Gek om Rutger ineens zo groot in beeld te zien. Want ok... we hebben natuurlijk de videoverbinding gehad gister maar dat beeld is toch een stuk minder... eh... beeldig zeg maar... dan deze foto.
En ook omdat het een stukje van zijn 'thuis', zijn FAB, daar laat zien. Ik zie mijn KaatLender, de twitter-opbeurkaart, de laptop op de twitterveiling (details maken de foto ;-) en al die kaarten in het kaartenbakje dat Quinty voor hem maakte. En onze kalender met de afstreepdagen en de foto's waar al meer dagen op weg zijn dan er nog moeten... maar nog altijd 61 nachtjes pfffffff
En ik mis 'm gewoon weer heel even een beetje meer dan gemiddeld. We belden net en dat kwam mooi uit want de drukte van én het Zaak & Vrouw event én de twitterveiling én de was in het zonnetje én de mails én het gewone dagelijkse gedoe én een huilende Jamie die mij iets duidelijk wilde maken maar waar ik niks van snapte én een uitgever die een manuscript wil én een nog te maken nieuwsbrief voor Kaat én én én... ik zag er heel even de lol niet meer van in. Dat heb ik wel vaker ook als Rutger er wel is. En dan geef ik hem de schuld van alles en dat lucht dan op, hem kan het niet boeien en klaar ben ik en ga weer verder. Maar dat kan nu dus niet. Ik moet wachten tot hij mij belt en dan weet ik inmiddels ook wel weer dat hij er niets aan kan doen en is het 'schuldgeven' toch ineens een stuk minder leuk.
Dat ergert me wel eens. Dat mensen zeggen 'oh, maar je belt elke dag en zeker om de dag!'. En dat is ook zo maar ik moet er wel opwachten. Het is nooit op een vast moment, kan ook voorkomen dat hij belt en ik een verhaal begin dat afgebroken moet worden omdat hij direct aan de slag moet, of dat de verbinding zo bar en boos is dat een normaal gesprek er absoluut niet inzit. Dan is bellen eerder een stressfactor dan dat je er lekker van opknapt.
Ik print deze foto dus uit en hang 'm aan de muur in de gang, bij onze afstreepkalender. En misschien lek ik er een stressballetje bij. Als ik 'm dan niet in persoon de schuld kan geven kan ik er op z'n minst een balletje naar 'm opgooien... er zit al een mikpuntje op dus hij maakt het me wel gemakkelijk. DAT is nou houden van! :-))
2 opmerkingen:
Respect Kaat. Ik snap, nu ik zelf kids heb, ook dat mijn moeder het zwaar had met 2 kids en een man vaak 6 maanden op zee. Je kon in die tijd (ik ben nu 44) bijna niet bellen met elkaar en de brieven schreef je langs elkaar heen.
Ondanks de moderne technieken van nu is Rutger toch ver weg. Hou nog ff vol meid. Alles komt goed.
Hulp nodig? Bellen!
Dat kun je je nu niet meer voorstellen, al die maanden geen contact. We hebben dus niets te klagen maar ik zo er niets op tegen hebben om zo'n video-koffertje zoals op de Thuisfrontdagen gewoon thuis te hebben :-)
Een reactie posten