donderdag 31 december 2009
zondag 20 december 2009
zaterdag 19 december 2009
dinsdag 10 november 2009
4 november: Kaat lanceert!
Spannend! Op weg naar Seats2Meet kwamen de kriebels langzaam op. Want ik ga mijn boek presenteren op een behoorlijk groot event daar genaam 'Fris in je Hoofd'. Een keur aan leuke workshops, een enorme macht aan mensen (2 x 400 inschrijvingen) en een prachtig netwerkmoment. En ik presenteer daar "Kaat ruimt op" en de nieuwe site... Ukkie en mijnheer Mossel gaan gezellig mee en de uitgever van Kaat, Raymond van 248Media is ook present. Ik word opgewacht door Debbie van Quint Result Communicatie (de bouwers van deze supersite!) wacht me op met prachtige visitekaartjes en een kadootje... ik mag handtekeningen uit gaan delen op een heuse postkaart :-) Ik sta er lichtelijk over de top op met m'n schortje en m'n plumeautje en wordt er helemaal blij van.
En om iets over 19.30u kan ik dan het podium op. Mijn spontaan ingestudeerde verhaal over Kaat en het boek goed voorbereidt ben ik er helemaal klaar voor. En daar gaat het mis. Lisa (Portengen van Smart & Sexy) die mijn coming-out in een presentatie giet geeft het woord aan Ronald vd Hof, de grote man achter S2M en Mindz.com. En ik denk nog 'oh god, sta ik hier in zijn speech op t podium' en ik probeer ongemerkt een ontsnapping te organiseren aan de zijkant. En ineens krijg ik de vraag 'Nou Kaat, wat is het meervoud van lef'... 'eeeh, lefs?' probeer ik nog grappig weg te komen...
Wat blijkt is dat ik gewoon ineens in het zonnetje wordt gezet. En ik hoor allemaal lieve maar vooral ook bewonderende woorden en het respect voor wat ik met Twitterveiling en met Kaat bewerkstellig. En ik krijg bloemen en een prachtig kadootje voor Rutger en mij om er even samen tussenuit te gaan.
En daarna mag ik vertellen over Kaat en het boek 'Kaat ruimt op' en ben ik heel mijn verhaal kwijt en brouw er maar wat van. Net als ik eigenlijk elke dag al doe en met heel veel plezier! Want dat is vooral wat ik wil bewerkstelligen met Kaat... gewoon lekker doordoen en boven alles genieten!
en een psje: wie nog nooit bij Fris in je Hoofd was: doen! kijk op www.frisinjehoofd.nl en lees er alles over.
En om iets over 19.30u kan ik dan het podium op. Mijn spontaan ingestudeerde verhaal over Kaat en het boek goed voorbereidt ben ik er helemaal klaar voor. En daar gaat het mis. Lisa (Portengen van Smart & Sexy) die mijn coming-out in een presentatie giet geeft het woord aan Ronald vd Hof, de grote man achter S2M en Mindz.com. En ik denk nog 'oh god, sta ik hier in zijn speech op t podium' en ik probeer ongemerkt een ontsnapping te organiseren aan de zijkant. En ineens krijg ik de vraag 'Nou Kaat, wat is het meervoud van lef'... 'eeeh, lefs?' probeer ik nog grappig weg te komen...
Wat blijkt is dat ik gewoon ineens in het zonnetje wordt gezet. En ik hoor allemaal lieve maar vooral ook bewonderende woorden en het respect voor wat ik met Twitterveiling en met Kaat bewerkstellig. En ik krijg bloemen en een prachtig kadootje voor Rutger en mij om er even samen tussenuit te gaan.
En daarna mag ik vertellen over Kaat en het boek 'Kaat ruimt op' en ben ik heel mijn verhaal kwijt en brouw er maar wat van. Net als ik eigenlijk elke dag al doe en met heel veel plezier! Want dat is vooral wat ik wil bewerkstelligen met Kaat... gewoon lekker doordoen en boven alles genieten!
en een psje: wie nog nooit bij Fris in je Hoofd was: doen! kijk op www.frisinjehoofd.nl en lees er alles over.
zondag 1 november 2009
Slach(t)haren...
We zaten in Slagharen. In een huisje. Gezellig!
Nouja, gezellig... eerder gesloopt. Het mislukte voorbereiden op donderdag resulteerde in het haastig in de auto springen op vrijdag. Het huis licht ontploft achterlatend en onze blikken gericht op het Noorden des Lands... Slagharen here we come!
Het huisje was schattig. Het was ook klein, errug basic... dus richtte ik me maar op dat 'schattig'. En laten we wel wezen: zo veel ben je niet in dat huisje dus wat kan het schelen. En dus doken wij na het uitpakken voor 3 dagen het pretpark in, voorzien van allerlei kermisspul, een zwembad en verder nog wat andere zaken waar je de dagen prima mee door kunt komen. Een belevenis voor onze kinders, van de jongste tot de oudste. En voor ons ook want ze hebben het naar hun zin en dat is wat telt!
Dan neem je het slechte matras voor lief. Nouja... matras?!? Het met skai overtrokken geheel van het tot bed uitklapbare bankachtige iets. En dat de douche niet zo goed wegliep en de hele badkamer (groot woord voor het gecombineerde douche/toilet/wasbakgeheel op 2 vierkante meters) blank stond deerde ons ook niet. En dat mijn mijnheer de nachten regelmatig wakker schrok... och...
Als de in de woonkamer (waar wij dus sliepen) hangende boiler voor de verwarming aansloeg gebeurde dat met een hoog zoemend geluid. Dat in de slaap nogal veel overeenkomsten vertoonde met het raketalarm op KAF... en de adrenalinestoot die dat gaf maakte Rutger zó wakker dat hij wel direct besefte niet daar maar hier te zijn en daar vervolgens nog even met open ogen van kon nagenieten.
Met als gevolg dat hij af en toe overdag niet te genieten was (maar hij leest mee dus beperk ik de info dat slechts dat).
En dan het park. Het was nogal beperkt. Voor mij dan. Ik ben namelijk bang in snelle dingen, hou niet van hoge dingen. Ik vind langzame dingen wél leuk maar daarvoor ben ik dan weer vaak te groot en dan is het hebben van een dreumes verdomd handig! Maar die vind langzame dingen dan weer 'tom' en weigerde hier en daar medewerking. Of wilde wel maar dan niet met mij maar met een zus of broer. Of papa.
Dan maar met z'n allen in het reuzenrad. En ja... dat is én hoog... én eigenlijk ook best wel snel. En tóch ga ik dan mee. Dit kostte onze oudste zijn erfenis en een knieschijf toen hij bovenin bij stilstand zijn moeder... (met én dichte ogen én mijn handen daar nog voor plus het hele hoofd in mijn knietjes verstopt)... meldde dat we beneden stonden. En voor de rest kon roepen dat dit niet het geval was keek ik al rond... op de top van het geheel en het wijdse uitzicht van Slagharen voor me. Huilend heb ik de rest van de rit het kind in kwestie vervloekt en enkel als ik heel erg ontzettend oud wordt zal ik het misschien vergeten. Maar ik vermoed van niet.
De jongste maakte het goed. In de auto op weg naar huis vroegen we hem wat hij het leukste vond. Dat was de olifantjes-draaimolen met mama... en geloof me, dat ging best hard hoor!
Nouja, gezellig... eerder gesloopt. Het mislukte voorbereiden op donderdag resulteerde in het haastig in de auto springen op vrijdag. Het huis licht ontploft achterlatend en onze blikken gericht op het Noorden des Lands... Slagharen here we come!
Het huisje was schattig. Het was ook klein, errug basic... dus richtte ik me maar op dat 'schattig'. En laten we wel wezen: zo veel ben je niet in dat huisje dus wat kan het schelen. En dus doken wij na het uitpakken voor 3 dagen het pretpark in, voorzien van allerlei kermisspul, een zwembad en verder nog wat andere zaken waar je de dagen prima mee door kunt komen. Een belevenis voor onze kinders, van de jongste tot de oudste. En voor ons ook want ze hebben het naar hun zin en dat is wat telt!
Dan neem je het slechte matras voor lief. Nouja... matras?!? Het met skai overtrokken geheel van het tot bed uitklapbare bankachtige iets. En dat de douche niet zo goed wegliep en de hele badkamer (groot woord voor het gecombineerde douche/toilet/wasbakgeheel op 2 vierkante meters) blank stond deerde ons ook niet. En dat mijn mijnheer de nachten regelmatig wakker schrok... och...
Als de in de woonkamer (waar wij dus sliepen) hangende boiler voor de verwarming aansloeg gebeurde dat met een hoog zoemend geluid. Dat in de slaap nogal veel overeenkomsten vertoonde met het raketalarm op KAF... en de adrenalinestoot die dat gaf maakte Rutger zó wakker dat hij wel direct besefte niet daar maar hier te zijn en daar vervolgens nog even met open ogen van kon nagenieten.
Met als gevolg dat hij af en toe overdag niet te genieten was (maar hij leest mee dus beperk ik de info dat slechts dat).
En dan het park. Het was nogal beperkt. Voor mij dan. Ik ben namelijk bang in snelle dingen, hou niet van hoge dingen. Ik vind langzame dingen wél leuk maar daarvoor ben ik dan weer vaak te groot en dan is het hebben van een dreumes verdomd handig! Maar die vind langzame dingen dan weer 'tom' en weigerde hier en daar medewerking. Of wilde wel maar dan niet met mij maar met een zus of broer. Of papa.
Dan maar met z'n allen in het reuzenrad. En ja... dat is én hoog... én eigenlijk ook best wel snel. En tóch ga ik dan mee. Dit kostte onze oudste zijn erfenis en een knieschijf toen hij bovenin bij stilstand zijn moeder... (met én dichte ogen én mijn handen daar nog voor plus het hele hoofd in mijn knietjes verstopt)... meldde dat we beneden stonden. En voor de rest kon roepen dat dit niet het geval was keek ik al rond... op de top van het geheel en het wijdse uitzicht van Slagharen voor me. Huilend heb ik de rest van de rit het kind in kwestie vervloekt en enkel als ik heel erg ontzettend oud wordt zal ik het misschien vergeten. Maar ik vermoed van niet.
De jongste maakte het goed. In de auto op weg naar huis vroegen we hem wat hij het leukste vond. Dat was de olifantjes-draaimolen met mama... en geloof me, dat ging best hard hoor!
vrijdag 30 oktober 2009
nee, ik ben nog altijd niet gek... wel een gecrasht vliegtuig
Gisteravond een telefonisch interview voor de Margriet. Het eindejaarsnummer. Ik moest in één woord dit jaar omschrijven en het eerste, trouwens ook het enige, dat in mijn hoofd opkwam was 'hektisch'...
Ik kan er niet meer van maken :-) Nooit geen saai moment hier. En dat is soms lekker maar soms ook vermoeiend. Als je bijvoorbeeld op de enige 'vrije', niet volgeplande dag van de week je zaakjes thuis op orde wilt brengen omdat je met het gezin een paar daagjes in Slagharen gaat doorbrengen. En in plaats daarvan zit je de hele dag aan de telefoon en achter de computer om dingen te regelen, toestanden te organiseren, handel te drijven en orde te herstellen... en dat laatste dan vooral bij anderen.
Rutger, aan de andere kant van de tafel werkend aan zijn laptop, sloeg het tafereel gade en was toch wel onder de indruk. Niet alleen van wie ik aan de telefoon kreeg maar vooral dat ik het de hele dag doorstond. En hij kreeg enigszins een idee hoe het hier tijdens zijn afwezigheid aan toe is gegaan en hoe slopend dat geweest moest zijn.
En daarom zie ik ook op tegen Slagharen. Want doorgaan is niet erg als je een beetje op je tandvlees gaat... maar stoppen is dan funest. Dus als je in Slagharen loopt en er wervelt iemand voorbij met in haar kielzog bleke en afgeserveerde gezinsleden die het park al 6 keer hebben gezien... roep dan maar even heel hard 'Daaahaaaag, Kaat!' in het voorbij gaan want stoppen zal niet gaan....
Ik kan er niet meer van maken :-) Nooit geen saai moment hier. En dat is soms lekker maar soms ook vermoeiend. Als je bijvoorbeeld op de enige 'vrije', niet volgeplande dag van de week je zaakjes thuis op orde wilt brengen omdat je met het gezin een paar daagjes in Slagharen gaat doorbrengen. En in plaats daarvan zit je de hele dag aan de telefoon en achter de computer om dingen te regelen, toestanden te organiseren, handel te drijven en orde te herstellen... en dat laatste dan vooral bij anderen.
Rutger, aan de andere kant van de tafel werkend aan zijn laptop, sloeg het tafereel gade en was toch wel onder de indruk. Niet alleen van wie ik aan de telefoon kreeg maar vooral dat ik het de hele dag doorstond. En hij kreeg enigszins een idee hoe het hier tijdens zijn afwezigheid aan toe is gegaan en hoe slopend dat geweest moest zijn.
En daarom zie ik ook op tegen Slagharen. Want doorgaan is niet erg als je een beetje op je tandvlees gaat... maar stoppen is dan funest. Dus als je in Slagharen loopt en er wervelt iemand voorbij met in haar kielzog bleke en afgeserveerde gezinsleden die het park al 6 keer hebben gezien... roep dan maar even heel hard 'Daaahaaaag, Kaat!' in het voorbij gaan want stoppen zal niet gaan....
dinsdag 27 oktober 2009
Wat een bende!
Werkelijk! Mijn huis ziet eruit als een FAB en het ruikt... stinkt... naar Afghanistan hier. Bleh!
Vandaag hebben we namelijk op Volkel de hutkoffers opgehaald die per post vanuit KAF naar huis werden gestuurd. Onder het Afghaanse zand en met de lucht er nog in werd het hele gedoe, 2 plunjebalen en een grote move-box in de woonkamer gedropt en uitgepakt. En daar bleek heel wat was in te passen. En ook kwamen alle kaartjes, opgestuurde boekjes, de aftelkalender, veel fotootjes, computerzaken, brieven en nog heel veel meer tevoorschijn.
En had ik net een opgeruimde tafel... nu dus niet meer. En waar ik bezig was aan de laatste was van mijn eigen voorraad heb ik er nu weer een hele stapel bij. Desert-camo.
Valt er dan nog iets leuks te melden over dit gebeuren? Jawel! We moesten er voor naar Volkel waar Rutger zijn collega's na ruim 5 maanden weer zag en met open armen werd ontvangen. We wipten even binnen bij zijn basiscommandant die mij zijn bijdrage voor 'Kaat heeft een missie', het tweede boek van Kaat, gaf. Maar vooral voor onze jongste was het een ervaring. Overal vliegtuigen en sommigen met 'bommuh' zoals hij ons bij herhaling toeriep. Mee met de grote mannen die hem vliegtuig voor vliegtuig lieten zien, waarbij de 'ranje', oftewel de oranje, het meeste indruk maakte: de demo-F16.
Nog een paar daagjes en dan gaat Rutger weer aan de slag en zal het hier weer zijn dagelijkse gangetje gaan worden... dagelijkse gang met extra veel was te vouwen...
Vandaag hebben we namelijk op Volkel de hutkoffers opgehaald die per post vanuit KAF naar huis werden gestuurd. Onder het Afghaanse zand en met de lucht er nog in werd het hele gedoe, 2 plunjebalen en een grote move-box in de woonkamer gedropt en uitgepakt. En daar bleek heel wat was in te passen. En ook kwamen alle kaartjes, opgestuurde boekjes, de aftelkalender, veel fotootjes, computerzaken, brieven en nog heel veel meer tevoorschijn.
En had ik net een opgeruimde tafel... nu dus niet meer. En waar ik bezig was aan de laatste was van mijn eigen voorraad heb ik er nu weer een hele stapel bij. Desert-camo.
Valt er dan nog iets leuks te melden over dit gebeuren? Jawel! We moesten er voor naar Volkel waar Rutger zijn collega's na ruim 5 maanden weer zag en met open armen werd ontvangen. We wipten even binnen bij zijn basiscommandant die mij zijn bijdrage voor 'Kaat heeft een missie', het tweede boek van Kaat, gaf. Maar vooral voor onze jongste was het een ervaring. Overal vliegtuigen en sommigen met 'bommuh' zoals hij ons bij herhaling toeriep. Mee met de grote mannen die hem vliegtuig voor vliegtuig lieten zien, waarbij de 'ranje', oftewel de oranje, het meeste indruk maakte: de demo-F16.
Nog een paar daagjes en dan gaat Rutger weer aan de slag en zal het hier weer zijn dagelijkse gangetje gaan worden... dagelijkse gang met extra veel was te vouwen...
zondag 25 oktober 2009
er komt weer schot in de zaak
Heel langzaam begin ik weer een beetje in mijn oude doen te geraken. Want eerlijk is eerlijk... de afgelopen twee weken liep het weer helemaal spaak nadat ik net weer een beetje op het goede spoor kwam na alle enervering van de afgelopen maanden.
Want eerst gewend om alles samen te doen, moest ik weer wennen aan het alles in m'n uppie doen en net toen ik dat op m'n sloffen leek te kunnen kwam de heer des huizes weer uit de lucht vallen. En begint het wennen weer opnieuw.
Vanaf dat Rutger binnenkwam heb ik lichtelijk ontheemd in huis gedingest. Gedingest ja, want normaal functioneren kun je het niet noemen. Alsof mijn systemen stuk voor stuk uitvielen nu Rutger er weer is om in te springen. Dus zag ik wel was maar linkte ik dat niet aan daadwerkelijk moeten wassen in de daarvoor bestemde machine. Ontstond er schaarste in de koelkast maar kwam het niet in me op om dat probleem dmv een supermarktbezoek op te lossen. Heb ik al twee weken geen kippen en/of honden gevoederd en is het aanrecht, al die maanden om door een ringetje te halen, regelmatig voorzien van een stapeltje vuile vaat.
Grappige is dan natuurlijk dat ik met mijn bedrijf Kaat Mossel vrouwen juist adviseer hoe ze dit soort dalen kunnen voorkomen. Maar juist doordat ik zelf weet hoe makkelijk je soms even op non-actief gaat ben ik dus de aangewezen persoon om anderen uit zo'n dip te halen. Want dat lukt me bij mijzelf ook. Hoe? Door het maar even oogluikend toe te staan. Om dan vervolgens weer te pieken. Iets wat ik voornemens ben volgende week weer te doen. Als mijn Allerliefste weer lekker naar zijn 'gewone' werk is, de kinderen weer op school en mijn leventje weer van mij is...
Ik modder nog een weekje aan en zie een lichtje aan het einde van deze tunnel! Tenminste... dat is toch wel een lichtje... en geen aanstormende trein....
Want eerst gewend om alles samen te doen, moest ik weer wennen aan het alles in m'n uppie doen en net toen ik dat op m'n sloffen leek te kunnen kwam de heer des huizes weer uit de lucht vallen. En begint het wennen weer opnieuw.
Vanaf dat Rutger binnenkwam heb ik lichtelijk ontheemd in huis gedingest. Gedingest ja, want normaal functioneren kun je het niet noemen. Alsof mijn systemen stuk voor stuk uitvielen nu Rutger er weer is om in te springen. Dus zag ik wel was maar linkte ik dat niet aan daadwerkelijk moeten wassen in de daarvoor bestemde machine. Ontstond er schaarste in de koelkast maar kwam het niet in me op om dat probleem dmv een supermarktbezoek op te lossen. Heb ik al twee weken geen kippen en/of honden gevoederd en is het aanrecht, al die maanden om door een ringetje te halen, regelmatig voorzien van een stapeltje vuile vaat.
Grappige is dan natuurlijk dat ik met mijn bedrijf Kaat Mossel vrouwen juist adviseer hoe ze dit soort dalen kunnen voorkomen. Maar juist doordat ik zelf weet hoe makkelijk je soms even op non-actief gaat ben ik dus de aangewezen persoon om anderen uit zo'n dip te halen. Want dat lukt me bij mijzelf ook. Hoe? Door het maar even oogluikend toe te staan. Om dan vervolgens weer te pieken. Iets wat ik voornemens ben volgende week weer te doen. Als mijn Allerliefste weer lekker naar zijn 'gewone' werk is, de kinderen weer op school en mijn leventje weer van mij is...
Ik modder nog een weekje aan en zie een lichtje aan het einde van deze tunnel! Tenminste... dat is toch wel een lichtje... en geen aanstormende trein....
zaterdag 24 oktober 2009
twitterdate!
Het was heerlijk. Even met 8 andere dames op stap. Naar Amsterdam om daar een opname van Vrouw & Paard van de Vara bij te wonen. Spontaan ontstaan ideetje op Twitter, ik stelde voor en anderen reageerden en dus spraken we af en zaten met deze groep in de Plantage.
En hoe gek het ook klinkt, ook al zagen we elkaar voor het eerst (behalve eentje die ik al meerdere malen zag) we waren als oude bekenden. Heerlijk geborreld vooraf, lekker gekletst en er gewoon even tussenuit. En nu Rutger weer thuis is kan dat ook weer zonder de inzet van buitenaf. Ik stap om 14.00u in de trein, afgezet door Rutger die daarna het fort bemand en kinderen van eten voorziet, boel verders aan kant maakt, iedereen op tijd in bed mietert en mij pas ver na een redelijke tijd thuis verwacht.
En daarom was het ook zo achterlijk dat Heleen Mees reageerde zoals ze reageerde. Even ter illustratie: na de opname mag het publiek vragen stellen. Mijn vraag: "hoe sexy vinden de dames aan tafel het huishouden zelf", aangezien één van de topics de stelling was 'schoonmaken levert sex op" (even kort door de bocht dan). Voor wie het verloop wil zien, kijk vooral even op http://omroep.vara.nl/Publieksvragen-23-10-2009.5469.0.html, ik ben de hekkesluiter.
Heleen Mees schat ik in als een vrouw die opleiding en carriére van hoog belang acht. En vooral ook gelijke rechten. Dat zij om die mening te ventileren niet luistert naar wat gezegd wordt maar als een bulldozer doordendert als hoofdpersoon in haar eigen discussie vind ik dan een minpuntje... dus mocht je dit lezen Heleen... ik werd opgehaald om stipt 23.55u door een man die vroeg hoe het was geweest en of ik plezier had gehad. Die aardappelen/groenten/vlees had gekookt, alles aan kant had en kinders op bed had gedaan nadat ze gezellig Popstars hadden gekeken met z'n allen op de bank. Die ondertussen ook via Twitter een interview voor me had geregeld en de zakentelefoontjes op een lijstje had staan voor mij om terug te bellen. En waarmee ik, nadat we nog even iets gedronken hadden en de uitzending terug hebben gekeken, lekker in een warm bed ben gekropen.
De schoonmaakpartij leverde hem die avond niets op... maar wat in het vat zit....
PS mijnheer mossel leest dit verhaal zojuist en de voor de hand liggende reactie kwam: "ahaaaa, ik heb sex tegoed".... hoe geweldig ook, hij blijft wel gewoon een man natuurlijk....
En hoe gek het ook klinkt, ook al zagen we elkaar voor het eerst (behalve eentje die ik al meerdere malen zag) we waren als oude bekenden. Heerlijk geborreld vooraf, lekker gekletst en er gewoon even tussenuit. En nu Rutger weer thuis is kan dat ook weer zonder de inzet van buitenaf. Ik stap om 14.00u in de trein, afgezet door Rutger die daarna het fort bemand en kinderen van eten voorziet, boel verders aan kant maakt, iedereen op tijd in bed mietert en mij pas ver na een redelijke tijd thuis verwacht.
En daarom was het ook zo achterlijk dat Heleen Mees reageerde zoals ze reageerde. Even ter illustratie: na de opname mag het publiek vragen stellen. Mijn vraag: "hoe sexy vinden de dames aan tafel het huishouden zelf", aangezien één van de topics de stelling was 'schoonmaken levert sex op" (even kort door de bocht dan). Voor wie het verloop wil zien, kijk vooral even op http://omroep.vara.nl/Publieksvragen-23-10-2009.5469.0.html, ik ben de hekkesluiter.
Heleen Mees schat ik in als een vrouw die opleiding en carriére van hoog belang acht. En vooral ook gelijke rechten. Dat zij om die mening te ventileren niet luistert naar wat gezegd wordt maar als een bulldozer doordendert als hoofdpersoon in haar eigen discussie vind ik dan een minpuntje... dus mocht je dit lezen Heleen... ik werd opgehaald om stipt 23.55u door een man die vroeg hoe het was geweest en of ik plezier had gehad. Die aardappelen/groenten/vlees had gekookt, alles aan kant had en kinders op bed had gedaan nadat ze gezellig Popstars hadden gekeken met z'n allen op de bank. Die ondertussen ook via Twitter een interview voor me had geregeld en de zakentelefoontjes op een lijstje had staan voor mij om terug te bellen. En waarmee ik, nadat we nog even iets gedronken hadden en de uitzending terug hebben gekeken, lekker in een warm bed ben gekropen.
De schoonmaakpartij leverde hem die avond niets op... maar wat in het vat zit....
PS mijnheer mossel leest dit verhaal zojuist en de voor de hand liggende reactie kwam: "ahaaaa, ik heb sex tegoed".... hoe geweldig ook, hij blijft wel gewoon een man natuurlijk....
donderdag 22 oktober 2009
Thuisfrontsteunmomentje (ja, dat is een woord!)
Daar zitten we dan, allebei met volgeschoten ogen en zo'n enorme herkenning.
Arlette kwam deze morgen op bezoek. Elkaar leren kennen op twitter, allebei een man in Afghanistan... haar naam kwam al 's vaker voorbij. Haar man is nu thuis. Tijdelijk en op vakantie. R & R heet dat dan, maar zoveel rest is er niet en recovery ....? Want het lijkt mij best moeilijk om elkaar zolang niet te zien en dan ineens 2 weken samen te zijn in de wetenschap dat je hem weer uit moet zwaaien voor de nog resterende periode. Dat brengt geen 'rest' lijkt mij, maar veel druk.
Want het moét bijna verplicht gezellig zijn. En dat is met 2 dagen Kerst al dodelijk vermoeiend. En dan dat gevoel, maar dan voor 2 weken! Ga er maar aanstaan! En zo lijkt zij het ook een beetje te voelen. Heel blij om elkaar weer te zien, heel moeilijk omdat de uitzending er aan beide kanten nog niet opzit en je dus in een bepaalde sfeer blijft hangen.
Herkenbaar. Want ook al is Rutger blijvend thuis en wordt onze aandacht getrokken door het oplossen van zakelijke problematiek waardoor het 'thuiskomstgevoel' naar de achtergrond leek verdrongen de afgelopen dagen... iets ongemakkelijks heeft het voor mij af en toe ook wel. En dus probeer ik luchtig te vertellen over het voorval van afgelopen zondag.
Maar in plaats van luchtig zit ik ineens met tranen in mijn ogen mijn onbegrip voor het gemis van KAF bij het zien van de foto's van zijn maatjes daar door Rutger te spuien. En zit Arlette tegenover me met tranen omdat de afgelopen dagen ook niet enkel rozengeur en maneschijn zijn geweest. En dan hebben we beiden even een thuisfrontsteuntelkaar-momentje. Meer teleurgesteld in onszelf en zeker niet in onze mannen. Want die vinden we nog altijd geweldig.
Voor mij voelt het alsof Rutger en ik vanuit hetzelfde startpunt hetzelfde doel hebben bereikt, maar allebei over een andere route. En ook al vertel je nog zo levendig wat je onderweg hebt gezien, wie je hebt leren kennen en hoe het eruit zag... het is toch anders.... en je zult nooit kunnen inschatten of kunnen meepraten over zijn rondtour. Gek genoeg hij ook niet echt over het mijne, maar daar lijkt hij dan weer veel minder mee te zitten! MANNEN!?!?
Arlette kwam deze morgen op bezoek. Elkaar leren kennen op twitter, allebei een man in Afghanistan... haar naam kwam al 's vaker voorbij. Haar man is nu thuis. Tijdelijk en op vakantie. R & R heet dat dan, maar zoveel rest is er niet en recovery ....? Want het lijkt mij best moeilijk om elkaar zolang niet te zien en dan ineens 2 weken samen te zijn in de wetenschap dat je hem weer uit moet zwaaien voor de nog resterende periode. Dat brengt geen 'rest' lijkt mij, maar veel druk.
Want het moét bijna verplicht gezellig zijn. En dat is met 2 dagen Kerst al dodelijk vermoeiend. En dan dat gevoel, maar dan voor 2 weken! Ga er maar aanstaan! En zo lijkt zij het ook een beetje te voelen. Heel blij om elkaar weer te zien, heel moeilijk omdat de uitzending er aan beide kanten nog niet opzit en je dus in een bepaalde sfeer blijft hangen.
Herkenbaar. Want ook al is Rutger blijvend thuis en wordt onze aandacht getrokken door het oplossen van zakelijke problematiek waardoor het 'thuiskomstgevoel' naar de achtergrond leek verdrongen de afgelopen dagen... iets ongemakkelijks heeft het voor mij af en toe ook wel. En dus probeer ik luchtig te vertellen over het voorval van afgelopen zondag.
Maar in plaats van luchtig zit ik ineens met tranen in mijn ogen mijn onbegrip voor het gemis van KAF bij het zien van de foto's van zijn maatjes daar door Rutger te spuien. En zit Arlette tegenover me met tranen omdat de afgelopen dagen ook niet enkel rozengeur en maneschijn zijn geweest. En dan hebben we beiden even een thuisfrontsteuntelkaar-momentje. Meer teleurgesteld in onszelf en zeker niet in onze mannen. Want die vinden we nog altijd geweldig.
Voor mij voelt het alsof Rutger en ik vanuit hetzelfde startpunt hetzelfde doel hebben bereikt, maar allebei over een andere route. En ook al vertel je nog zo levendig wat je onderweg hebt gezien, wie je hebt leren kennen en hoe het eruit zag... het is toch anders.... en je zult nooit kunnen inschatten of kunnen meepraten over zijn rondtour. Gek genoeg hij ook niet echt over het mijne, maar daar lijkt hij dan weer veel minder mee te zitten! MANNEN!?!?
dinsdag 20 oktober 2009
Thuisfrontstress
Ik ben boos. Boos omdat er een domper ligt op de thuiskomst van Rutger en we eigenlijk geen tijd hebben om van diezelfde thuiskomst te genieten.
En ik ben boos omdat het dus niet van hieruit komt, maar van buiten onze vier muren. Waardoor er stress ontstaan is, de computer het zevende lid is van dit gezin en de andere leden eigenlijk op het tweede plan moeten komen.
In het kort: mooie plannen voor het bedrijf Kaat Mossel zijn gemaakt tijdens Rutgers afwezigheid. Zouden klaar zijn bij zijn thuiskomst. Plannen zijn verre van klaar en rekeningen al gedeeltelijk betaald. Een hoop geld, een ruim deel uit zijn extra gage vanwege zijn verblijf in Afghanistan. Maar met plezier geïnvesteerd want Kaat is ook zijn kindje. En het bracht hem rust te weten dat hij bij thuiskomst in een gespreid bedje zou komen en niet direct voor mij aan de slag zou hoeven. Dat zou ons meer tijd geven om weer als gezin aan elkaar te wennen.
Zojuist merkte een vriendin op dat het altijd moeilijk is zo'n thuiskomst. Dat er droombeelden kunnen ontstaan maar dat je eigenlijk allebei nog bent wie je was bij vertrek. Maar daar zit 'm dus niet de kneep. Er zijn geen droombeelden ontstaan, die droombeelden waren er al. En dus ben ik nog altijd zijn sexy vrouw en hij is nog altijd mijn held. Dat waren we al voor elkaar voor vertrek en dat zijn we nog altijd voor elkaar na thuiskomst. Daarover is zeker geen teleurstelling en zeker geen domper...
Het enige droombeeld dat teniet is gedaan is het droombeeld van het op poten hebben van bepaalde onderdelen van mijn bedrijf op het moment dat Rutger hier weer voet aan de grond zou zetten.
Er is toegevoegde stress doordat we ons moeten bezighouden met zaken waarvan we dachten dat we ze goed uit handen hadden gegeven en waardoor nu problemen ontstaan omdat zaken snel moeten worden opgepikt om plannen van Kaat nog op een normale manier doorgang te laten vinden. Waardoor er ruim minder tijd is voor 'gewone' gezinszaken.
Stress omdat er al een fikse rekening is betaald waar we niets voor terug hebben gezien en waarvan we nog maar moeten zien hoe we dat geld terugkrijgen. En dus ben ik boos! Zo ontzettend boos op het bedrijf dat me in deze positie bracht omdat ik in mooie verhalen geloofde.
Wat niet wegneemt dat wij nog altijd tussen al die shit door, ons eigen mooie verhaal hebben. Maar een gouden randje is even een grauw randje geworden. En dat beseffend ga ik er 's heel snel voor zorgen dat dáár verandering in komt in die kleine anderhalve week dat we nog mogen genieten van elkaar voordat hij weer aan het werk gaat.
En ik ben boos omdat het dus niet van hieruit komt, maar van buiten onze vier muren. Waardoor er stress ontstaan is, de computer het zevende lid is van dit gezin en de andere leden eigenlijk op het tweede plan moeten komen.
In het kort: mooie plannen voor het bedrijf Kaat Mossel zijn gemaakt tijdens Rutgers afwezigheid. Zouden klaar zijn bij zijn thuiskomst. Plannen zijn verre van klaar en rekeningen al gedeeltelijk betaald. Een hoop geld, een ruim deel uit zijn extra gage vanwege zijn verblijf in Afghanistan. Maar met plezier geïnvesteerd want Kaat is ook zijn kindje. En het bracht hem rust te weten dat hij bij thuiskomst in een gespreid bedje zou komen en niet direct voor mij aan de slag zou hoeven. Dat zou ons meer tijd geven om weer als gezin aan elkaar te wennen.
Zojuist merkte een vriendin op dat het altijd moeilijk is zo'n thuiskomst. Dat er droombeelden kunnen ontstaan maar dat je eigenlijk allebei nog bent wie je was bij vertrek. Maar daar zit 'm dus niet de kneep. Er zijn geen droombeelden ontstaan, die droombeelden waren er al. En dus ben ik nog altijd zijn sexy vrouw en hij is nog altijd mijn held. Dat waren we al voor elkaar voor vertrek en dat zijn we nog altijd voor elkaar na thuiskomst. Daarover is zeker geen teleurstelling en zeker geen domper...
Het enige droombeeld dat teniet is gedaan is het droombeeld van het op poten hebben van bepaalde onderdelen van mijn bedrijf op het moment dat Rutger hier weer voet aan de grond zou zetten.
Er is toegevoegde stress doordat we ons moeten bezighouden met zaken waarvan we dachten dat we ze goed uit handen hadden gegeven en waardoor nu problemen ontstaan omdat zaken snel moeten worden opgepikt om plannen van Kaat nog op een normale manier doorgang te laten vinden. Waardoor er ruim minder tijd is voor 'gewone' gezinszaken.
Stress omdat er al een fikse rekening is betaald waar we niets voor terug hebben gezien en waarvan we nog maar moeten zien hoe we dat geld terugkrijgen. En dus ben ik boos! Zo ontzettend boos op het bedrijf dat me in deze positie bracht omdat ik in mooie verhalen geloofde.
Wat niet wegneemt dat wij nog altijd tussen al die shit door, ons eigen mooie verhaal hebben. Maar een gouden randje is even een grauw randje geworden. En dat beseffend ga ik er 's heel snel voor zorgen dat dáár verandering in komt in die kleine anderhalve week dat we nog mogen genieten van elkaar voordat hij weer aan het werk gaat.
zondag 18 oktober 2009
welkom thuis!
Er hebben zich hier vandaag wat vrienden en familie en buren verzameld en met een camo-taart en hapjes en drankjes vierden we hier 3 verjaardagen en een thuiskomst. En vooral dat laatste stond in de belangstelling. En dus kwam de laptop tevoorschijn die bomvol met foto's staat, zagen we een compilatie met kek muzakje en filmpjes en uitleg en werd iedereen gebriefd waar de Dutch Compound ligt, zagen we de molen die daar staat, foto's van shelters, bazaar en omgeving en werden we zo een stukje wijzer over wat er daar allemaal aan de hand is, hoe het eruit ziet en wat er te doen valt.
En we aten taart in camo-kleuren, versiert met doodshoofden en legoblokjes om de thuiskomst van de Allerliefste, de 14e en de 10e verjaardag van de jongens te vieren. (De mijne, de 43ste, vierden we ook maar 4 taarten vond ik overdone...)
Als iedereen weg is zie ik Rutger aan de laptop zitten, enkele foto's te bekijken die ik deze avond in zijn hotmail vond. Foto's van enkele collega's, maten meer begrijp ik uit zijn verhalen, op de laatste feestavond die hij nog meemaakte vlak voor zijn vertrek. En ineens voel ik waarom ik geen KAF wil horen of zien... het is een soort van jaloersheid. Want die foto's beslaan 4,5 maand dat we niet samen waren. In de 4,5 jaar dat we lief en leed hebben gedeeld zijn er 4,5 maand waarin ik niet alles van hem weet en hij niet alles van mij.
Maanden waarin hij een band heeft opgebouwd met mensen die ik niet ken en waar ik nooit 'bij' zal horen. Ze hebben samen zaken gedeeld die hij met mij niet mocht delen en die nu 'oud nieuws' zijn.
Ik zie hem kijken naar de foto's. En als ik hem vraag of hij ze mist lijkt hij wat emotioneel, waarbij ik van harte hoop dat het de drank is die hem zijn rode oogjes geeft. Dat is morgen nl weer over...
vrijdag 16 oktober 2009
De eerste week...
het zit erop, onze eerste week weer als gezin. Compleet gezin dan. En het gaat zonder moeite maar soms ook heel moeizaam.
Als ik mijn Allerliefste hoor reageren op zaken die de afgelopen maanden anders zijn gegaan omdat ik alleen de scepter zwaaide. En bepaalde vrijheden heb gegeven aan de kinderen die de vader hier in huis nu weer terugdraait. Hij is weer terug gekomen op het punt van weggaan terwijl wij hier verder gingen. Ik zucht dan en rol met m'n ogen, het teken dat hij zich op voor hem nog onbekend terrein begeeft en eerst even de weg moet vragen. Maar dat komt niet altijd over. Met ergernis aan zijn kant, boosheid aan de kinderkant en gesus van mijn kant.
Moeizaam ook omdat ik me niet kan inleven in zijn leven daar. Waar ik tijdens zijn afwezigheid alle filmpjes, foto's en welke info dan ook vanuit Afghanistan en vooral KAF vrat, kan ik er nu de aandacht niet voor opbrengen. En het is niet dat ik niet geïnteresseerd ben, maar ik ben het gewoon even beu. En hij wil er graag over vertellen. Maar ik luister maar half. En dan ineens, uit het niets, komt er een verhaal over een actie van 'zijn' F-16's. Een patrouille in problemen, ANA's die gevangen genomen worden en ter voorbeeld achter auto's van Taliban getrokken worden. Een keuze die moest worden gemaakt en die niet licht werd genomen. Bom die doel raakte en de ANA's die zo uit hun leiden werden verlost op de enig op dat moment mogelijke manier.
En weet ik dat het geen des-interesse is, maar wel weer 'gewoon' samen willen zijn. Als gezin. Omdat ik de verhalen ook ken van collega's die teveel gezien hebben. Die de beklemming van de momenten met scherfvest aan moeten afwachten op wat komen gaat nog altijd voelen. Die de sfeer niet meer kwijt raken. Nog altijd schrikken van de sirene op de eerste maandag van de maand en niet meer tegen onverwacht lawaai kunnen. Die bij bepaalde geluiden of geuren weer terug zijn in Afghanistan en sommige momenten weer herbeleven. Anders tegen het leven en bepaalde zaken zijn gaan aankijken.
En mijn Allerliefste is nuchter genoeg, ik ook. We zijn samen en kunnen met alles bij elkaar terecht. Maar deze week nog even niet.
Als ik mijn Allerliefste hoor reageren op zaken die de afgelopen maanden anders zijn gegaan omdat ik alleen de scepter zwaaide. En bepaalde vrijheden heb gegeven aan de kinderen die de vader hier in huis nu weer terugdraait. Hij is weer terug gekomen op het punt van weggaan terwijl wij hier verder gingen. Ik zucht dan en rol met m'n ogen, het teken dat hij zich op voor hem nog onbekend terrein begeeft en eerst even de weg moet vragen. Maar dat komt niet altijd over. Met ergernis aan zijn kant, boosheid aan de kinderkant en gesus van mijn kant.
Moeizaam ook omdat ik me niet kan inleven in zijn leven daar. Waar ik tijdens zijn afwezigheid alle filmpjes, foto's en welke info dan ook vanuit Afghanistan en vooral KAF vrat, kan ik er nu de aandacht niet voor opbrengen. En het is niet dat ik niet geïnteresseerd ben, maar ik ben het gewoon even beu. En hij wil er graag over vertellen. Maar ik luister maar half. En dan ineens, uit het niets, komt er een verhaal over een actie van 'zijn' F-16's. Een patrouille in problemen, ANA's die gevangen genomen worden en ter voorbeeld achter auto's van Taliban getrokken worden. Een keuze die moest worden gemaakt en die niet licht werd genomen. Bom die doel raakte en de ANA's die zo uit hun leiden werden verlost op de enig op dat moment mogelijke manier.
En weet ik dat het geen des-interesse is, maar wel weer 'gewoon' samen willen zijn. Als gezin. Omdat ik de verhalen ook ken van collega's die teveel gezien hebben. Die de beklemming van de momenten met scherfvest aan moeten afwachten op wat komen gaat nog altijd voelen. Die de sfeer niet meer kwijt raken. Nog altijd schrikken van de sirene op de eerste maandag van de maand en niet meer tegen onverwacht lawaai kunnen. Die bij bepaalde geluiden of geuren weer terug zijn in Afghanistan en sommige momenten weer herbeleven. Anders tegen het leven en bepaalde zaken zijn gaan aankijken.
En mijn Allerliefste is nuchter genoeg, ik ook. We zijn samen en kunnen met alles bij elkaar terecht. Maar deze week nog even niet.
woensdag 14 oktober 2009
het gewone leven...
Een soort van dan want gewoon is het hier eigenlijk nog nooit geweest. We runnen een raar huishouden waar altijd van alles aan de hand is en dat nu volkomen in het teken staat van de terugkeer van de heer des huizes. En eigenlijk voorloopt dat allemaal best voorspoedig. Het voelt alsof hij de laatste maanden niet tigduizend kilometer verderop zat maar gewoon, net als nu, naast me op de bank.
En toch dipte ik maandag. We kwamen terug van onze superavond in Rotterdam. Kinderen waren al thuis, nauwelijks eten in huis en een hoop rommel van slechts één dagje uit logeren. Dus nam Rutger de keuken over en was mijn bijdrage aan het bestieren van dit huishouden het stupide voor me uitstaren op de bank. Veel meer kwam er niet uit mijn handen. En toen hij 's avonds een zoen kreeg van zijn jongste en hij direct bedong dat ik dan ook een zoen zou moeten krijgen flipte moeke en was er geen filteren meer aan...
Dat het me geen donder uitmaakte dat de jongste geen centimeter van zijn vaders zijde was geweken. Dat hij 4,5 maand aan me had gehangen en ik opgelucht was dat hij zijn vader nog altijd herkende en weer net zo gek op hem was als toen hij in juni vertrok. Dat ik heus wel boodschappen kon halen maar dat ik erop had gerekend dat we daar nog tijd voor zouden hebben als we terugkwamen uit Rotterdam. Dat ík wel gewoon de keuken ging opruimen en dat ik niemand... NIEMAND... daar wilde zien. Even niet!
Want heel even was ik mijn plek kwijt. Was ik niet de regeltante die alles onder controle had. Was ik niet de enige op wie de kinderen terug konden vallen. Was ik zeker niet meer de enige in huis die van wanten wist.
Heel even kon ik even de lol van het 'weer samen doen' niet inzien... heel even maar hoor!
En toch dipte ik maandag. We kwamen terug van onze superavond in Rotterdam. Kinderen waren al thuis, nauwelijks eten in huis en een hoop rommel van slechts één dagje uit logeren. Dus nam Rutger de keuken over en was mijn bijdrage aan het bestieren van dit huishouden het stupide voor me uitstaren op de bank. Veel meer kwam er niet uit mijn handen. En toen hij 's avonds een zoen kreeg van zijn jongste en hij direct bedong dat ik dan ook een zoen zou moeten krijgen flipte moeke en was er geen filteren meer aan...
Dat het me geen donder uitmaakte dat de jongste geen centimeter van zijn vaders zijde was geweken. Dat hij 4,5 maand aan me had gehangen en ik opgelucht was dat hij zijn vader nog altijd herkende en weer net zo gek op hem was als toen hij in juni vertrok. Dat ik heus wel boodschappen kon halen maar dat ik erop had gerekend dat we daar nog tijd voor zouden hebben als we terugkwamen uit Rotterdam. Dat ík wel gewoon de keuken ging opruimen en dat ik niemand... NIEMAND... daar wilde zien. Even niet!
Want heel even was ik mijn plek kwijt. Was ik niet de regeltante die alles onder controle had. Was ik niet de enige op wie de kinderen terug konden vallen. Was ik zeker niet meer de enige in huis die van wanten wist.
Heel even kon ik even de lol van het 'weer samen doen' niet inzien... heel even maar hoor!
maandag 12 oktober 2009
De brug der bruggen... een lang verhaal!
Op twitterveiling werd het aangeboden... 'dinertje op de Erasmusbrug'.... (Om in de twittersfeer te blijven even alle deelnemers met hun twitter (dus @...) naam.) Aangeboden door Photo Collective op een voorzet van @thamar.
En ik bood maar anderen boden verder. Tot @mijnheermossel op een rustig KAF-momentje de veiling bekeek, het dinertje zag staan en even een statement maakte met zijn bod. En of het nou kwam doordat Twitter het ons van harte gunde of dat men niet wilde weten of ik mijn dreigement dat ik overbieders van dát bod hoogstpersoonlijk zwemles in de Maas zou geven... wij zaten er deze zondag!
Onderweg naar 010 luisterend naar de CD van supersaxofonist @tom_beek en ons verheugend op wat er komen ging.
Dat er zaken te gebeuren stonden vermoedde ik wel. Af en toe ontving ik een twitterberichtje met daarin een tipje van een sluier of toch weer niet. Maar het maakte ons niet uit. Wij hadden die zondag ons momentje samen gepland. Kinders onder dak, hotel New York geboekt en de rest ging goed komen. En het kwam goed! Mijn hemel wat kwam het goed!
Als Rotterdamse in het Brabantse mis ik 'mijn' stad. Het bedrijvige, het constante gehamer van heipalen, drukte op de Maas, het onmiskenbare Rotterdamse omhoog praten en de mentaliteit van 'alles ken'. En dus genoot ik volop van eindelijk weer mijn mijnheer Mossel naast me op een barkruk aan de reling van de Erasmusbrug en een glas champagne in mijn hand. @oli4b die foto's maaktje, @thamar die onze amuse serveerde en @dvangelder die de glazen bleef volschenken. Het moest een dinertje op de brug worden maar goed... een behoorlijke windkracht en een rode stip op buienradar precies boven die brug gooiden roet in het eten. Of water...
We werden in een Mini gezet, nog altijd met champagne. Met @dvangelder aan het stuur en @thamar als wegwijzer. En wij achterin. Spannend en lekker saampies. En we belandden op de Westersingel. In een parkje, in een tent, kaarsjes, vuurkorven, een maître, @rool, die ons bediende en door hem uitgekozen wijnen voorzag en de chefkok, @lungorotterdam, die voor ons kookte! Als echte VIP's met plaids op onze benen en heerlijke wijnen bij zalige gerechten. Ohja, en een enorme stortbui inclusief onweer op onze bol! De chef, die, onder een voor zo'n enorme hoosbui veel te kleine plu vastgehouden door @rool, gewoon bleef doorkoken. En wij tweetjes die heel intiem en romantisch door-aten terwijl het voltallige ontvangstcomitée aan de partytent hing om én zelf droog te blijven én de tent voor het nageslacht te behouden.
Even wat feiten:
Het was een topavond. Rutger en ik hadden ons geen betere avond kunnen dromen of wensen. Zoveel lieve mensen, allemaal druk voor ons tweetjes... we voelden ons absoluut VIP's en hebben genoten. Daar kon geen stortbui verandering inbrengen. En de uurtjes in café De Aap maakten het af.
Twitterveiling heeft iets teweeggebracht... ik heb iets teweeggebracht... en dat ik daardoor zulke ontzettend leuke en lieve mensen heb leren kennen is iets dat ik al wist en waar Rutger nu op zijn beurt heel erg van onder de indruk is. Ik kan zondag 11 oktober niet in een blogje vangen, zelfs niet in al die prachtige foto's die er ongetwijfeld gemaakt zijn of de filmpjes die ikzelf tussendoor schoot...
Jullie hadden erbij moeten zijn maar dan hadden we een iets grotere tent nodig gehad dan die van @madeleinevdwouw (dankjewel :-).
ps oh, en @dvangelder... die fles fantastische rode wijn he die wij van @lungorotterdam mee mochten nemen ... die staat nog altijd achterin de Mini... of ik denk inmiddels al niet meer natuurlijk... Geniet :-))
nog een ps... foto's volgen!
laatste ps.... als opa en oma Mossel zal deze avond nog altijd in onze geheugens gegrift staan en verteld worden en zullen we op Tom's cd (wat is een cd opa?!?) nog altijd slijpen (mits mijn rollater het toelaat). ON-VER-GE-TE-LIJK!
En ik bood maar anderen boden verder. Tot @mijnheermossel op een rustig KAF-momentje de veiling bekeek, het dinertje zag staan en even een statement maakte met zijn bod. En of het nou kwam doordat Twitter het ons van harte gunde of dat men niet wilde weten of ik mijn dreigement dat ik overbieders van dát bod hoogstpersoonlijk zwemles in de Maas zou geven... wij zaten er deze zondag!
Onderweg naar 010 luisterend naar de CD van supersaxofonist @tom_beek en ons verheugend op wat er komen ging.
Dat er zaken te gebeuren stonden vermoedde ik wel. Af en toe ontving ik een twitterberichtje met daarin een tipje van een sluier of toch weer niet. Maar het maakte ons niet uit. Wij hadden die zondag ons momentje samen gepland. Kinders onder dak, hotel New York geboekt en de rest ging goed komen. En het kwam goed! Mijn hemel wat kwam het goed!
Als Rotterdamse in het Brabantse mis ik 'mijn' stad. Het bedrijvige, het constante gehamer van heipalen, drukte op de Maas, het onmiskenbare Rotterdamse omhoog praten en de mentaliteit van 'alles ken'. En dus genoot ik volop van eindelijk weer mijn mijnheer Mossel naast me op een barkruk aan de reling van de Erasmusbrug en een glas champagne in mijn hand. @oli4b die foto's maaktje, @thamar die onze amuse serveerde en @dvangelder die de glazen bleef volschenken. Het moest een dinertje op de brug worden maar goed... een behoorlijke windkracht en een rode stip op buienradar precies boven die brug gooiden roet in het eten. Of water...
We werden in een Mini gezet, nog altijd met champagne. Met @dvangelder aan het stuur en @thamar als wegwijzer. En wij achterin. Spannend en lekker saampies. En we belandden op de Westersingel. In een parkje, in een tent, kaarsjes, vuurkorven, een maître, @rool, die ons bediende en door hem uitgekozen wijnen voorzag en de chefkok, @lungorotterdam, die voor ons kookte! Als echte VIP's met plaids op onze benen en heerlijke wijnen bij zalige gerechten. Ohja, en een enorme stortbui inclusief onweer op onze bol! De chef, die, onder een voor zo'n enorme hoosbui veel te kleine plu vastgehouden door @rool, gewoon bleef doorkoken. En wij tweetjes die heel intiem en romantisch door-aten terwijl het voltallige ontvangstcomitée aan de partytent hing om én zelf droog te blijven én de tent voor het nageslacht te behouden.
Even wat feiten:
- we begonnen met Prosecco (maar voor ons smaakte het als champagne) en een rouleaux van zalmmousse en Serannoham met een rode wijn stroop.
- het voorgerecht? Salade van gerookte makreel met hollandse garnalen en een frambozen vinaigrette.
Al jaloers? Dat wordt nog erger...
- het hoofdgerecht: gegrilde lamsrack met venkel en truffelaardappels
- oe, het toetje wat absoluut een Desert was... witte chocolade panna cotta met blauwe bessen coulies.
- als laatste op het menu? Een mysteryguest? HUH!?!?! Wie dan! Nog geen hint kregen we! Dus hielden we op met zeuren en kletsten gezellig met @bojoura en @nawid verder en nipten nog maar 's aan die zalige rode wijn van het hoofdgerecht.
Nog nagenietend trok @thamar ons van de stoel. Chop chop, Mini weer in en opnieuw richting Brug der Bruggen. @oli4b maande ons toch vooral een stukje de brug op te gaan en dat deden we dan maar. Zou hier onze mysteryguest dan opduiken? En terwijl wij genoten van alle lichtjes van de Metropool (of Metropaal... de drank kickte in) hoorde ik in de verte een sax... Nee, geen drankvisioen! Daar kwam écht, helemaal voor ons, Tom Beek aanlopen! Gewoon over de brug, net op een droog momentje (soort van) en met opnieuw een glaasje lekkers (Kastanjelikeur met huisgemaakte friandise, een heerlijk woord voor heerlijke zoetigheden) werden wij toegesaxofoond (is dat een woord? NU WEL!) door Tom.
En toen? Toen werd het druk op de brug... @jojanneke was er en @jetemetet. En @2525 die wij die middag ook al zagen in Hotel New York. En @rosalieprins en ... en... oh, en @spems en ik weet het allemaal niet meer! En terwijl Tom nog verder speelde, stonden @kaatmossel en @mijnheermossel te slijpen op de brug. Mijn hemel wat een fantastische (he! het was toch in Rotjeknor? Dan was het dus een GERWSE...) avond en wát een werk!Het was een topavond. Rutger en ik hadden ons geen betere avond kunnen dromen of wensen. Zoveel lieve mensen, allemaal druk voor ons tweetjes... we voelden ons absoluut VIP's en hebben genoten. Daar kon geen stortbui verandering inbrengen. En de uurtjes in café De Aap maakten het af.
Twitterveiling heeft iets teweeggebracht... ik heb iets teweeggebracht... en dat ik daardoor zulke ontzettend leuke en lieve mensen heb leren kennen is iets dat ik al wist en waar Rutger nu op zijn beurt heel erg van onder de indruk is. Ik kan zondag 11 oktober niet in een blogje vangen, zelfs niet in al die prachtige foto's die er ongetwijfeld gemaakt zijn of de filmpjes die ikzelf tussendoor schoot...
Jullie hadden erbij moeten zijn maar dan hadden we een iets grotere tent nodig gehad dan die van @madeleinevdwouw (dankjewel :-).
ps oh, en @dvangelder... die fles fantastische rode wijn he die wij van @lungorotterdam mee mochten nemen ... die staat nog altijd achterin de Mini... of ik denk inmiddels al niet meer natuurlijk... Geniet :-))
nog een ps... foto's volgen!
laatste ps.... als opa en oma Mossel zal deze avond nog altijd in onze geheugens gegrift staan en verteld worden en zullen we op Tom's cd (wat is een cd opa?!?) nog altijd slijpen (mits mijn rollater het toelaat). ON-VER-GE-TE-LIJK!
VRIJDAG 9 OKTOBERRRRR!
En dan ineens sta je daar weer. Als thuisfronters bepakt en bezakt met spandoeken, bloemen, kadootjes, balonnen. Behoorlijk rusteloos en vreselijk uitgelaten, verre van bedrukt maar allemaal ontzettend nerveus.
Precies dezelfde stemming als 4,5 maand geleden en allemaal het bord in de gaten houdend in de hoop dat de vertraging niet nog meer oploopt dan de 15 minuten die er nu al staan. Gejuich als er een vliegtuig gaat landen en een stem die omroept dat dát niet het goede vliegtuig is...
En ik voel ze nog steeds. Vlinders, gierende zenuwen, soort van buikloopgevoel zonder griep. Ik stond er mee op en ze hyperden de rest van de dag met me mee. Net als de mensen op twitter die ik bekogelde met hysterisch getypte berichtjes om de spanning wat van me af te schrijven. Twitter leefde mee en hielp me door de dag met steun en lieve berichtjes. En ondertussen kroop de klok vooruit terwijl ik me stortte op het huishouden, het grote vraagstuk 'wat doe ik aan?', het nog grotere vraagstuk 'paarse of grijze ogenschaduw' en het nog te maken boodschappenlijstje van zaken die niet in de koelkast staan maar die volgens mij ineens onontbeerlijk zijn om de thuiskomst van mijn Allerliefste te vieren.
En dan landen ze écht! En druppelen ze de ontvangsthal binnen. We staan vooraan. Ons spandoek met 'Rutger we staan hiehieieieieieier' in de aanslag en dan komt ie de deur uit. De vlinders krijgen bij mij de overhand en helemaal als ik zijn gezicht zie oplichten als hij ons ontdekt. De kinderen knuffelen, wij zoenen, de jongste wacht nog even af of het geen foto is maar z'n vader in het echie en laat zich als ie zeker is dat het 'echt' is om zijn vaders nek vallen.
In een versierde straat worden we opgewacht door wat buren en als we uiteindelijk op de bank ploffen met z'n allen valt alle spanning weg. We zijn weer compleet! En voor het eerst sinds 4,5 maand slaap ik een rustige en lange slaap.
Precies dezelfde stemming als 4,5 maand geleden en allemaal het bord in de gaten houdend in de hoop dat de vertraging niet nog meer oploopt dan de 15 minuten die er nu al staan. Gejuich als er een vliegtuig gaat landen en een stem die omroept dat dát niet het goede vliegtuig is...
En ik voel ze nog steeds. Vlinders, gierende zenuwen, soort van buikloopgevoel zonder griep. Ik stond er mee op en ze hyperden de rest van de dag met me mee. Net als de mensen op twitter die ik bekogelde met hysterisch getypte berichtjes om de spanning wat van me af te schrijven. Twitter leefde mee en hielp me door de dag met steun en lieve berichtjes. En ondertussen kroop de klok vooruit terwijl ik me stortte op het huishouden, het grote vraagstuk 'wat doe ik aan?', het nog grotere vraagstuk 'paarse of grijze ogenschaduw' en het nog te maken boodschappenlijstje van zaken die niet in de koelkast staan maar die volgens mij ineens onontbeerlijk zijn om de thuiskomst van mijn Allerliefste te vieren.
En dan landen ze écht! En druppelen ze de ontvangsthal binnen. We staan vooraan. Ons spandoek met 'Rutger we staan hiehieieieieieier' in de aanslag en dan komt ie de deur uit. De vlinders krijgen bij mij de overhand en helemaal als ik zijn gezicht zie oplichten als hij ons ontdekt. De kinderen knuffelen, wij zoenen, de jongste wacht nog even af of het geen foto is maar z'n vader in het echie en laat zich als ie zeker is dat het 'echt' is om zijn vaders nek vallen.
In een versierde straat worden we opgewacht door wat buren en als we uiteindelijk op de bank ploffen met z'n allen valt alle spanning weg. We zijn weer compleet! En voor het eerst sinds 4,5 maand slaap ik een rustige en lange slaap.
donderdag 8 oktober 2009
De onrust slaat toe...
ik doe van alles maar er komt nauwelijks iets gestructureerds uit mijn handen. Het voelt alsof ik alles (állés, met dubbele klemtoon om het dramatische te onderstrepen) tot op het laatste moment, vandaag dus, heb uitgesteld.
De was, het opruimen van mijn kantoor, het pluggen van de KaatLender, het beantwoorden van post, het sturen van herinneringen voor ons thuiskomst/verjaardagsfeest, het terug de groeten doen, het afverven van de trappen, het ontrommelen van de bijkeuken, het stofzuigen en dweilen van het huis, het inkopen van de boodschappen, het het het....
Ik wil dit huis spik en span hebben, zonder vuile was erin. En ook met afgeverfde trappen. En met koelkasten vol met zaken waar de Allerliefste wel 's trek in zou kunnen hebben. En alle rekeningen betaald en alle post beantwoord en alle mail weggewerkt.
Maar dat wordt me onmogelijk gemaakt want er komt elke keer opnieuw vuile was in mijn lege wasmand, er zit altijd wel een nieuwe rekening bij de post en mails volgen elkaar op! En ik heb ook geen idee waar ie trek in heeft. Behalve in mij dan ... oh ja, en niet in kokos want daar walgt ie van.
Heb ik eigenlijk wel iets leuks om aan te trekken morgen? Iets zichtbaars? En de tuin is een zooitje want er staan hier vreselijke eikebomen die bomvol vreselijke eikeltjes zaten en die liggen nu allemaal in onze tuin.
Weet je wat ik moet doen? Ik moet even gaan zitten, adem in... adem uit... voetjes ferm op de grond en kopje thee erbij! Weet je wat ik gá doen? Gewoon blijven rondrennen als een blije kip zonder kop... mijn Allerliefste komt morgen thuis!!!
De was, het opruimen van mijn kantoor, het pluggen van de KaatLender, het beantwoorden van post, het sturen van herinneringen voor ons thuiskomst/verjaardagsfeest, het terug de groeten doen, het afverven van de trappen, het ontrommelen van de bijkeuken, het stofzuigen en dweilen van het huis, het inkopen van de boodschappen, het het het....
Ik wil dit huis spik en span hebben, zonder vuile was erin. En ook met afgeverfde trappen. En met koelkasten vol met zaken waar de Allerliefste wel 's trek in zou kunnen hebben. En alle rekeningen betaald en alle post beantwoord en alle mail weggewerkt.
Maar dat wordt me onmogelijk gemaakt want er komt elke keer opnieuw vuile was in mijn lege wasmand, er zit altijd wel een nieuwe rekening bij de post en mails volgen elkaar op! En ik heb ook geen idee waar ie trek in heeft. Behalve in mij dan ... oh ja, en niet in kokos want daar walgt ie van.
Heb ik eigenlijk wel iets leuks om aan te trekken morgen? Iets zichtbaars? En de tuin is een zooitje want er staan hier vreselijke eikebomen die bomvol vreselijke eikeltjes zaten en die liggen nu allemaal in onze tuin.
Weet je wat ik moet doen? Ik moet even gaan zitten, adem in... adem uit... voetjes ferm op de grond en kopje thee erbij! Weet je wat ik gá doen? Gewoon blijven rondrennen als een blije kip zonder kop... mijn Allerliefste komt morgen thuis!!!
woensdag 7 oktober 2009
Even reflecteren!
Met de heer des huizes op weg naar ons wordt het toch tijd om nou 's op te tellen, af te trekken en de bekijken of de uitkomst van de afgelopen 4,5 maand wel is wat ik me had voorgenomen.
Nee. Een ander antwoord kan ik er niet van maken. Nee, het is niet bepaald verlopen zoals ik me had voorgenomen de boel te laten verlopen. Ik zou een opleiding afmaken (niet gedaan), ik zou trappen en deuren in huis verven (trappen wél, deuren helaas), ik zou 3 kinderkamers pimpen (2 gepimpt, ene nog even uitgesteld), ik zou meer met de kinderen op pad gaan (niet echt gelukt, maar ze willen ook niet altijd zelf hoor!), ik zou minder aan de laptop werken (oeps...), ik zou nieuwe regelmaat in dit huishouden brengen (het is wel anders maar verre van regelmaat....) ....
Kortom, als de vakbondsvoorzitter van den Burg denkt dat de missie in Afghanistan mislukt is, moet hij hier maar 's over Kaat's missie komen praten!
Van mijn plannen is vrijwel niets terecht gekomen of slechts half. Of minder dan de helft. Dus in dat opzicht is het hier één groot drama. En toch was het allemaal erg succesvol. Ik heb een verschil gemaakt! Voor mezelf, doordat ik alles wat ik de afgelopen maanden heb bereikt, zelf in gang heb gezet en draaiende heb gehouden. Daar hoort dit gezin bij, maar ook onderdelen van mijn bedrijf Kaat Mossel. Ik startte spontaan een nieuw netwerk en organiseerde een super eerste event hiervoor. Ik heb mensen met elkaar in contact gebracht met de Twitterveiling, zelf een hoop leuke en leerzame mensen leren kennen en ondertussen bijgedragen aan een andere toekomst voor Afghaanse kinderen en vrouwen. De kinderen hier hebben mij dan wel meer moeten delen dan me lief was, maar ze zijn enorm trots op wat er is bereikt. Leermomentje dus voor de mini-Mossels!
Belangrijk is ook te weten dat Rutger in dit samengestelde gezin een enorm belangrijke plaats inneemt en dat hij ontzettend is gemist door de kinderen. Dat zij in hem duidelijk een vader zien en dat ze heel erg bezig zijn met zijn thuiskomst.
Er staan misschien minder groene vinkjes op mijn tedoenlijstje dan ik had gepland, maar is ook heel veel ander positiefs in gang gezet.... ik kan er wel een boek over schrijven!
Nee. Een ander antwoord kan ik er niet van maken. Nee, het is niet bepaald verlopen zoals ik me had voorgenomen de boel te laten verlopen. Ik zou een opleiding afmaken (niet gedaan), ik zou trappen en deuren in huis verven (trappen wél, deuren helaas), ik zou 3 kinderkamers pimpen (2 gepimpt, ene nog even uitgesteld), ik zou meer met de kinderen op pad gaan (niet echt gelukt, maar ze willen ook niet altijd zelf hoor!), ik zou minder aan de laptop werken (oeps...), ik zou nieuwe regelmaat in dit huishouden brengen (het is wel anders maar verre van regelmaat....) ....
Kortom, als de vakbondsvoorzitter van den Burg denkt dat de missie in Afghanistan mislukt is, moet hij hier maar 's over Kaat's missie komen praten!
Van mijn plannen is vrijwel niets terecht gekomen of slechts half. Of minder dan de helft. Dus in dat opzicht is het hier één groot drama. En toch was het allemaal erg succesvol. Ik heb een verschil gemaakt! Voor mezelf, doordat ik alles wat ik de afgelopen maanden heb bereikt, zelf in gang heb gezet en draaiende heb gehouden. Daar hoort dit gezin bij, maar ook onderdelen van mijn bedrijf Kaat Mossel. Ik startte spontaan een nieuw netwerk en organiseerde een super eerste event hiervoor. Ik heb mensen met elkaar in contact gebracht met de Twitterveiling, zelf een hoop leuke en leerzame mensen leren kennen en ondertussen bijgedragen aan een andere toekomst voor Afghaanse kinderen en vrouwen. De kinderen hier hebben mij dan wel meer moeten delen dan me lief was, maar ze zijn enorm trots op wat er is bereikt. Leermomentje dus voor de mini-Mossels!
Belangrijk is ook te weten dat Rutger in dit samengestelde gezin een enorm belangrijke plaats inneemt en dat hij ontzettend is gemist door de kinderen. Dat zij in hem duidelijk een vader zien en dat ze heel erg bezig zijn met zijn thuiskomst.
Er staan misschien minder groene vinkjes op mijn tedoenlijstje dan ik had gepland, maar is ook heel veel ander positiefs in gang gezet.... ik kan er wel een boek over schrijven!
dinsdag 6 oktober 2009
shop untill ik drop!
Dagje Utrecht gevuld met afspraken bij vergaderplek Seats2Meet en of ik het nou per ongeluk zo had gepland of dat ik het puur op de uitrekening zo in elkaar had gedraaid... ik had een uurtje over :-) Een uurtje over en ik zat op Hoog Catherijne!
Dan kun je een uurtje voor je uit gaan zitten staren, je kunt ook even een luchtje gaan scheppen. En dat deed ik, .... in de V&D. Op de lingerieafdeling.
En op de vraag 'zou Rutger niet ook gewoon blij zijn als er een grote katoenen onderbroek op hem zou zitten wachten' kan ik volmondig ja zeggen maar chocola is ook chocola en toch pak ik altijd die in het gouden papiertje. En af en toe mezelf verwennen mag! MOET! Dus ging ik weg met een aantal kadootjes aan mezelf en mag het wat mij betreft nu vrijdag worden. Want ik ben wel heel erg ontzettend aan mijn Allerliefste toe.
Want ook al is het gemis van zijn sprankelende aanwezigheid zwaar geweest... nog meer dan dat (sorry liefje) miste ik dat warme lijf in bed, warme handen om me heen en af en toe een tong in m'n oor. Geschokt? Ja hoor 's, tis m'n man en we zijn niet enkel bij elkaar voor de gezelligheid. En ook al was er te weinig sex volgens de heer Mossel (zoals al 's in een vorig blog ter sprake kwam), 4,5 maand is wel een hele grote stilte.
En dat doet je gelijk afvragen hoe het die militairen vergaat die veel langer van huis zijn. Soms zaken meemaken waardoor ze troost zoeken bij elkaar en wat als die troost dan komt van een warm lijf met warme handen en het verder gaat dan een schouder om op uit te huilen? Is dat eigenlijk een gespreksonderwerp op zo'n basis of kamp? Dat lijkt me logisch maar is het ook zo logisch voor defensie? Iets waar ik voor nu niet meer van waker lig en eigenlijk ook niet wakker lag. Het was trouwens wel een gespreksonderwerp bij ons en de afspraak was volgens mij dat als het zou gebeuren hij het mij eerlijk zou vertellen (want zo'n relatie hebben wij.... wij zijn eerlijk en open tegen elkaar) waarna ik hem dan niet de nieuwe sleutels van de deur, de auto en de kluis zou geven...
zondag 4 oktober 2009
Ik ben zo trots...
Rutger in z'n element. Met koptelefoon op z'n hoofd al plaatjes draaiend en een hoop feestende mensen voor z'n neus. Rutger wordt dan DJGeiss. En de feesten die hij samen met z'n collega-DJ op KAF heeft gedraaid zijn stuk voor stuk een succes. Daar komen niet enkel de Nederlandse collega's op af maar ook de Belgen en de Engelsen, de Amerikanen, de Denen, de Aussie's... ruim 600 man die een avondje uit hun dak gaan. Wat af en toe even nodig is om alle stress, alle heimwee, alle gedoe en ook alle narigheid even voor een paar uurtjes opzij te zetten. Geen druppel alcohol, geen flitsende outfit... enkel even feesten.En dan kan het zijn dat er tegelijkertijd een RAMP-ceremony (afscheidsceremonie voor gesneuvelde militairen die terug naar huis gevlogen worden) wordt gehouden en die feestende massa in schril contrast staat met wat er buiten aan de hand is.
Maar gewaardeerd wordt het! Zoals een hoge officier van de Britten liet weten. Hij had een peloton richting feest in de Dutch Corner gestuurd. Of meer wat er over was van het peloton. Bij een incident verloren zij enkele collega's en voor de anderen terug zouden gaan naar hun eigen kamp werden zij opgevangen op KAF. En kwamen zij dus terecht op het feest in de DC. En konden volledig los gaan tussen hun buitenlandse collega's en hebben zo alle stress en narigheid voor een avondje van zich af kunnen swingen. En als dank daarvoor kwam er een officiële bedankbrief.
Het blijft een feit dat er daar zoveel meer aan de hand is dan wij hier weten. Wij horen enkel die bermbommen of andere incidenten waar Nederlanders bij betrokken zijn. Er zijn dagelijks militairen die sneuvelen, er is vrijwel altijd wel een landsvlag die halfstok hangt en niemand die daar heeft gediend zal zonder kleurscheuren en onveranderd terug naar huis komen. Daar kan ook een mega-dj niets aan veranderen... behalve dan voor af en toe een avondje.
zaterdag 3 oktober 2009
Kaattoo!
De Allerliefste belde... "Ik heb gister een tattoo laten zetten", zei ik. "HUH!?!?!"
"Jahaaa", ging ik mijn verhaal verder, "ik was hartstikke dronken en ik werd wakker met het Kaatlogo op mijn schouder". "HUH!?!?!?!?"
"Balen", meldde ik zeer serieus. "Want eigenlijk wil ik graag een grote draak op m'n rug van schouder naar schouder en nou heb ik enkel een kaattoo."
Het kwartje viel nog altijd niet dus moest er uitleg aan te pas komen. En toen viel er wel iets... mijnheer Mossel van verbazing van zijn stoel. Want dat ik er zonder de context van het 'daar zijn' maar met de mij beschikbare info via de mails (zie vorig blogje) een bepaalde, niet zo positieve, blik op het geheel had gekregen kon hij zich wel voorstellen. Sterker nog, de mails lezend op de manier zoals ik het had gedaan gaf hem voor een groot gedeelte hetzelfde idee.
En dan is ons grote geluk dat we elkaar volkomen vertrouwen en alles, maar dan ook werkelijk alles, bespreekbaar is. Maar wat als je nou een mindere relatie zou hebben saampjes? Met minder vertrouwen? Of minder begrip? Dan zou zo'n akkefietje toch mooi in je snoet kunnen ontploffen.
Maar goed, we dwalen af! Ik wil meer weten over die tatouage en of hij daadwerkelijk achterlijk is geworden. Mijn mijnheer wil zich er nog even vanaf maken met een 'maar ik wil toch al jaaaaren zo'n tatouage'. Nou, geloof me, ik vergeet veel maar dát zou ik me vast nog herinneren. Hij heeft er met mij in ieder geval nog nooit over gepraat. Net zo min als hij over deze vrouwelijke collega heeft gesproken die zich toch wel wat meer met hem verbonden voelt dan gemiddeld. Terwijl ik hem toch regelmatig vraag naar wat er zoals te doen is op KAF en met wie hij dat dan doet.
En dáár zit 'm dan het verschil tussen hem en mij en in het algemeen misschien wel tussen mannen en vrouwen... als ik een dagje beschrijf vertel ik hem wat ik heb gedaan, met wie, wie er wát zei, hoe die keek en waarom het gezegd werd en wie er reageerde en ook hoe en met welke blik en uiteindelijk zijn er nog maar weinig details onvernoemd.
Mannen zijn 4,5 maand weg, in een oorlogssituatie, veel nieuwe indrukken, veel nieuwe gezichten, veel nieuwe gebeurtenissen en zeggen als je vraagt of daar nog iets over te vertellen valt 'naaah, nie echt'.
Daar word je toch niet vrolijk van! Waarom ik dan toch zo blij kijk... omdat hij volgende week om deze tijd lekker naast me op de bank zit (not! maar zelfs ik laat hier details achterwege!), nog altijd ongetatoueerd en net als de afgelopen 4,5 jaar he-le-maal van mij. Net als ik van hem.
vrijdag 2 oktober 2009
Niet meer doen? Tuurlijk wel!
"Fijn dat je belt schatje. Als jij die draak op je rug laat tatoueren sla ik je zo hard tegen je bolus dat je 'm zelf kunt bekijken"...
Het mag gezegd, met ons kun je een telefoongesprek beginnen! En zo zal het gesprek beginnen als mijn Allerliefste weer belt.
De voorgeschiedenis? Op zoek naar een bepaalde mail checkte ik zojuist de hotmail van mijn mijnheer. De door mij gezochte mail stond er niet in maar ik zag familiemail waarvan ik al wist en bladerde gezellig door de flyers die Rutger had gemaakt voor KAF-evenementen. Want dát kan ie! En in dat rijtje met mail vanaf KAF-adressen struikelde ik over een mij iets te familiaire mail. Hmmm, een damesnaam die ik nog nooit hoorde.
En ja, toen ik die naam ook zag staan bij mails met een privé-adres kon ik de verleiding niet weerstaan. Slecht, ik weet het, maar goed, willen alle vrouwen hun hand even de lucht in steken die het NIET zouden lezen...
dat dacht ik wel!
Dus las ik in een mail over hoe ze hem wel in z'n fab (slaapkamer) zou komen zoeken als ze hem die avond niet meer in de Dutch Corner zou zien, ik lees in een andere dat ze hem wel én én wil zien in plaats van of de ene of de andere dag, dat ze niet teveel over hun gesprekken zal praten om praatjes te voorkomen, dat ze er nieuwe inzichten door kreeg, dat zij ook (ook, ook?!?! hoezo ook?) blij is dat ze hém heeft leren kennen, ... ja ja!
En dan dus ook over het ontwerp van een tatouage die ze voor hem (kennelijk op Rutger's verzoek) zal laten maken. En dan Rutger's antwoord dat hij, als het ontwerp hem bevalt, natuurlijk naar het hoge Noorden komt rijden om het ding te laten zetten. En het moet gezegd, de antwoorden op haar mails blijven allemaal neutraal. Geen woord verkeerd en gewoon aardig, niks mis mee.
Waarop ik, het allemaal lezend, me toch wel afvraag of ie volledig achterlijk is geworden. Een tatouage... en niet zo maar eentje... neeheeeee, eentje van een draak die ontzagwekkend is en toch een hoge aaibaarheidsfactor ("net zoals jij, herinner je je nog dat ik dat zei", schrijft ze nog). Mijn aaibaarheidsfactor is ietwat minder dan voor ik op zoek ging naar de door mij benodigde mail.
Ik herinner me nog een inslag op zo'n 300 meter van hem af en een telefoongesprek dat begon met de mededeling "zo heee, ik was bijna dood!".... die inslag heeft kennelijk meer schade toegebracht dan we dachten. Niet omdat ik tattoo's niet mooi vind (hoewel ik een draak over heel je schouders van links naar rechts meer iets vind voor Bruce Lee's), maar wél vanwege zijn aversie tegen tattoo's in het verleden.
En mocht ie 'm daadwerkelijk laten zetten, dan hoop ik dat ie watervast is of dat z'n nieuwe fab, een verhuisdoos, niet lekt...
de laatste week!
Niet om t ene of andere hoor, maar ik ben ontzettend moe. Zó moe, dat ik het gevoel heb dat ik mezelf voortsleep van het ene taakje naar het andere klusje. En ook zó moe dat ik geen ogen meer in mijn acherhoofd hebt zodat er tussen het ene taakje en het andere klusje een nieuw probleempje gecreeërd wordt door de jongste.
En ondertussen is er eigenlijk geen ruimte om moe te zijn. Want mijn energie moet ik nu steken in het klaarstomen van huis en haard voor de Allerliefste. Zoals de slaapkamer waar nog een berg oningeruimde was stond. Of de slaapkamer van kindje nr 4 omdat hij, achter mijn rug om, besloot dat hij zijn dozen netjes wilde hebben en dus alle inhoud in het midden van het kamertje depondeerde. Oh, en de trap die nog altijd niet helemaal zwart is. Een een stapeltje administratie dat ik nog in mappen ga bergen en...en...en...
En terwijl ik daar mee bezig ben strooit kindje nr 4 (die naam komen we hier té vaak tegen!) een hele bus visvoer in het net schone aquarium met als gevolg een dode vis en een ontzettend vies aquarium... zetten we op de te-doenlijst erbij dus. Datzelfde kindje (ja, die nr 4) besluit zelf te gaan kopieëren (ja hoor, kopieërmachine overstuur!), daarna te gaan kleuren (op mama's nog te verkopen KaatLenders) en daarna dan maar sip op te bank te gaan zitten na een diepe zucht over zoveel ongeduld bij een moeder.
En in mijn hoofd maak ik een lijstje van nog te benaderen media voor het promoten van de nog ongesigneerde KaatLenders, moeten er stappen ondernomen worden richting inhoud van boeken, moet ik beslissen of ik linksom (mijn keuze) of rechtsom (meer keuze van de marketingafdeling) wil met de nieuwe look van Kaat en proberen uit te leggen hoe die komkommer eruit ziet aan mijn mijnheer in Afghanistan. Want zo voelt het, uitleggen hoe iets eruit waarvan de andere kant totaal geen idee heeft of ook maar enig referentiekader. Die andere kant, hoort dat ik ipv linksom (zoals besproken en soort van beloofd) toch zelf nu ook voor rechtsom heb gekozen, en spuit daarover zijn mening behoorlijk luidruchtig spuit en ik een keertje geen mazzel heb en in een volledig prettig werkende verbinding zit. Geen gekraak, geen gehakkel, geen plots uitvallende telefoon... zijn boosheid komt luid en duidelijk over. Alsof ie naast me zit...
En dat zit ie gelukkig volgende week weer!
En voor wie zich zorgen maakt... nee hoor, wij zitten volgende week niet bij een echtscheidingsadvocaat, maar gewoon lekker saampjes op de brug. Zonder Kaat maar enkel als onszelf... ook wel 's fijn :-)
En ondertussen is er eigenlijk geen ruimte om moe te zijn. Want mijn energie moet ik nu steken in het klaarstomen van huis en haard voor de Allerliefste. Zoals de slaapkamer waar nog een berg oningeruimde was stond. Of de slaapkamer van kindje nr 4 omdat hij, achter mijn rug om, besloot dat hij zijn dozen netjes wilde hebben en dus alle inhoud in het midden van het kamertje depondeerde. Oh, en de trap die nog altijd niet helemaal zwart is. Een een stapeltje administratie dat ik nog in mappen ga bergen en...en...en...
En terwijl ik daar mee bezig ben strooit kindje nr 4 (die naam komen we hier té vaak tegen!) een hele bus visvoer in het net schone aquarium met als gevolg een dode vis en een ontzettend vies aquarium... zetten we op de te-doenlijst erbij dus. Datzelfde kindje (ja, die nr 4) besluit zelf te gaan kopieëren (ja hoor, kopieërmachine overstuur!), daarna te gaan kleuren (op mama's nog te verkopen KaatLenders) en daarna dan maar sip op te bank te gaan zitten na een diepe zucht over zoveel ongeduld bij een moeder.
En in mijn hoofd maak ik een lijstje van nog te benaderen media voor het promoten van de nog ongesigneerde KaatLenders, moeten er stappen ondernomen worden richting inhoud van boeken, moet ik beslissen of ik linksom (mijn keuze) of rechtsom (meer keuze van de marketingafdeling) wil met de nieuwe look van Kaat en proberen uit te leggen hoe die komkommer eruit ziet aan mijn mijnheer in Afghanistan. Want zo voelt het, uitleggen hoe iets eruit waarvan de andere kant totaal geen idee heeft of ook maar enig referentiekader. Die andere kant, hoort dat ik ipv linksom (zoals besproken en soort van beloofd) toch zelf nu ook voor rechtsom heb gekozen, en spuit daarover zijn mening behoorlijk luidruchtig spuit en ik een keertje geen mazzel heb en in een volledig prettig werkende verbinding zit. Geen gekraak, geen gehakkel, geen plots uitvallende telefoon... zijn boosheid komt luid en duidelijk over. Alsof ie naast me zit...
En dat zit ie gelukkig volgende week weer!
En voor wie zich zorgen maakt... nee hoor, wij zitten volgende week niet bij een echtscheidingsadvocaat, maar gewoon lekker saampjes op de brug. Zonder Kaat maar enkel als onszelf... ook wel 's fijn :-)
dinsdag 29 september 2009
Nog maar tien hele nachies alleen in mijn bedje... wat een heerlijk vooruitzicht. Ware het niet dat ik nog zoveel móet. Het nog afverven van de trappen bijvoorbeeld. De tuin aan kant maken ook nog. Nog heel, heel veel KaatLenders verkopen. En nieuwe manuscripten maken. Twee zelfs. Voor boeken die al wel een datum van uitkomen hebben en zelfs al een omslag. Maar de inhoud moet ook nog. En ik moet een overnachting boeken in Hotel New York. En een midweekje vakantie ergens anders. Ohja, de papieren om de extra vakantie van de kinderen in orde te maken en nog diverse twitterveiling zaken die geregeld moeten worden.
En bovenal moet ik weer slapen. Na ruim 4 maanden slechts een uurtje of 5 per nacht wordt het zeker weer tijd voor meer slaap, meer rust. Het lijkt me heerlijk weer gewoon om 22.30u naar bed te moeten omdat Rutger dan ook naar bed gaat. Dat lukt me nu gewoon niet. Ik probeer het wel, avond na avond, maar uiteindelijk lig ik om 1.30u nog tv te kijken in bed. En gaat om 7 uur de wekker weer. En kost het me ook steeds meer moeite om er dan ook fris en fruitig uit te springen. Het is meer een verlept en over de datum uit het bed rollen.
En de laatste dagen nog te laat ook!
Ik moet, ik moet, ik moet... en ik moet vooral gewoon blijven ademen en mezelf niet gekker maken dan ik al ben. Want eigenlijk moet ik helemaal niets. Behalve dan van 10 naar 0 aftellen en zorgen dat ik weet waar ik de e.t.a. (estimated time of arrival , even een afkortinkje om het defensie-achtig te houden) kan checken en zorgen dat ik niet in Eindhoven staat terwijl iedereen weet dat ze naar Amsterdam vliegen.
Dat moet ik nog wel even doen... uitvinden waar ik dát op teletext kan checken!
zondag 27 september 2009
RTL sucks!
Gruwelijk geërgerd heb ik me net aan het ochtendjournaal van RTL. Als afsluitend, kennelijk 'feel-good' momentje een nieuwsitem over een jonge VS-militair. Al 4 jaar op rij is hij met Kerst niet thuis en dus heeft zijn moeder nu al een Kerst voor hem gecreeërd met alles op z'n Amerikaans erop en eraan. Leuk natuurlijk maar wat is dat toch bij RTL dat militairen van 'daar' wel nieuwswaardig zijn terwijl er zoveel militairen van 'hier' niet aan bod komen terwijl zij in hetzelfde schuitje zitten.
Ook daar zitten mannen en vrouwen tussen die al heel wat keren op rij op missie zijn gegaan. Bevallingen, verjaardagen en andere hoogtepunten missen. Die deze Kerst ook niet thuis zijn. Ik word er pisnijdig van! Enkele weken terug dat getrut over die bejaarde arts die zo fit was dat ie voor keer tig richting Afghanistan ging en nu dit weer. Begint de nieuwswaarde te groeien bij RTL buiten de eigen landsgrenzen?
Het is logisch dat de Nederlanders niet achter deze missie staan, ze weten niet eens dat ie er is! Als ik enkel hoor over kakkerlakken in de sla ga ik ook niet meer naar MacDonalds, als ik enkel klachten hoor over UPC ga ik niet via hen bellen, als ik enkel over ongelukken op de A2 hoor rij ik er ook een stuk minder prettig...
Dus lieve RTL (en andere nieuwsprogramma's want jullie zijn net zo erg!), kijk 's heeeeel even verder dan jullie neusjes lang zijn en maak ook 's een itempje over het Nederlandse gebeuren want ook daar gebeuren nieuwswaardige zaken. Een twitterveiling bijvoorbeeld, of het boek Kaat heeft een missie, of een afscheidsfeest waarbij bijna 400 militairen op KAF van allerlei nationaliteiten in oranje shirts rondliepen en er trots op waren...
Zouden jullie hier ASJEBLIEFT diezelfde trots 's kunnen opbrengen?
PS ja, de genoemde feiten zijn allemaal powered by Thuisfront Mossel! En zo zijn er meer die zich sterk houden en sterk maken en aandacht verdienen. En kom niet aan met de lulkoek dat dáár Hart van Nederland voor is, als jullie net een flutverhaal over een amerikaanse kerst in september hebben uitgezonden!
Ook daar zitten mannen en vrouwen tussen die al heel wat keren op rij op missie zijn gegaan. Bevallingen, verjaardagen en andere hoogtepunten missen. Die deze Kerst ook niet thuis zijn. Ik word er pisnijdig van! Enkele weken terug dat getrut over die bejaarde arts die zo fit was dat ie voor keer tig richting Afghanistan ging en nu dit weer. Begint de nieuwswaarde te groeien bij RTL buiten de eigen landsgrenzen?
Het is logisch dat de Nederlanders niet achter deze missie staan, ze weten niet eens dat ie er is! Als ik enkel hoor over kakkerlakken in de sla ga ik ook niet meer naar MacDonalds, als ik enkel klachten hoor over UPC ga ik niet via hen bellen, als ik enkel over ongelukken op de A2 hoor rij ik er ook een stuk minder prettig...
Dus lieve RTL (en andere nieuwsprogramma's want jullie zijn net zo erg!), kijk 's heeeeel even verder dan jullie neusjes lang zijn en maak ook 's een itempje over het Nederlandse gebeuren want ook daar gebeuren nieuwswaardige zaken. Een twitterveiling bijvoorbeeld, of het boek Kaat heeft een missie, of een afscheidsfeest waarbij bijna 400 militairen op KAF van allerlei nationaliteiten in oranje shirts rondliepen en er trots op waren...
Zouden jullie hier ASJEBLIEFT diezelfde trots 's kunnen opbrengen?
PS ja, de genoemde feiten zijn allemaal powered by Thuisfront Mossel! En zo zijn er meer die zich sterk houden en sterk maken en aandacht verdienen. En kom niet aan met de lulkoek dat dáár Hart van Nederland voor is, als jullie net een flutverhaal over een amerikaanse kerst in september hebben uitgezonden!
IK VINNUT NIEMEER LEUK!
Ik vind het niet meer leuk. Nou vind ik het wel vaker niet meer leuk dus weet ik ook dat het wel weer over gaat, maar voor nu VIND IK HET NIET MEER LEUK!Wromnie? Omdat ik het niet meer leuk vind om alleen te moeten opvoeden.
Eergister had ik de badkamer netjes. Toen spoelde kind no 1 zijn verfspullen uit in de douche en was mijn hele badkamer blauw. Op zich knap, want naar eigen zeggen was hij enkel in de douche bezig geweest.Dus toen na dit incident de badkamer toch weer netjes werd (want hij ontblauwde eigenhandig en met mijn lichte assistentie de rest van de ruimte) was ik weer blij. Tot ik gistermiddag de badkamer binnenstapte en mijn nek brak over rondslingerende was. Dezelfde was die ik daarvoor uit had gezocht en in de wasmand had gedeponeerd. En niemand had het weer gedaan natuurlijk! Waarop ik dan ontplof, uit mijn stekker ga alsof er een doodzonde is begaan, en niemand dus opbiecht 'ik was het'. Dus was mijn gezellie-avond-mood tot het nulpunt gedaald wat ook weer lullig was want zo vreselijk was het allemaal niet. En eigenlijk wel, want het is niet zozeer die rondgepleurde was alswel het feit dat er eentje van de drie staat te liegen.
Wromnogmeernie? Omdat ik de telefoontjes vanuit KAF ook niet meer leuk vind!
Neeee, niet omdat ik de telefoontjes beu ben, maar wel de manier waarop die verlopen. Het midden in jouw verhaal beginnen te schreeuwen en te roepen van de andere kant omdat ze je niet meer verstaan als het te snel gaat. Het soms ineens wegvallen van de verbinding. Het hakkerige. Het niet daarheen kunnen bellen. De vertraging waardoor je stil bent op je gevoel in het gesprek, maar de andere kant net zo en je dus allebei begint te praten. En als dat meer als 2 keer in een gesprek gebeurd vind ik het niet meer leuk.
Verder nog iets?
Ja! Ik kan geen doosjes meer vullen. De creativiteit is over, ik heb geen idee wat ik in de doos moet stoppen. En de voorraad nootjes, chips en drop cq. snoep is inmiddels legendarisch. Dus in die hoek moet ik mijn vulsel niet zoeken. Trui is inmiddels opgestuurd en wat tekeningen vullen geen doos. Tijdschriften zijn leuk maar best zwaar dus dan zit je zo aan de 2 kilo en is je doos nog vrijwel leeg.
Was het dat?
Neeeee! Ik vind het niet meer leuk om het hier alleen te moeten doen. Ik wil weer kunnen roepen tegen iemand hoe leuk of stom (naar gelang de situatie) de kinderen zijn die niet zelf de kinderen zijn. Want van hen krijg ik enkel bijval in het eerste geval. Ik wil weer kunnen stellen dat er écht iets aan de website moet worden veranderd en wel meteen. Ik wil weer iets kunnen downloaden, mail kunnen ontvangen en mijn eigen laptop weer kunnen gebruiken. Ik wil weer tegen iemand aan kunnen zitten op de bank. Ik wil in bed uit het niets koude voeten in zijn rug duwen en afgestraft worden met iets waar we het allebei warm van krijgen.
Zo, dat is eruit. En nu ga ik even lekker tv kijken. Best leuk, want ik heb de zapper volledig onder beheer!
dinsdag 22 september 2009
Andere kijk op dezelfde zaak
Was toch wel spannend. Gewoon een wildvreemde moeder opbellen en uitnodigen om 's langs te komen om te bespreken of ze in mijn 'missie'-boek wil schitteren :-) Dat wilde ze wel en dus heb ik net gezellig zitten kletsen over dezelfde missie maar vanuit een heel ander oogpunt. Want 't scheelt nogal of je man daar zit of je 19-jarige zoon. Bijna 20, dat dan weer wel, maar nog altijd een zoon. Die op de foto die zijn moeder me laat zien nog zo'n jongetje lijkt.
Maar ondanks de andere kijk zijn er ook een hoop raakvlakken. Allebei kijken we anders naar het nieuws als we Afghanistan horen en bezoeken we de geijkte websites van defensie en thuisfrontafdelingen. Allebei ergeren we ons aan de desinteresse van anderen wetend dat het niet zozeer desinteresse alswel onwetendheid is over het gevoel dat wij als thuisfront hebben. Ook zij hoort vaak 'wat vliegt de tijd toch', terwijl zij, net als ik, dat heel anders beleeft omdat zij, net als ik, tegen een lege stoel aan zit te kijken bij het eten.
Ze heeft dezelfde irritante telefoongesprekken als ik heb. Met wegvallende zinsdelen waardoor je 6 keer hetzelfde moet roepen waardoor grapjes helemaal niet zo grappig meer zijn. Heeft het ook over 'tiekeej' als het over Tarin Kowt gaat en vraagt zich ook af waarom 'ze' daar eigenlijk niet harder zeuren of mopperen over de hitte. En roept nu ook, veel vaker dan thuis want daar riep ze het eigenlijk nauwelijks tot nooit, 'ik hou van je' aan de telefoon of aan het einde van een brief of msn-gesprekje.
Ik kijk erg uit naar haar verhaal en aanvulling voor het boek. Dat overigens "Kaat heeft een missie" gaat heten en een voorwoord krijgt van 'onze' staatssecretaris Jack de Vries. Ik tref het toch maar met de leukste staats die we in Den Haag hebben zitten. Dat is dan wel weer het voordeel van een militair als man!
Maar ondanks de andere kijk zijn er ook een hoop raakvlakken. Allebei kijken we anders naar het nieuws als we Afghanistan horen en bezoeken we de geijkte websites van defensie en thuisfrontafdelingen. Allebei ergeren we ons aan de desinteresse van anderen wetend dat het niet zozeer desinteresse alswel onwetendheid is over het gevoel dat wij als thuisfront hebben. Ook zij hoort vaak 'wat vliegt de tijd toch', terwijl zij, net als ik, dat heel anders beleeft omdat zij, net als ik, tegen een lege stoel aan zit te kijken bij het eten.
Ze heeft dezelfde irritante telefoongesprekken als ik heb. Met wegvallende zinsdelen waardoor je 6 keer hetzelfde moet roepen waardoor grapjes helemaal niet zo grappig meer zijn. Heeft het ook over 'tiekeej' als het over Tarin Kowt gaat en vraagt zich ook af waarom 'ze' daar eigenlijk niet harder zeuren of mopperen over de hitte. En roept nu ook, veel vaker dan thuis want daar riep ze het eigenlijk nauwelijks tot nooit, 'ik hou van je' aan de telefoon of aan het einde van een brief of msn-gesprekje.
Ik kijk erg uit naar haar verhaal en aanvulling voor het boek. Dat overigens "Kaat heeft een missie" gaat heten en een voorwoord krijgt van 'onze' staatssecretaris Jack de Vries. Ik tref het toch maar met de leukste staats die we in Den Haag hebben zitten. Dat is dan wel weer het voordeel van een militair als man!
zondag 20 september 2009
Dit moest hét 'terug-naar-normaal'-weekend worden. Zaterdagochtend even behangen, dan richting Hellevoetsluis voor jarig neefje, op tijd thuis om nog boodschappen te doen, gezellieavond. Zondag wat ruimen, viltworkshop met wat gezellige dames van Twitter vanwege Twitterveiling, rust.Het werd het 'kan-het-nog-gekker'-weekend. Zaterdag kwam er een vriendje spelen dat ziek bleek. En het kereltje zat dus meer op onze wc dan dat hij speelde. Ondertussen smeerde Jamie de gangvloer in met behangplaksel en vond ik enkele mails van boze en teleurgestelde mensen die graag direct antwoord op hun mails hadden gehad in de afgelopen week waar ik nauwelijks tijd had om te plassen voor m'n gevoel.
Na het ontplakselen van de vloer terwijl een boze jongste voor straf op de trap mocht toekijken, het gladstrijken van de teleurgestelde e-mailkreukels en het ontsmetten (hoera voor mijn Dettol-fetish) van het toilet zaten we redelijk op tijd in de auto. Na een gezellige middag weer richting Boxtel om er bij Gorinchem achter te komen dat de brug een uur eerder was afgesloten dan op de borden stond en ik dus omgeleid werd via... jawel! Dordrecht... het wonderschone stadje dat ik een klein half uur daarvoor al was gepasseerd.
De zondag leek beter te gaan verlopen en terwijl ik me verheugde op een viltshop, verheugden bacillen zich op iets anders en uiteindelijk ben ik de rest van de dag niet al te ver van het toilet geweest. Het had z'n voordelen: er is goed geruimd, er is gewassen, er is gestofzuigd. Mails zijn verwerkt en nieuwe plannen gesmeed voor de zakelijke toekomst.
Er is zelfs wat geshopt omdat dát gisteravond na de enorme omleiding niet meer gelukt was. Dochterlief haalde even snel wat zaken van het lijstje om de zondag door te kunnen komen... toch jammer dat ik vergat er wc-papier op te zetten...
zaterdag 19 september 2009
17 september... Zaak&Vrouw
Een blije organisatrice van het Zaak & Vrouw-event op de foto. Soms gaan ballen rollen en rollen ze ook nog allemaal de goede kant uit. Zaak&Vrouw was door mij opgericht op een online netwerk-site Mindz.com. Door mij niet vreselijk gepromoot, want ik had het druk... zo met de aankomende uitzending van Rutger enzo. "Komt nog wel een keer", dacht ik.
En dan maak je een opmerking op Twitter, gaan mensen reageren en voor je het weet heb je dan een event voor zakenvrouwen (of een Twitterveiling)... en is Zaak & Vrouw ineens een missie met een doel! En vandaag ging blijken of dat doel ook behaald ging worden. En dat werd behaald! Zo'n 100 vrouwen vulden de zaal op de swingende klanken van Lady Marmalade. Vonden de roze chocolaatjes gretig aftrek, gaven de spreeksters stuk voor stuk super presentaties en hield Lisa Portengen van Smart & Sexy ons tussen de bedrijven door bij de les, schudde ons wakker en hield de stemming erin. En dan die lunch! Een enorm buffet vol met lekkernijen en verwennerijen die maakten dat de aanwezige dames zich behoorlijk 'Goois Meisje' gingen voelen.
En ik? Ik sloot mijn eigen verzonnen event af. En vertelde over het ontstaan van Kaat en hoe diep de put vol ellende niet alleen leek maar toen (2001) ook was. Hoe ik Kaat verzon en daarmee mijn anonieme dagboek vol persoonlijke verhalen startte. Maar ook hoe moeilijk het is om als vrouw al die zaken die wij doen te combineren. En dat het geen schande is dat we het niet altijd allemaal onder controle hebben en dat het al helemaal geen schande is dat dat onze manier van zakendoen beïnvloed. En dat dát mag!
Maar ook dat ik mezelf nooit staande zou hebben gehouden de afgelopen maanden in alle drukte en in mijn uppie als ik niet af en toe de boel de boel zou hebben gelaten. Zowel qua huishouden, qua Kaat, qua kinderen, qua wat dan ook.
Het raakte behoorlijk wat snaren in de zaal en dus is mijn missie geslaagd en mijn doel behaald. Zaak&Vrouw gaat een netwerk worden waar die beiden centraal staan. Iets wat ik bij andere netwerken vaak zo ontzettend mis. Waar gedaan wordt alsof we enkel kunnen slagen als we 'doen alsof' en negeren dat we een gezin runnen plus een bedrijf... altijd én én, nooit óf óf.
Vandaag ben ik absoluut een nieuwe weg ingeslagen met Kaat Mossel en hoop ik in de toekomst nog heel veel te Motiveren, te Inspireren en te Sprankelen...
En nog vele jaren!
En dan ben je ineens jarig! De dag leek lekker rustig te verlopen. Even geen twitterveiling, de tasjes rustig vullen voor Zaak&Vrouw, beetje verven, beetje behangen...Dan gaat de telefoon. Defensie. Of ik wilde reageren op de man van de vakbond die riep dat onze militaire bijdrage in Afghanistan tot niets leidde en de hele handel maar teruggehaald moest worden. En of ik dat wilde! Wat een onbeschofte uitspraak, nog wel op de dag dat de 2 gesneuvelde collega's werden begraven. Alsof er geen vooruitgang is daar. Alsof wat er tot nu toe voor werk is verzet volledig van nul belang is. Alsof hij als voorzitter van de vakbond niet beter zou moeten weten.
Dus niks rust, de NOS was onderweg. Dat klinkt niet lekker als je die dag besloten hebt te gaan verven en behangen (dus staat de gang vol met zooi), tasjes te gaan vullen (dus ligt je hele woonkamer onder de gadgets, kaartjes en flyers), even gewoon niks te 'zijn' (dus heb je je joggingpakje aan en de haar in de flut).
In no-time regelde ik een opberghoek voor de verf en het behang, legde alle gadgets, kaartjes en flyers bij elkaar op de eettafel en verruilde mijn joggingbroek voor eentje van spijker na een verfrissende douche en ontflutte m'n haar. En probeerde daarna nog iets zinnigs te zeggen in de camera als antwoord op de vragen van Peter ter Velde. En dát vond ik een leuke ontmoeting want hij stelde een boek ter beschikking van Twitterveiling en verslaat regelmatig de toestand in Afghanistan.
Toen ik 's middags wachtte op telefoon van Radio1 rende Quinty het huis in. Volledig hysterisch, onder de wespen en behoorlijk gestoken. Met 112 in mijn ene en haar geschreeuw in mijn andere oor zette ik haar onder de douche. Haar haren zaten vol wespen, ze kropen uit haar kleding... ik ben nog nooit zo kalm en tegelijkertijd zo bang geweest. Met de ambulance onderweg gilde Quinty het uit, begon ze hier en daar langzaam zwellingen te vertonen en deed alles haar zeer. Dan duurt wachten lang. Met ondertussen de wetenschap dat Radio1 gaat bellen en ik dat telefoontje móet opnemen omdat er anders een gat ontstaat. En net op tijd kalmeerde Quinty iets en moest de knop om. Met mijn aandacht op het gesnik beneden op de bank gaf ik antwoord op de vragen van Govert van Brakel en hield vanuit het raam de straat in de gaten voor de ambulance. De langste paar minuutjes ooit voor mijn gevoel.
En toen de ambulance kwam, ik allang was uitgebeld en Quinty licht tot rust was gekomen bleek alles met haar gelukkig in orde. Tot grote verbazing van de ambulance-broeder die wel 12 steken telde en aangaf dat zij bij 3 al alarmbellen laten rinkelen.
Dat ik een jaartje ouder was geworden voelde ik wel aan het einde van deze hectische dag. Die behoorlijk werd opgevrolijkt, tussen alles door, met een prachtige bos rozen geregeld vanuit Kandahar. Hij is absoluut mijn Allerliefste!
Jess in het journaal
Jess op de radio op 13.50
dinsdag 15 september 2009
lieverkoekies!
Of ik in het journaal wilde reageren op uitlatingen van Wim van den Burg, voorzitter van de militaire vakbond AFMP/FNV. Hij vindt de aanwezigheid van o.a. Rutger en zijn collega's een mislukking.
Mijn mond hield het netjes, tis toch 't Journaal. Maar zonder censuur, dat kan in dit land gelukkig, ...
Wat een ongelofelijke onbeschofte zak om op de dag dat 2 collega's begraven worden door hun familie, op die manier de aandacht op je te vestigen. Wat ongelofelijk dom en een voorzitter van een bond, die de belangen zou moeten behartigen van zijn leden, meer dan onwaardig.
Alsof je in Afghanistan, een land met zo'n verschil in mentaliteit, zo'n verschil in vrijheid, in no-time het Poldermodel even invoert. Ik heb geen enkel politiek inzicht maar gelukkig wel gezond verstand en dat miste de heer vd Burg maandag 14 september. En ik vraag me dan af of er in zijn achterban en team niemand is die hem net zo steunt als die militairen elkaar in Afghanistan? Dan hadden ze hem op z'n minst even moeten behoeden voor het op deze manier openbaren van zijn onkunde.
Waarmee ik niet wil ontkennen dat de basis van zijn verhaal klopt. Natuurlijk struikelde ik ook toen president Karzai de familiewet (o.a. uithongeren mag als je vrouw qua sex niet over de brug komt) tekende. Maar in plaats van te denken 'heeft mijn Twitterveiling t.b.v. o.a. een vrouwenhuis in Kabul wel zin?', zette ik een tandje bij en bestookte Den Haag met verzoeken voor extra geld. Zodat dát project én sneller én met meer kans van slagen zou kunnen worden opgestart.
En natuurlijk verliepen de verkiezingen verre van rechtmatig. Maar er werd gestemd. Ondanks bedreigingen van de Taliban. En hopelijk dankzij de wetenschap dat er mensen aanwezig waren die probeerden om tegenover die dreiging een gevoel van veiligheid te stellen.
Ik vind dat de missie wel geslaagd is. Hoe verdrietig het ook is dat er de afgelopen jaren 21 families minder 'hun' militair stonden op te wachten op Eindhoven, uiteindelijk is er een belangrijke stap gemaakt op het gebied van vrede en veiligheid. En ja, natuurlijk had het leuker geweest als de verkiezingen volledig zonder oprispingen waren verlopen. Natuurlijk zou het fijn zijn geweest als er geen enkele bermbom meer gefabriceerd zou worden. En het zou ook wel prettig zijn als alle kinderen daar naar school kunnen gaan en vrouwen met rode lippenstift, naar eigen keuze met of zonder burka en met of zonder man, over straat zouden kunnen lopen.
Maar lieverkoekies worden niet gebakken. Net zo min als lucht! En dat was wat mijnheer van den Burg wél probeerde te verkopen in de door hem gevulde zendtijd. Hij had die tijd beter kunnen besteden aan een cursus 'omgaan met teleurstellingen' of 'hoe stel ik mijn verwachtingspatroon bij'.
Beide zaken die wij vrouwen in de evolutie als vanzelf hebben aangeleerd: hier in de westerse wereld zijn we namelijk ook nog niet zo lang achter het aanrecht vandaan.
Had mijnheer vd Burg nu werkelijk verwacht in no-time van Afghanistan een voorbeeld voor ons allemaal te maken? Ik vraag het me af en hoop op een antwoord. Dus stuur ik hem deze blog in de hoop dat hij reageert. Want ik kan hem nu al vertellen dat er op zijn minst één vakbondslid is die zijn mening niet deelt en die had ik toevallig vanuit KAF aan de telefoon.
Mijn mond hield het netjes, tis toch 't Journaal. Maar zonder censuur, dat kan in dit land gelukkig, ...
Wat een ongelofelijke onbeschofte zak om op de dag dat 2 collega's begraven worden door hun familie, op die manier de aandacht op je te vestigen. Wat ongelofelijk dom en een voorzitter van een bond, die de belangen zou moeten behartigen van zijn leden, meer dan onwaardig.
Alsof je in Afghanistan, een land met zo'n verschil in mentaliteit, zo'n verschil in vrijheid, in no-time het Poldermodel even invoert. Ik heb geen enkel politiek inzicht maar gelukkig wel gezond verstand en dat miste de heer vd Burg maandag 14 september. En ik vraag me dan af of er in zijn achterban en team niemand is die hem net zo steunt als die militairen elkaar in Afghanistan? Dan hadden ze hem op z'n minst even moeten behoeden voor het op deze manier openbaren van zijn onkunde.
Waarmee ik niet wil ontkennen dat de basis van zijn verhaal klopt. Natuurlijk struikelde ik ook toen president Karzai de familiewet (o.a. uithongeren mag als je vrouw qua sex niet over de brug komt) tekende. Maar in plaats van te denken 'heeft mijn Twitterveiling t.b.v. o.a. een vrouwenhuis in Kabul wel zin?', zette ik een tandje bij en bestookte Den Haag met verzoeken voor extra geld. Zodat dát project én sneller én met meer kans van slagen zou kunnen worden opgestart.
En natuurlijk verliepen de verkiezingen verre van rechtmatig. Maar er werd gestemd. Ondanks bedreigingen van de Taliban. En hopelijk dankzij de wetenschap dat er mensen aanwezig waren die probeerden om tegenover die dreiging een gevoel van veiligheid te stellen.
Ik vind dat de missie wel geslaagd is. Hoe verdrietig het ook is dat er de afgelopen jaren 21 families minder 'hun' militair stonden op te wachten op Eindhoven, uiteindelijk is er een belangrijke stap gemaakt op het gebied van vrede en veiligheid. En ja, natuurlijk had het leuker geweest als de verkiezingen volledig zonder oprispingen waren verlopen. Natuurlijk zou het fijn zijn geweest als er geen enkele bermbom meer gefabriceerd zou worden. En het zou ook wel prettig zijn als alle kinderen daar naar school kunnen gaan en vrouwen met rode lippenstift, naar eigen keuze met of zonder burka en met of zonder man, over straat zouden kunnen lopen.
Maar lieverkoekies worden niet gebakken. Net zo min als lucht! En dat was wat mijnheer van den Burg wél probeerde te verkopen in de door hem gevulde zendtijd. Hij had die tijd beter kunnen besteden aan een cursus 'omgaan met teleurstellingen' of 'hoe stel ik mijn verwachtingspatroon bij'.
Beide zaken die wij vrouwen in de evolutie als vanzelf hebben aangeleerd: hier in de westerse wereld zijn we namelijk ook nog niet zo lang achter het aanrecht vandaan.
Had mijnheer vd Burg nu werkelijk verwacht in no-time van Afghanistan een voorbeeld voor ons allemaal te maken? Ik vraag het me af en hoop op een antwoord. Dus stuur ik hem deze blog in de hoop dat hij reageert. Want ik kan hem nu al vertellen dat er op zijn minst één vakbondslid is die zijn mening niet deelt en die had ik toevallig vanuit KAF aan de telefoon.
maandag 14 september 2009
Uitgeblust!
Voldaan hoor, dat absoluut, maar ook vreselijk uitgeblust :-)
Vandaag was Twitterveiling-zondag. Een dag die werd gehouden op Volkel, op onze laatste Thuisfrontdag. Sowieso een spannende dag omdat we Rutger weer zien. En nu extra spannend omdat ik gastvrouw mag spelen voor een 40-tal twitteraars, een minister mag ontvangen, een hele dikke cheque mag overhandigen en ondertussen een goed-haardag moet hebben want er is pers... veeeeel pers!
En ik moet zeggen dat het allemaal fantastisch verliep. Allereerst door de opvang door zowel Ton Leenders en Hans Hermans. Beiden behorend tot de staf van Volkel en waarschijnlijk in het bezit van een indrukwekkende rang. Waarop we dus direct kunnen concluderen dat ik een halfslachtige soldatenvrouw ben want ik heb geen idee wat die rang is. Maakt ook niet uit, het waren toppers want ze hebben er alles aangedaan om deze dag tot een mooie te maken. Cynthia Bakker, van de afdeling voorlichting, zorgde ervoor dat iedereen die wilde ook daadwerkelijk naar binnen mocht.
Commandant vd Mast, de grote baas zeg maar op de basis, was zo gastvrij om die wildvreemde twitteraars op de basis toe te laten. En daar zaten we dan, in de officiersmess! Sjieke bedoening! Pers erbij, interviews voor tv, radio en krant door iedereen. Net echt!
En toen kwam minister Bert Koenders de feestvreugde verhogen. En wat een leuke man is dat! Zou het aan het ministerie van BuZa liggen? Want minister Maxime Verhagen vond ik ook al zo geslaagd. De heer Koenders nam uitgebreid de tijd voor ons. En toen de live-verbinding. Het is gewoon zo heerlijk om 'die kant' weer te zien na een maand. Met als extraatje het laatste kwartiertje voor Twitterveiling.
Met een prachtige cheque, gemaakt door @digilin (Linda van Studio4) mocht ik 42.000,-- euro's (TWEE EN VEERTIG!) overhandigen. Maar toen kwam de minister erbij. En deed nog 's 21.000,-- euro erbij! Met een topbedrag van 63.000 euro gaan we dus ATF-11 blij maken. Toen na afloop de minister zowel voor de mensen van het thuisfront als voor ons twitterveilers nog even tijd maakte en we met een borrel (cola light) stonden te proosten op het super eindresultaat kon mijn dag niet meer stuk.
En volgens de berichten waren ook de twitterende bezoekers van deze dag erg onder de indruk. Van de ontvangst, van het bedrag, maar voornamelijk van wat zo'n dag voor ons als thuisfront betekent. Hoe blij we zijn als dat beeld de mannen en vrouwen aan 'de andere kant' laat zien, de kindjes die hun liedjes zingen, baby's die eindelijk kunnen zitten en dat aan papa via beeld laten zien, moeders die hun zoon generen door hem een dikke knuffel toe te roepen, het toezingen van de jarigen over en weer... iedereen superblij dat er alweer een thuisfrontdag is en dus alweer een maandje dichterbij thuiskomst.
En mijn twittervrienden lazen daar de afgelopen tijd 3 keer over en maakten het nu mee. En lachten mee en snotterden mee... even onderdeel van het thuisfront.
Hoog bezoek!
Zondag Twitterveiling. Nog even en dan sluit ik iets af dat wel zo ontzettend geweldig is geweest. Het kostte me bloed, zweet en tranen (bij wijze van spreken, ik overdrijf!) maar het leverde me ook ontzettend veel op. Het waren leerzame weken :-)
Ik heb er ontzettend veel leuke contacten opgedaan. En zeer zeker ook een mooie vorm van vriendschap. Want als je zoals @tjarko en @misuzel en @digilin zo je tijd afstaat aan iets dat niet 'het jouwe' is .... dan gaat het verder dan wat dan ook, dan ben je voor mij voortaan een vriend! Want het is nogal niet iets geweest. Uren en uren hebben ze erin gestoken. @Tjarko met de website, de beide dames met het meehelpen afhandelen van al die mails, vragen, opmerkingen en andere toestanden. Een enorm karwei waar vele uren per dag in gingen zitten.
Maar we hebben het doorstaan en zondag is de afsluiting. En laat ik nou net gehoord hebben dat ik daar hoog bezoek mag ontvangen. Minister Koenders van Ontwikkelingssamenwerking! Ik vind dat zo ontzettend geweldig. Een opsteker voor mij, want Twitterveiling is de aanleiding. Maar ook een opsteker voor ATF-11 die zo hun inzet voor het goede doel landelijk onder de aandacht zien komen (dat deed ik ook al maar hé! Een minister is toch wel even different koek) en ik vind het als thuisfront ook super dat hij de moeite neemt zijn zondag hier gedeeltelijk voor op te offeren.
Er is nog wat geld onderweg, er moeten nog wat mensen met elkaar in contact komen en ik heb ook wat teleurstellende hobbels op het veilingpad gehad en ook doorstaan. Ik heb uiteindelijk iets gedaan wat voor mij 'het verschil' heeft gemaakt. Iets dat zo ingrijpend is geweest voor mijn leventje, dat de kinderen leerde dat er meer is dan enkel 'ikke ikke ikke' en waarmee we een enorm gevoel van saamhorigheid kregen op Twitter. Heel bijzonder, niet uit te leggen en prachtig om de aanzet voor gegeven te hebben.
Ik kijk ontzettend uit naar zondag!
Ik heb er ontzettend veel leuke contacten opgedaan. En zeer zeker ook een mooie vorm van vriendschap. Want als je zoals @tjarko en @misuzel en @digilin zo je tijd afstaat aan iets dat niet 'het jouwe' is .... dan gaat het verder dan wat dan ook, dan ben je voor mij voortaan een vriend! Want het is nogal niet iets geweest. Uren en uren hebben ze erin gestoken. @Tjarko met de website, de beide dames met het meehelpen afhandelen van al die mails, vragen, opmerkingen en andere toestanden. Een enorm karwei waar vele uren per dag in gingen zitten.
Maar we hebben het doorstaan en zondag is de afsluiting. En laat ik nou net gehoord hebben dat ik daar hoog bezoek mag ontvangen. Minister Koenders van Ontwikkelingssamenwerking! Ik vind dat zo ontzettend geweldig. Een opsteker voor mij, want Twitterveiling is de aanleiding. Maar ook een opsteker voor ATF-11 die zo hun inzet voor het goede doel landelijk onder de aandacht zien komen (dat deed ik ook al maar hé! Een minister is toch wel even different koek) en ik vind het als thuisfront ook super dat hij de moeite neemt zijn zondag hier gedeeltelijk voor op te offeren.
Er is nog wat geld onderweg, er moeten nog wat mensen met elkaar in contact komen en ik heb ook wat teleurstellende hobbels op het veilingpad gehad en ook doorstaan. Ik heb uiteindelijk iets gedaan wat voor mij 'het verschil' heeft gemaakt. Iets dat zo ingrijpend is geweest voor mijn leventje, dat de kinderen leerde dat er meer is dan enkel 'ikke ikke ikke' en waarmee we een enorm gevoel van saamhorigheid kregen op Twitter. Heel bijzonder, niet uit te leggen en prachtig om de aanzet voor gegeven te hebben.
Ik kijk ontzettend uit naar zondag!
zondag 13 september 2009
naar school!
"mamaaaaa, doe je ogen opuuuuuuuhhhh" Het dringt langzaam tot me door en de sterkte wordt ietsje opgevoerd qua volume. "maahaaaaaaaam" Dat is niet de logische roep van een 2,5 jarige maar dit pikte ie op van de grote broers en zus. "mamaaaaaah, Bibi wow foeballuuuuuhhhhh"
Om half 7 sleep ik me dus uit bed, floep de kleine roeper uit zijn en weer in mijn bedje en krijg een mep met een fles op mijn hoofd. Ogen open, oh ja, vergat ik even. Het is vandaag creche-dag, zijn eerste en hij heeft er zin in. Hij gaat voetballen dus, want dat hoort als je met kindjes gaat spelen. Van mij hoeft het niet zo. We hebben het best gezellig hier in huis en al met al puzzel ik ook met'm, tekenen we paardjes en kletsen we behoorlijk over van alles en nog wat. Best ok dus qua opvoedkundig gebeuren dus nergens voor nodig dat het kind uithuizig gaat worden.
Maar onder druk van pa vanuit Kandahar dan toch maar besloten tot opgave. Op de creche (peuterspeelzaal...) aangekomen is het geen onbekend terrein. Ze hebben nl een klaslokaal van de school waar onze anderen al zitten. Vrolijk huppelt het wurm naar binnen, hangt zijn rugzak op alsof hij hier al jaren komt en wil zijn appel in de fruitboom leggen. Daar is moeke nog bij nodig want de boom is groot maar daarna ben ik uit het oog.
Hij zit al op een tractor en heeft geen tijd meer voor mij. Ik zwaai nog maar een keer de ruimte in maar mijnheer is 'm al gesmeerd naar de autootjes. Als ik 'm met mijn nieuwe coiffure (want lekker bij de kapper mijn vrije ochtend doorgebracht) op ga halen is hij behoorlijk verstoord dat ik er nu al sta.
Ik weet niet wat prettiger is: een huilend kind aan je been bij het wegbrengen of eentje die je mee moet sleuren als je 'm weer op komt halen....
dinsdag 8 september 2009
De telefoon gaat over....
Wachten duurt altijd té lang. Is ook heel ongezond en onhandig. En in het begin van deze maanden had ik er ook geen boodschap aan. Dan ging het leven gewoon door en kreeg ik ondertussen al dan niet een telefoontje. Maar nu er zo aan het einde black hole na black hole roet in ons contact gooit merk ik dat ik niet meer zo makkelijk aan de gang blijf. Dat het me ontzettend veel moeite kost om 'iets' te gaan doen. Belachelijk, want die telefoon rinkelt er niet eerder en zeker ook niet later van als ik gewoon de was vouw, de bestellingen weg werk en mijn gezin en bedrijf run. Het zijn de laatste loodjes die zwaar gaan wegen nu en zeker als daar slecht nieuws bij komt.
En dan gaat de telefoon! Hè hè! Allebei zitten we aangeslagen aan de telefoon. Blij dat we elkaar horen. 'Aan de vlaggen die bij de anderen (de Amerikanen, de Engelsen...) halfstok hangen zijn we een soort van gewend maar nou hangt ie bij ons". En daarmee is alles gezegd. Dan vertel ik hem over het plannetje van Arlette en haar man en de 'verrassing' waar ik hem al een paar dagen op voorbereidde. De man van Arlette zit op TK en omdat Arlette en ik elkaar op twitter hebben leren kennen en het prima kunnen vinden leek het hem leuk Rutger op KAF op te zoeken. Dat bezoek stond voor maandag op het plan nadat hij zondagavond was gearriveerd. En toen kreeg hij de mededeling over de bermbom en blijken de slachtoffers zijn directe collega's.
De collega die je zondag nog hebt toegeroepen voorzichtig te zijn zie je niet meer terug.
Dit soort gebeurtenissen zijn heftig, maar nog heftiger als het gaat om iemand die maar één persoon van jou verwijderd is. Daar willen ze er niet te lang over nadenken, ze moeten hun werk doen en dan kun je het je niet veroorloven je hierdoor te laten afleiden. En aan deze kant is niets afleiding genoeg om het uit je gedachten te halen.
En dan gaat de telefoon! Hè hè! Allebei zitten we aangeslagen aan de telefoon. Blij dat we elkaar horen. 'Aan de vlaggen die bij de anderen (de Amerikanen, de Engelsen...) halfstok hangen zijn we een soort van gewend maar nou hangt ie bij ons". En daarmee is alles gezegd. Dan vertel ik hem over het plannetje van Arlette en haar man en de 'verrassing' waar ik hem al een paar dagen op voorbereidde. De man van Arlette zit op TK en omdat Arlette en ik elkaar op twitter hebben leren kennen en het prima kunnen vinden leek het hem leuk Rutger op KAF op te zoeken. Dat bezoek stond voor maandag op het plan nadat hij zondagavond was gearriveerd. En toen kreeg hij de mededeling over de bermbom en blijken de slachtoffers zijn directe collega's.
De collega die je zondag nog hebt toegeroepen voorzichtig te zijn zie je niet meer terug.
Dit soort gebeurtenissen zijn heftig, maar nog heftiger als het gaat om iemand die maar één persoon van jou verwijderd is. Daar willen ze er niet te lang over nadenken, ze moeten hun werk doen en dan kun je het je niet veroorloven je hierdoor te laten afleiden. En aan deze kant is niets afleiding genoeg om het uit je gedachten te halen.
maandag 7 september 2009
En nog één...
Vandaag is het 21ste slachtoffer gevallen. Een bermbom. Alweer.
En het raakt me zo ontzettend hard. Terwijl het mij en mijn gezin niet raakt. Dat gevoel had ik gister volop en ebde net een beetje weg. Want wij zijn niet degene die bezoek kregen, wij zijn niet degene die straks niet op Eindhoven staan, wij zijn niet degene voor wie alles vandaag veranderd.
En hoewel mijn man de poort niet uit hoeft lees ik dit soort berichten wel 3 keer door om er zeker van te zijn dat ik het goed lees en niet over zijn naam heenkijk. Alsof ik het zou lezen als het om Rutger zou gaan. Dan kreeg ik bezoek.
Ik kreeg geen bezoek, wacht alleen met smart op het telefoontje na alweer een black hole vandaag. Ook daar hakt dit erin. Eén van hunzelf. Weer een end-ceremony met een rood wit blauwe vlag op de kist.
Niet zolang geleden vertrok een vriendje van de buurjongen. Vriendje, want het ventje is 19. Vol bravoer en enthousiast over de extra soldij. Natuurlijk een smak met geld als je nog bij je moeder thuis woont. Voor vrede en veiligheid. Die moeder zou er waarschijnlijk alles voor geven om haar zoon gewoon platzak op de bank te hebben, voor haar vrede en voor zijn veiligheid.
Ik ben overtuigd van de boodschap achter deze missie. Heel treurig kwam ie al 21 keer heel hard aan.
En het raakt me zo ontzettend hard. Terwijl het mij en mijn gezin niet raakt. Dat gevoel had ik gister volop en ebde net een beetje weg. Want wij zijn niet degene die bezoek kregen, wij zijn niet degene die straks niet op Eindhoven staan, wij zijn niet degene voor wie alles vandaag veranderd.
En hoewel mijn man de poort niet uit hoeft lees ik dit soort berichten wel 3 keer door om er zeker van te zijn dat ik het goed lees en niet over zijn naam heenkijk. Alsof ik het zou lezen als het om Rutger zou gaan. Dan kreeg ik bezoek.
Ik kreeg geen bezoek, wacht alleen met smart op het telefoontje na alweer een black hole vandaag. Ook daar hakt dit erin. Eén van hunzelf. Weer een end-ceremony met een rood wit blauwe vlag op de kist.
Niet zolang geleden vertrok een vriendje van de buurjongen. Vriendje, want het ventje is 19. Vol bravoer en enthousiast over de extra soldij. Natuurlijk een smak met geld als je nog bij je moeder thuis woont. Voor vrede en veiligheid. Die moeder zou er waarschijnlijk alles voor geven om haar zoon gewoon platzak op de bank te hebben, voor haar vrede en voor zijn veiligheid.
Ik ben overtuigd van de boodschap achter deze missie. Heel treurig kwam ie al 21 keer heel hard aan.
zondag 6 september 2009
De open deur...
dat vind ik van de discussie die na elke nieuwswaardige narigheid vanuit Afghanistan weer oplaait. Moeten 'we' daar blijven of moeten 'we' weg uit Afghanistan. Gek hoe het dan ineens 'we' is. Solidair zijn is kennelijk iets dat bij voetbal bij het winnen hoort en bij de missie als het misgaat.
Want van al die dagelijkse inspanningen daar die voor 'ons' wel goed aflopen hoor je niet zoveel. Dat er elke dag weer mannen en vrouwen volop bezig zijn daar hun werk te doen én met succes, is niet iets waar je in het nieuws mee overstelpt wordt.
Niet dat ik er veel van hoor vanuit KAF. Enkel tussen de regels door. Schrijven doet Rutger me niet, mailen nauwelijks en als hij belt gaat het over onze dagelijkse koetjes en kalfjes en af en toe wat meer 'to the point'-info. Summier, want er wordt al snel teveel gezegd en dat mag niet. Dus geen foto's van KAF, geen verhalen over de inzet van de F16's en geen details over trubbels die daar wel gebeuren maar niet nieuwswaardig zijn (want succesvol en zonder casualties afgesloten).
Wat ik de laatste gesprekken wel hoor is dat hij daar weg wil. Terug naar huis, terug naar haard en vooral terug naar gezin. Dat hij het zwaar heeft nu het einde in zicht komt en dat dit niet alleen voor hem geldt maar ook voor zijn collega's. Ingesteld op ruim 4 maanden en met nu nog 32 dagen op hun teller ruiken ze stal. Als persoon willen zij heel graag naar huis... maar niet als militair.
Want van al die dagelijkse inspanningen daar die voor 'ons' wel goed aflopen hoor je niet zoveel. Dat er elke dag weer mannen en vrouwen volop bezig zijn daar hun werk te doen én met succes, is niet iets waar je in het nieuws mee overstelpt wordt.
Niet dat ik er veel van hoor vanuit KAF. Enkel tussen de regels door. Schrijven doet Rutger me niet, mailen nauwelijks en als hij belt gaat het over onze dagelijkse koetjes en kalfjes en af en toe wat meer 'to the point'-info. Summier, want er wordt al snel teveel gezegd en dat mag niet. Dus geen foto's van KAF, geen verhalen over de inzet van de F16's en geen details over trubbels die daar wel gebeuren maar niet nieuwswaardig zijn (want succesvol en zonder casualties afgesloten).
Wat ik de laatste gesprekken wel hoor is dat hij daar weg wil. Terug naar huis, terug naar haard en vooral terug naar gezin. Dat hij het zwaar heeft nu het einde in zicht komt en dat dit niet alleen voor hem geldt maar ook voor zijn collega's. Ingesteld op ruim 4 maanden en met nu nog 32 dagen op hun teller ruiken ze stal. Als persoon willen zij heel graag naar huis... maar niet als militair.
Het 20e slachtoffer...
Een nieuwe 'end-ceremony' komt eraan. Vandaag viel het 20e nederlandse slachtoffer van deze missie. En weer een familie die deze missie nooit meer zal vergeten. Ik vermoedde het al voor het op het nieuws was. Het is namelijk postdag en Rutger belt direct na ontvangst van de zoveelste doos of envelop met nieuws uit het Boxtelse thuisfront. En als het té stil blijft, is er over het algemeen een hele goede reden voor. En die las ik dus zojuist op teletext.
Ik zal zo blij zijn als hij weer veilig hier naast me zit. Want hoe relatief veilig (voor zover dat kan in oorlogsgebied) zijn verblijf daar ook is, hij zit er wel en ik heb hem gewoon liever hier. Punt. En hij is ook liever hier. Dat bleek gisteravond toen hij volledig hapte in mijn grapje dat ik onderweg was als beloning voor mijn inspanningen voor Twitterveiling. Hij was zo blij met dat vooruitzicht dat hij volledig voorbij ging aan de onmogelijkheid van het feit dat ik 'zomaar' op transport gezet kon worden naar Kandahar. Geen leuk grapje dus.
Geen leuke grap. Geen leuk nieuws. Geen leuk vooruitzicht.... alweer een end-ceremony. En overal waar niet leuk staat mag gerust iets heftigers worden ingevuld...
Ik zal zo blij zijn als hij weer veilig hier naast me zit. Want hoe relatief veilig (voor zover dat kan in oorlogsgebied) zijn verblijf daar ook is, hij zit er wel en ik heb hem gewoon liever hier. Punt. En hij is ook liever hier. Dat bleek gisteravond toen hij volledig hapte in mijn grapje dat ik onderweg was als beloning voor mijn inspanningen voor Twitterveiling. Hij was zo blij met dat vooruitzicht dat hij volledig voorbij ging aan de onmogelijkheid van het feit dat ik 'zomaar' op transport gezet kon worden naar Kandahar. Geen leuk grapje dus.
Geen leuke grap. Geen leuk nieuws. Geen leuk vooruitzicht.... alweer een end-ceremony. En overal waar niet leuk staat mag gerust iets heftigers worden ingevuld...
vrijdag 4 september 2009
vanavond over 5 weken...
liggen we lekker samen in bed!
je komt 's middags thuis en dan gaat t gewone leventje weer beginnen. Dan willen alle kinderen natuurlijk naast je zitten maar omdat dat niet kan zit er eentje op schoot en hangt de 4e achter in je nek. En ik maak eten en schenk drinken in en temper de stuiterende meute voor zover ik kan.
De buren komen niet want die heb ik natuurlijk vooraf gewaarschuwd dat ik niemand wil zien. Eerst wij! En dan eten we iets wat jij wilt eten en daarna wachten tot we met goed fatsoen die 4 op bed kunnen mikken en de bank van ons is. En daarna het bed.
Nog maar 5 weken! Het is voorbij gevlogen. Je hebt een hoop gemist en dan gaat het niet over twitterveiling, de KaatLender, de stress rond het manuscript van het boek, het Zaak en Vrouw event... nee, je hebt gemist hoe we onze tent hebben ingekampeert, hoe JJ is gaan praten als Brugman en de kinderen zo ontzettend hebben meegeholpen die maanden dat ik het hier in m'n up moest doen. Je hebt ook gemist hoe Jamie het raam uit de buitendeur sloeg, hoe de auto stuk ging (en weer gerepareerd werd), hoe ik de trap verfde en aan het behangen sloeg.
Wat je niet hebt kunnen missen is hoe ik jou heb gemist. Bij al die genoemde zaken en nog heel, heel veel meer. Nog maar 5 weken en ze gaan voorbij vliegen...
je komt 's middags thuis en dan gaat t gewone leventje weer beginnen. Dan willen alle kinderen natuurlijk naast je zitten maar omdat dat niet kan zit er eentje op schoot en hangt de 4e achter in je nek. En ik maak eten en schenk drinken in en temper de stuiterende meute voor zover ik kan.
De buren komen niet want die heb ik natuurlijk vooraf gewaarschuwd dat ik niemand wil zien. Eerst wij! En dan eten we iets wat jij wilt eten en daarna wachten tot we met goed fatsoen die 4 op bed kunnen mikken en de bank van ons is. En daarna het bed.
Nog maar 5 weken! Het is voorbij gevlogen. Je hebt een hoop gemist en dan gaat het niet over twitterveiling, de KaatLender, de stress rond het manuscript van het boek, het Zaak en Vrouw event... nee, je hebt gemist hoe we onze tent hebben ingekampeert, hoe JJ is gaan praten als Brugman en de kinderen zo ontzettend hebben meegeholpen die maanden dat ik het hier in m'n up moest doen. Je hebt ook gemist hoe Jamie het raam uit de buitendeur sloeg, hoe de auto stuk ging (en weer gerepareerd werd), hoe ik de trap verfde en aan het behangen sloeg.
Wat je niet hebt kunnen missen is hoe ik jou heb gemist. Bij al die genoemde zaken en nog heel, heel veel meer. Nog maar 5 weken en ze gaan voorbij vliegen...
zondag 30 augustus 2009
incomplete puzzel
Ik vind het wel welletjes geweest nu als Remi-alleen-op-de-wereld plus één kind. Ik wil de hele bliksemse boel weer onder één dak. En morgen is de puzzel voor een groot gedeelte weer in elkaar. Dan komen 3 van de 4 musketiers weer thuis en komt er weer leven in de brouwerij. Om 11 uur ga ik ze ophalen.
Waarschijnlijk zoveel leven dat ik om 11.30u weer verlang naar de stilte van nu. Want af en toe halen ze het bloed onder m'n nagels vandaan. Dan zucht er iemand raar waarop een ander moet reageren, komt er eentje een ander z'n kamer binnen die dan net tot onbetreedbaar gebied is verklaard, word er scheef gekeken, stiekem uitgelachen of net zacht genoeg gescholden om buiten mijn gehoor te blijven. Om hoorndol van te worden en dat word ik dan ook.
En zoals de oudste al eens treffend opmerkte... Rutger is er nu niet om dat te filteren. Maar goed, zover is het nog niet, voor nu worden ze nog gemist en morgen is een nieuwe dag. En het laatste stukje van de puzzel laat dan niet lang meer op zich wachten. Toen ik hem sprak had hij het blogje over 'de voordelen van de uitzending' gelezen. En zoals hij inschatte is het ook: we redden ons prima zonder hem maar hij is wel ons rustpuntje en rode draad.
En terwijl ik dit blogje schrijf kijk ik naar een reportage op National Geographic over de ER op een Afghaanse US-basis. Komt er een raketaanval, dagelijkse bezigheid ook op Salerno en verdwijnt bijna iedereen de bunker in. Bijna, want er moet wel door geopereerd worden. Zie ik hoe 3 slachtoffers van een bermbom met de US-vlag op hun kist het vliegtuig in worden geëscorteerd en weet ik dat Rutger ook al minstens één zo'n 'end-ceremony' heeft moeten meemaken. En ook al zit hij niet diep in die oorlog, vraag ik me toch af hoe diep die situatie in hem is gaan zitten...
UIt & Thuisfront
De nieuwe Uit & Thuis viel in de bus. Het zeer regelmatig verschijnende lijfblad van thuisfronters en missie-gangers bomvol leuke verhalen, nieuwtjes en wetenswaardigheden. En natuurlijk is Twitterveiling er ook in aan bod geweest. En ook volop foto's vanuit Kandahar waarop Rutger te zien is. En ik lees de details bij de verhalen die hij me vertelde.
Over het doorzagen van de balk, een in elkaar getimmerde 11 (ATF-11) Op 5 augustus, precies op de helft van de uitzending werd de balk door de jongste en oudste van het detachement door midden gezaagd. Prachtig in rood/wit/blauw geschilderd ging het ding in stukken, gevolgd door een rijsttafel en een feestje.
Een stukje over de commando-overdracht op TK (Tarin Kowt) waar een delegatie van KAF bij aanwezig was en in Chinooks die kant op vloog. En Rutger was erbij en had zijn absolute MASH-ervaring. Op visite maar dan met je scherfvest aan en helm op. Collega's die met dimaco's (toch?) in de aanslag vanuit de open deuren van de helicopter hangen die laag over het Afghaanse zand scheerde.
Ik lees over de IRA (Immenent Rock Attack). En hoe deze nog onafgevuurde raket onschadelijk kon worden gemaakt. Over de Mexicaanse griep die ook op KAF rondwaart en de diverse gevierde feestjes. Over de cashmir shawls die hier gretig aftrek vinden en waar Rutger niet meer voor naar de bazar wil gaan (vanwege ontbreken van gezellige martsfeer) en over het happy gevoel op zondag als de postzakken weer opengaan. Over de russische kapster die over één tondeuze met 4 standen beschikt, over de gym (die is echt mega!) en ik zie foto's van onze thuisfrontdag op 9 augustus. En een prachtige foto met het 13.000 vliegurenbord van de eenheid bij een F16.
En over de dingen die ze niet gaan missen als ze weer thuis zijn. Daar staan natuurlijk de hitte en het zand bij. En ik? Ik ga na deze uitzendperiode één ding zeker missen... Het Uit & Thuisfront. Alleen daarom mag ie van mij best nog een keer!
Over het doorzagen van de balk, een in elkaar getimmerde 11 (ATF-11) Op 5 augustus, precies op de helft van de uitzending werd de balk door de jongste en oudste van het detachement door midden gezaagd. Prachtig in rood/wit/blauw geschilderd ging het ding in stukken, gevolgd door een rijsttafel en een feestje.
Een stukje over de commando-overdracht op TK (Tarin Kowt) waar een delegatie van KAF bij aanwezig was en in Chinooks die kant op vloog. En Rutger was erbij en had zijn absolute MASH-ervaring. Op visite maar dan met je scherfvest aan en helm op. Collega's die met dimaco's (toch?) in de aanslag vanuit de open deuren van de helicopter hangen die laag over het Afghaanse zand scheerde.
Ik lees over de IRA (Immenent Rock Attack). En hoe deze nog onafgevuurde raket onschadelijk kon worden gemaakt. Over de Mexicaanse griep die ook op KAF rondwaart en de diverse gevierde feestjes. Over de cashmir shawls die hier gretig aftrek vinden en waar Rutger niet meer voor naar de bazar wil gaan (vanwege ontbreken van gezellige martsfeer) en over het happy gevoel op zondag als de postzakken weer opengaan. Over de russische kapster die over één tondeuze met 4 standen beschikt, over de gym (die is echt mega!) en ik zie foto's van onze thuisfrontdag op 9 augustus. En een prachtige foto met het 13.000 vliegurenbord van de eenheid bij een F16.
En over de dingen die ze niet gaan missen als ze weer thuis zijn. Daar staan natuurlijk de hitte en het zand bij. En ik? Ik ga na deze uitzendperiode één ding zeker missen... Het Uit & Thuisfront. Alleen daarom mag ie van mij best nog een keer!
zaterdag 29 augustus 2009
De voordelen van een uitzending...
die zijn er ook, kwam ik afgelopen week achter!
De zapper is namelijk van mij! Ik heb de irritante gewoonte om van hot naar her te zappen en dan ook nog te snappen wat er op al die verschillende netten aan de hand is. Zo kan ik een film kijken, terwijl de favoriete serie ook nog voorbij komt en ik ondertussen journaal zie. Of ik echt weet wat er aan de hand is valt niet te controleren, ik zap door voordat ik door de mand kan vallen.
Rutger vindt het mega-irritant. Die rukt het ding dan uit m'n handen en maakt een einde aan m'n lol. Dus nu haal ik eruit wat erin zit en zap vrolijk heen in mijn up. Voordeel dus!
In het verlengde van dat voordeel is er nog eentje. TV kijken in bed! Rutger moet vroeg op dus gaat ook vroeg naar bed. Vroeg voor mij dan, om 22.30u. En eigenlijk wil ik dan nog helemaal niet slapen. Nou valt er natuurlijk van alles te doen in bed maar dat er te weinig sex was kwam al 's ter sprake hier (zie No sex on the beach...) en dan blijft tv kijken over.
En ik kan eten wat ik wil. Rutger is van het wokken en wordt niet blij van aardappelen, groenten en vlees en al helemaal niet van purée. Ik smul daarvan. En de kinderen vinden dat ook prima. Dus ben ik nu de baas in de keuken. Jeuj! Geen bedenkelijk gezicht bij bepaalde recepten die ik nu op tafel slinger (behalve van de kinderen en die negeer ik) en stiekem elke avond met het bord op schoot omdat het zo'n drukke rommelige tijd is geweest de afgelopen maanden met al die onverwachte zaken die op ons pad kwamen.
Maar dat lusteloze heen en weer gezap ik maar half zo leuk zonder het gemopper van de Allerliefste en dat tv-kijken maakt het bed op zich er niet warmer op. En als je een paar keer purée hebt gegeten heb je t er ook wel mee gehad. En zelfs de kinderen willen de twitterveilingpaperassen, zaak&vrouw eventspullen en KaatLenders aan de kant schuiven en weer met z'n allen aan de tafel eten.
Kortom, elluk foordeel heb sun nadeel... Tis allemaal niet hetzelfde zonder Rutger. Nog maar 42 nachies!
De zapper is namelijk van mij! Ik heb de irritante gewoonte om van hot naar her te zappen en dan ook nog te snappen wat er op al die verschillende netten aan de hand is. Zo kan ik een film kijken, terwijl de favoriete serie ook nog voorbij komt en ik ondertussen journaal zie. Of ik echt weet wat er aan de hand is valt niet te controleren, ik zap door voordat ik door de mand kan vallen.
Rutger vindt het mega-irritant. Die rukt het ding dan uit m'n handen en maakt een einde aan m'n lol. Dus nu haal ik eruit wat erin zit en zap vrolijk heen in mijn up. Voordeel dus!
In het verlengde van dat voordeel is er nog eentje. TV kijken in bed! Rutger moet vroeg op dus gaat ook vroeg naar bed. Vroeg voor mij dan, om 22.30u. En eigenlijk wil ik dan nog helemaal niet slapen. Nou valt er natuurlijk van alles te doen in bed maar dat er te weinig sex was kwam al 's ter sprake hier (zie No sex on the beach...) en dan blijft tv kijken over.
En ik kan eten wat ik wil. Rutger is van het wokken en wordt niet blij van aardappelen, groenten en vlees en al helemaal niet van purée. Ik smul daarvan. En de kinderen vinden dat ook prima. Dus ben ik nu de baas in de keuken. Jeuj! Geen bedenkelijk gezicht bij bepaalde recepten die ik nu op tafel slinger (behalve van de kinderen en die negeer ik) en stiekem elke avond met het bord op schoot omdat het zo'n drukke rommelige tijd is geweest de afgelopen maanden met al die onverwachte zaken die op ons pad kwamen.
Maar dat lusteloze heen en weer gezap ik maar half zo leuk zonder het gemopper van de Allerliefste en dat tv-kijken maakt het bed op zich er niet warmer op. En als je een paar keer purée hebt gegeten heb je t er ook wel mee gehad. En zelfs de kinderen willen de twitterveilingpaperassen, zaak&vrouw eventspullen en KaatLenders aan de kant schuiven en weer met z'n allen aan de tafel eten.
Kortom, elluk foordeel heb sun nadeel... Tis allemaal niet hetzelfde zonder Rutger. Nog maar 42 nachies!
woensdag 26 augustus 2009
Eerst luisteren....
en dan pas roepen. De telefoon ging, verborgen nummer. Ik neem op en het is even stil... precies zoals het klinkt als mijn Allerliefste belt.
SCHATTEBOUOUOUOUOUT brul ik in de hoorn. Want ik wacht met smart op een telefoontje en ik ben blij! 'Goedemorgen mevrouw, u spreekt met Tele2....'
Of ik vanwege mijn enthousiaste benadering een betere deal kreeg aangeboden heb ik niet gevraagd maar doordat ik de slappe lach kreeg en weinig kon zeggen heeft hij zijn verhaal wel kunnen afmaken, iets wat anders niet snel lukt! En nee, de rest van de dag geen telefoon. Niet uit Spanje, maar daar kan ik zo zelf heenbellen. Niet uit Kandahar en dat is en blijft gewoon netjes op mijn beurt wachten. En de neiging om ook daadwerkelijk te gaan 'zitten wachten' krijg ik maar moeilijk onderdrukt.
Daarom stort ik mij, als tegenhanger, vol op andere projecten. Vandaag was dat de website en het wegwerken van achterstallige zaken, morgen wordt het trappen schilderen. En zo maak ik nog 43 daagjes vol. Drie-en-veer-tig mentaal slopende dagen want ook al staat er nog een hoop op mijn planning om te doen, het enige waar ik mee bezig ben zijn die laatste 44 nachies die ik nog zie staan op onze aftelkalender.
dinsdag 25 augustus 2009
Alleen is maar alleen...
Dat is wat me opbreekt. Dat ik alleen ben... niet direct tegen iemand aan kan trutten, iets leuks kan vertellen, leunen of schelden. Dat ik, wat er ook gebeurt, de persoon ben die de pleisters moet plakken, of dat nu letterlijk is bij één van de Mossel-kinderen of figuurlijk op één van de vele ontstane scheuren in het dagelijkse gebeuren hier.
Dat klinkt natuurlijk dramatischer dan het is maar ik ben gewoon de sjaak als er iets is. De leuke dingen maar ook de minder leuke... zoals de kapotte bus. Vanmorgen direct de ANWB gebeld en deze kwamen, zagen en maakten. Jongste in de auto geploept en rondje verplicht rijden om de accu's weer op te laden. "Bibi naaw dotter?" kwam de vraag vanuit de kinderstoel. Nee, Jamie ging niet naar de dokter, alsof ie daar al ooit geweest is overigens maar goed. "Bibi naaw Max?". Nee, we gaan nog niet de broers en zus ophalen. Ik reed richting snelweg waarop ik vanachter me vandaan ineens hoorde 'JEEEEEJ! Bibi naaw Donnelts"... nope, helaas ook niet naar de Mac :-) Wie het zo hoort kan niet anders dan concluderen dat wij daar regelmatig 'uit eten' gaan en niets is minder waar. Maar Jamie herkende al na één keer die gouden M en zijn eerste ruzie met pa was dan ook een boos gehuil en geschreeuw toen pa wel tankte maar de Mac negeerde bij de pomp. Een verslaving was geboren en het kind was nauwelijks een jaar.
Gelukkig nam hij genoegen met de uitleg van moeders dat de auto sliep en wakker gereden moest worden. Dat klonk aannemelijk. En omdat ik weer een werkende auto had werd ik overmoedig maar de pogingen thuis om een printer, webcam en wat andere zaken op de laptop te installeren zijn jammerlijk mislukt... voor nu. Dus is het wachten op telefoon uit Kandahar zodat mijn mijnheer mij door de wirwar van downloads kan loodsen.
En dan gaat de telefoon! Het is mijn moeder, vanuit Spanje. Met het nieuws dat mijn vader is opgenomen in het ziekenhuis. Na bijna een week nauwelijks gegeten te hebben vanwege buikpijnen zat er vandaag veel bloed bij zijn ontlasting en is hij opgenomen op de IC.
Op Teletekst las ik van een aantal autobommen die tot ontploffing zijn gebracht in Kandahar. Tussen die aanslagen en de werkplek van de Allerliefste zitten wel wat kilometers maar ik vermoed dat er toch een 'black hole' is tot er meer nieuws is over de situatie in de stad. Van hem hoef ik nu even geen telefoon te verwachten.
En dan is alleen wel heel erg alleen.... en plak ik in m'n uppie maar wat pleisters...
Dat klinkt natuurlijk dramatischer dan het is maar ik ben gewoon de sjaak als er iets is. De leuke dingen maar ook de minder leuke... zoals de kapotte bus. Vanmorgen direct de ANWB gebeld en deze kwamen, zagen en maakten. Jongste in de auto geploept en rondje verplicht rijden om de accu's weer op te laden. "Bibi naaw dotter?" kwam de vraag vanuit de kinderstoel. Nee, Jamie ging niet naar de dokter, alsof ie daar al ooit geweest is overigens maar goed. "Bibi naaw Max?". Nee, we gaan nog niet de broers en zus ophalen. Ik reed richting snelweg waarop ik vanachter me vandaan ineens hoorde 'JEEEEEJ! Bibi naaw Donnelts"... nope, helaas ook niet naar de Mac :-) Wie het zo hoort kan niet anders dan concluderen dat wij daar regelmatig 'uit eten' gaan en niets is minder waar. Maar Jamie herkende al na één keer die gouden M en zijn eerste ruzie met pa was dan ook een boos gehuil en geschreeuw toen pa wel tankte maar de Mac negeerde bij de pomp. Een verslaving was geboren en het kind was nauwelijks een jaar.
Gelukkig nam hij genoegen met de uitleg van moeders dat de auto sliep en wakker gereden moest worden. Dat klonk aannemelijk. En omdat ik weer een werkende auto had werd ik overmoedig maar de pogingen thuis om een printer, webcam en wat andere zaken op de laptop te installeren zijn jammerlijk mislukt... voor nu. Dus is het wachten op telefoon uit Kandahar zodat mijn mijnheer mij door de wirwar van downloads kan loodsen.
En dan gaat de telefoon! Het is mijn moeder, vanuit Spanje. Met het nieuws dat mijn vader is opgenomen in het ziekenhuis. Na bijna een week nauwelijks gegeten te hebben vanwege buikpijnen zat er vandaag veel bloed bij zijn ontlasting en is hij opgenomen op de IC.
Op Teletekst las ik van een aantal autobommen die tot ontploffing zijn gebracht in Kandahar. Tussen die aanslagen en de werkplek van de Allerliefste zitten wel wat kilometers maar ik vermoed dat er toch een 'black hole' is tot er meer nieuws is over de situatie in de stad. Van hem hoef ik nu even geen telefoon te verwachten.
En dan is alleen wel heel erg alleen.... en plak ik in m'n uppie maar wat pleisters...
Abonneren op:
Posts (Atom)
