Was toch wel spannend. Gewoon een wildvreemde moeder opbellen en uitnodigen om 's langs te komen om te bespreken of ze in mijn 'missie'-boek wil schitteren :-) Dat wilde ze wel en dus heb ik net gezellig zitten kletsen over dezelfde missie maar vanuit een heel ander oogpunt. Want 't scheelt nogal of je man daar zit of je 19-jarige zoon. Bijna 20, dat dan weer wel, maar nog altijd een zoon. Die op de foto die zijn moeder me laat zien nog zo'n jongetje lijkt.
Maar ondanks de andere kijk zijn er ook een hoop raakvlakken. Allebei kijken we anders naar het nieuws als we Afghanistan horen en bezoeken we de geijkte websites van defensie en thuisfrontafdelingen. Allebei ergeren we ons aan de desinteresse van anderen wetend dat het niet zozeer desinteresse alswel onwetendheid is over het gevoel dat wij als thuisfront hebben. Ook zij hoort vaak 'wat vliegt de tijd toch', terwijl zij, net als ik, dat heel anders beleeft omdat zij, net als ik, tegen een lege stoel aan zit te kijken bij het eten.
Ze heeft dezelfde irritante telefoongesprekken als ik heb. Met wegvallende zinsdelen waardoor je 6 keer hetzelfde moet roepen waardoor grapjes helemaal niet zo grappig meer zijn. Heeft het ook over 'tiekeej' als het over Tarin Kowt gaat en vraagt zich ook af waarom 'ze' daar eigenlijk niet harder zeuren of mopperen over de hitte. En roept nu ook, veel vaker dan thuis want daar riep ze het eigenlijk nauwelijks tot nooit, 'ik hou van je' aan de telefoon of aan het einde van een brief of msn-gesprekje.
Ik kijk erg uit naar haar verhaal en aanvulling voor het boek. Dat overigens "Kaat heeft een missie" gaat heten en een voorwoord krijgt van 'onze' staatssecretaris Jack de Vries. Ik tref het toch maar met de leukste staats die we in Den Haag hebben zitten. Dat is dan wel weer het voordeel van een militair als man!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten