Veertien jaar geleden liep ik op dit moment met lichte rugpijn de hondenkennels uit te boenen en een hele berg honden in t gareel te houden. Een dag later lag ik in mijn eigen bed Max te bewonderen. Luieruitslag, liesbreuk-operatie, 1e woordjes, 1e stapjes, 1e keer creche, 1e keer school .... ik zat altijd 1e rang.
Ik zie 'm nog heel serieus in zijn kleutertoneelstuk de spreekstalmeester zijn. Totaal beledigd omdat hij zo graag een hoofdrol had gehad als aap of zoiets. Dát is pas iets belangrijks in een circus, wat doet een spreekstalmeester nou helemaal. Dat hij die hoofdrol juist had kregen we hem niet uitgelegd.
Ik hoor 'm nog zeggen dat hij hoopte dat Rutger voor altijd mijn vriendje zou blijven. Hij was 9 en het leek hem wel leuk dat hij mij vaker zou zien lachen, dat had hij nog nooit gezien zei hij.
Ik zie 'm zitten met z'n pasgeboren zusje, zijn broertje en weer een broertje... de grote broer die het niet pikt als ze gepest worden door anderen. Dat hij dat zelf dubbel zo erg doet en ons daarmee soms tot het uiterste drijft ziet hij heel anders.
En dan ineens is ie 14 (véér-tien). En bij een hoop 1e keren in de toekomst bungel ik er maar zo'n beetje bij en hoor het als laatste waarschijnlijk. Of soms zelfs helemaal niet. Maar zover is het (geloof ik) nog niet. Niet dat het altijd gezellig was de laatste jaren. Een scheiding, verhuizing, nieuwe mijnheer, weer verhuizen, broertje erbij ... het is ons niet altijd meegevallen en hem ook niet. En al schoppend raakte hij de mensen die het dichtst bij hem in de buurt stonden. Maar nu zat ik niet meer alleen 1e rang, Rutger zat ernaast.
Maar hij is het prima doorgekomen en doet het goed in zijn leventje en zijn wij ontzettend trots op hem. En meer kun je je als moeder eigenlijk niet wensen... nouja, misschien dat hij met 'ik heb opgeruimd' iets anders zou bedoelen dan 'ik heb alle rotzooi onder m'n bed geflikkerd'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten