Ga je morgen mee varen? De vraag van vrienden met een boot.
Tuurlijk gaan wij dan mee varen! De kinderen zwommen, hopten van eilandje naar eilandje in het bijbootje, de zon scheen, er was geen drukte... Lekker relaxt, gezellige vrienden, leuke boot en mooie Biesbosch. En toen ik er zat hoorde ik enkel maar het zoemen in mijn hoofd. Het was zo relaxt dat ik er misselijk van werd. Een gevoel dat pas laat in de middag webebte...
En ik moest eerlijk aan mezelf bekennen dat ik, sinds Rutger op 2 juni vertrok, absoluut heb vermeden die zaken aan te pakken die ik zo graag op orde wilde maken tijdens mijn 'in-m'n-uppie'-maanden.
Wat ik wilde? Meer rust brengen in mijn dagelijkse doen en laten, meer tijd vrij maken als de kinderen thuis waren en dus meer kantoorstructuur aanbrengen in de Kaat-tijden. Meer rust en regelmaat eigenlijk na de stress van het naderende vertrek van mijn Allerliefste en de drukte die de voorbereidingen van zijn uitzending zowel in organiseren als in ons hoofd met zich mee bracht.
En wat deed ik? Ik stortte me op de zaken die op mijn pad kwamen. Startte de organisatie van Zaak & Vrouw en denderde verder met Twitterveiling. Al meer dan 8 weken doe ik van alles behalve rust en regelmaat in mijn dagen en die van de kinderen aanbrengen. In de hoop dat de 4,5 maand zonder Rutger voorbij zullen vliegen. En dat doen ze ook, zonder dat ik zorg dat wat ik zo belangrijk vond bij zijn vertrek nu ook aan bod komt.
En dus zat ik met een hoofd vol stress dat harder zoemde dan de muggen om ons heen. Het schudde me wakker, omdat ik maar al te goed weet... als ontspannen een straf gaat worden is de balans weg.
En ik heb nog 70 nachies om die balans weer te herstellen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten