incomplete puzzel

Ik vind het wel welletjes geweest nu als Remi-alleen-op-de-wereld plus één kind. Ik wil de hele bliksemse boel weer onder één dak. En morgen is de puzzel voor een groot gedeelte weer in elkaar. Dan komen 3 van de 4 musketiers weer thuis en komt er weer leven in de brouwerij. Om 11 uur ga ik ze ophalen.

Waarschijnlijk zoveel leven dat ik om 11.30u weer verlang naar de stilte van nu. Want af en toe halen ze het bloed onder m'n nagels vandaan. Dan zucht er iemand raar waarop een ander moet reageren, komt er eentje een ander z'n kamer binnen die dan net tot onbetreedbaar gebied is verklaard, word er scheef gekeken, stiekem uitgelachen of net zacht genoeg gescholden om buiten mijn gehoor te blijven. Om hoorndol van te worden en dat word ik dan ook.

En zoals de oudste al eens treffend opmerkte... Rutger is er nu niet om dat te filteren. Maar goed, zover is het nog niet, voor nu worden ze nog gemist en morgen is een nieuwe dag. En het laatste stukje van de puzzel laat dan niet lang meer op zich wachten. Toen ik hem sprak had hij het blogje over 'de voordelen van de uitzending' gelezen. En zoals hij inschatte is het ook: we redden ons prima zonder hem maar hij is wel ons rustpuntje en rode draad.

En terwijl ik dit blogje schrijf kijk ik naar een reportage op National Geographic over de ER op een Afghaanse US-basis. Komt er een raketaanval, dagelijkse bezigheid ook op Salerno en verdwijnt bijna iedereen de bunker in. Bijna, want er moet wel door geopereerd worden. Zie ik hoe 3 slachtoffers van een bermbom met de US-vlag op hun kist het vliegtuig in worden geëscorteerd en weet ik dat Rutger ook al minstens één zo'n 'end-ceremony' heeft moeten meemaken. En ook al zit hij niet diep in die oorlog, vraag ik me toch af hoe diep die situatie in hem is gaan zitten...

UIt & Thuisfront

De nieuwe Uit & Thuis viel in de bus. Het zeer regelmatig verschijnende lijfblad van thuisfronters en missie-gangers bomvol leuke verhalen, nieuwtjes en wetenswaardigheden. En natuurlijk is Twitterveiling er ook in aan bod geweest. En ook volop foto's vanuit Kandahar waarop Rutger te zien is. En ik lees de details bij de verhalen die hij me vertelde.

Over het doorzagen van de balk, een in elkaar getimmerde 11 (ATF-11) Op 5 augustus, precies op de helft van de uitzending werd de balk door de jongste en oudste van het detachement door midden gezaagd. Prachtig in rood/wit/blauw geschilderd ging het ding in stukken, gevolgd door een rijsttafel en een feestje.

Een stukje over de commando-overdracht op TK (Tarin Kowt) waar een delegatie van KAF bij aanwezig was en in Chinooks die kant op vloog. En Rutger was erbij en had zijn absolute MASH-ervaring. Op visite maar dan met je scherfvest aan en helm op. Collega's die met dimaco's (toch?) in de aanslag vanuit de open deuren van de helicopter hangen die laag over het Afghaanse zand scheerde.

Ik lees over de IRA (Immenent Rock Attack). En hoe deze nog onafgevuurde raket onschadelijk kon worden gemaakt. Over de Mexicaanse griep die ook op KAF rondwaart en de diverse gevierde feestjes. Over de cashmir shawls die hier gretig aftrek vinden en waar Rutger niet meer voor naar de bazar wil gaan (vanwege ontbreken van gezellige martsfeer) en over het happy gevoel op zondag als de postzakken weer opengaan. Over de russische kapster die over één tondeuze met 4 standen beschikt, over de gym (die is echt mega!) en ik zie foto's van onze thuisfrontdag op 9 augustus. En een prachtige foto met het 13.000 vliegurenbord van de eenheid bij een F16.

En over de dingen die ze niet gaan missen als ze weer thuis zijn. Daar staan natuurlijk de hitte en het zand bij. En ik? Ik ga na deze uitzendperiode één ding zeker missen... Het Uit & Thuisfront. Alleen daarom mag ie van mij best nog een keer!

De voordelen van een uitzending...

die zijn er ook, kwam ik afgelopen week achter!

De zapper is namelijk van mij! Ik heb de irritante gewoonte om van hot naar her te zappen en dan ook nog te snappen wat er op al die verschillende netten aan de hand is. Zo kan ik een film kijken, terwijl de favoriete serie ook nog voorbij komt en ik ondertussen journaal zie. Of ik echt weet wat er aan de hand is valt niet te controleren, ik zap door voordat ik door de mand kan vallen.
Rutger vindt het mega-irritant. Die rukt het ding dan uit m'n handen en maakt een einde aan m'n lol. Dus nu haal ik eruit wat erin zit en zap vrolijk heen in mijn up. Voordeel dus!

In het verlengde van dat voordeel is er nog eentje. TV kijken in bed! Rutger moet vroeg op dus gaat ook vroeg naar bed. Vroeg voor mij dan, om 22.30u. En eigenlijk wil ik dan nog helemaal niet slapen. Nou valt er natuurlijk van alles te doen in bed maar dat er te weinig sex was kwam al 's ter sprake hier (zie No sex on the beach...) en dan blijft tv kijken over.

En ik kan eten wat ik wil. Rutger is van het wokken en wordt niet blij van aardappelen, groenten en vlees en al helemaal niet van purée. Ik smul daarvan. En de kinderen vinden dat ook prima. Dus ben ik nu de baas in de keuken. Jeuj! Geen bedenkelijk gezicht bij bepaalde recepten die ik nu op tafel slinger (behalve van de kinderen en die negeer ik) en stiekem elke avond met het bord op schoot omdat het zo'n drukke rommelige tijd is geweest de afgelopen maanden met al die onverwachte zaken die op ons pad kwamen.

Maar dat lusteloze heen en weer gezap ik maar half zo leuk zonder het gemopper van de Allerliefste en dat tv-kijken maakt het bed op zich er niet warmer op. En als je een paar keer purée hebt gegeten heb je t er ook wel mee gehad. En zelfs de kinderen willen de twitterveilingpaperassen, zaak&vrouw eventspullen en KaatLenders aan de kant schuiven en weer met z'n allen aan de tafel eten.

Kortom, elluk foordeel heb sun nadeel... Tis allemaal niet hetzelfde zonder Rutger. Nog maar 42 nachies!

Eerst luisteren....

en dan pas roepen. De telefoon ging, verborgen nummer. Ik neem op en het is even stil... precies zoals het klinkt als mijn Allerliefste belt.

SCHATTEBOUOUOUOUOUT brul ik in de hoorn. Want ik wacht met smart op een telefoontje en ik ben blij! 'Goedemorgen mevrouw, u spreekt met Tele2....'

Of ik vanwege mijn enthousiaste benadering een betere deal kreeg aangeboden heb ik niet gevraagd maar doordat ik de slappe lach kreeg en weinig kon zeggen heeft hij zijn verhaal wel kunnen afmaken, iets wat anders niet snel lukt! En nee, de rest van de dag geen telefoon. Niet uit Spanje, maar daar kan ik zo zelf heenbellen. Niet uit Kandahar en dat is en blijft gewoon netjes op mijn beurt wachten. En de neiging om ook daadwerkelijk te gaan 'zitten wachten' krijg ik maar moeilijk onderdrukt.

Daarom stort ik mij, als tegenhanger, vol op andere projecten. Vandaag was dat de website en het wegwerken van achterstallige zaken, morgen wordt het trappen schilderen. En zo maak ik nog 43 daagjes vol. Drie-en-veer-tig mentaal slopende dagen want ook al staat er nog een hoop op mijn planning om te doen, het enige waar ik mee bezig ben zijn die laatste 44 nachies die ik nog zie staan op onze aftelkalender.

Alleen is maar alleen...

Dat is wat me opbreekt. Dat ik alleen ben... niet direct tegen iemand aan kan trutten, iets leuks kan vertellen, leunen of schelden. Dat ik, wat er ook gebeurt, de persoon ben die de pleisters moet plakken, of dat nu letterlijk is bij één van de Mossel-kinderen of figuurlijk op één van de vele ontstane scheuren in het dagelijkse gebeuren hier.

Dat klinkt natuurlijk dramatischer dan het is maar ik ben gewoon de sjaak als er iets is. De leuke dingen maar ook de minder leuke... zoals de kapotte bus. Vanmorgen direct de ANWB gebeld en deze kwamen, zagen en maakten. Jongste in de auto geploept en rondje verplicht rijden om de accu's weer op te laden. "Bibi naaw dotter?" kwam de vraag vanuit de kinderstoel. Nee, Jamie ging niet naar de dokter, alsof ie daar al ooit geweest is overigens maar goed. "Bibi naaw Max?". Nee, we gaan nog niet de broers en zus ophalen. Ik reed richting snelweg waarop ik vanachter me vandaan ineens hoorde 'JEEEEEJ! Bibi naaw Donnelts"... nope, helaas ook niet naar de Mac :-) Wie het zo hoort kan niet anders dan concluderen dat wij daar regelmatig 'uit eten' gaan en niets is minder waar. Maar Jamie herkende al na één keer die gouden M en zijn eerste ruzie met pa was dan ook een boos gehuil en geschreeuw toen pa wel tankte maar de Mac negeerde bij de pomp. Een verslaving was geboren en het kind was nauwelijks een jaar.

Gelukkig nam hij genoegen met de uitleg van moeders dat de auto sliep en wakker gereden moest worden. Dat klonk aannemelijk. En omdat ik weer een werkende auto had werd ik overmoedig maar de pogingen thuis om een printer, webcam en wat andere zaken op de laptop te installeren zijn jammerlijk mislukt... voor nu. Dus is het wachten op telefoon uit Kandahar zodat mijn mijnheer mij door de wirwar van downloads kan loodsen.

En dan gaat de telefoon! Het is mijn moeder, vanuit Spanje. Met het nieuws dat mijn vader is opgenomen in het ziekenhuis. Na bijna een week nauwelijks gegeten te hebben vanwege buikpijnen zat er vandaag veel bloed bij zijn ontlasting en is hij opgenomen op de IC.

Op Teletekst las ik van een aantal autobommen die tot ontploffing zijn gebracht in Kandahar. Tussen die aanslagen en de werkplek van de Allerliefste zitten wel wat kilometers maar ik vermoed dat er toch een 'black hole' is tot er meer nieuws is over de situatie in de stad. Van hem hoef ik nu even geen telefoon te verwachten.

En dan is alleen wel heel erg alleen.... en plak ik in m'n uppie maar wat pleisters...

vrouwending

De bedoeling was dat ik ging bankhangen, wasje vouwen en vrouwentv ging koekeloeren. En in plaats daarvan huil ik tranen met tuiten. Waarom?

Vrouwending: ik kijk Private Practice. Onderwerp is een man, stervende, alleen. En ineens bedenk ik dat die raket van afgelopen week ook op Rutger z'n bol had kunnen landen. Boem, weg Rutger. En in z'n uppie ook nog! Tranen met tuiten dus.
De kans dat Rutger ooit zo'n ding daadwerkelijk richting zijn hoofd ziet afzwenken is vrijwel nihil. Dus mijn tranen zijn gewoon even een uitlaatklepje en al schrijvende weet ik ook dat me zorgen maken om een redelijk mikkende Talibanner een vrij zinloos tijdverdrijf is. Voor mij wel. Maar de zorgen die anderen zich maken wiens man, vrouw, kind wel buiten de poorten komt en oog in oog kan komen te staan met of kunnen rijden over...

Ik heb duidelijk een dipje! En toen belde Rutger. En veranderde het dipje in irritatie omdat hij mij, na mijn melding van onze kapotte auto, wel 3x uitlegt dat ik de ANWB moet bellen morgenochtend. Alsof ik dát zelf al niet had verzonnen. En dat ik voortaan direct langs de kant moet gaan staan als er een rood lampje brandt. En ook dat snap ik maar het rode lampje brandde niet, het flikkerde af en toe. Dat dát het sein is dat de accu's ophouden met opladen en ik dus niet kan rijden zonder de startkabels van onze welwillende buurman was mij niet bekend. En dan nog was ik niet gestopt, want ik zit liever zonder rijdende auto thuis dan dat ik ermee langs de snelweg sta...

Als hij me dan ook nog gaat vertellen wat ik precies moet zeggen en dat ik niet moet vergeten te vertellen dat hij in Afghanistan zit en dus niets kan doen (alsof dát me zou ontschieten) ben ik het zat. De tranen zijn vergeten en nogal pissig weet ik te melden dat ik al een aantal maanden heel capabel functioneer en dat ik die bus ook nog wel even regel... De grootste stress voor mannen in Afghanistan is het bellen naar huis? Nou, vlak jullie zelluf ook niet uit!

Wat niet wegneemt dat ik liever mijn Allerliefste onder de auto heb liggen dan de mijnheer van de ANWB... hoewel... hoe zien die er tegenwoordig uit....

ik moet het wel maar ik wil t niet!

Slapen. Ik heb er geen zin in. Een leeg bed, nouja, half leeg, want de jongste werd wakker en ligt daar nu prinsheerlijk op papa's plekje verder te slapen. Maar hoe lief ik hem ook vind, ik had toch liever zijn vader die tegen me aankruipt. Nouja, in de perfecte wereld dan want over het algemeen trekt pa de lakens tot op z'n oren en rolt zich op de andere zij... hij krijgt het nl nogal snel warm en tegen mij aankruipen versneld dat gevoel enkel. Dat terzijde, ik wil hem gewoon terug in het bed!

En dat gaat ook gebeuren maar vannacht nog even niet. En bellen zal hij ook wel niet meer doen want het is al ver over twaalven en daar dus diep in de nacht. Deze morgen hebben we wel even ouderwets gebebbeld. Niet over de kapotte laptop, niet over hoe ik zaken moet overhevelen en emails moet herstellen. Een heel uur ging het over Jamie's uitspraken, dat ze rekening houden met z'n langzame start in de ochtend, hoe de groten het bij hun vader hebben, wat er in zijn post zat en verdere koetjes en andere kalfjes. En toen werd hij weggeroepen om te gaan werken.

Hoewel ik het de rest van de dag druk had met achterstallige administratie heb ik hem gemist. Want vanaf buiten hoorde ik allemaal gezellig burengedoe met visites, bbq's en gelach. En juist dan voel ik me even meer alleen dan anders. En natuurlijk bellen we vaker als we dachten, en natuurlijk hou ik mezelf goed bezig, en natuurlijk overleven we het wel.

Maar ik kan niet wachten tot hij weer naast me ligt en ik hem 's ochtend kan vervelen met veel te wakker zijn....

50!

Vijftig hele nachtjes slapen en dan is ie weer lekker hier bij mij. En vijftig klinkt als morgen! Zeker als je bedenkt dat hij er al 82 weg is. Dat is in een scheet en een zucht voorbij... heerlijk! Want dat ik hem mis is een understatement. Ik ben meer een soort van geamputeerd. Desalniettemin gaat het wel gewoon door natuurlijk, ik ben niet volkomen hysterisch zonder Rutger maar wel gewoon alleen en da's niet leuk, gezellig of voor herhaling vatbaar.



En dat laatste mag ik dan zo voelen, natuurlijk gaat hij ooit weer. Misschien niet naar Afghanistan, maar dan is er wel ergens anders iets te doen. Oefeningen van enkele weken hier of daar, een andere brandhaard in de wereld die be-F16't moet worden, opleidingen die gedaan moeten worden. En hup, weg is ie... Dus voor herhaling vatbaar of niet, herhaald zal het worden in wat voor vorm dan ook! En daar heb ik het mee te doen.

Het schijnt dat de grootste stress voor mannelijke militairen op uitzending niet bermbommen, aanslagen of die vervelende Taliban zijn... neeeee, het zijn de telefoontjes naar huis! Depri, klagende vrouwen die verwijtend vertellen over hoe ze er nu alleen voorstaan en hoe moeilijk het leven wel allemaal niet is. Die boos zijn op hun militaire man en lijdzaam zuchtend dan maar gaan zitten wachten tot ie weer afgehaald kan worden van Eindhoven.

Rutger heeft ook stress als ie mij belt. Doodsbenauwd voor de stortvloed aan vertellingen van wat ik nou toch weer allemaal heb meegemaakt en wie ik daarbij tegenkwam. Ik vermoed zelfs dat er af en toe raketaanvallen met bijbehorende 'black holes' (verbindingsstop) zijn verzonnen puur om de verbinding te verbreken en niet terug te hoeven bellen. Want het kwam al 's ter sprake: sinds mijn Allerliefste weg is, is er hier veel aan de hand en overkomt mij van alles! En ik kan daar erg stortvloederig over vertellen... en als je dan na een dienst van een fiks aantal uren een stuiterende Jess aan de phone krijgt valt dat niet altijd mee.


Maar soms, heel soms is er dan ineens een telefoontje waarbij hij me huilend aan de lijn krijgt omdat niet alles altijd meezit en ik gewoon wel 's heel erg zielig en alleen ben...

Dan is hij heel ver weg toch even mijn rots en steun en toeverlaat en als hij dan ietsje later nog even terugbelt om te checken of ik echt ben opgeknapt ben ik alles al weer vergeten. Want voor mij is deze uitzending meer dan mijn militair die in Kandahar zijn werk doet. Het is ook een zelftest, een uitdaging en een tijd waarin ik eens veel meer van mezelf heb kunnen (laten) zien ... niet omdat dát niet kan als mijn mijnheer hier is, maar meer omdat ik het toen gewoon niet deed en mijn prioriteiten anders lagen.
Deze uitzending was een kans en we hebben 'm allebei gegrepen. (en over 50 nachies grijpen we elkaar ... *bloos*)

Verkiezingsdag...

Had ik er anders niet van wakker gelegen, nu is dat toch anders... nouja, wakker liggen is een groot woord, ik volg de ontwikkelingen met belangstelling is het meer. "Is het onrustig?", was mijn vraag.

Meerdere aanslagen, toch wel tientallen meer dan wij hier te horen hadden gekregen via de media, en vrijwel dagelijks raketinslagen op of dicht in de buurt van KAF. En vandaag lees ik over Taliban die dreigen mensen hun vinger met inkt, het bewijs dat je hebt gestemd, op te laten eten en allerlei andere dreigementen die er niet om liegen. Stemmen is dan ineens geen recht of plicht meer, maar je kop boven het maaiveld uitsteken, misschien met alle gevolgen van dien.

En als de huidige president Karzai dan een wet tekent waarbij het geoorloofd is als man je vrouw uit te hongeren vanwege te weinig of het geheel weigeren van sex dan vraag ik me toch af in hoeverre je met zo iemand een redelijk gesprek kunt voeren over wederopbouw van een land dat al zolang in de misére zit. Er moet in heel Afghanistan toch wel één redelijke en fatsoenlijke vent te vinden zijn!?!

Want met de voorbeelden die ik nu zie vind ik het niet meer dan logisch dat je als vrouw geen enkele behoefte hebt om daar een hot en steamy nacht mee te beleven....

Zo toe aan telefoon!

Het laatste redelijke gesprek was dinsdagochtend. Tot vanavond, zei ie nog, want hij wilde natuurlijk bij de afsluiting van de Twitterveiling zijn. En ik was nogal kortaf want het werd een drukke dag met het halen van de kinderen, zaken die voor Kaat geregeld moesten worden, die Twitterveiling die op z'n eind liep. En toen werd het woensdagnacht voor hij me weer aan de telefoon had. Hij ontzettend moe want heel veel uren aan een stuk gewerkt en ik met zoveel te vertellen dat het niet allemaal verteld kon worden.

En het duurde tot vrijdagnacht voor we elkaar weer spraken. Fluisterend in de tent want iedereen hoort alles en je wilt niet iedereen om 1 uur midden in de nacht zijn tentje uitbeppen.

Gisteravond even op MSN en geen telefoon vanwege een black hole. En waar hij normaliter belt om te vertellen over de post bleef het nu stil. Tot vanavond. Ineens was hij op MSN. Met de mededeling dat MSN haperend zal gaan en bellen er voorlopig niet meer in zal zitten vanwege een storing. Die wel weken kan duren.

En ik ben zo toe aan telefoon! Gewoon even lekker op ons gemakje kletsen. Vertellen over het kamperen, hoe Jamie genoten heeft, zelfs ik genoten heb (very anti-kampeerster), dat de tent zo stond en dat we maar 's moeten gaan kijken wat we moeten aanschaffen als we 's vaker een weekendje op pad willen gaan. Ik wil vertellen over de reacties nu de Twitterveiling is afgelopen, hoe groot de opbrengst op dit moment is en wat er allemaal nog kan gaan komen. Ik wil vertellen over de kermis in het dorp en dat de kinderen alleen zijn gegaan en hoe ze zichzelf 3 slagen in de rondte hebben gefolderd omdat ze extra wijkjes hebben in de vakantie.

Ik wil gewoon even m'n verhaal kwijt omdat ik zo moe ben, straks de 3 oudsten uit moet zwaaien die richting hun vader vertrekken en er zo'n hoop leuke dingen op de planning staan. Ik wil gewoon even met m'n maatje kletsen en dan heb ik geen boodschap aan een stomme storing. Wat een stomme uitzending.

Een raketje!

"Zo heeee, ik was bijna dood vanmiddag"... dat zijn echt de zinnen om de aandacht binnen een msn-gesprekje vast te houden. Bellen kunnen we niet. Vanwege een 'black hole' is de telefoon niet mogelijk. Een 'black hole' is de benaming voor een stop in het contact met de buitenwereld. En deze dag werd deze ingesteld vanwege een aanslag in Kabul op het NAVO-hoofdkwartier waarbij vele doden en gewonden vielen, waaronder een nederlandse ISAF-militair.

'Nou ja, niet heel erg dood, maar wel geschrokken'... toch nog een redelijk spectaculair onderwerp dus. Het verhaal? Mijn Allerliefste had in zijn jacht naar onderdelen bijna een raket op z'n hoofd. Als ik het verloop nu helemaal duidelijk heb liep hij dus vanuit de shelter waar de vliegtuigen worden gerepareerd richting onderdelen en hoorde hij het alarm gaan. Dan moet je je dus plat op de grond gooien, ter plekke. En dat deed hij, achter een betonnen wand en daar hoorde hij de inslag. Inmiddels wel gewend aan dit soort akkefietjes heeft hij er verder niet zo'n aandacht voor gehad tot bleek dat het ding slechts een kleine 300 mt van hem af insloeg.

Nu mopperen wij allebei met regelmaat dat de berichtgeving qua inslagen op KAF nul is tegenover raketten op TK (Kamp Holland) maar dit is dus een berichtje dat ik hier op teletext kan missen als kiespijn. "Doen je oren zeer", vraag ik nog, want ik kan me voorstellen dat het best een knal zal hebben gegeven. Nee dus, geen oorpijn, enkel beetje schrik. Maar vooral moe denk ik. In de afgelopen dagen heeft hij nauwelijks geslapen en enkel gewerkt. Want het is druk en de vliegtuigen moeten vliegen. En daar werkt hij met zijn collega's hard aan. Dus heeft hij enkel tijd om midden in de nacht even te laten weten hoe het met hem gaat.

De meeste van de inslagen halen onze gesprekken niet eens meer... maar deze was een vermelding waard. Waarvan acte!

Twitterveiling zit erop....

Ik ben gesloopt. Vier bevallingen en bijna 43 jaar hebben me nog niet zoveel kruim gekost als de afgelopen maand! Maar het was het meer dan waard... Twitterveiling. De laatste dag ging gister als een speer. Er is een enorm bedrag bijgekomen. En natuurlijk gebeurde het dat gisteravond, in het laatste kwartiertje op Twitter en midden in het verhaal dat Michiel Veenstra op 3FM nog even hield om de veiling te boosten, Twitter stuk ging! Daar zaten we dan als team, allemaal op ons eigen bankje de boel te stroomlijnen en te promoten en floep... Twitter weg! Maar dat nam net weg dat het veilen gewoon doorging en de biedingen bleven stromen. En dan maar afslaan om 21:30u ipv 21:00u. Wat doet het er ook toe!

Voor een laatste keer eeeeeeenmaaaaaal, andermaaaaaaaaal......

Ik ben er reuze trots op. Wat een samenwerking met wildvreemde mensen. Ik 'ken' ze allemaal wel, via Twitter. Maar goed, in het echie zou ik hen en zij mij straal voorbij lopen. En dat Rutger vraagt en ik doe (en andersom), is logisch, hij is mijn Allerliefste en ik de zijne. Dan sta je voor elkaar klaar en laat je alles vallen als het moet. Maar al die aanbieders, al die bieders... voor hen is toch wel even andere koek. Maar ze leefden allemaal net zo intensief mee en maakten het 'onze' veiling.

En ver buiten Twitter, want van Hart van Nederland tot de Volkkrant en heel wat radio-programma's er tussenin was er aandacht voor.

Ik heb de afgelopen jaren al heel wat keerpunten gehad en soms werden ze heel bewust gepland. Dit keer kwam het onverwacht op mijn pad en heeft het een enorme impact. Op de kinderen, want die hebben van de afgelopen maand geleerd dat ten eerste, moeke een stukje minder moekerig was (dat maak ik wel weer goed), maar vooral ook dat je mensen in beweging kunt zetten en samen een belangrijke bijdrage kunt leveren voor anderen. Belangeloos, gewoon omdat het doel puur is.

Met Twitterveiling zijn er nieuwe kansen geboren, niet alleen voor een aantal scholen in Afghanistan en het vrouwenhuis in Kabul. Ook voor de bieders en aanbieders onderling en ook voor mij.
Dus naast verbazing en af en toe ongeloof over het aanbod en de geboden bedragen is er ook gewoon een lekker gevoel... dat hebben we toch maar 's mooi gefikst met z'n allen :-)

een foto uit Kandahar

Gek om Rutger ineens zo groot in beeld te zien. Want ok... we hebben natuurlijk de videoverbinding gehad gister maar dat beeld is toch een stuk minder... eh... beeldig zeg maar... dan deze foto.

En ook omdat het een stukje van zijn 'thuis', zijn FAB, daar laat zien. Ik zie mijn KaatLender, de twitter-opbeurkaart, de laptop op de twitterveiling (details maken de foto ;-) en al die kaarten in het kaartenbakje dat Quinty voor hem maakte. En onze kalender met de afstreepdagen en de foto's waar al meer dagen op weg zijn dan er nog moeten... maar nog altijd 61 nachtjes pfffffff

En ik mis 'm gewoon weer heel even een beetje meer dan gemiddeld. We belden net en dat kwam mooi uit want de drukte van én het Zaak & Vrouw event én de twitterveiling én de was in het zonnetje én de mails én het gewone dagelijkse gedoe én een huilende Jamie die mij iets duidelijk wilde maken maar waar ik niks van snapte én een uitgever die een manuscript wil én een nog te maken nieuwsbrief voor Kaat én én én... ik zag er heel even de lol niet meer van in. Dat heb ik wel vaker ook als Rutger er wel is. En dan geef ik hem de schuld van alles en dat lucht dan op, hem kan het niet boeien en klaar ben ik en ga weer verder. Maar dat kan nu dus niet. Ik moet wachten tot hij mij belt en dan weet ik inmiddels ook wel weer dat hij er niets aan kan doen en is het 'schuldgeven' toch ineens een stuk minder leuk.

Dat ergert me wel eens. Dat mensen zeggen 'oh, maar je belt elke dag en zeker om de dag!'. En dat is ook zo maar ik moet er wel opwachten. Het is nooit op een vast moment, kan ook voorkomen dat hij belt en ik een verhaal begin dat afgebroken moet worden omdat hij direct aan de slag moet, of dat de verbinding zo bar en boos is dat een normaal gesprek er absoluut niet inzit. Dan is bellen eerder een stressfactor dan dat je er lekker van opknapt.

Ik print deze foto dus uit en hang 'm aan de muur in de gang, bij onze afstreepkalender. En misschien lek ik er een stressballetje bij. Als ik 'm dan niet in persoon de schuld kan geven kan ik er op z'n minst een balletje naar 'm opgooien... er zit al een mikpuntje op dus hij maakt het me wel gemakkelijk. DAT is nou houden van! :-))

sinds jij weg bent gebeurt er hier in huis veel meer...

dat bedoelde ik natuurlijk goed, maar zowel de zaal op Volkel als de collega's van Rutger zetten het op een joelen... de toon was weer gezet :-)
Thuisfrontdag! Een zaal vol met familie/vrienden aan onze kant en de mannen en vrouwen op KAF. Ik dacht even leuk Jamie iets naar zijn vader op dat grote scherm te laten zeggen of op z'n minst zwaaien maar James wilde naar de ballenbak en niets moest hem daarvan weerhouden, óók zijn vader niet. Niet Jamie maar ik nam dus de microfoon. "Jeetje", vond Rutger, wat is ie groot geworden! Waarop mijn reactie kwam 'Ja, dat kun je wel aan mij overlaten, het gaat thuis gewoon door nu jij weg bent en sterker nog, er gebeurt nu zelfs meer dan toen je er wel was'... :-)

Want hij liet mij achter met het idee dat ik die 4,5 maand mezelf moest gaan zien te vermaken en Zaak & Vrouw en Twitterveiling maken dat mijn toch al goed gevulde dagen enkel nog maar meer gevuld zijn.

Ik mocht de goegemeente ook even toespreken. Bibberig stond Jesje daar, voor een volle zaal haar verhaal over http://www.twitterveiling.nl/ te doen, iedereen aan te sporen toch nog een kijkje te komen nemen en vooral ook te bieden. Want er kan nog veel, heel veel meer geld bij! Zodat er op 13 september, de volgende thuisfrontdag, een supergrote cheque kan worden overgedragen aan ATF11 Want dat het een feestje gaat worden staat wel vast. Commandant vliegbasis Volkel van der Mast en een flink aantal anderen met mooie balken op hun schouders vonden dat dát er zeker van moest komen. Dus gaan we gezamenlijk aan de slag om er iets moois van te maken.

En dat iedereen op Volkel, maar ook op Kandahar onder de indruk is van Twitterveiling mag duidelijk zijn. Zoveel enthousiasme, zoveel medeleven en inzet... Er is vrijwel nooit interesse voor deze opbouwende kant van defensie. Al die goede doelen die al jaren vanuit de diverse eenheden zijn ondersteund werden altijd een beetje onderbelicht. Maar ATF11 is dus niet de eerste en zeker niet de laatste eenheid die zich inzet voor een goed doel. En dat één team één taak... dat geldt vanuit mij zeker voor Rutger maar sorry ATF12... jullie mogen zelf aan de slag!

brabbel brabbel brabbel

"sowwy mamaaaa" en vrolijk stapt hij richting trap nadat hij mij, eerlijk is eerlijk 't was geheel per ongeluk, een mep verkocht in het voorbij gaan. Op de trap trekken we zijn crockies aan en ondertussen vertelt hij verder... over dat hij in de auto meegaat, dat 'Mimi, Pef en Mats (Quinty, Jeffrey en Max) met het tlietuig mee zijn', vertelt Pabo (Pablo de hond) dat deze 'tuis bleifuh' moet, vermeldt en passant dat het warm is en hij dus geen jas aan hoeft, dat hij een snoepje 'wow' en sjokt richting deur al roepend 'sein seutels nauwwww'

Het is dodelijk vermoeiend zo'n de hele dag tegen je aan lullende dreumes maar ook zoooo aandoenlijk. En voor het nageslacht nauwelijks vast te leggen want zodra de camcorder in de aanslag gaat is hij sprakeloos. Om zijn verhaal weer op te pikken zodra ik na minuten lang verveling te hebben gefilmd het ding weer op tafel leg.

Zijn vader ging weg toen hij her en der wel de juiste woorden brabbelde en flink wat te vertellen had maar dit is different koek! In de auto krijgen we ruzie. Ik wil zijn kasteel weggooien en de weg naar de stort kennelijk herkend moppert hij al wijzend op 't plastic gedrocht 'nie weggooi-je Bibi peeluh'. En hij wil niet enkel over de spoorwegovergang, hij wil blijven staan en kijken. 'Nee, we kijken niet' zegt moeder kordaat. 'Ech wow!' reageert dreumes beslist. En net zo beslist vraagt hij om 'uh tet' ... terwijl ik met Rutger aan de telefoon zit roept hij me dat constant in mijn oren en trekt me mee richting de vriezer... uh tet? Ik heb geen idee.

Het is Rutger die me vanuit Kandahar weet te melden dat het kind een kroketje wil hebben. Je hoort dus minder als je de hele dag moet luisteren blijkt wel... en papa? Die weet op afstand de noden van zijn zoon prima in te schatten.

Een dolle dinsdag...

JONGEDAME!!! Een boze veiligheidsbeamte stapte kordaat op me af en vroeg of hij de foto die ik net had gemaakt van 3 kindjes-Mossel bij de douane door de open deur bij de gates, even mocht zien. Dat mocht. "Wilt u deze even wissen?" "Nee, maar u bent veel groter dan ik ben dus ik doe het toch maar".

De mijnheer zag er de lol niet van in. Kinderen in een deuk want zo groot is het allemaal niet op Eindhoven Airport en ze zagen het dus allemaal gebeuren.

Hun vakantie zonder moeke maar met elkaar en bij opa en oma. En ik zwaaide ze monter uit en twijfelde aan mijn moeder-zijn want ik vond het alleen maar leuk en stoer dat ze zo samen op pad durven. Alleen met het vliegtuig heen en weer naar Alicante. Met blije verhalen vanuit de auto na het landen, over bestelde ice-tea met een broodje en hun bezoekje aan de cockpit.

En thuis is er nog altijd een boze dreumes. Want 'Bibi wow in tlietuig mee!'... Jamie (Bibi) steekt het niet onder stoelen of banken... hij is over de emmer. En niet zo'n beetje ook! En thuis wordt moeders genegeerd. Wat goed uitpakte want vanwege de twitterveiling stond er een interview ingeroosterd bij Uruzgan.fm

In alle rust kletste ik met DJ Kristel over de opbrengst, over de bijdrage van Uruzgan.fm (een studiobezoek) en of ik kon raden wie er trots op mij was over dit resultaat... en toen ineens was daar een opgenomen boodschap van Rutger. Zo ontzettend lief! En zo ontzettend onverwachte waardoor tranen! Volledig volgeschoten hoorde ik mijn Allerliefste z'n berichtje aan. Direct na mijn bijdrage ging de telefoon en klonk het door mij gevraagde 'Don't know why' van Norah Jones. Al voor hem aangevraagd via uruzgan.fm toen hij verleden week z'n midtermdip had en enkel nog naar huis wilde . En samen hebben we even geluisterd naar ons favo Norah-nummer. Ik nog altijd in tranen...

Dat maakt dan weer goed dat hij me vroeg een gesigneerd exemplaar van DJ Kristel's FHM met haar prachtige reportage te vragen. Hoewel... de schijterd durfde het kennelijk niet zelf te vragen toen zij hem het berichtje in liet spreken... tsss en daar moet je dan de oorlog mee winnen!

En wil je ook even luisteren naar mij bij DJ Kristel? dat kan hier

de gestresste rust van een heerlijke dag...

Ga je morgen mee varen? De vraag van vrienden met een boot.

Tuurlijk gaan wij dan mee varen! De kinderen zwommen, hopten van eilandje naar eilandje in het bijbootje, de zon scheen, er was geen drukte... Lekker relaxt, gezellige vrienden, leuke boot en mooie Biesbosch. En toen ik er zat hoorde ik enkel maar het zoemen in mijn hoofd. Het was zo relaxt dat ik er misselijk van werd. Een gevoel dat pas laat in de middag webebte...

En ik moest eerlijk aan mezelf bekennen dat ik, sinds Rutger op 2 juni vertrok, absoluut heb vermeden die zaken aan te pakken die ik zo graag op orde wilde maken tijdens mijn 'in-m'n-uppie'-maanden.
Wat ik wilde? Meer rust brengen in mijn dagelijkse doen en laten, meer tijd vrij maken als de kinderen thuis waren en dus meer kantoorstructuur aanbrengen in de Kaat-tijden. Meer rust en regelmaat eigenlijk na de stress van het naderende vertrek van mijn Allerliefste en de drukte die de voorbereidingen van zijn uitzending zowel in organiseren als in ons hoofd met zich mee bracht.

En wat deed ik? Ik stortte me op de zaken die op mijn pad kwamen. Startte de organisatie van Zaak & Vrouw en denderde verder met Twitterveiling. Al meer dan 8 weken doe ik van alles behalve rust en regelmaat in mijn dagen en die van de kinderen aanbrengen. In de hoop dat de 4,5 maand zonder Rutger voorbij zullen vliegen. En dat doen ze ook, zonder dat ik zorg dat wat ik zo belangrijk vond bij zijn vertrek nu ook aan bod komt.

En dus zat ik met een hoofd vol stress dat harder zoemde dan de muggen om ons heen. Het schudde me wakker, omdat ik maar al te goed weet... als ontspannen een straf gaat worden is de balans weg.
En ik heb nog 70 nachies om die balans weer te herstellen...