Kaattoo!

De Allerliefste belde... "Ik heb gister een tattoo laten zetten", zei ik. "HUH!?!?!"

"Jahaaa", ging ik mijn verhaal verder, "ik was hartstikke dronken en ik werd wakker met het Kaatlogo op mijn schouder". "HUH!?!?!?!?"

"Balen", meldde ik zeer serieus. "Want eigenlijk wil ik graag een grote draak op m'n rug van schouder naar schouder en nou heb ik enkel een kaattoo."

Het kwartje viel nog altijd niet dus moest er uitleg aan te pas komen. En toen viel er wel iets... mijnheer Mossel van verbazing van zijn stoel. Want dat ik er zonder de context van het 'daar zijn' maar met de mij beschikbare info via de mails (zie vorig blogje) een bepaalde, niet zo positieve, blik op het geheel had gekregen kon hij zich wel voorstellen. Sterker nog, de mails lezend op de manier zoals ik het had gedaan gaf hem voor een groot gedeelte hetzelfde idee.

En dan is ons grote geluk dat we elkaar volkomen vertrouwen en alles, maar dan ook werkelijk alles, bespreekbaar is. Maar wat als je nou een mindere relatie zou hebben saampjes? Met minder vertrouwen? Of minder begrip? Dan zou zo'n akkefietje toch mooi in je snoet kunnen ontploffen.

Maar goed, we dwalen af! Ik wil meer weten over die tatouage en of hij daadwerkelijk achterlijk is geworden. Mijn mijnheer wil zich er nog even vanaf maken met een 'maar ik wil toch al jaaaaren zo'n tatouage'. Nou, geloof me, ik vergeet veel maar dát zou ik me vast nog herinneren. Hij heeft er met mij in ieder geval nog nooit over gepraat. Net zo min als hij over deze vrouwelijke collega heeft gesproken die zich toch wel wat meer met hem verbonden voelt dan gemiddeld. Terwijl ik hem toch regelmatig vraag naar wat er zoals te doen is op KAF en met wie hij dat dan doet.

En dáár zit 'm dan het verschil tussen hem en mij en in het algemeen misschien wel tussen mannen en vrouwen... als ik een dagje beschrijf vertel ik hem wat ik heb gedaan, met wie, wie er wát zei, hoe die keek en waarom het gezegd werd en wie er reageerde en ook hoe en met welke blik en uiteindelijk zijn er nog maar weinig details onvernoemd.

Mannen zijn 4,5 maand weg, in een oorlogssituatie, veel nieuwe indrukken, veel nieuwe gezichten, veel nieuwe gebeurtenissen en zeggen als je vraagt of daar nog iets over te vertellen valt 'naaah, nie echt'.

Daar word je toch niet vrolijk van! Waarom ik dan toch zo blij kijk... omdat hij volgende week om deze tijd lekker naast me op de bank zit (not! maar zelfs ik laat hier details achterwege!), nog altijd ongetatoueerd en net als de afgelopen 4,5 jaar he-le-maal van mij. Net als ik van hem.