het zit erop, onze eerste week weer als gezin. Compleet gezin dan. En het gaat zonder moeite maar soms ook heel moeizaam.
Als ik mijn Allerliefste hoor reageren op zaken die de afgelopen maanden anders zijn gegaan omdat ik alleen de scepter zwaaide. En bepaalde vrijheden heb gegeven aan de kinderen die de vader hier in huis nu weer terugdraait. Hij is weer terug gekomen op het punt van weggaan terwijl wij hier verder gingen. Ik zucht dan en rol met m'n ogen, het teken dat hij zich op voor hem nog onbekend terrein begeeft en eerst even de weg moet vragen. Maar dat komt niet altijd over. Met ergernis aan zijn kant, boosheid aan de kinderkant en gesus van mijn kant.
Moeizaam ook omdat ik me niet kan inleven in zijn leven daar. Waar ik tijdens zijn afwezigheid alle filmpjes, foto's en welke info dan ook vanuit Afghanistan en vooral KAF vrat, kan ik er nu de aandacht niet voor opbrengen. En het is niet dat ik niet geïnteresseerd ben, maar ik ben het gewoon even beu. En hij wil er graag over vertellen. Maar ik luister maar half. En dan ineens, uit het niets, komt er een verhaal over een actie van 'zijn' F-16's. Een patrouille in problemen, ANA's die gevangen genomen worden en ter voorbeeld achter auto's van Taliban getrokken worden. Een keuze die moest worden gemaakt en die niet licht werd genomen. Bom die doel raakte en de ANA's die zo uit hun leiden werden verlost op de enig op dat moment mogelijke manier.
En weet ik dat het geen des-interesse is, maar wel weer 'gewoon' samen willen zijn. Als gezin. Omdat ik de verhalen ook ken van collega's die teveel gezien hebben. Die de beklemming van de momenten met scherfvest aan moeten afwachten op wat komen gaat nog altijd voelen. Die de sfeer niet meer kwijt raken. Nog altijd schrikken van de sirene op de eerste maandag van de maand en niet meer tegen onverwacht lawaai kunnen. Die bij bepaalde geluiden of geuren weer terug zijn in Afghanistan en sommige momenten weer herbeleven. Anders tegen het leven en bepaalde zaken zijn gaan aankijken.
En mijn Allerliefste is nuchter genoeg, ik ook. We zijn samen en kunnen met alles bij elkaar terecht. Maar deze week nog even niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten