Nog maar tien hele nachies alleen in mijn bedje... wat een heerlijk vooruitzicht. Ware het niet dat ik nog zoveel móet. Het nog afverven van de trappen bijvoorbeeld. De tuin aan kant maken ook nog. Nog heel, heel veel KaatLenders verkopen. En nieuwe manuscripten maken. Twee zelfs. Voor boeken die al wel een datum van uitkomen hebben en zelfs al een omslag. Maar de inhoud moet ook nog. En ik moet een overnachting boeken in Hotel New York. En een midweekje vakantie ergens anders. Ohja, de papieren om de extra vakantie van de kinderen in orde te maken en nog diverse twitterveiling zaken die geregeld moeten worden.

En bovenal moet ik weer slapen. Na ruim 4 maanden slechts een uurtje of 5 per nacht wordt het zeker weer tijd voor meer slaap, meer rust. Het lijkt me heerlijk weer gewoon om 22.30u naar bed te moeten omdat Rutger dan ook naar bed gaat. Dat lukt me nu gewoon niet. Ik probeer het wel, avond na avond, maar uiteindelijk lig ik om 1.30u nog tv te kijken in bed. En gaat om 7 uur de wekker weer. En kost het me ook steeds meer moeite om er dan ook fris en fruitig uit te springen. Het is meer een verlept en over de datum uit het bed rollen.
En de laatste dagen nog te laat ook!

Ik moet, ik moet, ik moet... en ik moet vooral gewoon blijven ademen en mezelf niet gekker maken dan ik al ben. Want eigenlijk moet ik helemaal niets. Behalve dan van 10 naar 0 aftellen en zorgen dat ik weet waar ik de e.t.a. (estimated time of arrival , even een afkortinkje om het defensie-achtig te houden) kan checken en zorgen dat ik niet in Eindhoven staat terwijl iedereen weet dat ze naar Amsterdam vliegen.

Dat moet ik nog wel even doen... uitvinden waar ik dát op teletext kan checken!