Ik vind het wel welletjes geweest nu als Remi-alleen-op-de-wereld plus één kind. Ik wil de hele bliksemse boel weer onder één dak. En morgen is de puzzel voor een groot gedeelte weer in elkaar. Dan komen 3 van de 4 musketiers weer thuis en komt er weer leven in de brouwerij. Om 11 uur ga ik ze ophalen.
Waarschijnlijk zoveel leven dat ik om 11.30u weer verlang naar de stilte van nu. Want af en toe halen ze het bloed onder m'n nagels vandaan. Dan zucht er iemand raar waarop een ander moet reageren, komt er eentje een ander z'n kamer binnen die dan net tot onbetreedbaar gebied is verklaard, word er scheef gekeken, stiekem uitgelachen of net zacht genoeg gescholden om buiten mijn gehoor te blijven. Om hoorndol van te worden en dat word ik dan ook.
En zoals de oudste al eens treffend opmerkte... Rutger is er nu niet om dat te filteren. Maar goed, zover is het nog niet, voor nu worden ze nog gemist en morgen is een nieuwe dag. En het laatste stukje van de puzzel laat dan niet lang meer op zich wachten. Toen ik hem sprak had hij het blogje over 'de voordelen van de uitzending' gelezen. En zoals hij inschatte is het ook: we redden ons prima zonder hem maar hij is wel ons rustpuntje en rode draad.
En terwijl ik dit blogje schrijf kijk ik naar een reportage op National Geographic over de ER op een Afghaanse US-basis. Komt er een raketaanval, dagelijkse bezigheid ook op Salerno en verdwijnt bijna iedereen de bunker in. Bijna, want er moet wel door geopereerd worden. Zie ik hoe 3 slachtoffers van een bermbom met de US-vlag op hun kist het vliegtuig in worden geëscorteerd en weet ik dat Rutger ook al minstens één zo'n 'end-ceremony' heeft moeten meemaken. En ook al zit hij niet diep in die oorlog, vraag ik me toch af hoe diep die situatie in hem is gaan zitten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten