We tellen af hier! Nog maar 4 nachtjes slapen en dan vertrekt mijn mijnheer. Voor meer als 4 maanden zal het contact misschien beperkt zijn tot 1x per maand een verbinding met beeld op de Thuisfrontdag op de bases. E-mailen zit er ook niet vaak in. Ook al heb je een supersonische laptop, daar is nog altijd een verbinding bij nodig en de werkzaamheid daarvan wil nog wel 's verschillen. Bijna elke keer krijg ik de reactie 'oh, nouja, je kunt natuurlijk mobiel bellen als je zin hebt'. Alsof ie om de hoek zit! Nee natuurlijk kan hij daar zijn mobiel niet gebruiken! Alsof Telfort daar zendmasten heeft neergezet voor t gemak van de troepen.
Nog kriegeliger is de opmerking 'ja, dit wist ie hoor! Had ie maar een ander vak moeten kiezen...'
Daar reageer ik niet eens meer op. Wat moet ik op iets onzinnigs nou voor zinnigs antwoorden? Dus zeg ik maar niets.
Die hele missie leeft voor mijn gevoel in NL ook nauwelijks. Als er weer 's een grote calamiteit is hoor je over Afghanistan maar de dagelijkse toestanden gaan hier aan ons voorbij. BNN is één van de weinige omroepen die regelmatig aandacht besteed en wie luistert er nou voor z'n lol naar Uruzgan.FM? Wij vanaf nu in ieder geval! Daar vragen we liedjes aan, laten we een boodschapje achter en hopen maar dat hij het hoort. En elke week zal er een pakje zijn kant opgaan en elk telefoontje en mailtje dat er komt is dan mooi meegenomen.
En vanaf dinsdag tellen we weer af....
donderdag 28 mei 2009
Jessica's 'keek op de week'
En wát een week! Die begon op zondagavond met een ziedende, briesende buurman en mijn zoon die hem geen 2e keer een klein ventje liet slaan. De klap was 'verdiend' vanwege belletje trek. Hierop sloeg de buurman onze zoon dan maar. Op onze kalme vraag om uitleg spoog de oude heer (tegen de 80) nog steeds vuur, deelde alvast mee dat hij mijn kinderen zou blijven slaan als het hem noodzaak leek. Op mijn waarschuwing dat dat wel 's z'n laatste klap zou kunnen zijn en dat ik hem aanraadde mij en andere ouders aan te spreken ipv eigen rechter te spelen werd hij enkel bozer en zijn toegesnelde vrouw besloot daarop dat de beste strategie mij slaan was.
Met een welgemeend 'dankuwel, dit worden 2 aangiften' heb ik de politie ingeschakeld. Aangifte is inmiddels gedaan en buurmensen mogen binnenkort op het buro komen. Vervelende alleen is enkel dat buurmensen zondagavond de politie zagen komen en al snel weer zagen gaan vanwege een calamiteit waar zij voor opgeroepen werden. En dus nu overal verkondigen dat de politie hen niets kan of wil maken en dat zij dus in de toekomst direct maatregelen nemen als zij overlast hebben van de spelende kinderen. Dat is al snel.... van de onze hadden ze zelfs overlast toen wij in Spanje zaten. .... wordt vervolgd dus.
Jammer is wel dat het de week tot nu toe lichtelijk heeft beheerst. En we hebben nog maar een paar daagjes samen. Rutger heeft in de klas van Jeffrey een Afghanistan verhaal gegeven wat heel leuk ontvangen werd door de kinderen. Morgen staat Quinty's klas op het programma. Daarvoor nog even de laatste zaken halen voor de trip van mijnheer M. En dan een druk weekend met 2 verjaardagen en wat bezoek-verzoeken waar ik eigenlijk gewoon geen zin in heb. Want hoewel ik snap dat anderen ook gedag willen zeggen is het wel mijn man en de vader van de kinderen die voor ruim 4 maanden vertrekt! Ik wil gewoon nog even in alle rust met elkaar doorbrengen en niet dat gevlieg...
De vertrekstress bekroop me langzaam maar gelukkig heb ik gister een ontzettend leuke avond gehad op een netwerk-bbq met heerlijke grote-mensenpraat en leuke nieuwe gezichten om te leren kennen. En een marketing-vergadering deze morgen gaf me nieuwe energie om in Kaat te steken.
De mensen die al langer meelezen kennen de uitroep 'even dippen mag, zwelgen niet!'. Gelukkig kan ik die ook voor mezelf laten werken :-)
Met een welgemeend 'dankuwel, dit worden 2 aangiften' heb ik de politie ingeschakeld. Aangifte is inmiddels gedaan en buurmensen mogen binnenkort op het buro komen. Vervelende alleen is enkel dat buurmensen zondagavond de politie zagen komen en al snel weer zagen gaan vanwege een calamiteit waar zij voor opgeroepen werden. En dus nu overal verkondigen dat de politie hen niets kan of wil maken en dat zij dus in de toekomst direct maatregelen nemen als zij overlast hebben van de spelende kinderen. Dat is al snel.... van de onze hadden ze zelfs overlast toen wij in Spanje zaten. .... wordt vervolgd dus.
Jammer is wel dat het de week tot nu toe lichtelijk heeft beheerst. En we hebben nog maar een paar daagjes samen. Rutger heeft in de klas van Jeffrey een Afghanistan verhaal gegeven wat heel leuk ontvangen werd door de kinderen. Morgen staat Quinty's klas op het programma. Daarvoor nog even de laatste zaken halen voor de trip van mijnheer M. En dan een druk weekend met 2 verjaardagen en wat bezoek-verzoeken waar ik eigenlijk gewoon geen zin in heb. Want hoewel ik snap dat anderen ook gedag willen zeggen is het wel mijn man en de vader van de kinderen die voor ruim 4 maanden vertrekt! Ik wil gewoon nog even in alle rust met elkaar doorbrengen en niet dat gevlieg...
De vertrekstress bekroop me langzaam maar gelukkig heb ik gister een ontzettend leuke avond gehad op een netwerk-bbq met heerlijke grote-mensenpraat en leuke nieuwe gezichten om te leren kennen. En een marketing-vergadering deze morgen gaf me nieuwe energie om in Kaat te steken.
De mensen die al langer meelezen kennen de uitroep 'even dippen mag, zwelgen niet!'. Gelukkig kan ik die ook voor mezelf laten werken :-)
donderdag 14 mei 2009
Kaat = Jessica = Kaat
Er zijn momenten dat ik mezelf echt moet uitschakelen. Ik kan namelijk niet zo heel erg goed tegen superonverwacht beslag op mijn tijd. Dus toen gister, terwijl ik al met mijn jas aanstond om richting zakenavondje te gaan, telefoon kreeg of de volgende dag de spouwmuren gevuld konden worden moest ik even slikken en lag het 'nee' op mijn lippen.
Maar goed, ik hoefde niets te doen behalve thuis te zijn en dat was ik. Geen enkele reden dus om 'nee' te zeggen, eerst aan 't idee te wennen en daarna een afspraak te maken. Met in mijn hoofd 'wat mot dat mot' zei ik dus 'ja'.
Dus werden er vanmorgen vanaf een uur of elf gaten geboord in ons huis, maakte ukkie zich zorgen dat het huis 'auw' had en was er eventjes geen telefoonverkeer mogelijk vanwege de herrie. En nu worden de gaten opgevuld met kleine balletjes en lijm. Ligt er een grote slang door het huis om dat allemaal mogelijk te maken en heeft Jessica zichzelf even op non-actief gezet. Kaat kan dit nl allemaal iets beter overzien. Kaat snapt dat je soms stel op sprong zaken moet regelen, dat er soms rotzooi gemaakt wordt maar dat dat altijd weer opgeruimd kan worden. Kaat zet dus een kopje thee en schrijft een blogje terwijl er dus de tuindeur steeds meer bolletjes naar binnen komen. Jessica zou er doodnerveus van worden maar Kaat kan ze nog altijd tellen dus passen ze zeker nog in de stofzuiger.
En die spouwmuur is een superinvestering... Jess krijgt het er nu al warm van!
zondag 10 mei 2009
zaterdag 9 mei 2009
een handig koffertje
Soms loop je tegen zaken aan in de winkel die uitermate handig lijken. En dan kom je met je aanwinst thuis en valt het reuze tegen. Maar niet het Hema-koffertje waar ik de Allerliefste mee verrastte voor zijn verjaardag. Een klein alu-koffergevalletje waar hij al zijn computercd's in kon opruimen.
Eigenlijk een kadootje voor mezelf dus :-)
En het verzoek dit nog voor vertrek te regelen omdat ik anders maanden tegen onhandige kratten en tassen zou aankijken met het risico dat het me ging vervelen en ik de hele handel richting stort zou brengen. Dat leek mijn mijnheer geen goed idee en dus zit hij hier vandaag aan de uitzoek.
Een beetje voor zichzelf en een heleboel voor mij :-))
zaterdag 2 mei 2009
Nu - even - niet!
Ik word werkelijk horendol hier. Volledig verlamd heb ik alle verzet opgegeven. Ik laat het maar over me heen komen en wacht af tot alles weer over is. Morgen hoop ik, of zeker overmorgen. Het is verbazingwekkend dat een verbouwinkje in de bijkeuken heel het huis op z'n kop heeft gezet. En dat ligt volkomen aan mij! In het begin van dit soort klussen werk ik nog tegen. Blijf ik zaken opruimen en op orde houden. Dat wordt minder naarmate de tijd vordert tot ik volledig de moed opgeef en de handdoek in de ring gooi en dan gaat het snel.
Voor ik het weet slipt het huis dicht en wacht ik enkel nog maar rustig af tot de klus is geklaard en ik de boel weer kan opruimen en orde kan herscheppen. Tot alles weer op z'n plek mag, alle kluszaken weer opgeborgen kunnen worden. Morgen hoop ik, of zeker overmorgen... toch??!!??
Abonneren op:
Posts (Atom)
