Nee, even serieus... ik heb écht veel aan mijn hoofd hoor! Kaatje moet aan de gang blijven en de laatste 2 weken heb ik dat minder prioriteit gegeven. De KaatLender loopt tegen de daadwerkelijke druk op en dat gaat ook niet zonder vallen. Maar dan roept Kaat altijd tegen anderen dat ze bij zo'n val niet moeten vergeten ervaring op te pakken dus kan ik als Jessica niet op m'n platte bek blijven liggen. Vooruit met de geit dus!
Dan wil ik nog afvallen, een leuke moeder zijn, of eigenlijk andersom. Dan ook nog nadenken over hoe ik de promotie van de KaatLender moet gaan aanpakken, begeleidend promo-stukje verzorgen en me op het boek gaan richten. Dan wil ik tijd hebben om rustig te genieten van mijn alone-time met de kinderen en ondertussen wel de contacten met de buitenwereld blijven warmhouden.
Er moet gewassen, gekookt en gesopt worden en gedaan worden alsof ik Rutger niet ontzetttend mis.
Wat helpt is dat ik hem gister weer sprak. De slimmerik kocht aldaar een wifi-toestel en dus kan er gebeld worden, als de wifi het doet. En dat viel gister niet tegen. Minder aan het telefoonbezit was dat hij de verrassing van woensdag nog vers in z'n geheugen had en me verzochtte niet al te regelmatig van dit soort stunts uit te halen. En ik had het niet eens geregeld! Het overkwam mij ook.
Toen kwam zijn verhaal. Hem werd dus verteld zich om 19.00u Afghani-tijd te melden. Omdat ze dan nog midden in een aantal belangrijke klussen zouden zitten had Rutger daar absoluut geen zin in. Want het betekende zijn collega's achterlaten met een hoop werk en een rit van zo'n 20 min. heen richting kantoor en ook weer terug richting werkplek. Hoop tijdverlies dus. Maar hij moest! Dat speelde bij de persofficier hoog op omdat Rutger enkel kwam melden dat hij weer terug ging aan het werk en zeker geen zin (want geen tijd) had in een gesprek on air. Uiteindelijk werd verteld dat het thuisfront erbij betrokken was hoewel dat een verrassing voor hem had moeten blijven en dat het dus leuk zou zijn. Owkee dan maar, dacht mijn Allerliefste. Om vervolgens aan de telefoon niet veel later mijn slaapkamerverhaal te horen, zijn jarige zoon aan de telefoon te krijgen en nog even met mij na te mogen kletsen.
Waar we toen niet aan toe kwamen lukte vandaag wel: het gaat hem goed. Hij heeft nu samen met een collega z'n eigen honk. De groep is hecht en á la luchtmacht dus niet al te veel rangen en standenverschil... één team één taak! De Burgerking op de amerikaanse 'winkel'boulevard (een aantal containers op rij met een afdak) was al gevonden en ook de basesshop waar al een tekenpad voor de computer naar hem lonkte (nouja, beter dat dan een leuke kassajuf toch!) Veel tijd voor vertier is er niet. 24/7 staan ze klaar en werk is er voldoende. Hem was nu ook duidelijk dat er in ons nieuwe tuinplan absoluut géén zand en géén grind zal worden opgenomen omdat hij dat inmiddels al genoeg had gezien. Haha, een luchtmachter die zich een zandhaas (sorry landmacht) voelt... och hij hoeft nog maar 121 nachies ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten