One of our own

Volgende week staat er weer een TF (ThuisFront) dag op het programma. En hoewel we natuurlijk veel meer contact hebben dan we dachten te hebben is dat toch een moment waar ik naar uitkijk. Gewoon het grote scherm, Rutger zien tussen z'n collega's...
En het feit dat je zelf tussen mensen zit die het snappen. Want de meesten snappen het gewoon niet zo. Die leven hun leventje en hebben geen idee hoe het is. En ook niet zoveel interesse.

Gister keek ik naar één of ander vliegveld-programma over het wel en wee van de douane volgens mij. Geen idee, maar vroeg naar bed heb ik geen zin in en in bed tv kijken ook niet zo... dus laptop ik nog wat op de bank en volg met een half oog het programma. En toen kwamen er ineens een hele berg militairen in beeld. Terug vanuit Afghanistan. Gewoon op het vliegveld tussen de andere passagiers door. Toen ze de ontvangst hal inliepen stond daar allemaal familie. Ze waren 8 maanden van huis geweest en nu weer veilig thuis. En mensen waar ze voorbij liepen klopten ze allemaal op hun schouder,... 'glad you came home safe'... geen familie maar gewoon mensen die ook iemand kwamen halen of in de ontvangsthal rondliepen.

Iemand van de douane die vertelde dat hij op momenten dat hij deze groepen doorliet altijd een gevoel van trots had 'one of our own is home safe'...

Ik kan niet vertellen hoe vaak ik al heb gehoord 'had ie maar een vak moeten leren'... en als ik dan niet dubbel lig van het lachen ben ik degene zonder humor. Niet dat het me interesseert maar dat snap ik dan weer niet!