Gisteravond een telefonisch interview voor de Margriet. Het eindejaarsnummer. Ik moest in één woord dit jaar omschrijven en het eerste, trouwens ook het enige, dat in mijn hoofd opkwam was 'hektisch'...
Ik kan er niet meer van maken :-) Nooit geen saai moment hier. En dat is soms lekker maar soms ook vermoeiend. Als je bijvoorbeeld op de enige 'vrije', niet volgeplande dag van de week je zaakjes thuis op orde wilt brengen omdat je met het gezin een paar daagjes in Slagharen gaat doorbrengen. En in plaats daarvan zit je de hele dag aan de telefoon en achter de computer om dingen te regelen, toestanden te organiseren, handel te drijven en orde te herstellen... en dat laatste dan vooral bij anderen.
Rutger, aan de andere kant van de tafel werkend aan zijn laptop, sloeg het tafereel gade en was toch wel onder de indruk. Niet alleen van wie ik aan de telefoon kreeg maar vooral dat ik het de hele dag doorstond. En hij kreeg enigszins een idee hoe het hier tijdens zijn afwezigheid aan toe is gegaan en hoe slopend dat geweest moest zijn.
En daarom zie ik ook op tegen Slagharen. Want doorgaan is niet erg als je een beetje op je tandvlees gaat... maar stoppen is dan funest. Dus als je in Slagharen loopt en er wervelt iemand voorbij met in haar kielzog bleke en afgeserveerde gezinsleden die het park al 6 keer hebben gezien... roep dan maar even heel hard 'Daaahaaaag, Kaat!' in het voorbij gaan want stoppen zal niet gaan....
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten