Alweer....

Opnieuw gewonden door een bermbom. IED, Improvised Explosive Defise.

Als je YouTube doorzoekt krijg je ladingen filmpjes met ontploffende wegdelen. Ik krijg er knopen van in mijn maag. Natuurlijk hoeft mijn mijnheer daar 'de deur' niet uit. Maar dat maakt hem niet minder kwetsbaar.
En ook al loop jezelf niet de kans om op zo'n IED terecht te komen, je staat wel in de ere-haag bij de ceremonies als de jongens die de kans wel liepen naar huis gevlogen worden. En dat is niet altijd in een rolstoel of op een brancard.

Voor mijn gevoel lijkt het wel alsof de Nederlanders enkel af en toe op een bermbom rijden en dat er verder niet zo heel veel gebeurd, terwijl niets minder waar is. Dagelijks gebeuren er daar zaken waarbij Nederlanders betrokken zijn maar is daar geen ruimte voor bij het journaal. Daar gebruiken ze de zendtijd kennelijk liever voor een 70-jarige amerikaanse kolonel die voor de 5e keer op missie gaat als arts. Wat een non-nieuws (voor mij dan)! Alsof er geen Nederlanders zijn die voor de zoveelste keer in een aantal jaar op missie gaan, hun gezin opnieuw achterlaten en daar hun ding moeten doen. Alsof er niet dagelijks nieuwswaardige zaken gebeuren in Afghanistan die het vermelden waard zijn.

Ik word er verdrietig van en de knoop in mijn buik groter. Want ook al houdt mijn mijnheer zich aan de info-restricties en krijg ik geen details, ik weet wel tussen de regels door op te maken dat ze daar niet stil zitten. En voor mij, als thuisfront, voelt het een beetje alsof aan het belang van wat ze daar doen volledig voorbij wordt gegaan als er enkel af en toe een regeltje terug te vinden is op teletext en een zijdelings berichtje bij het journaal....