Thuisfrontstress

Ik ben boos. Boos omdat er een domper ligt op de thuiskomst van Rutger en we eigenlijk geen tijd hebben om van diezelfde thuiskomst te genieten.
En ik ben boos omdat het dus niet van hieruit komt, maar van buiten onze vier muren. Waardoor er stress ontstaan is, de computer het zevende lid is van dit gezin en de andere leden eigenlijk op het tweede plan moeten komen.

In het kort: mooie plannen voor het bedrijf Kaat Mossel zijn gemaakt tijdens Rutgers afwezigheid. Zouden klaar zijn bij zijn thuiskomst. Plannen zijn verre van klaar en rekeningen al gedeeltelijk betaald. Een hoop geld, een ruim deel uit zijn extra gage vanwege zijn verblijf in Afghanistan. Maar met plezier geïnvesteerd want Kaat is ook zijn kindje. En het bracht hem rust te weten dat hij bij thuiskomst in een gespreid bedje zou komen en niet direct voor mij aan de slag zou hoeven. Dat zou ons meer tijd geven om weer als gezin aan elkaar te wennen.

Zojuist merkte een vriendin op dat het altijd moeilijk is zo'n thuiskomst. Dat er droombeelden kunnen ontstaan maar dat je eigenlijk allebei nog bent wie je was bij vertrek. Maar daar zit 'm dus niet de kneep. Er zijn geen droombeelden ontstaan, die droombeelden waren er al. En dus ben ik nog altijd zijn sexy vrouw en hij is nog altijd mijn held. Dat waren we al voor elkaar voor vertrek en dat zijn we nog altijd voor elkaar na thuiskomst. Daarover is zeker geen teleurstelling en zeker geen domper...
Het enige droombeeld dat teniet is gedaan is het droombeeld van het op poten hebben van bepaalde onderdelen van mijn bedrijf op het moment dat Rutger hier weer voet aan de grond zou zetten.

Er is toegevoegde stress doordat we ons moeten bezighouden met zaken waarvan we dachten dat we ze goed uit handen hadden gegeven en waardoor nu problemen ontstaan omdat zaken snel moeten worden opgepikt om plannen van Kaat nog op een normale manier doorgang te laten vinden. Waardoor er ruim minder tijd is voor 'gewone' gezinszaken.

Stress omdat er al een fikse rekening is betaald waar we niets voor terug hebben gezien en waarvan we nog maar moeten zien hoe we dat geld terugkrijgen. En dus ben ik boos! Zo ontzettend boos op het bedrijf dat me in deze positie bracht omdat ik in mooie verhalen geloofde.

Wat niet wegneemt dat wij nog altijd tussen al die shit door, ons eigen mooie verhaal hebben. Maar een gouden randje is even een grauw randje geworden. En dat beseffend ga ik er 's heel snel voor zorgen dat dáár verandering in komt in die kleine anderhalve week dat we nog mogen genieten van elkaar voordat hij weer aan het werk gaat.