En dan ben je 4 weken weg!

Het is nu dinsdagavond en ik kan met recht zeggen dat dit niet mijn leukste dag ooit is.

Vandaag is het precies 4 weken dat de Allerliefste is vertrokken. En ik mis hem zó ontzettend. Ik mis hem bij leuke dingen, gekkigheid die de kinderen uithalen, nieuwe kunstjes die onze jongste zichzelf aanleert, grappige voorvalletjes of leuke gesprekken.... er is niemand aan wie ik het allemaal in geuren en kleuren kan vertellen.

Maar ik mis hem nog het meeste als mijn praatpaal bij de zaken die niet zo lekker lopen. De hobbels en de kuilen die het runnen van een gezin, het runnen van een bedrijf en het leven in het algemeen met zich meebrengen. Nu hij er niet is blijkt maar al te duidelijk hoeveel steun ik aan hem heb. Hoe hij mij met een enkele opmerking weer even het redelijke intrekt, relativeert en mij soms gelijk en regelmatig ook ongelijk geeft. Maar die in ieder geval m'n sparringmaatje is en bij wie ik altijd terecht kan.

Geheel tegen m'n natuur in hingen m'n schouders al een beetje bij het opstaan, maar toen ik op teletext het berichtje over de zoveelste bermbom las vond ik er helemaal niks meer aan. En toen mijn mijnheer belde en ik zijn stem hoorde, hij me het redelijke introk over iets waar ik hem over had gemaild en dus dát deed wat ik de afgelopen weken zó ontzettend miste werd dit de dag van de grote dip.

En midden in die dip kwam de postbode met een pakje. Gevuld met Porsche-design keukenspulletjes en de groeten van onze staatsecretaris van defensie Jack de Vries en de complimenten van Siemens. Gewoon als cadeautje voor mij en al die andere thuisfronters. Het leek Siemens een leuke geste en ik ben er erg blij mee want het zijn prachtige spullen!

De tranen zitten nog altijd hoog ook al komen ze niet, het onbestemde gevoel ebt ook niet weg maar een nachtje lekker slapen brengt morgen heus mijn oude, vertrouwde, veel te happy ikje wel weer terug. En dan stort ik mij op de nieuwe keukenzaken... die kurketrekker en de flessenopener gaan wel lukken maar de dekselopener en schaar zien er zo hy-tec uit dat ik daar waarschijnlijk pas iets mee kan als mijn mijnheer thuis komt... nou zeg! Nou mis ik 'm nog meer!

Alweer....

Opnieuw gewonden door een bermbom. IED, Improvised Explosive Defise.

Als je YouTube doorzoekt krijg je ladingen filmpjes met ontploffende wegdelen. Ik krijg er knopen van in mijn maag. Natuurlijk hoeft mijn mijnheer daar 'de deur' niet uit. Maar dat maakt hem niet minder kwetsbaar.
En ook al loop jezelf niet de kans om op zo'n IED terecht te komen, je staat wel in de ere-haag bij de ceremonies als de jongens die de kans wel liepen naar huis gevlogen worden. En dat is niet altijd in een rolstoel of op een brancard.

Voor mijn gevoel lijkt het wel alsof de Nederlanders enkel af en toe op een bermbom rijden en dat er verder niet zo heel veel gebeurd, terwijl niets minder waar is. Dagelijks gebeuren er daar zaken waarbij Nederlanders betrokken zijn maar is daar geen ruimte voor bij het journaal. Daar gebruiken ze de zendtijd kennelijk liever voor een 70-jarige amerikaanse kolonel die voor de 5e keer op missie gaat als arts. Wat een non-nieuws (voor mij dan)! Alsof er geen Nederlanders zijn die voor de zoveelste keer in een aantal jaar op missie gaan, hun gezin opnieuw achterlaten en daar hun ding moeten doen. Alsof er niet dagelijks nieuwswaardige zaken gebeuren in Afghanistan die het vermelden waard zijn.

Ik word er verdrietig van en de knoop in mijn buik groter. Want ook al houdt mijn mijnheer zich aan de info-restricties en krijg ik geen details, ik weet wel tussen de regels door op te maken dat ze daar niet stil zitten. En voor mij, als thuisfront, voelt het een beetje alsof aan het belang van wat ze daar doen volledig voorbij wordt gegaan als er enkel af en toe een regeltje terug te vinden is op teletext en een zijdelings berichtje bij het journaal....

No sex on the beach....

Licht genant is het wel natuurlijk. Je neemt de telefoon op en je hoort vrijwel direct...

"Ik ben tot de conclusie gekomen dat wij te weinig sex hebben!"

owkee dan! .... mijn directe conclusie is dat ze het daar in Kandahar dan toch niet zo druk hebben als ik dacht, als er over dit soort onderwerpen een persoonlijk onderzoekje kan worden gestart en als onderwerp in een telefoongesprekje naar voren kan worden gebracht

Mijn reactie? "Zeg schatje, ik kwam tot dezelfde conclusie. Maar het probleem benoemend en naar een oplossing zoekend kwam ik ook tot de conclusie dat jij je wel heel vaak moe omdraaid in onze echtelijke sponde". Zo, hopla! De discussie komt altijd lekker op gang als er knuppels in hoenderhokken worden gegooid is mijn idee. En dáár had mijn Allerliefste lekker niet van terug! ZO!

Maar het feit blijft natuurlijk. Wat mij betreft een vrij logisch feit. Want het is ook niet makkelijk om 'hij & ikkie'-tijd te hebben als er inmiddels 4 kinderen rondspringen. En we wonen niet meer zo afgelegen als in onze begintijd en rekening houdend met de buren spelen zich hier geen wilde taferelen meer af in de buitenlucht. En waar er in onze begintijd zelfs nog wel 's een keertje helemaal geen kinderen waren, is er nu altijd op z'n minst eentje in huize Mossel te vinden.

Nog niet zo heel veel dagen geleden bedacht ik me al dat wij de komende jaren steeds meer 'hij & ikkie'-tijd zullen krijgen. Want hoewel ik met mijn Allerliefste nog wel 100x een poging wil wagen om een nr 5 te creeëren, vind ik eigenlijk ook dat we nu ook eens echt aan ons samen toe mogen komen. Want toen wij elkaar 4,5 jaar geleden zagen, als een blok voor elkaar vielen en samen verder gingen, sloegen we eigenlijk een begin over en gingen gelijk door naar het ouders zijn en verantwoordelijkheden hebben.

Dussss, lieve mijnheer Mossel, als je dit leest: zorg maar dat goed eet daar, krachten opbouwt en vitamines tot je neemt... je zult het nog nodig hebben! Geen genade en voorlopig geen nieuwe missie.

Vrouw van de dag

Was ik toch zomaar Vrouw vd Dag op de vrij nieuwe site www.yunomi.nl
Ik heb er een blogje over geschreven waarvan ik vond dat het beter op z'n plaats was bij het Kaat-blogje dus klik even hier en verhuis daarheen.

you've got mail!

Rutger krijgt post. Nouja, dat was in het verhaaltje van gister al wel duidelijk. Maar hij krijgt nog meer post... van Bud.

Wie Bud(dy) dan is? Geen idee!
Elke Volkel-militair in Afghanistan krijg van deze 'Bud' een wekelijks briefje, puzzeltje erin of wat anders erbij... post van een wildvreemde waar naar uitgekeken wordt. Een onbekende wildvreemde, want niemand heeft ook maar enig idee wie er achter deze geheimzinnige Bud schuil gaat.

Wie Bud is, is ook helemaal niet van belang. Wat van belang is, is weten dat er iemand 'thuis' aan je denkt, de moeite doet om jouw dagen daar wat op te leuken. Dus ken je iemand die daar zit, persoonlijk of via via of ken je niemand maar wil je mij om een adres vragen... stuur dan gewoon 's wat op. CD'tje, zakje drop, wat lekkers, leesvoer of gewoon een leuke kaart. O zo'n kleine moeite en ik weet nu uit ervaring... een ontzettend groot plezier wat daar ontzettend gewaardeerd wordt.

Wij doen er driftig aan mee door elke week een pakketje richting KAF op het postkantoor te droppen. De eerste keer ging er o.a. een A4-map in. En alle uitgeprinte blogjes, foto's, krabbels en knutsels van de kinderen gaan nu wekelijks mee in een zichtmap die zo zijn verzamelmap ik kan. Zo kan er nog 's teruggelezen worden daar, maar ook hier, als hij weer lekker bij ons thuis is.

Maar er gaat meer: bijvoorbeeld de via mijn Twitter-vrienden verkregen CD-verzameling voor de disco-afdeling op KAF. Want af en toe een feestje moet kunnen!

Drie keer raden....

"Je raadt noooooit van wie ik een briefje heb gekregen"... Het is zondagmiddag en ik heb mijn Allerliefste aan de lijn. "Ik geef t op", zeg ik heel flauw. "Neeheee, raden! Uit onverwachte hoek is het".

En ineens weet ik het antwoord. Zijn moeder. Diezelfde moeder die mij niet wilde leren kennen, en al helemaal mijn kinderen niet... die voor haar geen naam hebben, maar 'bagage' heten. Die moeder die blij was met mijn eerste miskraam omdat zij geen oma wilde zijn van 'mijn' kinderen, en van de andere miskramen geen directe 'weet' had omdat het contact toen al naar nul was gedaald. De moeder die haar zoon al jaren voor mijn komst verweet dat hij enkel leefde om haar ongelukkig te maken. Want haar ongelukkig zien was zijn drijfveer om zijn opleiding te volgen, later een goede baan bij de KLM te krijgen en na enkele jaren weer op te zeggen om verder te kunnen studeren om uiteindelijk zijn droom bij de luchtmacht waar te maken. Niet iets waar zij als moeder trots op kon zijn.
De moeder die ons niet als gezin wilde leren kennen maar wel krokodillentranen huilde omdat wij haar niet van de geboorte van 'haar' kleinzoon lieten weten. Die toen wij haar tegenkwamen in het dorp ons geen van allen een blik waardig keurde, direct in de kinderwagen van onze 2 weken oude Jamie wilde duiken al snauwend 'is t geoorloofd dat ik even in de wagen kijk'.... Nee, dat was niet geoorloofd.
Dat je om oma te kunnen worden eerst moeder moet zijn is haar nog altijd niet duidelijk.

Die moeder schrijft aan haar zoon in Kandahar hoezeer ze hem al die jaren al mist en dat ze hoopt dat hij het goed zal vinden als ze hem nog wat vaker zal schrijven de komende maanden. Met als afsluiting een krabbeltje van zijn vader dat hij zo vaak aan hem heeft gedacht de afgelopen jaren.

Mij maakt het boos en verdrietig. Onmachtig ook. Omdat ik zo boos ben over al die jaren van haar lelijke gedrag onze kant op. Maar boos ook op mezelf omdat ze toch zijn moeder is en hij haar en zijn vader al bij zoveel leuke dingen in onze afgelopen 4,5 jaar heeft moeten missen. En dat ik dus daarom vind dat de deur voor hen altijd open zal moeten blijven staan als Rutger dat zou willen terwijl ik hem het liefste in volle vaart tegen haar kakement aan zou willen smijten...

Onmachtig omdat hij daar zit, zijn hoofd bij hele andere zaken moet houden als de nukken van zijn moeder. Omdat hij te ver weg zit om mij direct in te kunnen laten zien dat zij het sop in de kool niet waard is. Omdat we niet even lekker samen tegen elkaar aan kunnen zitten en weglachen dat sommige mensen zo kortzichtig zijn dat ze altijd en eeuwig in hun eigen kuilen zullen blijven vallen.

In zijn antwoord aan haar terug, wat hij me voorleest, laat mijn Allerliefste geen spaan heel van haar 'goede bedoelingen'. En ik... ik schrijf het hier even van me af. Onder de bezielende begeleiding van een linkje dat ik kreeg van een vriendin naar het nummer van Lilly Allen... ♫ Fuck you, fuck you very very mahahahahaaaach.... ♫

Ik moet ALTIJD ALLES ALLEEN doen...

Ik hoor het DJ Kristel nog zeggen in ons gesprekje op Uruzganfm op 10 juni. Het ging in de trand van 'nououou! dat helpt nu wel, alleen met 4 kinderen en dan organizer zijn'.

Afgelopen zondagavond. Na een vrij relaxte dag breng ik 's avonds kind nr 4 naar bed zodat kind nr 1 t/m 3 en ik nog even rustig 'koppie thee plus koekie' (niet voor mij, ik val af!) kunnen doen. Kind 4 ligt in bed, ik zak de trap af en erger me al aan de rommel die ik in de kamers zie. Maar als ik dan beneden kom en de goegemeente hangt lamlendig op de bank terwijl er nog van alles staat, slingert en gestapeld ligt flipt moeke eventjes. En een flippende moeke is geen fraai gezicht.

'Wat mankeert jullie in goddesnaam!'... wordt er gebulderd. En daarna volgt een relaas waarin de steekworden in willekeurige volgorde zijn: lamlendig / lui / ik-moet-altijd-alles-alleen-doen / vuilnisbelt / nooit-iets-uit-julliezelf en ga zo nog maar even door.

De volle laag krijgen ze en er is bij Moeke even geen houden meer aan. Als ik uiteindelijk adem haal zie ik 2 beteuterde gezichten en 1 nog altijd lamlendig uitziende puber. 'Nou', zeg hij...' ik zal blij zijn als Rutger weer thuis is, die filtert dit soort aanvallen altijd zo lekker'...

Now Zad - Afghanistan... bijna té raak!

Nog maar een paar dagen geleden kwamen nederlandse F16's de US-troops ondersteunen bij hun gevechten rond Now Zad, een verlaten stad in de provincie Helmand.

Het is er vaker onrustig en dit filmpje laat zien dat er wel vaker luchtondersteuning nodig is. En soms zit je dan als grondtroepen nét iets te dicht bij het uiteindelijke doelwit.

Dit doen we hier...

Rutger stuurde me mail met de bovenstaande titel...

Niks geen 'schatje ik mis je' en al helemaal geen 'schatje ik hou van jou'! Wel foto's en het verslag van een operatie bij Now Zed van afgelopen weekend, waar F16's de daar druk doende VS-troepen hielpen door aanwezige Taliban te beschieten.
Op You Tube vond ik er filmpjes over, op internet het hele verhaal met foto's (http://tinyurl.com/lov3nx) en op RTL een video (http://tinyurl.com/ny32w9). Heel even mocht de missie in het Nederlandse nieuws zonder dat er gewonden of erger te betreuren waren.

Ik hoor van Rutger de verhalen en begrijp dat ze het er druk mee hebben. Dat de nederlandse F16's meer dan regelmatig worden ingezet en dat het dus verre van een 'nine to five'-job is daar. Een 24/7 inzet en af en toe tijd om te relaxen, spelletje te doen of te sporten. En wat kapot is moet weer operationeel gemaakt worden dus niet zeuren maar klussen! En je bent eigenlijk pas klaar als het af is.

Maar of 'ze' daar ooit klaar zullen zijn...

Dumkopfffff

Als ik in de kassarij aansluit val ik midden in het gesprek dat zich net ontpopt tussen een zure man van rond de 50 en een ongeïnteresseerd dame die hij van het ene of het andere schijnt te kennen. Hoewel het Brabants wat platter was schrijf ik het verloop (ongeveer) in het Nederlands op:

man: "jaja, dat ze t daar maar uitzoeken toch? Dat die Balkenende daar zelf iets gaat doen"

vrouw: "tsja"

man: "laat ze elkaar lekker voor d'r flikker schieten toch? En dan kunnen ze mooi praten dat ze daar goed werk doen maar dat is allemaal van mijn belastingcenten"

vrouw: "tsja"

man: "jaaaa, maar die mannen die daar zitten krijgen goed betaald hoor. En t is daar natuurlijk lekker weer dus een beetje de hele dag in de zon zitten. Allemaal van mijn centen".

vrouw: 'nou'

De man is klaar, de dame mag ook afrekenen en het gesprek gaat verder terwijl ik aan de beurt ben...

man: ga straks naar de camping in Zeeland. Met Cor, die is nou aan t pakken. Zal wel weer vol Duitsers zitten. Kun je t strand niet meer op."

vrouw: 'goh'

man: 'en Nederlands praten ho maar, natuurlijk. Die blaten enkel maar in het Duits. Alsof ik dat spreek. Dat wil ik niet eens!'

ik: 'wel jammer dan dat ze hier in '45 dan niet voor 't zonnetje kwamen, dan was uw duits nu een stuk beter geweest'.....

Goedemiddag!

Schoolkamp...

'Ik ga niet', zegt kindje nr 3 Jeffrey.

'Wat je gelijk hebt', reageer ik. 'Beetje daar leuk zitten doen op kamp, lekker in de bossen spelen, 's avonds kampvuur, leuke spelletjes doen, laat op blijven... ik zou ook niet naar zo'n stom kamp gaan.'

Precies vind hij, belachelijk gedoe! Bij je moeder en je eigen bedje weg. Heel ver, wel 15 kilometer! Alsof het Pruis-Polen is kijkt hij op de kaart naar de afstand van Boxtel naar Wintersel. Nee, hij gaat niet! Hoewel bossen natuurlijk niet stom zijn en een kampvuur altijd wel gezellig. 'Nou', zeg ik, 'als je twijfelt moet je misschien toch maar gaan om te proberen. Is 't niks haal ik je gewoon op. Ik laat jou niet op één of ander stom kamp achter natuurlijk'.

Misschien moest hij dan toch maar gaan vond hij. Proberen kon geen kwaad en stel nou dat hij het leuk vond dan zou het toch wel jammer zijn als hij later zou horen dat hij het leuk zou hebben gevonden en dat hij er dan niet bij was geweest... (de logica heeft hij van z'n moeder).

Dus kon ik hem deze morgen nog net uit de al wegrijdende auto plukken waarin hij was ingedeeld en nog even snel een kus stelen... volledig in de ban van kamp vergat hij zowaar zijn moeder die daar stond uit te zwaaien!

Thuisfrontstress

Nadat wij om 11.30u al ruim 2 uur in de file hadden gestaan en welgeteld een km of 3 waren opgeschoten werd het mij teveel. Onze videoverbinding met Kandahar was al een kwartier aan de gang! En uitzicht om op een legale manier op de juiste plaats aan te komen leek afwezig. Dan maar anders! Dus op een rotonde linksaf en bij de afzetting het verhaal aan de dienstdoende soldaat uitgelegd. Thuisfront is heilig bij de Luchtmacht dus hop... afzetting aan de kant, de verboden voor alle verkeersregels negeren en op naar de hoofdpoort. In no-time werd er gehandeld en werden wij en een aantal andere families die inmiddels ook bij de hoofdpoort strandden richting de Thuisfronttent getransporteerd. Te laat, de ochtendverbinding was al voorbij.

En dat was zo'n domper. Je gaat vroeg de deur uit, bent allemaal een tikkie hyper want vandaag ga je elkaar even zien, even spreken. We bellen natuurlijk toch wel tussendoor maar 'even zien' heeft toch wel wat meer gewicht in de schaal. En dat gaat dan volledig mis door een enorme verkeerschaos die ontstaat omdat 150.000 man allemaal naar dezelfde plek toe willen voor de Open Luchtmachtdagen.

Even bijkomen dan maar in de tent van de TFO (ThuisFrontOrganisatie, defensie leeft van afkortingen en dit is nog wel de simpelste). Broodje erbij, iets lekkers te drinken en nog het laatste staartje van de verbinding met TK (Tarin Kowt, overigens uitgesproken als Tie Keej want Tee Kaa zal ongetwijfeld te NL klinken) meegemaakt. Al die blije mensen omdat ze op een wazig beeld elkaar met vertraging zien en horen. Een hele groep van mensen die begrijpen hoe teleurgesteld JIJ bent omdat het jou en je kinderen niet is gelukt om op tijd te zijn. Die aan je vragen hoe het gaat, even aandacht hebben voor de kinderen, snoepzakken die worden aangedragen. Even niet de vraag krijgen waarom jouw man geen vak heeft geleerd en dat je niet moet zeuren vanwege de goudmijn die het is om bij defensie te werken of uitgezonden te worden.

En dan is het 15.00u en begint een nieuwe ronde met verbindingen. Eerst Minad dan Kaf dan TK. Maar die laatste 2 zijn niet zeker wordt ons verteld. Elk heeft slechts 20 minuten. De spanning stijgt en de tranen prikken achter mijn ogen. Want ik zie al die blije Minad-mensen en dat wil ik ook even. Dan toch KAF en jawel, daar staat hij. Achterin. De kans op de microfoon is nihil omdat er misschien wel 100 man staat te dringen aan onze kant.

Er komt een aanzoek. En ik hoor meerdere mensen hardop denken wat ik ook dacht... 'Ja, reuze leuk maar hier hebben we geen tijd voor. Dus hup ja zeggen en door!'. Dan komt Rutger vol in beeld omdat zijn buurman met zoon en vrouw mag kletsen.
En Quinty gaat gewoon richting de hoge ome die de microfoon her en der uitdeeld. 'Mijn vader staat daarnaast en die wil ik gedag zeggen'. En dan ineens krijg ik de microfoon in handen en kan ik 'dag Rutger' zeggen. En omdat ik weet hoe graag ik dát even wilde doen zeg ik dat we elkaar weer snel bellen, dat hij nu weet dat we er zijn en dat ik snel de microfoon doorgeef aan iemand anders die ook nog even iets wil zeggen tegen zijn collega's.

Als hij mij 's nachts rond 2.30u zijn tijd nog even belt blijkt dat de verbinding vanwege de 3 gewonden op TK op losse schroeven stond. Van dat slechte nieuws hebben wij tijdens de verbinding niets gemerkt en dat geeft maar weer aan hoe dubbel de dagen daar zijn... Vrijdag stond Rutger voor het eerst in een erehaag om afscheid te nemen van 2 gesneuvelde collega's die terug werden gevlogen naar de VS, dit weekend dit nieuws over 3 nederlandse collega's en ondertussen blij zwaaien naar dat wazige beeld van het Thuisfront.

En het nieuws over de gewonden? Dat staat straks al niet meer op teletext...

Schijtziek van de vliegen

Ook de jongste heeft het r volledig mee gehad!


- Posted using Mobypicture.com

Kuzzzzzz!

"Wat sta jij stom op die laatste blogfoto".... nou lekker dan! Heb je je Allerliefste aan de telefoon, blijkt dat ie belt om je dát te vertellen. 'Ja en!' "En het regent bij jullie"... 'Ja en!' "Ik heb niks te vertellen eigenlijk, maak hier niet zo heel veel mee".

Ik maak hier heel veel mee, maar om dat nu allemaal in een telefoongesprekje samen te vatten is wat moeilijk. Dus doe ik nog maar 's de mededeling dat wij een knutsel voor hem hebben gemaakt. Dat wist ie al, want ik vertelde het hem al afgelopen woensdag bij Uruzgan.fm en donderdag. "Misschien vind je m'n foto daarop wel leuk"... "oh, sta je d'r naakt op dan"....Kijijijijijijk nou komen we ergens. Nee, niet naakt dus, dat komt pas over 7 kilo's minder als deurposter, dus voorlopig sta ik gewoon netjes leuk te zijn in volledige bepakking.

En tot die tijd moet hij het maar met deze doen, speciaal voor mijn Allerliefste gemaakt, net nadat hij mijn vorige blogfoto had afgekraakt.... een dikke kus uit Boxtel!

Wat heb ik veel aan mijn hoooooofd!

Nee, even serieus... ik heb écht veel aan mijn hoofd hoor! Kaatje moet aan de gang blijven en de laatste 2 weken heb ik dat minder prioriteit gegeven. De KaatLender loopt tegen de daadwerkelijke druk op en dat gaat ook niet zonder vallen. Maar dan roept Kaat altijd tegen anderen dat ze bij zo'n val niet moeten vergeten ervaring op te pakken dus kan ik als Jessica niet op m'n platte bek blijven liggen. Vooruit met de geit dus!

Dan wil ik nog afvallen, een leuke moeder zijn, of eigenlijk andersom. Dan ook nog nadenken over hoe ik de promotie van de KaatLender moet gaan aanpakken, begeleidend promo-stukje verzorgen en me op het boek gaan richten. Dan wil ik tijd hebben om rustig te genieten van mijn alone-time met de kinderen en ondertussen wel de contacten met de buitenwereld blijven warmhouden.

Er moet gewassen, gekookt en gesopt worden en gedaan worden alsof ik Rutger niet ontzetttend mis.

Wat helpt is dat ik hem gister weer sprak. De slimmerik kocht aldaar een wifi-toestel en dus kan er gebeld worden, als de wifi het doet. En dat viel gister niet tegen. Minder aan het telefoonbezit was dat hij de verrassing van woensdag nog vers in z'n geheugen had en me verzochtte niet al te regelmatig van dit soort stunts uit te halen. En ik had het niet eens geregeld! Het overkwam mij ook.

Toen kwam zijn verhaal. Hem werd dus verteld zich om 19.00u Afghani-tijd te melden. Omdat ze dan nog midden in een aantal belangrijke klussen zouden zitten had Rutger daar absoluut geen zin in. Want het betekende zijn collega's achterlaten met een hoop werk en een rit van zo'n 20 min. heen richting kantoor en ook weer terug richting werkplek. Hoop tijdverlies dus. Maar hij moest! Dat speelde bij de persofficier hoog op omdat Rutger enkel kwam melden dat hij weer terug ging aan het werk en zeker geen zin (want geen tijd) had in een gesprek on air. Uiteindelijk werd verteld dat het thuisfront erbij betrokken was hoewel dat een verrassing voor hem had moeten blijven en dat het dus leuk zou zijn. Owkee dan maar, dacht mijn Allerliefste. Om vervolgens aan de telefoon niet veel later mijn slaapkamerverhaal te horen, zijn jarige zoon aan de telefoon te krijgen en nog even met mij na te mogen kletsen.

Waar we toen niet aan toe kwamen lukte vandaag wel: het gaat hem goed. Hij heeft nu samen met een collega z'n eigen honk. De groep is hecht en á la luchtmacht dus niet al te veel rangen en standenverschil... één team één taak! De Burgerking op de amerikaanse 'winkel'boulevard (een aantal containers op rij met een afdak) was al gevonden en ook de basesshop waar al een tekenpad voor de computer naar hem lonkte (nouja, beter dat dan een leuke kassajuf toch!) Veel tijd voor vertier is er niet. 24/7 staan ze klaar en werk is er voldoende. Hem was nu ook duidelijk dat er in ons nieuwe tuinplan absoluut géén zand en géén grind zal worden opgenomen omdat hij dat inmiddels al genoeg had gezien. Haha, een luchtmachter die zich een zandhaas (sorry landmacht) voelt... och hij hoeft nog maar 121 nachies ....

Uruzgan.fm rulezzzz :-)

Hoi! Met Uruzgan.fm.... dat was even schrikken. Leuk schrikken, dat dan weer wel :-) En de vraag of ik het leuk zou vinden om in de uitzending te komen. Ja tuurlijk vond ik dat leuk, het is ook gewoon leuk! Voor wie denkt dat het een 'ik doe de groeten aan...'-programma is: nee, verre van!

Ik luister al een tijdje mee, op en af. Omdat het een lekker uurtje muziek is maar ook omdat er defensie-info komt. Niet enkel over Uruzgan maar over Afghanistan, defensie in het algemeen en de mannen/vrouwen die daar zitten in het bijzonder. Het geeft een inkijkje in de missie en nu wij als gezin midden in die praktijk zitten geeft dat toch wat meer betrokkenheid dan hier in huize Mossel gemiddeld heerst.

En nu dan 'lijf' in zo'n uitzending! Helemaal geweldig omdat Max gister 14 jaren op de wereld vierde en hij zijn vader daarbij wel erg miste. Terwijl hij boven op zijn kamer en ik beneden aan de telefoon zat had hij daarom zelf al het idee gekregen om een eigen berichtje op www.uruzgan.fm te zetten. Dat viel dus leuk samen.
En dan is het zover! Een leuk gesprek met Kristel, het noemen van www.kaatmosselcoaching.nl en na mij Max aan de telefoon. Puberachtig gegeneerd want stel je voor dat vrienden luisteren :-) En dan Rutger aan de lijn! Jamie Joshua die ineens 'papaaaaa' roept aan de laptop beneden en mijn moeder in tranen erbij. Rutger die volkomen verrast is, weggeroepen uit z'n werk en met z'n hoofd nog altijd bij 3 F-16's die aan de grond staan en vliegklaar gemaakt moeten worden. En dan kletsen we buiten de uitzending nog even samen na. Hij heeft het druk, het acclimatiseren verloopt prima na deze eerste week en hij mist ons maar heeft het prima naar zijn zin. Hij wacht wel met smart op de foto's en filmpjes van thuis, hoopt op post deze zondag en wil eigenlijk nog verder kletsen maar eigenlijk ook naar z'n collega's die net als hij al 12 uur in touw zijn.

Dus laten we het erbij en hopen dat hij de komende tijd vaker kan bellen nu hij zijn eigen kamertje heeft en, als ik het helemaal goed begreep, een daarbij behorende telefoon.

Wat voor indruk dit alles op Jamie heeft gemaakt is gissen. Wat ik zeker weet is dat wij het nooit hebben gehad over papa en Afghanistan in één verhaal tegen hem. Papa is met het vliegtuig weg en meer info leek overbodig voor een net 2 jarige.

Als 's avonds in het journaal een item is over Pakistan verteld Connie Mus over de aanslag en noemt daarin Afghanistan. Jamie, spelend met z'n rug naar de tv, draait zich in een ruk om, wijst naar de beelden en roept 'Papa tliegtuig toe!'....

10 juni 1995 - 2009

Veertien jaar geleden liep ik op dit moment met lichte rugpijn de hondenkennels uit te boenen en een hele berg honden in t gareel te houden. Een dag later lag ik in mijn eigen bed Max te bewonderen. Luieruitslag, liesbreuk-operatie, 1e woordjes, 1e stapjes, 1e keer creche, 1e keer school .... ik zat altijd 1e rang.

Ik zie 'm nog heel serieus in zijn kleutertoneelstuk de spreekstalmeester zijn. Totaal beledigd omdat hij zo graag een hoofdrol had gehad als aap of zoiets. Dát is pas iets belangrijks in een circus, wat doet een spreekstalmeester nou helemaal. Dat hij die hoofdrol juist had kregen we hem niet uitgelegd.

Ik hoor 'm nog zeggen dat hij hoopte dat Rutger voor altijd mijn vriendje zou blijven. Hij was 9 en het leek hem wel leuk dat hij mij vaker zou zien lachen, dat had hij nog nooit gezien zei hij.

Ik zie 'm zitten met z'n pasgeboren zusje, zijn broertje en weer een broertje... de grote broer die het niet pikt als ze gepest worden door anderen. Dat hij dat zelf dubbel zo erg doet en ons daarmee soms tot het uiterste drijft ziet hij heel anders.

En dan ineens is ie 14 (véér-tien). En bij een hoop 1e keren in de toekomst bungel ik er maar zo'n beetje bij en hoor het als laatste waarschijnlijk. Of soms zelfs helemaal niet. Maar zover is het (geloof ik) nog niet. Niet dat het altijd gezellig was de laatste jaren. Een scheiding, verhuizing, nieuwe mijnheer, weer verhuizen, broertje erbij ... het is ons niet altijd meegevallen en hem ook niet. En al schoppend raakte hij de mensen die het dichtst bij hem in de buurt stonden. Maar nu zat ik niet meer alleen 1e rang, Rutger zat ernaast.

Maar hij is het prima doorgekomen en doet het goed in zijn leventje en zijn wij ontzettend trots op hem. En meer kun je je als moeder eigenlijk niet wensen... nouja, misschien dat hij met 'ik heb opgeruimd' iets anders zou bedoelen dan 'ik heb alle rotzooi onder m'n bed geflikkerd'.

Ander nieuws!

Nu alle ogen even gericht waren op mijnheer M's uitzending en alle daarbij behorend gedoe zou ik helemaal vergeten aandacht te hebben voor andere zaken van grote importantie in Huize Mossel!

Zoals bijvoorbeeld het knikkeravontuur van dochter Quinty (voor de kijkers op de foto het linker donkerblondje) ! Een week of wat geleden had ze zich via het schoolkampioenschap gekwalificeerd voor het Jetix Knikkergebeuren in Boxtel. Waar ze uiteindelijk niet door een winnende hand in de landelijke finale terecht kwam maar door haar sportiviteit was opgevallen en daardoor toch een plek kreeg in Walibi waar afgelopen zaterdag de eindstrijd werd gevoerd.

En daar werd onze eigen KnikkerKoningin na bloedstollende wedstrijden en het uitschakelen van fanatieke tegenstanders uiteindelijk zelf in de halve finale geklopt! Quinty zelf zag het geloof ik meer als een noodzaak om gewoon lekker in Walibi te kunnen achtbanen maar ik ben trots. Misschien niet zozeer door het behalen van de halve finale (ik bedoel maar, toch bij de beste 4 van duizenden knikkeraars!!!) maar nog het meest vanwege de manier waarop ze er gekomen is... de meest sportieve knikkeraar zijn van Boxtel is toch niet niks!

Telefoon...

zojuist van de Allerliefste: 'niet schrikken als je het nieuws hoort of ziet'...

er zijn vanmorgen 3 raketten ingeslagen op KAF, eentje zo'n 800m van waar hij zat. Geen paniek, het hoort erbij... adem in adem uit adem in adem uit....

Gewonden in Uruzgan

Dat was toch schrikken. Vanmorgen 3 gewonden gevallen in Uruzgan. Vooral Jeffrey is aangedaan door dit soort berichten. Om die schrik weg te nemen dus maar de kaart van Afghanistan gepakt en laten zien waar & hoe de provincies liggen en waar Rutger precies is. Een behoorlijk stuk van Uruzgan dus. Dat luchtte op.

Maar het geeft ook wel aan hoe zo'n uitzending met je dagelijkse gezinsleven is verbonden. Hoe intens je als 'thuisfront' meeleeft met wat er daar aan de hand is, ongeacht of dat jezelf direct raakt of niet. Daar hebben we het voor vertrek wel over gehad maar dat was enkel theorie en nu zitten we in de praktijk. En die valt nog wel mee, maar we weten ook niet wat er nog komt.

Eén afspraak hebben we in ieder geval gemaakt. We vertellen eerlijk. Ik over hoe het hier reilt en zeilt en hij over wat er op KAF voorvalt. Ik zou ook niet anders kunnen. We hebben zo'n intens 'samen' hier, het zou ook vreemd zijn om dan ineens in die 4,5 maand de schijn op te gaan houden en niet te vertellen wat ons bezighoudt en wat ons overkomt. We kennen elkaar sinds 2 februari 2005 en hebben eigenlijk geen dag van elkaar gemist. En dan ineens zouden er 4,5 maand tussenuit vallen? Nee dus! Dat werkt niet voor ons.

Maar die afspraak konden we ook maken omdat ik weet dat hij het daar prima redt en hij weet dat wij ons hier prima redden. En natuurlijk moeten we af en toe slikken en natuurlijk valt het niet altijd mee... zeker niet bij een bericht zoals vandaag. En vanaf vandaag weten 3 families daar vanuit die praktijk alles van.

Even slikken...

En ineens slaat het in als een bom! Ik zie mijn maatje de komende maanden niet!

Dus kan ik hem niet vertellen dat ik DE uitnodiging kreeg voor een borrel op het ministerie van BuZa waar ik Maxime Verhagen ontmoet. Hij zou snappen hoe geweldig ik dat vind, weten wat twitter is en het me zo ontzettend gunnen. En ook niet dat Jack de Vries naar hem vroeg omdat hij van Maxime hoorde dat hij op uitzending is.

Kan 'm ook niet vertellen dat onze meppende buurman deze morgen om 8.30u, terwijl een groot gedeelte van de straat net richting school fietste, een politie-auto voor zijn deur zag staan waar een agent uitstapte met een brief. Ook een uitnodiging maar die van mij is leuker! Die van hem verzoekt hem op 15 juni op het buro te komen vertellen waarom er volgens hem en zijn vrouw geslagen moest worden.

Kan 'm ook niet vertellen dat de Natuurdag waar ik deze morgen de kokkerel verzorgde weer een succes was en ook niet dat het gezicht van Jeffrey gister ontzettend opklaarde toen ik hem vertelde dat hij had gebeld en dat hij goed in KAF was aangekomen. Kan 'm niet laten weten hoe ik zijn rollende ogen mis als ik weer iets raars doe of zeg en de slappe lach die dan meestal volgt.

Niet de mini-crockies in legertinten laten zien, niet laten voelen dat er echt weer kilo's af zijn, niet opscheppen over de kinderen, niet lekker tegen 'm aanzitten, -liggen en -hangen.

Hij krijgt het allemaal wel te horen, te zien en te voelen... maar niet nu... doet even zeer...

De kop is eraf!

Het eerste nachtje ging wonderwel. Degene met de meeste last van dit alles is toch wel Jeffrey. Pijn in z'n buik, pijn in z'n hoofd, gister op het vliegveld constant in tranen en intens verdrietig dat z'n vader is vertrokken.
En hoewel JJ op het vliegveld door de ramen heen riep 'Papa binnuh toe' in de hoop dat z'n vader zou omdraaien en weer naar ons toe zou komen heeft de kleine krotekoker een staat van berusting bereikt en ben ik ineens z'n grote vriend. Wordt mijn oor gekroeld (tot op heden was enkel papa's oor kroelwaardig), moet ik bij het bad zitten en is zelfs naar bed brengen geoorloofd. Feit dat ik als wegbreng-grap bedacht heb dat mijn hand klem komt te zitten tussen de deur helpt daar absoluut aan mee. De koning is dood (weg dan in ons geval), lang leve de koning! Een enorme promotie die me waarschijnlijk onmiddellijk wordt afgenomen op het moment dat pap's weer landt.

De andere 2 lijken er niet zo heel erg van ondersteboven. Het is zo, dus is het zo.
Hoewel Max verzonnen heeft dat hij mij behoort te ondersteunen en dus constant herhaalde en onderstreepte wat ik aan opvoedkundigs de wereld inslingerde. Gelijk maar even hartelijk bedankt en verteld dat ik het wel dacht te kunnen redden in mijn up.

En vandaag? Vandaag gaan we een afstreepkalender maken waarop al 1 nachtje mag worden afgevinkt, gaan de stapels overgebleven folders richting stort (heerlijk, die auto voor de deur), gaan we verder met de Vaderdagfilm en gaan we ons dagboek bijhouden. De sturen we, samen met een multomap, met vellen tegelijk op naar Rutger zodat hij een beetje weet wat er hier allemaal voorvalt en zo een tikkie op de hoogte blijft. Het is behelpen, dat wel natuurlijk... maar het houdt ons ook van de straat! :-))

Het grote aftellen!

En dan ineens sta je daar. Je man bepakt en bezakt, kinderen lichtjes rusteloos en een heleboel andere Afghanistan-gangers met hun familie in precies dezelfde stemming. Beetje uitgelaten, beetje bedrukt, beetje nerveus... Niemand die het eerst zijn bagage wil inchecken en langs de delegatie van hoge ome's wil die ze een behouden thuiskomst toewensen. Niemand die met plezier afscheid neemt maar eigenlijk willen ze allemaal zo snel als ze kunnen die bagage kwijt en dat vliegtuig in.

En dan nog één laatste knuffel, kinderen die beginnen te huilen, ik die het niet droog kan houden en een man die klaar is om te gaan maar nog niet helemaal klaar om afscheid te nemen. Dan nog even zwaaien voor het raam tot hij de wachtruimte ingaat. En dan snel rennen naar het andere raam waar je hem weer naar buiten ziet komen om te wachten tot ze met z'n allen het vliegtuig instappen.

En dan begint het aftellen opnieuw. Een hele 132 nachtjes slapen tot hij weer thuis komt. En ondertussen hopen op af en toe een belletje, misschien een mailtje en elke week een doos per post die kant op met foto's, filmpjes en dagboeken met wat hier allemaal voorgevallen en meegemaakt is. En in het gunstigste geval ook af en toe iets per post terug. Maar mijnheer Mossel kennende zullen we daar maar niet op gaan zitten wachten...