met plaids op onze benen en heerlijke wijnen bij zalige gerechten. Ohja, en een enorme stortbui inclusief onweer op onze bol! De chef, die, onder een voor zo'n enorme hoosbui veel te kleine plu vastgehouden door @rool, gewoon bleef doorkoken. En wij tweetjes die heel intiem en romantisch door-aten terwijl het voltallige ontvangstcomitée aan de partytent hing om én zelf droog te blijven én de tent voor het nageslacht te behouden.
Even wat feiten:
Het was een topavond. Rutger en ik hadden ons geen betere avond kunnen dromen of wensen. Zoveel lieve mensen, allemaal druk voor ons tweetjes... we voelden ons absoluut VIP's en hebben genoten. Daar kon geen stortbui verandering inbrengen. En de uurtjes in café De Aap maakten het af.
Twitterveiling heeft iets teweeggebracht... ik heb iets teweeggebracht... en dat ik daardoor zulke ontzettend leuke en lieve mensen heb leren kennen is iets dat ik al wist en waar Rutger nu op zijn beurt heel erg van onder de indruk is. Ik kan zondag 11 oktober niet in een blogje vangen, zelfs niet in al die prachtige foto's die er ongetwijfeld gemaakt zijn of de filmpjes die ikzelf tussendoor schoot...
Jullie hadden erbij moeten zijn maar dan hadden we een iets grotere tent nodig gehad dan die van @madeleinevdwouw (dankjewel :-).
ps oh, en @dvangelder... die fles fantastische rode wijn he die wij van @lungorotterdam mee mochten nemen ... die staat nog altijd achterin de Mini... of ik denk inmiddels al niet meer natuurlijk... Geniet :-))
nog een ps... foto's volgen!
laatste ps.... als opa en oma Mossel zal deze avond nog altijd in onze geheugens gegrift staan en verteld worden en zullen we op Tom's cd (wat is een cd opa?!?) nog altijd slijpen (mits mijn rollater het toelaat). ON-VER-GE-TE-LIJK!
En ik bood maar anderen boden verder. Tot @mijnheermossel op een rustig KAF-momentje de veiling bekeek, het dinertje zag staan en even een statement maakte met zijn bod. En of het nou kwam doordat Twitter het ons van harte gunde of dat men niet wilde weten of ik mijn dreigement dat ik overbieders van dát bod hoogstpersoonlijk zwemles in de Maas zou geven... wij zaten er deze zondag!
Onderweg naar 010 luisterend naar de CD van supersaxofonist @tom_beek en ons verheugend op wat er komen ging.
Dat er zaken te gebeuren stonden vermoedde ik wel. Af en toe ontving ik een twitterberichtje met daarin een tipje van een sluier of toch weer niet. Maar het maakte ons niet uit. Wij hadden die zondag ons momentje samen gepland. Kinders onder dak, hotel New York geboekt en de rest ging goed komen. En het kwam goed! Mijn hemel wat kwam het goed!
Als Rotterdamse in het Brabantse mis ik 'mijn' stad. Het bedrijvige, het constante gehamer van heipalen, drukte op de Maas, het onmiskenbare Rotterdamse omhoog praten en de mentaliteit van 'alles ken'. En dus genoot ik volop van eindelijk weer mijn mijnheer Mossel naast me op een barkruk aan de reling van de Erasmusbrug en een glas champagne in mijn hand. @oli4b die foto's maaktje, @thamar die onze amuse serveerde en @dvangelder die de glazen bleef volschenken. Het moest een dinertje op de brug worden maar goed... een behoorlijke windkracht en een rode stip op buienradar precies boven die brug gooiden roet in het eten. Of water...
We werden in een Mini gezet, nog altijd met champagne. Met @dvangelder aan het stuur en @thamar als wegwijzer. En wij achterin. Spannend en lekker saampies. En we belandden op de Westersingel. In een parkje, in een tent, kaarsjes, vuurkorven, een maître, @rool, die ons bediende en door hem uitgekozen wijnen voorzag en de chefkok, @lungorotterdam, die voor ons kookte! Als echte VIP's met plaids op onze benen en heerlijke wijnen bij zalige gerechten. Ohja, en een enorme stortbui inclusief onweer op onze bol! De chef, die, onder een voor zo'n enorme hoosbui veel te kleine plu vastgehouden door @rool, gewoon bleef doorkoken. En wij tweetjes die heel intiem en romantisch door-aten terwijl het voltallige ontvangstcomitée aan de partytent hing om én zelf droog te blijven én de tent voor het nageslacht te behouden.
Even wat feiten:
- we begonnen met Prosecco (maar voor ons smaakte het als champagne) en een rouleaux van zalmmousse en Serannoham met een rode wijn stroop.
- het voorgerecht? Salade van gerookte makreel met hollandse garnalen en een frambozen vinaigrette.
Al jaloers? Dat wordt nog erger...
- het hoofdgerecht: gegrilde lamsrack met venkel en truffelaardappels
- oe, het toetje wat absoluut een Desert was... witte chocolade panna cotta met blauwe bessen coulies.
- als laatste op het menu? Een mysteryguest? HUH!?!?! Wie dan! Nog geen hint kregen we! Dus hielden we op met zeuren en kletsten gezellig met @bojoura en @nawid verder en nipten nog maar 's aan die zalige rode wijn van het hoofdgerecht.
Nog nagenietend trok @thamar ons van de stoel. Chop chop, Mini weer in en opnieuw richting Brug der Bruggen. @oli4b maande ons toch vooral een stukje de brug op te gaan en dat deden we dan maar. Zou hier onze mysteryguest dan opduiken? En terwijl wij genoten van alle lichtjes van de Metropool (of Metropaal... de drank kickte in) hoorde ik in de verte een sax... Nee, geen drankvisioen! Daar kwam écht, helemaal voor ons, Tom Beek aanlopen! Gewoon over de brug, net op een droog momentje (soort van) en met opnieuw een glaasje lekkers (Kastanjelikeur met huisgemaakte friandise, een heerlijk woord voor heerlijke zoetigheden) werden wij toegesaxofoond (is dat een woord? NU WEL!) door Tom.
En toen? Toen werd het druk op de brug... @jojanneke was er en @jetemetet. En @2525 die wij die middag ook al zagen in Hotel New York. En @rosalieprins en ... en... oh, en @spems en ik weet het allemaal niet meer! En terwijl Tom nog verder speelde, stonden @kaatmossel en @mijnheermossel te slijpen op de brug. Mijn hemel wat een fantastische (he! het was toch in Rotjeknor? Dan was het dus een GERWSE...) avond en wát een werk!Het was een topavond. Rutger en ik hadden ons geen betere avond kunnen dromen of wensen. Zoveel lieve mensen, allemaal druk voor ons tweetjes... we voelden ons absoluut VIP's en hebben genoten. Daar kon geen stortbui verandering inbrengen. En de uurtjes in café De Aap maakten het af.
Twitterveiling heeft iets teweeggebracht... ik heb iets teweeggebracht... en dat ik daardoor zulke ontzettend leuke en lieve mensen heb leren kennen is iets dat ik al wist en waar Rutger nu op zijn beurt heel erg van onder de indruk is. Ik kan zondag 11 oktober niet in een blogje vangen, zelfs niet in al die prachtige foto's die er ongetwijfeld gemaakt zijn of de filmpjes die ikzelf tussendoor schoot...
Jullie hadden erbij moeten zijn maar dan hadden we een iets grotere tent nodig gehad dan die van @madeleinevdwouw (dankjewel :-).
ps oh, en @dvangelder... die fles fantastische rode wijn he die wij van @lungorotterdam mee mochten nemen ... die staat nog altijd achterin de Mini... of ik denk inmiddels al niet meer natuurlijk... Geniet :-))
nog een ps... foto's volgen!
laatste ps.... als opa en oma Mossel zal deze avond nog altijd in onze geheugens gegrift staan en verteld worden en zullen we op Tom's cd (wat is een cd opa?!?) nog altijd slijpen (mits mijn rollater het toelaat). ON-VER-GE-TE-LIJK!
VRIJDAG 9 OKTOBERRRRR!
En dan ineens sta je daar weer. Als thuisfronters bepakt en bezakt met spandoeken, bloemen, kadootjes, balonnen. Behoorlijk rusteloos en vreselijk uitgelaten, verre van bedrukt maar allemaal ontzettend nerveus.
Precies dezelfde stemming als 4,5 maand geleden en allemaal het bord in de gaten houdend in de hoop dat de vertraging niet nog meer oploopt dan de 15 minuten die er nu al staan. Gejuich als er een vliegtuig gaat landen en een stem die omroept dat dát niet het goede vliegtuig is...
En ik voel ze nog steeds. Vlinders, gierende zenuwen, soort van buikloopgevoel zonder griep. Ik stond er mee op en ze hyperden de rest van de dag met me mee. Net als de mensen op twitter die ik bekogelde met hysterisch getypte berichtjes om de spanning wat van me af te schrijven. Twitter leefde mee en hielp me door de dag met steun en lieve berichtjes. En ondertussen kroop de klok vooruit terwijl ik me stortte op het huishouden, het grote vraagstuk 'wat doe ik aan?', het nog grotere vraagstuk 'paarse of grijze ogenschaduw' en het nog te maken boodschappenlijstje van zaken die niet in de koelkast staan maar die volgens mij ineens onontbeerlijk zijn om de thuiskomst van mijn Allerliefste te vieren.
En dan landen ze écht! En druppelen ze de ontvangsthal binnen. We staan vooraan. Ons spandoek met 'Rutger we staan hiehieieieieieier' in de aanslag en dan komt ie de deur uit. De vlinders krijgen bij mij de overhand en helemaal als ik zijn gezicht zie oplichten als hij ons ontdekt. De kinderen knuffelen, wij zoenen, de jongste wacht nog even af of het geen foto is maar z'n vader in het echie en laat zich als ie zeker is dat het 'echt' is om zijn vaders nek vallen.
In een versierde straat worden we opgewacht door wat buren en als we uiteindelijk op de bank ploffen met z'n allen valt alle spanning weg. We zijn weer compleet! En voor het eerst sinds 4,5 maand slaap ik een rustige en lange slaap.
Precies dezelfde stemming als 4,5 maand geleden en allemaal het bord in de gaten houdend in de hoop dat de vertraging niet nog meer oploopt dan de 15 minuten die er nu al staan. Gejuich als er een vliegtuig gaat landen en een stem die omroept dat dát niet het goede vliegtuig is...
En ik voel ze nog steeds. Vlinders, gierende zenuwen, soort van buikloopgevoel zonder griep. Ik stond er mee op en ze hyperden de rest van de dag met me mee. Net als de mensen op twitter die ik bekogelde met hysterisch getypte berichtjes om de spanning wat van me af te schrijven. Twitter leefde mee en hielp me door de dag met steun en lieve berichtjes. En ondertussen kroop de klok vooruit terwijl ik me stortte op het huishouden, het grote vraagstuk 'wat doe ik aan?', het nog grotere vraagstuk 'paarse of grijze ogenschaduw' en het nog te maken boodschappenlijstje van zaken die niet in de koelkast staan maar die volgens mij ineens onontbeerlijk zijn om de thuiskomst van mijn Allerliefste te vieren.
En dan landen ze écht! En druppelen ze de ontvangsthal binnen. We staan vooraan. Ons spandoek met 'Rutger we staan hiehieieieieieier' in de aanslag en dan komt ie de deur uit. De vlinders krijgen bij mij de overhand en helemaal als ik zijn gezicht zie oplichten als hij ons ontdekt. De kinderen knuffelen, wij zoenen, de jongste wacht nog even af of het geen foto is maar z'n vader in het echie en laat zich als ie zeker is dat het 'echt' is om zijn vaders nek vallen.
In een versierde straat worden we opgewacht door wat buren en als we uiteindelijk op de bank ploffen met z'n allen valt alle spanning weg. We zijn weer compleet! En voor het eerst sinds 4,5 maand slaap ik een rustige en lange slaap.
donderdag 8 oktober 2009
De onrust slaat toe...
ik doe van alles maar er komt nauwelijks iets gestructureerds uit mijn handen. Het voelt alsof ik alles (állés, met dubbele klemtoon om het dramatische te onderstrepen) tot op het laatste moment, vandaag dus, heb uitgesteld.
De was, het opruimen van mijn kantoor, het pluggen van de KaatLender, het beantwoorden van post, het sturen van herinneringen voor ons thuiskomst/verjaardagsfeest, het terug de groeten doen, het afverven van de trappen, het ontrommelen van de bijkeuken, het stofzuigen en dweilen van het huis, het inkopen van de boodschappen, het het het....
Ik wil dit huis spik en span hebben, zonder vuile was erin. En ook met afgeverfde trappen. En met koelkasten vol met zaken waar de Allerliefste wel 's trek in zou kunnen hebben. En alle rekeningen betaald en alle post beantwoord en alle mail weggewerkt.
Maar dat wordt me onmogelijk gemaakt want er komt elke keer opnieuw vuile was in mijn lege wasmand, er zit altijd wel een nieuwe rekening bij de post en mails volgen elkaar op! En ik heb ook geen idee waar ie trek in heeft. Behalve in mij dan ... oh ja, en niet in kokos want daar walgt ie van.
Heb ik eigenlijk wel iets leuks om aan te trekken morgen? Iets zichtbaars? En de tuin is een zooitje want er staan hier vreselijke eikebomen die bomvol vreselijke eikeltjes zaten en die liggen nu allemaal in onze tuin.
Weet je wat ik moet doen? Ik moet even gaan zitten, adem in... adem uit... voetjes ferm op de grond en kopje thee erbij! Weet je wat ik gá doen? Gewoon blijven rondrennen als een blije kip zonder kop... mijn Allerliefste komt morgen thuis!!!
De was, het opruimen van mijn kantoor, het pluggen van de KaatLender, het beantwoorden van post, het sturen van herinneringen voor ons thuiskomst/verjaardagsfeest, het terug de groeten doen, het afverven van de trappen, het ontrommelen van de bijkeuken, het stofzuigen en dweilen van het huis, het inkopen van de boodschappen, het het het....
Ik wil dit huis spik en span hebben, zonder vuile was erin. En ook met afgeverfde trappen. En met koelkasten vol met zaken waar de Allerliefste wel 's trek in zou kunnen hebben. En alle rekeningen betaald en alle post beantwoord en alle mail weggewerkt.
Maar dat wordt me onmogelijk gemaakt want er komt elke keer opnieuw vuile was in mijn lege wasmand, er zit altijd wel een nieuwe rekening bij de post en mails volgen elkaar op! En ik heb ook geen idee waar ie trek in heeft. Behalve in mij dan ... oh ja, en niet in kokos want daar walgt ie van.
Heb ik eigenlijk wel iets leuks om aan te trekken morgen? Iets zichtbaars? En de tuin is een zooitje want er staan hier vreselijke eikebomen die bomvol vreselijke eikeltjes zaten en die liggen nu allemaal in onze tuin.
Weet je wat ik moet doen? Ik moet even gaan zitten, adem in... adem uit... voetjes ferm op de grond en kopje thee erbij! Weet je wat ik gá doen? Gewoon blijven rondrennen als een blije kip zonder kop... mijn Allerliefste komt morgen thuis!!!
woensdag 7 oktober 2009
Even reflecteren!
Met de heer des huizes op weg naar ons wordt het toch tijd om nou 's op te tellen, af te trekken en de bekijken of de uitkomst van de afgelopen 4,5 maand wel is wat ik me had voorgenomen.
Nee. Een ander antwoord kan ik er niet van maken. Nee, het is niet bepaald verlopen zoals ik me had voorgenomen de boel te laten verlopen. Ik zou een opleiding afmaken (niet gedaan), ik zou trappen en deuren in huis verven (trappen wél, deuren helaas), ik zou 3 kinderkamers pimpen (2 gepimpt, ene nog even uitgesteld), ik zou meer met de kinderen op pad gaan (niet echt gelukt, maar ze willen ook niet altijd zelf hoor!), ik zou minder aan de laptop werken (oeps...), ik zou nieuwe regelmaat in dit huishouden brengen (het is wel anders maar verre van regelmaat....) ....
Kortom, als de vakbondsvoorzitter van den Burg denkt dat de missie in Afghanistan mislukt is, moet hij hier maar 's over Kaat's missie komen praten!
Van mijn plannen is vrijwel niets terecht gekomen of slechts half. Of minder dan de helft. Dus in dat opzicht is het hier één groot drama. En toch was het allemaal erg succesvol. Ik heb een verschil gemaakt! Voor mezelf, doordat ik alles wat ik de afgelopen maanden heb bereikt, zelf in gang heb gezet en draaiende heb gehouden. Daar hoort dit gezin bij, maar ook onderdelen van mijn bedrijf Kaat Mossel. Ik startte spontaan een nieuw netwerk en organiseerde een super eerste event hiervoor. Ik heb mensen met elkaar in contact gebracht met de Twitterveiling, zelf een hoop leuke en leerzame mensen leren kennen en ondertussen bijgedragen aan een andere toekomst voor Afghaanse kinderen en vrouwen. De kinderen hier hebben mij dan wel meer moeten delen dan me lief was, maar ze zijn enorm trots op wat er is bereikt. Leermomentje dus voor de mini-Mossels!
Belangrijk is ook te weten dat Rutger in dit samengestelde gezin een enorm belangrijke plaats inneemt en dat hij ontzettend is gemist door de kinderen. Dat zij in hem duidelijk een vader zien en dat ze heel erg bezig zijn met zijn thuiskomst.
Er staan misschien minder groene vinkjes op mijn tedoenlijstje dan ik had gepland, maar is ook heel veel ander positiefs in gang gezet.... ik kan er wel een boek over schrijven!
Nee. Een ander antwoord kan ik er niet van maken. Nee, het is niet bepaald verlopen zoals ik me had voorgenomen de boel te laten verlopen. Ik zou een opleiding afmaken (niet gedaan), ik zou trappen en deuren in huis verven (trappen wél, deuren helaas), ik zou 3 kinderkamers pimpen (2 gepimpt, ene nog even uitgesteld), ik zou meer met de kinderen op pad gaan (niet echt gelukt, maar ze willen ook niet altijd zelf hoor!), ik zou minder aan de laptop werken (oeps...), ik zou nieuwe regelmaat in dit huishouden brengen (het is wel anders maar verre van regelmaat....) ....
Kortom, als de vakbondsvoorzitter van den Burg denkt dat de missie in Afghanistan mislukt is, moet hij hier maar 's over Kaat's missie komen praten!
Van mijn plannen is vrijwel niets terecht gekomen of slechts half. Of minder dan de helft. Dus in dat opzicht is het hier één groot drama. En toch was het allemaal erg succesvol. Ik heb een verschil gemaakt! Voor mezelf, doordat ik alles wat ik de afgelopen maanden heb bereikt, zelf in gang heb gezet en draaiende heb gehouden. Daar hoort dit gezin bij, maar ook onderdelen van mijn bedrijf Kaat Mossel. Ik startte spontaan een nieuw netwerk en organiseerde een super eerste event hiervoor. Ik heb mensen met elkaar in contact gebracht met de Twitterveiling, zelf een hoop leuke en leerzame mensen leren kennen en ondertussen bijgedragen aan een andere toekomst voor Afghaanse kinderen en vrouwen. De kinderen hier hebben mij dan wel meer moeten delen dan me lief was, maar ze zijn enorm trots op wat er is bereikt. Leermomentje dus voor de mini-Mossels!
Belangrijk is ook te weten dat Rutger in dit samengestelde gezin een enorm belangrijke plaats inneemt en dat hij ontzettend is gemist door de kinderen. Dat zij in hem duidelijk een vader zien en dat ze heel erg bezig zijn met zijn thuiskomst.
Er staan misschien minder groene vinkjes op mijn tedoenlijstje dan ik had gepland, maar is ook heel veel ander positiefs in gang gezet.... ik kan er wel een boek over schrijven!
dinsdag 6 oktober 2009
shop untill ik drop!
Dagje Utrecht gevuld met afspraken bij vergaderplek Seats2Meet en of ik het nou per ongeluk zo had gepland of dat ik het puur op de uitrekening zo in elkaar had gedraaid... ik had een uurtje over :-) Een uurtje over en ik zat op Hoog Catherijne!
Dan kun je een uurtje voor je uit gaan zitten staren, je kunt ook even een luchtje gaan scheppen. En dat deed ik, .... in de V&D. Op de lingerieafdeling.
En op de vraag 'zou Rutger niet ook gewoon blij zijn als er een grote katoenen onderbroek op hem zou zitten wachten' kan ik volmondig ja zeggen maar chocola is ook chocola en toch pak ik altijd die in het gouden papiertje. En af en toe mezelf verwennen mag! MOET! Dus ging ik weg met een aantal kadootjes aan mezelf en mag het wat mij betreft nu vrijdag worden. Want ik ben wel heel erg ontzettend aan mijn Allerliefste toe.
Want ook al is het gemis van zijn sprankelende aanwezigheid zwaar geweest... nog meer dan dat (sorry liefje) miste ik dat warme lijf in bed, warme handen om me heen en af en toe een tong in m'n oor. Geschokt? Ja hoor 's, tis m'n man en we zijn niet enkel bij elkaar voor de gezelligheid. En ook al was er te weinig sex volgens de heer Mossel (zoals al 's in een vorig blog ter sprake kwam), 4,5 maand is wel een hele grote stilte.
En dat doet je gelijk afvragen hoe het die militairen vergaat die veel langer van huis zijn. Soms zaken meemaken waardoor ze troost zoeken bij elkaar en wat als die troost dan komt van een warm lijf met warme handen en het verder gaat dan een schouder om op uit te huilen? Is dat eigenlijk een gespreksonderwerp op zo'n basis of kamp? Dat lijkt me logisch maar is het ook zo logisch voor defensie? Iets waar ik voor nu niet meer van waker lig en eigenlijk ook niet wakker lag. Het was trouwens wel een gespreksonderwerp bij ons en de afspraak was volgens mij dat als het zou gebeuren hij het mij eerlijk zou vertellen (want zo'n relatie hebben wij.... wij zijn eerlijk en open tegen elkaar) waarna ik hem dan niet de nieuwe sleutels van de deur, de auto en de kluis zou geven...
zondag 4 oktober 2009
Ik ben zo trots...
Rutger in z'n element. Met koptelefoon op z'n hoofd al plaatjes draaiend en een hoop feestende mensen voor z'n neus. Rutger wordt dan DJGeiss. En de feesten die hij samen met z'n collega-DJ op KAF heeft gedraaid zijn stuk voor stuk een succes. Daar komen niet enkel de Nederlandse collega's op af maar ook de Belgen en de Engelsen, de Amerikanen, de Denen, de Aussie's... ruim 600 man die een avondje uit hun dak gaan. Wat af en toe even nodig is om alle stress, alle heimwee, alle gedoe en ook alle narigheid even voor een paar uurtjes opzij te zetten. Geen druppel alcohol, geen flitsende outfit... enkel even feesten.En dan kan het zijn dat er tegelijkertijd een RAMP-ceremony (afscheidsceremonie voor gesneuvelde militairen die terug naar huis gevlogen worden) wordt gehouden en die feestende massa in schril contrast staat met wat er buiten aan de hand is.
Maar gewaardeerd wordt het! Zoals een hoge officier van de Britten liet weten. Hij had een peloton richting feest in de Dutch Corner gestuurd. Of meer wat er over was van het peloton. Bij een incident verloren zij enkele collega's en voor de anderen terug zouden gaan naar hun eigen kamp werden zij opgevangen op KAF. En kwamen zij dus terecht op het feest in de DC. En konden volledig los gaan tussen hun buitenlandse collega's en hebben zo alle stress en narigheid voor een avondje van zich af kunnen swingen. En als dank daarvoor kwam er een officiële bedankbrief.
Het blijft een feit dat er daar zoveel meer aan de hand is dan wij hier weten. Wij horen enkel die bermbommen of andere incidenten waar Nederlanders bij betrokken zijn. Er zijn dagelijks militairen die sneuvelen, er is vrijwel altijd wel een landsvlag die halfstok hangt en niemand die daar heeft gediend zal zonder kleurscheuren en onveranderd terug naar huis komen. Daar kan ook een mega-dj niets aan veranderen... behalve dan voor af en toe een avondje.
zaterdag 3 oktober 2009
Kaattoo!
De Allerliefste belde... "Ik heb gister een tattoo laten zetten", zei ik. "HUH!?!?!"
"Jahaaa", ging ik mijn verhaal verder, "ik was hartstikke dronken en ik werd wakker met het Kaatlogo op mijn schouder". "HUH!?!?!?!?"
"Balen", meldde ik zeer serieus. "Want eigenlijk wil ik graag een grote draak op m'n rug van schouder naar schouder en nou heb ik enkel een kaattoo."
Het kwartje viel nog altijd niet dus moest er uitleg aan te pas komen. En toen viel er wel iets... mijnheer Mossel van verbazing van zijn stoel. Want dat ik er zonder de context van het 'daar zijn' maar met de mij beschikbare info via de mails (zie vorig blogje) een bepaalde, niet zo positieve, blik op het geheel had gekregen kon hij zich wel voorstellen. Sterker nog, de mails lezend op de manier zoals ik het had gedaan gaf hem voor een groot gedeelte hetzelfde idee.
En dan is ons grote geluk dat we elkaar volkomen vertrouwen en alles, maar dan ook werkelijk alles, bespreekbaar is. Maar wat als je nou een mindere relatie zou hebben saampjes? Met minder vertrouwen? Of minder begrip? Dan zou zo'n akkefietje toch mooi in je snoet kunnen ontploffen.
Maar goed, we dwalen af! Ik wil meer weten over die tatouage en of hij daadwerkelijk achterlijk is geworden. Mijn mijnheer wil zich er nog even vanaf maken met een 'maar ik wil toch al jaaaaren zo'n tatouage'. Nou, geloof me, ik vergeet veel maar dát zou ik me vast nog herinneren. Hij heeft er met mij in ieder geval nog nooit over gepraat. Net zo min als hij over deze vrouwelijke collega heeft gesproken die zich toch wel wat meer met hem verbonden voelt dan gemiddeld. Terwijl ik hem toch regelmatig vraag naar wat er zoals te doen is op KAF en met wie hij dat dan doet.
En dáár zit 'm dan het verschil tussen hem en mij en in het algemeen misschien wel tussen mannen en vrouwen... als ik een dagje beschrijf vertel ik hem wat ik heb gedaan, met wie, wie er wát zei, hoe die keek en waarom het gezegd werd en wie er reageerde en ook hoe en met welke blik en uiteindelijk zijn er nog maar weinig details onvernoemd.
Mannen zijn 4,5 maand weg, in een oorlogssituatie, veel nieuwe indrukken, veel nieuwe gezichten, veel nieuwe gebeurtenissen en zeggen als je vraagt of daar nog iets over te vertellen valt 'naaah, nie echt'.
Daar word je toch niet vrolijk van! Waarom ik dan toch zo blij kijk... omdat hij volgende week om deze tijd lekker naast me op de bank zit (not! maar zelfs ik laat hier details achterwege!), nog altijd ongetatoueerd en net als de afgelopen 4,5 jaar he-le-maal van mij. Net als ik van hem.
vrijdag 2 oktober 2009
Niet meer doen? Tuurlijk wel!
"Fijn dat je belt schatje. Als jij die draak op je rug laat tatoueren sla ik je zo hard tegen je bolus dat je 'm zelf kunt bekijken"...
Het mag gezegd, met ons kun je een telefoongesprek beginnen! En zo zal het gesprek beginnen als mijn Allerliefste weer belt.
De voorgeschiedenis? Op zoek naar een bepaalde mail checkte ik zojuist de hotmail van mijn mijnheer. De door mij gezochte mail stond er niet in maar ik zag familiemail waarvan ik al wist en bladerde gezellig door de flyers die Rutger had gemaakt voor KAF-evenementen. Want dát kan ie! En in dat rijtje met mail vanaf KAF-adressen struikelde ik over een mij iets te familiaire mail. Hmmm, een damesnaam die ik nog nooit hoorde.
En ja, toen ik die naam ook zag staan bij mails met een privé-adres kon ik de verleiding niet weerstaan. Slecht, ik weet het, maar goed, willen alle vrouwen hun hand even de lucht in steken die het NIET zouden lezen...
dat dacht ik wel!
Dus las ik in een mail over hoe ze hem wel in z'n fab (slaapkamer) zou komen zoeken als ze hem die avond niet meer in de Dutch Corner zou zien, ik lees in een andere dat ze hem wel én én wil zien in plaats van of de ene of de andere dag, dat ze niet teveel over hun gesprekken zal praten om praatjes te voorkomen, dat ze er nieuwe inzichten door kreeg, dat zij ook (ook, ook?!?! hoezo ook?) blij is dat ze hém heeft leren kennen, ... ja ja!
En dan dus ook over het ontwerp van een tatouage die ze voor hem (kennelijk op Rutger's verzoek) zal laten maken. En dan Rutger's antwoord dat hij, als het ontwerp hem bevalt, natuurlijk naar het hoge Noorden komt rijden om het ding te laten zetten. En het moet gezegd, de antwoorden op haar mails blijven allemaal neutraal. Geen woord verkeerd en gewoon aardig, niks mis mee.
Waarop ik, het allemaal lezend, me toch wel afvraag of ie volledig achterlijk is geworden. Een tatouage... en niet zo maar eentje... neeheeeee, eentje van een draak die ontzagwekkend is en toch een hoge aaibaarheidsfactor ("net zoals jij, herinner je je nog dat ik dat zei", schrijft ze nog). Mijn aaibaarheidsfactor is ietwat minder dan voor ik op zoek ging naar de door mij benodigde mail.
Ik herinner me nog een inslag op zo'n 300 meter van hem af en een telefoongesprek dat begon met de mededeling "zo heee, ik was bijna dood!".... die inslag heeft kennelijk meer schade toegebracht dan we dachten. Niet omdat ik tattoo's niet mooi vind (hoewel ik een draak over heel je schouders van links naar rechts meer iets vind voor Bruce Lee's), maar wél vanwege zijn aversie tegen tattoo's in het verleden.
En mocht ie 'm daadwerkelijk laten zetten, dan hoop ik dat ie watervast is of dat z'n nieuwe fab, een verhuisdoos, niet lekt...
de laatste week!
Niet om t ene of andere hoor, maar ik ben ontzettend moe. Zó moe, dat ik het gevoel heb dat ik mezelf voortsleep van het ene taakje naar het andere klusje. En ook zó moe dat ik geen ogen meer in mijn acherhoofd hebt zodat er tussen het ene taakje en het andere klusje een nieuw probleempje gecreeërd wordt door de jongste.
En ondertussen is er eigenlijk geen ruimte om moe te zijn. Want mijn energie moet ik nu steken in het klaarstomen van huis en haard voor de Allerliefste. Zoals de slaapkamer waar nog een berg oningeruimde was stond. Of de slaapkamer van kindje nr 4 omdat hij, achter mijn rug om, besloot dat hij zijn dozen netjes wilde hebben en dus alle inhoud in het midden van het kamertje depondeerde. Oh, en de trap die nog altijd niet helemaal zwart is. Een een stapeltje administratie dat ik nog in mappen ga bergen en...en...en...
En terwijl ik daar mee bezig ben strooit kindje nr 4 (die naam komen we hier té vaak tegen!) een hele bus visvoer in het net schone aquarium met als gevolg een dode vis en een ontzettend vies aquarium... zetten we op de te-doenlijst erbij dus. Datzelfde kindje (ja, die nr 4) besluit zelf te gaan kopieëren (ja hoor, kopieërmachine overstuur!), daarna te gaan kleuren (op mama's nog te verkopen KaatLenders) en daarna dan maar sip op te bank te gaan zitten na een diepe zucht over zoveel ongeduld bij een moeder.
En in mijn hoofd maak ik een lijstje van nog te benaderen media voor het promoten van de nog ongesigneerde KaatLenders, moeten er stappen ondernomen worden richting inhoud van boeken, moet ik beslissen of ik linksom (mijn keuze) of rechtsom (meer keuze van de marketingafdeling) wil met de nieuwe look van Kaat en proberen uit te leggen hoe die komkommer eruit ziet aan mijn mijnheer in Afghanistan. Want zo voelt het, uitleggen hoe iets eruit waarvan de andere kant totaal geen idee heeft of ook maar enig referentiekader. Die andere kant, hoort dat ik ipv linksom (zoals besproken en soort van beloofd) toch zelf nu ook voor rechtsom heb gekozen, en spuit daarover zijn mening behoorlijk luidruchtig spuit en ik een keertje geen mazzel heb en in een volledig prettig werkende verbinding zit. Geen gekraak, geen gehakkel, geen plots uitvallende telefoon... zijn boosheid komt luid en duidelijk over. Alsof ie naast me zit...
En dat zit ie gelukkig volgende week weer!
En voor wie zich zorgen maakt... nee hoor, wij zitten volgende week niet bij een echtscheidingsadvocaat, maar gewoon lekker saampjes op de brug. Zonder Kaat maar enkel als onszelf... ook wel 's fijn :-)
En ondertussen is er eigenlijk geen ruimte om moe te zijn. Want mijn energie moet ik nu steken in het klaarstomen van huis en haard voor de Allerliefste. Zoals de slaapkamer waar nog een berg oningeruimde was stond. Of de slaapkamer van kindje nr 4 omdat hij, achter mijn rug om, besloot dat hij zijn dozen netjes wilde hebben en dus alle inhoud in het midden van het kamertje depondeerde. Oh, en de trap die nog altijd niet helemaal zwart is. Een een stapeltje administratie dat ik nog in mappen ga bergen en...en...en...
En terwijl ik daar mee bezig ben strooit kindje nr 4 (die naam komen we hier té vaak tegen!) een hele bus visvoer in het net schone aquarium met als gevolg een dode vis en een ontzettend vies aquarium... zetten we op de te-doenlijst erbij dus. Datzelfde kindje (ja, die nr 4) besluit zelf te gaan kopieëren (ja hoor, kopieërmachine overstuur!), daarna te gaan kleuren (op mama's nog te verkopen KaatLenders) en daarna dan maar sip op te bank te gaan zitten na een diepe zucht over zoveel ongeduld bij een moeder.
En in mijn hoofd maak ik een lijstje van nog te benaderen media voor het promoten van de nog ongesigneerde KaatLenders, moeten er stappen ondernomen worden richting inhoud van boeken, moet ik beslissen of ik linksom (mijn keuze) of rechtsom (meer keuze van de marketingafdeling) wil met de nieuwe look van Kaat en proberen uit te leggen hoe die komkommer eruit ziet aan mijn mijnheer in Afghanistan. Want zo voelt het, uitleggen hoe iets eruit waarvan de andere kant totaal geen idee heeft of ook maar enig referentiekader. Die andere kant, hoort dat ik ipv linksom (zoals besproken en soort van beloofd) toch zelf nu ook voor rechtsom heb gekozen, en spuit daarover zijn mening behoorlijk luidruchtig spuit en ik een keertje geen mazzel heb en in een volledig prettig werkende verbinding zit. Geen gekraak, geen gehakkel, geen plots uitvallende telefoon... zijn boosheid komt luid en duidelijk over. Alsof ie naast me zit...
En dat zit ie gelukkig volgende week weer!
En voor wie zich zorgen maakt... nee hoor, wij zitten volgende week niet bij een echtscheidingsadvocaat, maar gewoon lekker saampjes op de brug. Zonder Kaat maar enkel als onszelf... ook wel 's fijn :-)
Abonneren op:
Posts (Atom)
