samen aan de thee....

Hij aan zijn kant van het beeldscherm, ik aan de mijne. Hij met koffie, ik met thee. En ondertussen MSN-en we. Nog geen 7 uur, iedereen slaapt nog in huize Mossel. En heel even voelt het alsof ie gewoon naast me zit en we 's ochtends, voor hij naar zijn werk gaat, op de bank een bakkie doen.

We moeten nog 'maar' 77 nachies. Dat betekent dat we er al 67 hebben gedaan.

67 eenzame nachten en overvolle dagen. Iemand vertelde me voor Rutger wegging dat het een soort rouwproces zou worden. Dat leek me toen een tikkie onzin. Maar inmiddels heb ik een aantal fases achter de rug.

De ontkenning van de eerste tijd waarin ik me op dingen in het huis stortte. Vol energie. Ontkenning die omsloeg in een licht depressief gevoel toen ik op de kalender zag dat het toch wel erg lang was... 4,5 maand. Al snel gevolgd door een gevoel van kracht en vechten. Laten zien aan mezelf dat ik het ook in m'n uppie kan.

Want laten we wel zijn, ik ben nu langer alleen dan ik ooit ben geweest. Na mijn scheiding leerde ik al snel Rutger kennen en zijn we nauwelijks meer uit elkaar geweest. En heb ik ook erg op Rutger kunnen leunen. Kabbelde het wel lekker rustig voort . Juist in deze periode dat Rutger weg zou zijn stonden er al wat beslissingen op het programma. De KaatLender, zakelijke keuzes, doe ik het zus of toch maar zo. Voor het vertrek dachten we nog wel wat zaken door te spreken maar toen ineens was hij weg. En 'even bespreken' zat er niet meer in.

Toen kwam het event van Zaak & Vrouw op mijn pad. Maar voor ik me er in kon storten, kwam Twitterveiling als een trein aandenderen. En nu kan ik niet even bellen met hoe ik dit of hoe ik dat moet doen. Of wachten tot Rutger een voet binnen de deur zet en losbarsten in verhalen en met vragen.

Vertrouwen op mijn eigen inzicht, kennis en ervaring. En ik kán het! Tis wat Rutger vanochtend al zei... 'dat ik nou helemaal naar Afghanistan moest om je dat te laten ontdekken'.