Drie keer raden....

"Je raadt noooooit van wie ik een briefje heb gekregen"... Het is zondagmiddag en ik heb mijn Allerliefste aan de lijn. "Ik geef t op", zeg ik heel flauw. "Neeheee, raden! Uit onverwachte hoek is het".

En ineens weet ik het antwoord. Zijn moeder. Diezelfde moeder die mij niet wilde leren kennen, en al helemaal mijn kinderen niet... die voor haar geen naam hebben, maar 'bagage' heten. Die moeder die blij was met mijn eerste miskraam omdat zij geen oma wilde zijn van 'mijn' kinderen, en van de andere miskramen geen directe 'weet' had omdat het contact toen al naar nul was gedaald. De moeder die haar zoon al jaren voor mijn komst verweet dat hij enkel leefde om haar ongelukkig te maken. Want haar ongelukkig zien was zijn drijfveer om zijn opleiding te volgen, later een goede baan bij de KLM te krijgen en na enkele jaren weer op te zeggen om verder te kunnen studeren om uiteindelijk zijn droom bij de luchtmacht waar te maken. Niet iets waar zij als moeder trots op kon zijn.
De moeder die ons niet als gezin wilde leren kennen maar wel krokodillentranen huilde omdat wij haar niet van de geboorte van 'haar' kleinzoon lieten weten. Die toen wij haar tegenkwamen in het dorp ons geen van allen een blik waardig keurde, direct in de kinderwagen van onze 2 weken oude Jamie wilde duiken al snauwend 'is t geoorloofd dat ik even in de wagen kijk'.... Nee, dat was niet geoorloofd.
Dat je om oma te kunnen worden eerst moeder moet zijn is haar nog altijd niet duidelijk.

Die moeder schrijft aan haar zoon in Kandahar hoezeer ze hem al die jaren al mist en dat ze hoopt dat hij het goed zal vinden als ze hem nog wat vaker zal schrijven de komende maanden. Met als afsluiting een krabbeltje van zijn vader dat hij zo vaak aan hem heeft gedacht de afgelopen jaren.

Mij maakt het boos en verdrietig. Onmachtig ook. Omdat ik zo boos ben over al die jaren van haar lelijke gedrag onze kant op. Maar boos ook op mezelf omdat ze toch zijn moeder is en hij haar en zijn vader al bij zoveel leuke dingen in onze afgelopen 4,5 jaar heeft moeten missen. En dat ik dus daarom vind dat de deur voor hen altijd open zal moeten blijven staan als Rutger dat zou willen terwijl ik hem het liefste in volle vaart tegen haar kakement aan zou willen smijten...

Onmachtig omdat hij daar zit, zijn hoofd bij hele andere zaken moet houden als de nukken van zijn moeder. Omdat hij te ver weg zit om mij direct in te kunnen laten zien dat zij het sop in de kool niet waard is. Omdat we niet even lekker samen tegen elkaar aan kunnen zitten en weglachen dat sommige mensen zo kortzichtig zijn dat ze altijd en eeuwig in hun eigen kuilen zullen blijven vallen.

In zijn antwoord aan haar terug, wat hij me voorleest, laat mijn Allerliefste geen spaan heel van haar 'goede bedoelingen'. En ik... ik schrijf het hier even van me af. Onder de bezielende begeleiding van een linkje dat ik kreeg van een vriendin naar het nummer van Lilly Allen... ♫ Fuck you, fuck you very very mahahahahaaaach.... ♫