Een nieuwe 'end-ceremony' komt eraan. Vandaag viel het 20e nederlandse slachtoffer van deze missie. En weer een familie die deze missie nooit meer zal vergeten. Ik vermoedde het al voor het op het nieuws was. Het is namelijk postdag en Rutger belt direct na ontvangst van de zoveelste doos of envelop met nieuws uit het Boxtelse thuisfront. En als het té stil blijft, is er over het algemeen een hele goede reden voor. En die las ik dus zojuist op teletext.
Ik zal zo blij zijn als hij weer veilig hier naast me zit. Want hoe relatief veilig (voor zover dat kan in oorlogsgebied) zijn verblijf daar ook is, hij zit er wel en ik heb hem gewoon liever hier. Punt. En hij is ook liever hier. Dat bleek gisteravond toen hij volledig hapte in mijn grapje dat ik onderweg was als beloning voor mijn inspanningen voor Twitterveiling. Hij was zo blij met dat vooruitzicht dat hij volledig voorbij ging aan de onmogelijkheid van het feit dat ik 'zomaar' op transport gezet kon worden naar Kandahar. Geen leuk grapje dus.
Geen leuke grap. Geen leuk nieuws. Geen leuk vooruitzicht.... alweer een end-ceremony. En overal waar niet leuk staat mag gerust iets heftigers worden ingevuld...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ik last het ook en moest meteen aan jou denken. Door al het getwitter en de veiling enz enz voel ik me er ook ineens veel meer bij betrokken. Sterkte en...nog even...5 weken gaan snel, maar niet als je de tijd wel vooruit zou willen duwen..
Een reactie posten