Goedemiddag Kandahaaaaar!

Doe ik deze jurk aan of toch een andere? Geen make-upje natuurlijk, want met die hitte loopt alles door. Enkel mascara dan. Welke jurk wordt het nou en welke schoenen? Handige tas of leuke tas... oh nee, ik heb ook een handige, leuke tas. Nog even richting spiegel want zit m'n haar wel goed, had ik al mascara en toch maar andere schoenen. Of ander jurkje? De zenuwen gieren door m'n lijf want vandaag zie ik 'm!

Nee, dit is gaat niet over een first date, het is TFO-dag. De afkortingen zijn binnen defensie een way-of-life en TFO is ThuisFrontOrganisatie. Op Volkel, Rutger's homebase, staat er vandaag van alles op het programma om de thuisboel een beetje op te vrolijken. Entertainement, lekker eten en drinken, ballenbak en foto's in tenue voor thuis. We geven onze post af en krijgen doosjes mee voor nieuwe zendingen.

En natuurlijk, hét moment waar we allemaal voor komen: VIDEOOOO VERBINDIIIIIING!

Om stipt 14.00u (nouja, het werd stipt 14.15u) startte het gebeuren. Een zaal met zo'n 150 TF-ers aan onze kant en hun zoon/dochter/man/vrouw op het scherm vanuit Kandahar. Gekkenhuis! En dat voor iets meer dan een half uur. We hebben met z'n allen, aan beide kanten, gezongen voor 2 jarigen, meegedaan met het Hansepanse Kevertje van een ukkepuk en oh en ah geroepen bij al die andere mensen die daar en aan onze kant lief en leed heel even in 't openbaar deelden. En onze 4 musketiers? Die stonden dit keer vooraan en pakten als eersten de microfoon. Met verhalen over Jeffrey's losse tand, Quinty die samen met Jamie zwaait en Max die applaus krijgt bij zijn goede proefwerkcijfer voor wiskunde .... 2 minuutjes maar, maar een belevenis!

Een drukke bedoening volgde met veel kinderen, verzoeken om aanzoeken (niet gehonoreerd overigens), veel 'hoe gaat 't daar hier gaat 't goed' en groetjes over en weer. Gevolgd door een briefing met daarin wat info en nieuws over de toestand in Afghanistan in het algemeen en KAF in het bijzonder. Overigens zijn beide filmpjes online te zien bij Kaat's YouTube-afdeling.

En toen was het voor ons wachten op onze 'tijd'. Om 17.00u stonden onze 5 minuutjes gepland. En 5 minuten onder water is errug lang, 5 minuten videotijd is zo voorbij weet ik nu. Jamie keek naar zijn vader en vond het dermate genant allemaal dat hij enkel gek wilde piepen en rare gezichten trok, de andere 3 riepen door elkaar of hielden allemaal tegelijk hun mond, showde ik ondertussen mijn slanke ikje en werd Rutger zeeziek van ons heen-en-weer gedraai (dat ziet er vreselijk uit aan zijn kant). En toen kwam de klop op de deur alweer dat we nog één minuutje hadden en heb ik alle kinderen de deur uitgekiept en hadden we nog iets minder dan dat ene minuutje voor onszelf. Even 'hij&ikkie'-tijd maar dan met enkele kilometers tussen ons in. En vonden we gelukkig allebei dat de ander er zalig uitzag, zei hij dat mijn jurkjes (per video naar KAF geshowt) er mooi uitzagen, vloog de deur open voor de volgenden en riepen we nog altijd 'doei' toen die familie alweer de plekken innamen....

En nu zijn we weer thuis. En ik? Ik geniet nog even na... ik heb mijn Allerliefste vandaag bijna één hele minuut voor mijzelf gehad in beeld én geluid. Een Allerliefste die er geweldig uitziet in zijn desertpakje (en ook gewoon zonder, tenminste, niet zonder (ja ook) maar gewoon in burger)... was 't maar alvast half oktoberrrrrrrwauw.