En dan ben je ineens jarig! De dag leek lekker rustig te verlopen. Even geen twitterveiling, de tasjes rustig vullen voor Zaak&Vrouw, beetje verven, beetje behangen...Dan gaat de telefoon. Defensie. Of ik wilde reageren op de man van de vakbond die riep dat onze militaire bijdrage in Afghanistan tot niets leidde en de hele handel maar teruggehaald moest worden. En of ik dat wilde! Wat een onbeschofte uitspraak, nog wel op de dag dat de 2 gesneuvelde collega's werden begraven. Alsof er geen vooruitgang is daar. Alsof wat er tot nu toe voor werk is verzet volledig van nul belang is. Alsof hij als voorzitter van de vakbond niet beter zou moeten weten.
Dus niks rust, de NOS was onderweg. Dat klinkt niet lekker als je die dag besloten hebt te gaan verven en behangen (dus staat de gang vol met zooi), tasjes te gaan vullen (dus ligt je hele woonkamer onder de gadgets, kaartjes en flyers), even gewoon niks te 'zijn' (dus heb je je joggingpakje aan en de haar in de flut).
In no-time regelde ik een opberghoek voor de verf en het behang, legde alle gadgets, kaartjes en flyers bij elkaar op de eettafel en verruilde mijn joggingbroek voor eentje van spijker na een verfrissende douche en ontflutte m'n haar. En probeerde daarna nog iets zinnigs te zeggen in de camera als antwoord op de vragen van Peter ter Velde. En dát vond ik een leuke ontmoeting want hij stelde een boek ter beschikking van Twitterveiling en verslaat regelmatig de toestand in Afghanistan.
Toen ik 's middags wachtte op telefoon van Radio1 rende Quinty het huis in. Volledig hysterisch, onder de wespen en behoorlijk gestoken. Met 112 in mijn ene en haar geschreeuw in mijn andere oor zette ik haar onder de douche. Haar haren zaten vol wespen, ze kropen uit haar kleding... ik ben nog nooit zo kalm en tegelijkertijd zo bang geweest. Met de ambulance onderweg gilde Quinty het uit, begon ze hier en daar langzaam zwellingen te vertonen en deed alles haar zeer. Dan duurt wachten lang. Met ondertussen de wetenschap dat Radio1 gaat bellen en ik dat telefoontje móet opnemen omdat er anders een gat ontstaat. En net op tijd kalmeerde Quinty iets en moest de knop om. Met mijn aandacht op het gesnik beneden op de bank gaf ik antwoord op de vragen van Govert van Brakel en hield vanuit het raam de straat in de gaten voor de ambulance. De langste paar minuutjes ooit voor mijn gevoel.
En toen de ambulance kwam, ik allang was uitgebeld en Quinty licht tot rust was gekomen bleek alles met haar gelukkig in orde. Tot grote verbazing van de ambulance-broeder die wel 12 steken telde en aangaf dat zij bij 3 al alarmbellen laten rinkelen.
Dat ik een jaartje ouder was geworden voelde ik wel aan het einde van deze hectische dag. Die behoorlijk werd opgevrolijkt, tussen alles door, met een prachtige bos rozen geregeld vanuit Kandahar. Hij is absoluut mijn Allerliefste!
Jess in het journaal
Jess op de radio op 13.50
Geen opmerkingen:
Een reactie posten