Vandaag is het 21ste slachtoffer gevallen. Een bermbom. Alweer.
En het raakt me zo ontzettend hard. Terwijl het mij en mijn gezin niet raakt. Dat gevoel had ik gister volop en ebde net een beetje weg. Want wij zijn niet degene die bezoek kregen, wij zijn niet degene die straks niet op Eindhoven staan, wij zijn niet degene voor wie alles vandaag veranderd.
En hoewel mijn man de poort niet uit hoeft lees ik dit soort berichten wel 3 keer door om er zeker van te zijn dat ik het goed lees en niet over zijn naam heenkijk. Alsof ik het zou lezen als het om Rutger zou gaan. Dan kreeg ik bezoek.
Ik kreeg geen bezoek, wacht alleen met smart op het telefoontje na alweer een black hole vandaag. Ook daar hakt dit erin. Eén van hunzelf. Weer een end-ceremony met een rood wit blauwe vlag op de kist.
Niet zolang geleden vertrok een vriendje van de buurjongen. Vriendje, want het ventje is 19. Vol bravoer en enthousiast over de extra soldij. Natuurlijk een smak met geld als je nog bij je moeder thuis woont. Voor vrede en veiligheid. Die moeder zou er waarschijnlijk alles voor geven om haar zoon gewoon platzak op de bank te hebben, voor haar vrede en voor zijn veiligheid.
Ik ben overtuigd van de boodschap achter deze missie. Heel treurig kwam ie al 21 keer heel hard aan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten