"mamaaaaa, doe je ogen opuuuuuuuhhhh" Het dringt langzaam tot me door en de sterkte wordt ietsje opgevoerd qua volume. "maahaaaaaaaam" Dat is niet de logische roep van een 2,5 jarige maar dit pikte ie op van de grote broers en zus. "mamaaaaaah, Bibi wow foeballuuuuuhhhhh"
Om half 7 sleep ik me dus uit bed, floep de kleine roeper uit zijn en weer in mijn bedje en krijg een mep met een fles op mijn hoofd. Ogen open, oh ja, vergat ik even. Het is vandaag creche-dag, zijn eerste en hij heeft er zin in. Hij gaat voetballen dus, want dat hoort als je met kindjes gaat spelen. Van mij hoeft het niet zo. We hebben het best gezellig hier in huis en al met al puzzel ik ook met'm, tekenen we paardjes en kletsen we behoorlijk over van alles en nog wat. Best ok dus qua opvoedkundig gebeuren dus nergens voor nodig dat het kind uithuizig gaat worden.
Maar onder druk van pa vanuit Kandahar dan toch maar besloten tot opgave. Op de creche (peuterspeelzaal...) aangekomen is het geen onbekend terrein. Ze hebben nl een klaslokaal van de school waar onze anderen al zitten. Vrolijk huppelt het wurm naar binnen, hangt zijn rugzak op alsof hij hier al jaren komt en wil zijn appel in de fruitboom leggen. Daar is moeke nog bij nodig want de boom is groot maar daarna ben ik uit het oog.
Hij zit al op een tractor en heeft geen tijd meer voor mij. Ik zwaai nog maar een keer de ruimte in maar mijnheer is 'm al gesmeerd naar de autootjes. Als ik 'm met mijn nieuwe coiffure (want lekker bij de kapper mijn vrije ochtend doorgebracht) op ga halen is hij behoorlijk verstoord dat ik er nu al sta.
Ik weet niet wat prettiger is: een huilend kind aan je been bij het wegbrengen of eentje die je mee moet sleuren als je 'm weer op komt halen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten