het gewone leven...

Een soort van dan want gewoon is het hier eigenlijk nog nooit geweest. We runnen een raar huishouden waar altijd van alles aan de hand is en dat nu volkomen in het teken staat van de terugkeer van de heer des huizes. En eigenlijk voorloopt dat allemaal best voorspoedig. Het voelt alsof hij de laatste maanden niet tigduizend kilometer verderop zat maar gewoon, net als nu, naast me op de bank.

En toch dipte ik maandag. We kwamen terug van onze superavond in Rotterdam. Kinderen waren al thuis, nauwelijks eten in huis en een hoop rommel van slechts één dagje uit logeren. Dus nam Rutger de keuken over en was mijn bijdrage aan het bestieren van dit huishouden het stupide voor me uitstaren op de bank. Veel meer kwam er niet uit mijn handen. En toen hij 's avonds een zoen kreeg van zijn jongste en hij direct bedong dat ik dan ook een zoen zou moeten krijgen flipte moeke en was er geen filteren meer aan...

Dat het me geen donder uitmaakte dat de jongste geen centimeter van zijn vaders zijde was geweken. Dat hij 4,5 maand aan me had gehangen en ik opgelucht was dat hij zijn vader nog altijd herkende en weer net zo gek op hem was als toen hij in juni vertrok. Dat ik heus wel boodschappen kon halen maar dat ik erop had gerekend dat we daar nog tijd voor zouden hebben als we terugkwamen uit Rotterdam. Dat ík wel gewoon de keuken ging opruimen en dat ik niemand... NIEMAND... daar wilde zien. Even niet!

Want heel even was ik mijn plek kwijt. Was ik niet de regeltante die alles onder controle had. Was ik niet de enige op wie de kinderen terug konden vallen. Was ik zeker niet meer de enige in huis die van wanten wist.

Heel even kon ik even de lol van het 'weer samen doen' niet inzien... heel even maar hoor!