Slach(t)haren...

We zaten in Slagharen. In een huisje. Gezellig!

Nouja, gezellig... eerder gesloopt. Het mislukte voorbereiden op donderdag resulteerde in het haastig in de auto springen op vrijdag. Het huis licht ontploft achterlatend en onze blikken gericht op het Noorden des Lands... Slagharen here we come!

Het huisje was schattig. Het was ook klein, errug basic... dus richtte ik me maar op dat 'schattig'. En laten we wel wezen: zo veel ben je niet in dat huisje dus wat kan het schelen. En dus doken wij na het uitpakken voor 3 dagen het pretpark in, voorzien van allerlei kermisspul, een zwembad en verder nog wat andere zaken waar je de dagen prima mee door kunt komen. Een belevenis voor onze kinders, van de jongste tot de oudste. En voor ons ook want ze hebben het naar hun zin en dat is wat telt!

Dan neem je het slechte matras voor lief. Nouja... matras?!? Het met skai overtrokken geheel van het tot bed uitklapbare bankachtige iets. En dat de douche niet zo goed wegliep en de hele badkamer (groot woord voor het gecombineerde douche/toilet/wasbakgeheel op 2 vierkante meters) blank stond deerde ons ook niet. En dat mijn mijnheer de nachten regelmatig wakker schrok... och...
Als de in de woonkamer (waar wij dus sliepen) hangende boiler voor de verwarming aansloeg gebeurde dat met een hoog zoemend geluid. Dat in de slaap nogal veel overeenkomsten vertoonde met het raketalarm op KAF... en de adrenalinestoot die dat gaf maakte Rutger zó wakker dat hij wel direct besefte niet daar maar hier te zijn en daar vervolgens nog even met open ogen van kon nagenieten.
Met als gevolg dat hij af en toe overdag niet te genieten was (maar hij leest mee dus beperk ik de info dat slechts dat).

En dan het park. Het was nogal beperkt. Voor mij dan. Ik ben namelijk bang in snelle dingen, hou niet van hoge dingen. Ik vind langzame dingen wél leuk maar daarvoor ben ik dan weer vaak te groot en dan is het hebben van een dreumes verdomd handig! Maar die vind langzame dingen dan weer 'tom' en weigerde hier en daar medewerking. Of wilde wel maar dan niet met mij maar met een zus of broer. Of papa.

Dan maar met z'n allen in het reuzenrad. En ja... dat is én hoog... én eigenlijk ook best wel snel. En tóch ga ik dan mee. Dit kostte onze oudste zijn erfenis en een knieschijf toen hij bovenin bij stilstand zijn moeder... (met én dichte ogen én mijn handen daar nog voor plus het hele hoofd in mijn knietjes verstopt)... meldde dat we beneden stonden. En voor de rest kon roepen dat dit niet het geval was keek ik al rond... op de top van het geheel en het wijdse uitzicht van Slagharen voor me. Huilend heb ik de rest van de rit het kind in kwestie vervloekt en enkel als ik heel erg ontzettend oud wordt zal ik het misschien vergeten. Maar ik vermoed van niet.

De jongste maakte het goed. In de auto op weg naar huis vroegen we hem wat hij het leukste vond. Dat was de olifantjes-draaimolen met mama... en geloof me, dat ging best hard hoor!