Heel langzaam begin ik weer een beetje in mijn oude doen te geraken. Want eerlijk is eerlijk... de afgelopen twee weken liep het weer helemaal spaak nadat ik net weer een beetje op het goede spoor kwam na alle enervering van de afgelopen maanden.
Want eerst gewend om alles samen te doen, moest ik weer wennen aan het alles in m'n uppie doen en net toen ik dat op m'n sloffen leek te kunnen kwam de heer des huizes weer uit de lucht vallen. En begint het wennen weer opnieuw.
Vanaf dat Rutger binnenkwam heb ik lichtelijk ontheemd in huis gedingest. Gedingest ja, want normaal functioneren kun je het niet noemen. Alsof mijn systemen stuk voor stuk uitvielen nu Rutger er weer is om in te springen. Dus zag ik wel was maar linkte ik dat niet aan daadwerkelijk moeten wassen in de daarvoor bestemde machine. Ontstond er schaarste in de koelkast maar kwam het niet in me op om dat probleem dmv een supermarktbezoek op te lossen. Heb ik al twee weken geen kippen en/of honden gevoederd en is het aanrecht, al die maanden om door een ringetje te halen, regelmatig voorzien van een stapeltje vuile vaat.
Grappige is dan natuurlijk dat ik met mijn bedrijf Kaat Mossel vrouwen juist adviseer hoe ze dit soort dalen kunnen voorkomen. Maar juist doordat ik zelf weet hoe makkelijk je soms even op non-actief gaat ben ik dus de aangewezen persoon om anderen uit zo'n dip te halen. Want dat lukt me bij mijzelf ook. Hoe? Door het maar even oogluikend toe te staan. Om dan vervolgens weer te pieken. Iets wat ik voornemens ben volgende week weer te doen. Als mijn Allerliefste weer lekker naar zijn 'gewone' werk is, de kinderen weer op school en mijn leventje weer van mij is...
Ik modder nog een weekje aan en zie een lichtje aan het einde van deze tunnel! Tenminste... dat is toch wel een lichtje... en geen aanstormende trein....
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten