Er hebben zich hier vandaag wat vrienden en familie en buren verzameld en met een camo-taart en hapjes en drankjes vierden we hier 3 verjaardagen en een thuiskomst. En vooral dat laatste stond in de belangstelling. En dus kwam de laptop tevoorschijn die bomvol met foto's staat, zagen we een compilatie met kek muzakje en filmpjes en uitleg en werd iedereen gebriefd waar de Dutch Compound ligt, zagen we de molen die daar staat, foto's van shelters, bazaar en omgeving en werden we zo een stukje wijzer over wat er daar allemaal aan de hand is, hoe het eruit ziet en wat er te doen valt.
En we aten taart in camo-kleuren, versiert met doodshoofden en legoblokjes om de thuiskomst van de Allerliefste, de 14e en de 10e verjaardag van de jongens te vieren. (De mijne, de 43ste, vierden we ook maar 4 taarten vond ik overdone...)
Als iedereen weg is zie ik Rutger aan de laptop zitten, enkele foto's te bekijken die ik deze avond in zijn hotmail vond. Foto's van enkele collega's, maten meer begrijp ik uit zijn verhalen, op de laatste feestavond die hij nog meemaakte vlak voor zijn vertrek. En ineens voel ik waarom ik geen KAF wil horen of zien... het is een soort van jaloersheid. Want die foto's beslaan 4,5 maand dat we niet samen waren. In de 4,5 jaar dat we lief en leed hebben gedeeld zijn er 4,5 maand waarin ik niet alles van hem weet en hij niet alles van mij.
Maanden waarin hij een band heeft opgebouwd met mensen die ik niet ken en waar ik nooit 'bij' zal horen. Ze hebben samen zaken gedeeld die hij met mij niet mocht delen en die nu 'oud nieuws' zijn.
Ik zie hem kijken naar de foto's. En als ik hem vraag of hij ze mist lijkt hij wat emotioneel, waarbij ik van harte hoop dat het de drank is die hem zijn rode oogjes geeft. Dat is morgen nl weer over...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten