dat vind ik van de discussie die na elke nieuwswaardige narigheid vanuit Afghanistan weer oplaait. Moeten 'we' daar blijven of moeten 'we' weg uit Afghanistan. Gek hoe het dan ineens 'we' is. Solidair zijn is kennelijk iets dat bij voetbal bij het winnen hoort en bij de missie als het misgaat.
Want van al die dagelijkse inspanningen daar die voor 'ons' wel goed aflopen hoor je niet zoveel. Dat er elke dag weer mannen en vrouwen volop bezig zijn daar hun werk te doen én met succes, is niet iets waar je in het nieuws mee overstelpt wordt.
Niet dat ik er veel van hoor vanuit KAF. Enkel tussen de regels door. Schrijven doet Rutger me niet, mailen nauwelijks en als hij belt gaat het over onze dagelijkse koetjes en kalfjes en af en toe wat meer 'to the point'-info. Summier, want er wordt al snel teveel gezegd en dat mag niet. Dus geen foto's van KAF, geen verhalen over de inzet van de F16's en geen details over trubbels die daar wel gebeuren maar niet nieuwswaardig zijn (want succesvol en zonder casualties afgesloten).
Wat ik de laatste gesprekken wel hoor is dat hij daar weg wil. Terug naar huis, terug naar haard en vooral terug naar gezin. Dat hij het zwaar heeft nu het einde in zicht komt en dat dit niet alleen voor hem geldt maar ook voor zijn collega's. Ingesteld op ruim 4 maanden en met nu nog 32 dagen op hun teller ruiken ze stal. Als persoon willen zij heel graag naar huis... maar niet als militair.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Nog even volhouden hoor! Aftellen tot hij thuiskomt kan beginnen.
Een reactie posten