brabbel brabbel brabbel

"sowwy mamaaaa" en vrolijk stapt hij richting trap nadat hij mij, eerlijk is eerlijk 't was geheel per ongeluk, een mep verkocht in het voorbij gaan. Op de trap trekken we zijn crockies aan en ondertussen vertelt hij verder... over dat hij in de auto meegaat, dat 'Mimi, Pef en Mats (Quinty, Jeffrey en Max) met het tlietuig mee zijn', vertelt Pabo (Pablo de hond) dat deze 'tuis bleifuh' moet, vermeldt en passant dat het warm is en hij dus geen jas aan hoeft, dat hij een snoepje 'wow' en sjokt richting deur al roepend 'sein seutels nauwwww'

Het is dodelijk vermoeiend zo'n de hele dag tegen je aan lullende dreumes maar ook zoooo aandoenlijk. En voor het nageslacht nauwelijks vast te leggen want zodra de camcorder in de aanslag gaat is hij sprakeloos. Om zijn verhaal weer op te pikken zodra ik na minuten lang verveling te hebben gefilmd het ding weer op tafel leg.

Zijn vader ging weg toen hij her en der wel de juiste woorden brabbelde en flink wat te vertellen had maar dit is different koek! In de auto krijgen we ruzie. Ik wil zijn kasteel weggooien en de weg naar de stort kennelijk herkend moppert hij al wijzend op 't plastic gedrocht 'nie weggooi-je Bibi peeluh'. En hij wil niet enkel over de spoorwegovergang, hij wil blijven staan en kijken. 'Nee, we kijken niet' zegt moeder kordaat. 'Ech wow!' reageert dreumes beslist. En net zo beslist vraagt hij om 'uh tet' ... terwijl ik met Rutger aan de telefoon zit roept hij me dat constant in mijn oren en trekt me mee richting de vriezer... uh tet? Ik heb geen idee.

Het is Rutger die me vanuit Kandahar weet te melden dat het kind een kroketje wil hebben. Je hoort dus minder als je de hele dag moet luisteren blijkt wel... en papa? Die weet op afstand de noden van zijn zoon prima in te schatten.