Ik word werkelijk horendol hier. Volledig verlamd heb ik alle verzet opgegeven. Ik laat het maar over me heen komen en wacht af tot alles weer over is. Morgen hoop ik, of zeker overmorgen. Het is verbazingwekkend dat een verbouwinkje in de bijkeuken heel het huis op z'n kop heeft gezet. En dat ligt volkomen aan mij! In het begin van dit soort klussen werk ik nog tegen. Blijf ik zaken opruimen en op orde houden. Dat wordt minder naarmate de tijd vordert tot ik volledig de moed opgeef en de handdoek in de ring gooi en dan gaat het snel.
Voor ik het weet slipt het huis dicht en wacht ik enkel nog maar rustig af tot de klus is geklaard en ik de boel weer kan opruimen en orde kan herscheppen. Tot alles weer op z'n plek mag, alle kluszaken weer opgeborgen kunnen worden. Morgen hoop ik, of zeker overmorgen... toch??!!??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten