Dat is wat me opbreekt. Dat ik alleen ben... niet direct tegen iemand aan kan trutten, iets leuks kan vertellen, leunen of schelden. Dat ik, wat er ook gebeurt, de persoon ben die de pleisters moet plakken, of dat nu letterlijk is bij één van de Mossel-kinderen of figuurlijk op één van de vele ontstane scheuren in het dagelijkse gebeuren hier.
Dat klinkt natuurlijk dramatischer dan het is maar ik ben gewoon de sjaak als er iets is. De leuke dingen maar ook de minder leuke... zoals de kapotte bus. Vanmorgen direct de ANWB gebeld en deze kwamen, zagen en maakten. Jongste in de auto geploept en rondje verplicht rijden om de accu's weer op te laden. "Bibi naaw dotter?" kwam de vraag vanuit de kinderstoel. Nee, Jamie ging niet naar de dokter, alsof ie daar al ooit geweest is overigens maar goed. "Bibi naaw Max?". Nee, we gaan nog niet de broers en zus ophalen. Ik reed richting snelweg waarop ik vanachter me vandaan ineens hoorde 'JEEEEEJ! Bibi naaw Donnelts"... nope, helaas ook niet naar de Mac :-) Wie het zo hoort kan niet anders dan concluderen dat wij daar regelmatig 'uit eten' gaan en niets is minder waar. Maar Jamie herkende al na één keer die gouden M en zijn eerste ruzie met pa was dan ook een boos gehuil en geschreeuw toen pa wel tankte maar de Mac negeerde bij de pomp. Een verslaving was geboren en het kind was nauwelijks een jaar.
Gelukkig nam hij genoegen met de uitleg van moeders dat de auto sliep en wakker gereden moest worden. Dat klonk aannemelijk. En omdat ik weer een werkende auto had werd ik overmoedig maar de pogingen thuis om een printer, webcam en wat andere zaken op de laptop te installeren zijn jammerlijk mislukt... voor nu. Dus is het wachten op telefoon uit Kandahar zodat mijn mijnheer mij door de wirwar van downloads kan loodsen.
En dan gaat de telefoon! Het is mijn moeder, vanuit Spanje. Met het nieuws dat mijn vader is opgenomen in het ziekenhuis. Na bijna een week nauwelijks gegeten te hebben vanwege buikpijnen zat er vandaag veel bloed bij zijn ontlasting en is hij opgenomen op de IC.
Op Teletekst las ik van een aantal autobommen die tot ontploffing zijn gebracht in Kandahar. Tussen die aanslagen en de werkplek van de Allerliefste zitten wel wat kilometers maar ik vermoed dat er toch een 'black hole' is tot er meer nieuws is over de situatie in de stad. Van hem hoef ik nu even geen telefoon te verwachten.
En dan is alleen wel heel erg alleen.... en plak ik in m'n uppie maar wat pleisters...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
sterkte, meid. hou vol!
Ik kan me er niets bij voorstellen maar toen mijn man voor 3 dagen in Polen zat voor zijn werk vond ik het al vreselijk... laat staan hoe jij je moet voelen...
Lekker van je afschrijven... is goed voor je... dikke knuffel
Het enige wat ik bedenken kan. Nog even volhouden. Hou moed!
Hou vol! Je bent al ruim over helft. Ja, het is een beetje een dooddoener, ik weet het. Maar ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik wel kan zeggen om je een beetje op te beuren. Ik weet wel dat ik je een moedig en stoer mens vind want ondanks de dipjes en soms diepe dalen,weet je het toch allemaal te redden.
Sinds de Twitterveiling moet ik in elk geval steeds aan je denken als ik op Nu.nl weer een naar bericht lees over Kandahar. Ik kan mij zo goed voorstellen dat dat voor jou nog 100 x erger is. En tuurlijk, hoe groot is de kans? Waarschijnlijk niet heel groot, maar toch.....
Hou vol, voor je het weet zitten jullie op de Erasmusbrug ;-)
En natuurlijk heel veel sterkte met opa Mossel. Ik hoop dat het snel beter met hem gaat.
Dikke knuffel,
Miran
Een reactie posten