50!

Vijftig hele nachtjes slapen en dan is ie weer lekker hier bij mij. En vijftig klinkt als morgen! Zeker als je bedenkt dat hij er al 82 weg is. Dat is in een scheet en een zucht voorbij... heerlijk! Want dat ik hem mis is een understatement. Ik ben meer een soort van geamputeerd. Desalniettemin gaat het wel gewoon door natuurlijk, ik ben niet volkomen hysterisch zonder Rutger maar wel gewoon alleen en da's niet leuk, gezellig of voor herhaling vatbaar.



En dat laatste mag ik dan zo voelen, natuurlijk gaat hij ooit weer. Misschien niet naar Afghanistan, maar dan is er wel ergens anders iets te doen. Oefeningen van enkele weken hier of daar, een andere brandhaard in de wereld die be-F16't moet worden, opleidingen die gedaan moeten worden. En hup, weg is ie... Dus voor herhaling vatbaar of niet, herhaald zal het worden in wat voor vorm dan ook! En daar heb ik het mee te doen.

Het schijnt dat de grootste stress voor mannelijke militairen op uitzending niet bermbommen, aanslagen of die vervelende Taliban zijn... neeeee, het zijn de telefoontjes naar huis! Depri, klagende vrouwen die verwijtend vertellen over hoe ze er nu alleen voorstaan en hoe moeilijk het leven wel allemaal niet is. Die boos zijn op hun militaire man en lijdzaam zuchtend dan maar gaan zitten wachten tot ie weer afgehaald kan worden van Eindhoven.

Rutger heeft ook stress als ie mij belt. Doodsbenauwd voor de stortvloed aan vertellingen van wat ik nou toch weer allemaal heb meegemaakt en wie ik daarbij tegenkwam. Ik vermoed zelfs dat er af en toe raketaanvallen met bijbehorende 'black holes' (verbindingsstop) zijn verzonnen puur om de verbinding te verbreken en niet terug te hoeven bellen. Want het kwam al 's ter sprake: sinds mijn Allerliefste weg is, is er hier veel aan de hand en overkomt mij van alles! En ik kan daar erg stortvloederig over vertellen... en als je dan na een dienst van een fiks aantal uren een stuiterende Jess aan de phone krijgt valt dat niet altijd mee.


Maar soms, heel soms is er dan ineens een telefoontje waarbij hij me huilend aan de lijn krijgt omdat niet alles altijd meezit en ik gewoon wel 's heel erg zielig en alleen ben...

Dan is hij heel ver weg toch even mijn rots en steun en toeverlaat en als hij dan ietsje later nog even terugbelt om te checken of ik echt ben opgeknapt ben ik alles al weer vergeten. Want voor mij is deze uitzending meer dan mijn militair die in Kandahar zijn werk doet. Het is ook een zelftest, een uitdaging en een tijd waarin ik eens veel meer van mezelf heb kunnen (laten) zien ... niet omdat dát niet kan als mijn mijnheer hier is, maar meer omdat ik het toen gewoon niet deed en mijn prioriteiten anders lagen.
Deze uitzending was een kans en we hebben 'm allebei gegrepen. (en over 50 nachies grijpen we elkaar ... *bloos*)