Het eerste nachtje ging wonderwel. Degene met de meeste last van dit alles is toch wel Jeffrey. Pijn in z'n buik, pijn in z'n hoofd, gister op het vliegveld constant in tranen en intens verdrietig dat z'n vader is vertrokken.
En hoewel JJ op het vliegveld door de ramen heen riep 'Papa binnuh toe' in de hoop dat z'n vader zou omdraaien en weer naar ons toe zou komen heeft de kleine krotekoker een staat van berusting bereikt en ben ik ineens z'n grote vriend. Wordt mijn oor gekroeld (tot op heden was enkel papa's oor kroelwaardig), moet ik bij het bad zitten en is zelfs naar bed brengen geoorloofd. Feit dat ik als wegbreng-grap bedacht heb dat mijn hand klem komt te zitten tussen de deur helpt daar absoluut aan mee. De koning is dood (weg dan in ons geval), lang leve de koning! Een enorme promotie die me waarschijnlijk onmiddellijk wordt afgenomen op het moment dat pap's weer landt.
De andere 2 lijken er niet zo heel erg van ondersteboven. Het is zo, dus is het zo.
Hoewel Max verzonnen heeft dat hij mij behoort te ondersteunen en dus constant herhaalde en onderstreepte wat ik aan opvoedkundigs de wereld inslingerde. Gelijk maar even hartelijk bedankt en verteld dat ik het wel dacht te kunnen redden in mijn up.
En vandaag? Vandaag gaan we een afstreepkalender maken waarop al 1 nachtje mag worden afgevinkt, gaan de stapels overgebleven folders richting stort (heerlijk, die auto voor de deur), gaan we verder met de Vaderdagfilm en gaan we ons dagboek bijhouden. De sturen we, samen met een multomap, met vellen tegelijk op naar Rutger zodat hij een beetje weet wat er hier allemaal voorvalt en zo een tikkie op de hoogte blijft. Het is behelpen, dat wel natuurlijk... maar het houdt ons ook van de straat! :-))
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten