Nog maar tien hele nachies alleen in mijn bedje... wat een heerlijk vooruitzicht. Ware het niet dat ik nog zoveel móet. Het nog afverven van de trappen bijvoorbeeld. De tuin aan kant maken ook nog. Nog heel, heel veel KaatLenders verkopen. En nieuwe manuscripten maken. Twee zelfs. Voor boeken die al wel een datum van uitkomen hebben en zelfs al een omslag. Maar de inhoud moet ook nog. En ik moet een overnachting boeken in Hotel New York. En een midweekje vakantie ergens anders. Ohja, de papieren om de extra vakantie van de kinderen in orde te maken en nog diverse twitterveiling zaken die geregeld moeten worden.

En bovenal moet ik weer slapen. Na ruim 4 maanden slechts een uurtje of 5 per nacht wordt het zeker weer tijd voor meer slaap, meer rust. Het lijkt me heerlijk weer gewoon om 22.30u naar bed te moeten omdat Rutger dan ook naar bed gaat. Dat lukt me nu gewoon niet. Ik probeer het wel, avond na avond, maar uiteindelijk lig ik om 1.30u nog tv te kijken in bed. En gaat om 7 uur de wekker weer. En kost het me ook steeds meer moeite om er dan ook fris en fruitig uit te springen. Het is meer een verlept en over de datum uit het bed rollen.
En de laatste dagen nog te laat ook!

Ik moet, ik moet, ik moet... en ik moet vooral gewoon blijven ademen en mezelf niet gekker maken dan ik al ben. Want eigenlijk moet ik helemaal niets. Behalve dan van 10 naar 0 aftellen en zorgen dat ik weet waar ik de e.t.a. (estimated time of arrival , even een afkortinkje om het defensie-achtig te houden) kan checken en zorgen dat ik niet in Eindhoven staat terwijl iedereen weet dat ze naar Amsterdam vliegen.

Dat moet ik nog wel even doen... uitvinden waar ik dát op teletext kan checken!

RTL sucks!

Gruwelijk geërgerd heb ik me net aan het ochtendjournaal van RTL. Als afsluitend, kennelijk 'feel-good' momentje een nieuwsitem over een jonge VS-militair. Al 4 jaar op rij is hij met Kerst niet thuis en dus heeft zijn moeder nu al een Kerst voor hem gecreeërd met alles op z'n Amerikaans erop en eraan. Leuk natuurlijk maar wat is dat toch bij RTL dat militairen van 'daar' wel nieuwswaardig zijn terwijl er zoveel militairen van 'hier' niet aan bod komen terwijl zij in hetzelfde schuitje zitten.

Ook daar zitten mannen en vrouwen tussen die al heel wat keren op rij op missie zijn gegaan. Bevallingen, verjaardagen en andere hoogtepunten missen. Die deze Kerst ook niet thuis zijn. Ik word er pisnijdig van! Enkele weken terug dat getrut over die bejaarde arts die zo fit was dat ie voor keer tig richting Afghanistan ging en nu dit weer. Begint de nieuwswaarde te groeien bij RTL buiten de eigen landsgrenzen?

Het is logisch dat de Nederlanders niet achter deze missie staan, ze weten niet eens dat ie er is! Als ik enkel hoor over kakkerlakken in de sla ga ik ook niet meer naar MacDonalds, als ik enkel klachten hoor over UPC ga ik niet via hen bellen, als ik enkel over ongelukken op de A2 hoor rij ik er ook een stuk minder prettig...

Dus lieve RTL (en andere nieuwsprogramma's want jullie zijn net zo erg!), kijk 's heeeeel even verder dan jullie neusjes lang zijn en maak ook 's een itempje over het Nederlandse gebeuren want ook daar gebeuren nieuwswaardige zaken. Een twitterveiling bijvoorbeeld, of het boek Kaat heeft een missie, of een afscheidsfeest waarbij bijna 400 militairen op KAF van allerlei nationaliteiten in oranje shirts rondliepen en er trots op waren...

Zouden jullie hier ASJEBLIEFT diezelfde trots 's kunnen opbrengen?

PS ja, de genoemde feiten zijn allemaal powered by Thuisfront Mossel! En zo zijn er meer die zich sterk houden en sterk maken en aandacht verdienen. En kom niet aan met de lulkoek dat dáár Hart van Nederland voor is, als jullie net een flutverhaal over een amerikaanse kerst in september hebben uitgezonden!

IK VINNUT NIEMEER LEUK!

Ik vind het niet meer leuk. Nou vind ik het wel vaker niet meer leuk dus weet ik ook dat het wel weer over gaat, maar voor nu VIND IK HET NIET MEER LEUK!

Wromnie? Omdat ik het niet meer leuk vind om alleen te moeten opvoeden.

Eergister had ik de badkamer netjes. Toen spoelde kind no 1 zijn verfspullen uit in de douche en was mijn hele badkamer blauw. Op zich knap, want naar eigen zeggen was hij enkel in de douche bezig geweest.Dus toen na dit incident de badkamer toch weer netjes werd (want hij ontblauwde eigenhandig en met mijn lichte assistentie de rest van de ruimte) was ik weer blij. Tot ik gistermiddag de badkamer binnenstapte en mijn nek brak over rondslingerende was. Dezelfde was die ik daarvoor uit had gezocht en in de wasmand had gedeponeerd. En niemand had het weer gedaan natuurlijk! Waarop ik dan ontplof, uit mijn stekker ga alsof er een doodzonde is begaan, en niemand dus opbiecht 'ik was het'. Dus was mijn gezellie-avond-mood tot het nulpunt gedaald wat ook weer lullig was want zo vreselijk was het allemaal niet. En eigenlijk wel, want het is niet zozeer die rondgepleurde was alswel het feit dat er eentje van de drie staat te liegen.

Wromnogmeernie? Omdat ik de telefoontjes vanuit KAF ook niet meer leuk vind!

Neeee, niet omdat ik de telefoontjes beu ben, maar wel de manier waarop die verlopen. Het midden in jouw verhaal beginnen te schreeuwen en te roepen van de andere kant omdat ze je niet meer verstaan als het te snel gaat. Het soms ineens wegvallen van de verbinding. Het hakkerige. Het niet daarheen kunnen bellen. De vertraging waardoor je stil bent op je gevoel in het gesprek, maar de andere kant net zo en je dus allebei begint te praten. En als dat meer als 2 keer in een gesprek gebeurd vind ik het niet meer leuk.

Verder nog iets?

Ja! Ik kan geen doosjes meer vullen. De creativiteit is over, ik heb geen idee wat ik in de doos moet stoppen. En de voorraad nootjes, chips en drop cq. snoep is inmiddels legendarisch. Dus in die hoek moet ik mijn vulsel niet zoeken. Trui is inmiddels opgestuurd en wat tekeningen vullen geen doos. Tijdschriften zijn leuk maar best zwaar dus dan zit je zo aan de 2 kilo en is je doos nog vrijwel leeg.

Was het dat?

Neeeee! Ik vind het niet meer leuk om het hier alleen te moeten doen. Ik wil weer kunnen roepen tegen iemand hoe leuk of stom (naar gelang de situatie) de kinderen zijn die niet zelf de kinderen zijn. Want van hen krijg ik enkel bijval in het eerste geval. Ik wil weer kunnen stellen dat er écht iets aan de website moet worden veranderd en wel meteen. Ik wil weer iets kunnen downloaden, mail kunnen ontvangen en mijn eigen laptop weer kunnen gebruiken. Ik wil weer tegen iemand aan kunnen zitten op de bank. Ik wil in bed uit het niets koude voeten in zijn rug duwen en afgestraft worden met iets waar we het allebei warm van krijgen.

Zo, dat is eruit. En nu ga ik even lekker tv kijken. Best leuk, want ik heb de zapper volledig onder beheer!

Andere kijk op dezelfde zaak

Was toch wel spannend. Gewoon een wildvreemde moeder opbellen en uitnodigen om 's langs te komen om te bespreken of ze in mijn 'missie'-boek wil schitteren :-) Dat wilde ze wel en dus heb ik net gezellig zitten kletsen over dezelfde missie maar vanuit een heel ander oogpunt. Want 't scheelt nogal of je man daar zit of je 19-jarige zoon. Bijna 20, dat dan weer wel, maar nog altijd een zoon. Die op de foto die zijn moeder me laat zien nog zo'n jongetje lijkt.

Maar ondanks de andere kijk zijn er ook een hoop raakvlakken. Allebei kijken we anders naar het nieuws als we Afghanistan horen en bezoeken we de geijkte websites van defensie en thuisfrontafdelingen. Allebei ergeren we ons aan de desinteresse van anderen wetend dat het niet zozeer desinteresse alswel onwetendheid is over het gevoel dat wij als thuisfront hebben. Ook zij hoort vaak 'wat vliegt de tijd toch', terwijl zij, net als ik, dat heel anders beleeft omdat zij, net als ik, tegen een lege stoel aan zit te kijken bij het eten.

Ze heeft dezelfde irritante telefoongesprekken als ik heb. Met wegvallende zinsdelen waardoor je 6 keer hetzelfde moet roepen waardoor grapjes helemaal niet zo grappig meer zijn. Heeft het ook over 'tiekeej' als het over Tarin Kowt gaat en vraagt zich ook af waarom 'ze' daar eigenlijk niet harder zeuren of mopperen over de hitte. En roept nu ook, veel vaker dan thuis want daar riep ze het eigenlijk nauwelijks tot nooit, 'ik hou van je' aan de telefoon of aan het einde van een brief of msn-gesprekje.

Ik kijk erg uit naar haar verhaal en aanvulling voor het boek. Dat overigens "Kaat heeft een missie" gaat heten en een voorwoord krijgt van 'onze' staatssecretaris Jack de Vries. Ik tref het toch maar met de leukste staats die we in Den Haag hebben zitten. Dat is dan wel weer het voordeel van een militair als man!

Dit moest hét 'terug-naar-normaal'-weekend worden. Zaterdagochtend even behangen, dan richting Hellevoetsluis voor jarig neefje, op tijd thuis om nog boodschappen te doen, gezellieavond. Zondag wat ruimen, viltworkshop met wat gezellige dames van Twitter vanwege Twitterveiling, rust.

Het werd het 'kan-het-nog-gekker'-weekend. Zaterdag kwam er een vriendje spelen dat ziek bleek. En het kereltje zat dus meer op onze wc dan dat hij speelde. Ondertussen smeerde Jamie de gangvloer in met behangplaksel en vond ik enkele mails van boze en teleurgestelde mensen die graag direct antwoord op hun mails hadden gehad in de afgelopen week waar ik nauwelijks tijd had om te plassen voor m'n gevoel.
Na het ontplakselen van de vloer terwijl een boze jongste voor straf op de trap mocht toekijken, het gladstrijken van de teleurgestelde e-mailkreukels en het ontsmetten (hoera voor mijn Dettol-fetish) van het toilet zaten we redelijk op tijd in de auto. Na een gezellige middag weer richting Boxtel om er bij Gorinchem achter te komen dat de brug een uur eerder was afgesloten dan op de borden stond en ik dus omgeleid werd via... jawel! Dordrecht... het wonderschone stadje dat ik een klein half uur daarvoor al was gepasseerd.

De zondag leek beter te gaan verlopen en terwijl ik me verheugde op een viltshop, verheugden bacillen zich op iets anders en uiteindelijk ben ik de rest van de dag niet al te ver van het toilet geweest. Het had z'n voordelen: er is goed geruimd, er is gewassen, er is gestofzuigd. Mails zijn verwerkt en nieuwe plannen gesmeed voor de zakelijke toekomst.

Er is zelfs wat geshopt omdat dát gisteravond na de enorme omleiding niet meer gelukt was. Dochterlief haalde even snel wat zaken van het lijstje om de zondag door te kunnen komen... toch jammer dat ik vergat er wc-papier op te zetten...

17 september... Zaak&Vrouw

Een blije organisatrice van het Zaak & Vrouw-event op de foto. Soms gaan ballen rollen en rollen ze ook nog allemaal de goede kant uit. Zaak&Vrouw was door mij opgericht op een online netwerk-site Mindz.com. Door mij niet vreselijk gepromoot, want ik had het druk... zo met de aankomende uitzending van Rutger enzo. "Komt nog wel een keer", dacht ik.

En dan maak je een opmerking op Twitter, gaan mensen reageren en voor je het weet heb je dan een event voor zakenvrouwen (of een Twitterveiling)... en is Zaak & Vrouw ineens een missie met een doel! En vandaag ging blijken of dat doel ook behaald ging worden. En dat werd behaald! Zo'n 100 vrouwen vulden de zaal op de swingende klanken van Lady Marmalade. Vonden de roze chocolaatjes gretig aftrek, gaven de spreeksters stuk voor stuk super presentaties en hield Lisa Portengen van Smart & Sexy ons tussen de bedrijven door bij de les, schudde ons wakker en hield de stemming erin. En dan die lunch! Een enorm buffet vol met lekkernijen en verwennerijen die maakten dat de aanwezige dames zich behoorlijk 'Goois Meisje' gingen voelen.

En ik? Ik sloot mijn eigen verzonnen event af. En vertelde over het ontstaan van Kaat en hoe diep de put vol ellende niet alleen leek maar toen (2001) ook was. Hoe ik Kaat verzon en daarmee mijn anonieme dagboek vol persoonlijke verhalen startte. Maar ook hoe moeilijk het is om als vrouw al die zaken die wij doen te combineren. En dat het geen schande is dat we het niet altijd allemaal onder controle hebben en dat het al helemaal geen schande is dat dat onze manier van zakendoen beïnvloed. En dat dát mag!

Maar ook dat ik mezelf nooit staande zou hebben gehouden de afgelopen maanden in alle drukte en in mijn uppie als ik niet af en toe de boel de boel zou hebben gelaten. Zowel qua huishouden, qua Kaat, qua kinderen, qua wat dan ook.

Het raakte behoorlijk wat snaren in de zaal en dus is mijn missie geslaagd en mijn doel behaald. Zaak&Vrouw gaat een netwerk worden waar die beiden centraal staan. Iets wat ik bij andere netwerken vaak zo ontzettend mis. Waar gedaan wordt alsof we enkel kunnen slagen als we 'doen alsof' en negeren dat we een gezin runnen plus een bedrijf... altijd én én, nooit óf óf.

Vandaag ben ik absoluut een nieuwe weg ingeslagen met Kaat Mossel en hoop ik in de toekomst nog heel veel te Motiveren, te Inspireren en te Sprankelen...

En nog vele jaren!

En dan ben je ineens jarig! De dag leek lekker rustig te verlopen. Even geen twitterveiling, de tasjes rustig vullen voor Zaak&Vrouw, beetje verven, beetje behangen...

Dan gaat de telefoon. Defensie. Of ik wilde reageren op de man van de vakbond die riep dat onze militaire bijdrage in Afghanistan tot niets leidde en de hele handel maar teruggehaald moest worden. En of ik dat wilde! Wat een onbeschofte uitspraak, nog wel op de dag dat de 2 gesneuvelde collega's werden begraven. Alsof er geen vooruitgang is daar. Alsof wat er tot nu toe voor werk is verzet volledig van nul belang is. Alsof hij als voorzitter van de vakbond niet beter zou moeten weten.

Dus niks rust, de NOS was onderweg. Dat klinkt niet lekker als je die dag besloten hebt te gaan verven en behangen (dus staat de gang vol met zooi), tasjes te gaan vullen (dus ligt je hele woonkamer onder de gadgets, kaartjes en flyers), even gewoon niks te 'zijn' (dus heb je je joggingpakje aan en de haar in de flut).
In no-time regelde ik een opberghoek voor de verf en het behang, legde alle gadgets, kaartjes en flyers bij elkaar op de eettafel en verruilde mijn joggingbroek voor eentje van spijker na een verfrissende douche en ontflutte m'n haar. En probeerde daarna nog iets zinnigs te zeggen in de camera als antwoord op de vragen van Peter ter Velde. En dát vond ik een leuke ontmoeting want hij stelde een boek ter beschikking van Twitterveiling en verslaat regelmatig de toestand in Afghanistan.

Toen ik 's middags wachtte op telefoon van Radio1 rende Quinty het huis in. Volledig hysterisch, onder de wespen en behoorlijk gestoken. Met 112 in mijn ene en haar geschreeuw in mijn andere oor zette ik haar onder de douche. Haar haren zaten vol wespen, ze kropen uit haar kleding... ik ben nog nooit zo kalm en tegelijkertijd zo bang geweest. Met de ambulance onderweg gilde Quinty het uit, begon ze hier en daar langzaam zwellingen te vertonen en deed alles haar zeer. Dan duurt wachten lang. Met ondertussen de wetenschap dat Radio1 gaat bellen en ik dat telefoontje móet opnemen omdat er anders een gat ontstaat. En net op tijd kalmeerde Quinty iets en moest de knop om. Met mijn aandacht op het gesnik beneden op de bank gaf ik antwoord op de vragen van Govert van Brakel en hield vanuit het raam de straat in de gaten voor de ambulance. De langste paar minuutjes ooit voor mijn gevoel.

En toen de ambulance kwam, ik allang was uitgebeld en Quinty licht tot rust was gekomen bleek alles met haar gelukkig in orde. Tot grote verbazing van de ambulance-broeder die wel 12 steken telde en aangaf dat zij bij 3 al alarmbellen laten rinkelen.

Dat ik een jaartje ouder was geworden voelde ik wel aan het einde van deze hectische dag. Die behoorlijk werd opgevrolijkt, tussen alles door, met een prachtige bos rozen geregeld vanuit Kandahar. Hij is absoluut mijn Allerliefste!


Jess in het journaal

Jess op de radio op 13.50

lieverkoekies!

Of ik in het journaal wilde reageren op uitlatingen van Wim van den Burg, voorzitter van de militaire vakbond AFMP/FNV. Hij vindt de aanwezigheid van o.a. Rutger en zijn collega's een mislukking.

Mijn mond hield het netjes, tis toch 't Journaal. Maar zonder censuur, dat kan in dit land gelukkig, ...

Wat een ongelofelijke onbeschofte zak om op de dag dat 2 collega's begraven worden door hun familie, op die manier de aandacht op je te vestigen. Wat ongelofelijk dom en een voorzitter van een bond, die de belangen zou moeten behartigen van zijn leden, meer dan onwaardig.

Alsof je in Afghanistan, een land met zo'n verschil in mentaliteit, zo'n verschil in vrijheid, in no-time het Poldermodel even invoert. Ik heb geen enkel politiek inzicht maar gelukkig wel gezond verstand en dat miste de heer vd Burg maandag 14 september. En ik vraag me dan af of er in zijn achterban en team niemand is die hem net zo steunt als die militairen elkaar in Afghanistan? Dan hadden ze hem op z'n minst even moeten behoeden voor het op deze manier openbaren van zijn onkunde.

Waarmee ik niet wil ontkennen dat de basis van zijn verhaal klopt. Natuurlijk struikelde ik ook toen president Karzai de familiewet (o.a. uithongeren mag als je vrouw qua sex niet over de brug komt) tekende. Maar in plaats van te denken 'heeft mijn Twitterveiling t.b.v. o.a. een vrouwenhuis in Kabul wel zin?', zette ik een tandje bij en bestookte Den Haag met verzoeken voor extra geld. Zodat dát project én sneller én met meer kans van slagen zou kunnen worden opgestart.
En natuurlijk verliepen de verkiezingen verre van rechtmatig. Maar er werd gestemd. Ondanks bedreigingen van de Taliban. En hopelijk dankzij de wetenschap dat er mensen aanwezig waren die probeerden om tegenover die dreiging een gevoel van veiligheid te stellen.

Ik vind dat de missie wel geslaagd is. Hoe verdrietig het ook is dat er de afgelopen jaren 21 families minder 'hun' militair stonden op te wachten op Eindhoven, uiteindelijk is er een belangrijke stap gemaakt op het gebied van vrede en veiligheid. En ja, natuurlijk had het leuker geweest als de verkiezingen volledig zonder oprispingen waren verlopen. Natuurlijk zou het fijn zijn geweest als er geen enkele bermbom meer gefabriceerd zou worden. En het zou ook wel prettig zijn als alle kinderen daar naar school kunnen gaan en vrouwen met rode lippenstift, naar eigen keuze met of zonder burka en met of zonder man, over straat zouden kunnen lopen.

Maar lieverkoekies worden niet gebakken. Net zo min als lucht! En dat was wat mijnheer van den Burg wél probeerde te verkopen in de door hem gevulde zendtijd. Hij had die tijd beter kunnen besteden aan een cursus 'omgaan met teleurstellingen' of 'hoe stel ik mijn verwachtingspatroon bij'.
Beide zaken die wij vrouwen in de evolutie als vanzelf hebben aangeleerd: hier in de westerse wereld zijn we namelijk ook nog niet zo lang achter het aanrecht vandaan.

Had mijnheer vd Burg nu werkelijk verwacht in no-time van Afghanistan een voorbeeld voor ons allemaal te maken? Ik vraag het me af en hoop op een antwoord. Dus stuur ik hem deze blog in de hoop dat hij reageert. Want ik kan hem nu al vertellen dat er op zijn minst één vakbondslid is die zijn mening niet deelt en die had ik toevallig vanuit KAF aan de telefoon.

Uitgeblust!

Voldaan hoor, dat absoluut, maar ook vreselijk uitgeblust :-)

Vandaag was Twitterveiling-zondag. Een dag die werd gehouden op Volkel, op onze laatste Thuisfrontdag. Sowieso een spannende dag omdat we Rutger weer zien. En nu extra spannend omdat ik gastvrouw mag spelen voor een 40-tal twitteraars, een minister mag ontvangen, een hele dikke cheque mag overhandigen en ondertussen een goed-haardag moet hebben want er is pers... veeeeel pers!

En ik moet zeggen dat het allemaal fantastisch verliep. Allereerst door de opvang door zowel Ton Leenders en Hans Hermans. Beiden behorend tot de staf van Volkel en waarschijnlijk in het bezit van een indrukwekkende rang. Waarop we dus direct kunnen concluderen dat ik een halfslachtige soldatenvrouw ben want ik heb geen idee wat die rang is. Maakt ook niet uit, het waren toppers want ze hebben er alles aangedaan om deze dag tot een mooie te maken. Cynthia Bakker, van de afdeling voorlichting, zorgde ervoor dat iedereen die wilde ook daadwerkelijk naar binnen mocht.

Commandant vd Mast, de grote baas zeg maar op de basis, was zo gastvrij om die wildvreemde twitteraars op de basis toe te laten. En daar zaten we dan, in de officiersmess! Sjieke bedoening! Pers erbij, interviews voor tv, radio en krant door iedereen. Net echt!


En toen kwam minister Bert Koenders de feestvreugde verhogen. En wat een leuke man is dat! Zou het aan het ministerie van BuZa liggen? Want minister Maxime Verhagen vond ik ook al zo geslaagd. De heer Koenders nam uitgebreid de tijd voor ons. En toen de live-verbinding. Het is gewoon zo heerlijk om 'die kant' weer te zien na een maand. Met als extraatje het laatste kwartiertje voor Twitterveiling.



Met een prachtige cheque, gemaakt door @digilin (Linda van Studio4) mocht ik 42.000,-- euro's (TWEE EN VEERTIG!) overhandigen. Maar toen kwam de minister erbij. En deed nog 's 21.000,-- euro erbij! Met een topbedrag van 63.000 euro gaan we dus ATF-11 blij maken. Toen na afloop de minister zowel voor de mensen van het thuisfront als voor ons twitterveilers nog even tijd maakte en we met een borrel (cola light) stonden te proosten op het super eindresultaat kon mijn dag niet meer stuk.

En volgens de berichten waren ook de twitterende bezoekers van deze dag erg onder de indruk. Van de ontvangst, van het bedrag, maar voornamelijk van wat zo'n dag voor ons als thuisfront betekent. Hoe blij we zijn als dat beeld de mannen en vrouwen aan 'de andere kant' laat zien, de kindjes die hun liedjes zingen, baby's die eindelijk kunnen zitten en dat aan papa via beeld laten zien, moeders die hun zoon generen door hem een dikke knuffel toe te roepen, het toezingen van de jarigen over en weer... iedereen superblij dat er alweer een thuisfrontdag is en dus alweer een maandje dichterbij thuiskomst.

En mijn twittervrienden lazen daar de afgelopen tijd 3 keer over en maakten het nu mee. En lachten mee en snotterden mee... even onderdeel van het thuisfront.

Hoog bezoek!

Zondag Twitterveiling. Nog even en dan sluit ik iets af dat wel zo ontzettend geweldig is geweest. Het kostte me bloed, zweet en tranen (bij wijze van spreken, ik overdrijf!) maar het leverde me ook ontzettend veel op. Het waren leerzame weken :-)

Ik heb er ontzettend veel leuke contacten opgedaan. En zeer zeker ook een mooie vorm van vriendschap. Want als je zoals @tjarko en @misuzel en @digilin zo je tijd afstaat aan iets dat niet 'het jouwe' is .... dan gaat het verder dan wat dan ook, dan ben je voor mij voortaan een vriend! Want het is nogal niet iets geweest. Uren en uren hebben ze erin gestoken. @Tjarko met de website, de beide dames met het meehelpen afhandelen van al die mails, vragen, opmerkingen en andere toestanden. Een enorm karwei waar vele uren per dag in gingen zitten.


Maar we hebben het doorstaan en zondag is de afsluiting. En laat ik nou net gehoord hebben dat ik daar hoog bezoek mag ontvangen. Minister Koenders van Ontwikkelingssamenwerking! Ik vind dat zo ontzettend geweldig. Een opsteker voor mij, want Twitterveiling is de aanleiding. Maar ook een opsteker voor ATF-11 die zo hun inzet voor het goede doel landelijk onder de aandacht zien komen (dat deed ik ook al maar hé! Een minister is toch wel even different koek) en ik vind het als thuisfront ook super dat hij de moeite neemt zijn zondag hier gedeeltelijk voor op te offeren.


Er is nog wat geld onderweg, er moeten nog wat mensen met elkaar in contact komen en ik heb ook wat teleurstellende hobbels op het veilingpad gehad en ook doorstaan. Ik heb uiteindelijk iets gedaan wat voor mij 'het verschil' heeft gemaakt. Iets dat zo ingrijpend is geweest voor mijn leventje, dat de kinderen leerde dat er meer is dan enkel 'ikke ikke ikke' en waarmee we een enorm gevoel van saamhorigheid kregen op Twitter. Heel bijzonder, niet uit te leggen en prachtig om de aanzet voor gegeven te hebben.

Ik kijk ontzettend uit naar zondag!

naar school!

"mamaaaaa, doe je ogen opuuuuuuuhhhh" Het dringt langzaam tot me door en de sterkte wordt ietsje opgevoerd qua volume. "maahaaaaaaaam" Dat is niet de logische roep van een 2,5 jarige maar dit pikte ie op van de grote broers en zus. "mamaaaaaah, Bibi wow foeballuuuuuhhhhh"

Om half 7 sleep ik me dus uit bed, floep de kleine roeper uit zijn en weer in mijn bedje en krijg een mep met een fles op mijn hoofd. Ogen open, oh ja, vergat ik even. Het is vandaag creche-dag, zijn eerste en hij heeft er zin in. Hij gaat voetballen dus, want dat hoort als je met kindjes gaat spelen. Van mij hoeft het niet zo. We hebben het best gezellig hier in huis en al met al puzzel ik ook met'm, tekenen we paardjes en kletsen we behoorlijk over van alles en nog wat. Best ok dus qua opvoedkundig gebeuren dus nergens voor nodig dat het kind uithuizig gaat worden.

Maar onder druk van pa vanuit Kandahar dan toch maar besloten tot opgave. Op de creche (peuterspeelzaal...) aangekomen is het geen onbekend terrein. Ze hebben nl een klaslokaal van de school waar onze anderen al zitten. Vrolijk huppelt het wurm naar binnen, hangt zijn rugzak op alsof hij hier al jaren komt en wil zijn appel in de fruitboom leggen. Daar is moeke nog bij nodig want de boom is groot maar daarna ben ik uit het oog.

Hij zit al op een tractor en heeft geen tijd meer voor mij. Ik zwaai nog maar een keer de ruimte in maar mijnheer is 'm al gesmeerd naar de autootjes. Als ik 'm met mijn nieuwe coiffure (want lekker bij de kapper mijn vrije ochtend doorgebracht) op ga halen is hij behoorlijk verstoord dat ik er nu al sta.

Ik weet niet wat prettiger is: een huilend kind aan je been bij het wegbrengen of eentje die je mee moet sleuren als je 'm weer op komt halen....

De telefoon gaat over....

Wachten duurt altijd té lang. Is ook heel ongezond en onhandig. En in het begin van deze maanden had ik er ook geen boodschap aan. Dan ging het leven gewoon door en kreeg ik ondertussen al dan niet een telefoontje. Maar nu er zo aan het einde black hole na black hole roet in ons contact gooit merk ik dat ik niet meer zo makkelijk aan de gang blijf. Dat het me ontzettend veel moeite kost om 'iets' te gaan doen. Belachelijk, want die telefoon rinkelt er niet eerder en zeker ook niet later van als ik gewoon de was vouw, de bestellingen weg werk en mijn gezin en bedrijf run. Het zijn de laatste loodjes die zwaar gaan wegen nu en zeker als daar slecht nieuws bij komt.

En dan gaat de telefoon! Hè hè! Allebei zitten we aangeslagen aan de telefoon. Blij dat we elkaar horen. 'Aan de vlaggen die bij de anderen (de Amerikanen, de Engelsen...) halfstok hangen zijn we een soort van gewend maar nou hangt ie bij ons". En daarmee is alles gezegd. Dan vertel ik hem over het plannetje van Arlette en haar man en de 'verrassing' waar ik hem al een paar dagen op voorbereidde. De man van Arlette zit op TK en omdat Arlette en ik elkaar op twitter hebben leren kennen en het prima kunnen vinden leek het hem leuk Rutger op KAF op te zoeken. Dat bezoek stond voor maandag op het plan nadat hij zondagavond was gearriveerd. En toen kreeg hij de mededeling over de bermbom en blijken de slachtoffers zijn directe collega's.

De collega die je zondag nog hebt toegeroepen voorzichtig te zijn zie je niet meer terug.

Dit soort gebeurtenissen zijn heftig, maar nog heftiger als het gaat om iemand die maar één persoon van jou verwijderd is. Daar willen ze er niet te lang over nadenken, ze moeten hun werk doen en dan kun je het je niet veroorloven je hierdoor te laten afleiden. En aan deze kant is niets afleiding genoeg om het uit je gedachten te halen.

En nog één...

Vandaag is het 21ste slachtoffer gevallen. Een bermbom. Alweer.

En het raakt me zo ontzettend hard. Terwijl het mij en mijn gezin niet raakt. Dat gevoel had ik gister volop en ebde net een beetje weg. Want wij zijn niet degene die bezoek kregen, wij zijn niet degene die straks niet op Eindhoven staan, wij zijn niet degene voor wie alles vandaag veranderd.
En hoewel mijn man de poort niet uit hoeft lees ik dit soort berichten wel 3 keer door om er zeker van te zijn dat ik het goed lees en niet over zijn naam heenkijk. Alsof ik het zou lezen als het om Rutger zou gaan. Dan kreeg ik bezoek.

Ik kreeg geen bezoek, wacht alleen met smart op het telefoontje na alweer een black hole vandaag. Ook daar hakt dit erin. Eén van hunzelf. Weer een end-ceremony met een rood wit blauwe vlag op de kist.

Niet zolang geleden vertrok een vriendje van de buurjongen. Vriendje, want het ventje is 19. Vol bravoer en enthousiast over de extra soldij. Natuurlijk een smak met geld als je nog bij je moeder thuis woont. Voor vrede en veiligheid. Die moeder zou er waarschijnlijk alles voor geven om haar zoon gewoon platzak op de bank te hebben, voor haar vrede en voor zijn veiligheid.

Ik ben overtuigd van de boodschap achter deze missie. Heel treurig kwam ie al 21 keer heel hard aan.

De open deur...

dat vind ik van de discussie die na elke nieuwswaardige narigheid vanuit Afghanistan weer oplaait. Moeten 'we' daar blijven of moeten 'we' weg uit Afghanistan. Gek hoe het dan ineens 'we' is. Solidair zijn is kennelijk iets dat bij voetbal bij het winnen hoort en bij de missie als het misgaat.
Want van al die dagelijkse inspanningen daar die voor 'ons' wel goed aflopen hoor je niet zoveel. Dat er elke dag weer mannen en vrouwen volop bezig zijn daar hun werk te doen én met succes, is niet iets waar je in het nieuws mee overstelpt wordt.

Niet dat ik er veel van hoor vanuit KAF. Enkel tussen de regels door. Schrijven doet Rutger me niet, mailen nauwelijks en als hij belt gaat het over onze dagelijkse koetjes en kalfjes en af en toe wat meer 'to the point'-info. Summier, want er wordt al snel teveel gezegd en dat mag niet. Dus geen foto's van KAF, geen verhalen over de inzet van de F16's en geen details over trubbels die daar wel gebeuren maar niet nieuwswaardig zijn (want succesvol en zonder casualties afgesloten).

Wat ik de laatste gesprekken wel hoor is dat hij daar weg wil. Terug naar huis, terug naar haard en vooral terug naar gezin. Dat hij het zwaar heeft nu het einde in zicht komt en dat dit niet alleen voor hem geldt maar ook voor zijn collega's. Ingesteld op ruim 4 maanden en met nu nog 32 dagen op hun teller ruiken ze stal. Als persoon willen zij heel graag naar huis... maar niet als militair.

Het 20e slachtoffer...

Een nieuwe 'end-ceremony' komt eraan. Vandaag viel het 20e nederlandse slachtoffer van deze missie. En weer een familie die deze missie nooit meer zal vergeten. Ik vermoedde het al voor het op het nieuws was. Het is namelijk postdag en Rutger belt direct na ontvangst van de zoveelste doos of envelop met nieuws uit het Boxtelse thuisfront. En als het té stil blijft, is er over het algemeen een hele goede reden voor. En die las ik dus zojuist op teletext.

Ik zal zo blij zijn als hij weer veilig hier naast me zit. Want hoe relatief veilig (voor zover dat kan in oorlogsgebied) zijn verblijf daar ook is, hij zit er wel en ik heb hem gewoon liever hier. Punt. En hij is ook liever hier. Dat bleek gisteravond toen hij volledig hapte in mijn grapje dat ik onderweg was als beloning voor mijn inspanningen voor Twitterveiling. Hij was zo blij met dat vooruitzicht dat hij volledig voorbij ging aan de onmogelijkheid van het feit dat ik 'zomaar' op transport gezet kon worden naar Kandahar. Geen leuk grapje dus.

Geen leuke grap. Geen leuk nieuws. Geen leuk vooruitzicht.... alweer een end-ceremony. En overal waar niet leuk staat mag gerust iets heftigers worden ingevuld...

vanavond over 5 weken...

liggen we lekker samen in bed!

je komt 's middags thuis en dan gaat t gewone leventje weer beginnen. Dan willen alle kinderen natuurlijk naast je zitten maar omdat dat niet kan zit er eentje op schoot en hangt de 4e achter in je nek. En ik maak eten en schenk drinken in en temper de stuiterende meute voor zover ik kan.

De buren komen niet want die heb ik natuurlijk vooraf gewaarschuwd dat ik niemand wil zien. Eerst wij! En dan eten we iets wat jij wilt eten en daarna wachten tot we met goed fatsoen die 4 op bed kunnen mikken en de bank van ons is. En daarna het bed.

Nog maar 5 weken! Het is voorbij gevlogen. Je hebt een hoop gemist en dan gaat het niet over twitterveiling, de KaatLender, de stress rond het manuscript van het boek, het Zaak en Vrouw event... nee, je hebt gemist hoe we onze tent hebben ingekampeert, hoe JJ is gaan praten als Brugman en de kinderen zo ontzettend hebben meegeholpen die maanden dat ik het hier in m'n up moest doen. Je hebt ook gemist hoe Jamie het raam uit de buitendeur sloeg, hoe de auto stuk ging (en weer gerepareerd werd), hoe ik de trap verfde en aan het behangen sloeg.

Wat je niet hebt kunnen missen is hoe ik jou heb gemist. Bij al die genoemde zaken en nog heel, heel veel meer. Nog maar 5 weken en ze gaan voorbij vliegen...