Dat was toch schrikken. Vanmorgen 3 gewonden gevallen in Uruzgan. Vooral Jeffrey is aangedaan door dit soort berichten. Om die schrik weg te nemen dus maar de kaart van Afghanistan gepakt en laten zien waar & hoe de provincies liggen en waar Rutger precies is. Een behoorlijk stuk van Uruzgan dus. Dat luchtte op.
Maar het geeft ook wel aan hoe zo'n uitzending met je dagelijkse gezinsleven is verbonden. Hoe intens je als 'thuisfront' meeleeft met wat er daar aan de hand is, ongeacht of dat jezelf direct raakt of niet. Daar hebben we het voor vertrek wel over gehad maar dat was enkel theorie en nu zitten we in de praktijk. En die valt nog wel mee, maar we weten ook niet wat er nog komt.
Eén afspraak hebben we in ieder geval gemaakt. We vertellen eerlijk. Ik over hoe het hier reilt en zeilt en hij over wat er op KAF voorvalt. Ik zou ook niet anders kunnen. We hebben zo'n intens 'samen' hier, het zou ook vreemd zijn om dan ineens in die 4,5 maand de schijn op te gaan houden en niet te vertellen wat ons bezighoudt en wat ons overkomt. We kennen elkaar sinds 2 februari 2005 en hebben eigenlijk geen dag van elkaar gemist. En dan ineens zouden er 4,5 maand tussenuit vallen? Nee dus! Dat werkt niet voor ons.
Maar die afspraak konden we ook maken omdat ik weet dat hij het daar prima redt en hij weet dat wij ons hier prima redden. En natuurlijk moeten we af en toe slikken en natuurlijk valt het niet altijd mee... zeker niet bij een bericht zoals vandaag. En vanaf vandaag weten 3 families daar vanuit die praktijk alles van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten