En dan ineens sta je daar weer. Als thuisfronters bepakt en bezakt met spandoeken, bloemen, kadootjes, balonnen. Behoorlijk rusteloos en vreselijk uitgelaten, verre van bedrukt maar allemaal ontzettend nerveus.
Precies dezelfde stemming als 4,5 maand geleden en allemaal het bord in de gaten houdend in de hoop dat de vertraging niet nog meer oploopt dan de 15 minuten die er nu al staan. Gejuich als er een vliegtuig gaat landen en een stem die omroept dat dát niet het goede vliegtuig is...
En ik voel ze nog steeds. Vlinders, gierende zenuwen, soort van buikloopgevoel zonder griep. Ik stond er mee op en ze hyperden de rest van de dag met me mee. Net als de mensen op twitter die ik bekogelde met hysterisch getypte berichtjes om de spanning wat van me af te schrijven. Twitter leefde mee en hielp me door de dag met steun en lieve berichtjes. En ondertussen kroop de klok vooruit terwijl ik me stortte op het huishouden, het grote vraagstuk 'wat doe ik aan?', het nog grotere vraagstuk 'paarse of grijze ogenschaduw' en het nog te maken boodschappenlijstje van zaken die niet in de koelkast staan maar die volgens mij ineens onontbeerlijk zijn om de thuiskomst van mijn Allerliefste te vieren.
En dan landen ze écht! En druppelen ze de ontvangsthal binnen. We staan vooraan. Ons spandoek met 'Rutger we staan hiehieieieieieier' in de aanslag en dan komt ie de deur uit. De vlinders krijgen bij mij de overhand en helemaal als ik zijn gezicht zie oplichten als hij ons ontdekt. De kinderen knuffelen, wij zoenen, de jongste wacht nog even af of het geen foto is maar z'n vader in het echie en laat zich als ie zeker is dat het 'echt' is om zijn vaders nek vallen.
In een versierde straat worden we opgewacht door wat buren en als we uiteindelijk op de bank ploffen met z'n allen valt alle spanning weg. We zijn weer compleet! En voor het eerst sinds 4,5 maand slaap ik een rustige en lange slaap.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten