En dan ineens sta je daar. Je man bepakt en bezakt, kinderen lichtjes rusteloos en een heleboel andere Afghanistan-gangers met hun familie in precies dezelfde stemming. Beetje uitgelaten, beetje bedrukt, beetje nerveus... Niemand die het eerst zijn bagage wil inchecken en langs de delegatie van hoge ome's wil die ze een behouden thuiskomst toewensen. Niemand die met plezier afscheid neemt maar eigenlijk willen ze allemaal zo snel als ze kunnen die bagage kwijt en dat vliegtuig in.
En dan nog één laatste knuffel, kinderen die beginnen te huilen, ik die het niet droog kan houden en een man die klaar is om te gaan maar nog niet helemaal klaar om afscheid te nemen. Dan nog even zwaaien voor het raam tot hij de wachtruimte ingaat. En dan snel rennen naar het andere raam waar je hem weer naar buiten ziet komen om te wachten tot ze met z'n allen het vliegtuig instappen.
En dan begint het aftellen opnieuw. Een hele 132 nachtjes slapen tot hij weer thuis komt. En ondertussen hopen op af en toe een belletje, misschien een mailtje en elke week een doos per post die kant op met foto's, filmpjes en dagboeken met wat hier allemaal voorgevallen en meegemaakt is. En in het gunstigste geval ook af en toe iets per post terug. Maar mijnheer Mossel kennende zullen we daar maar niet op gaan zitten wachten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten