Thuisfrontstress

Nadat wij om 11.30u al ruim 2 uur in de file hadden gestaan en welgeteld een km of 3 waren opgeschoten werd het mij teveel. Onze videoverbinding met Kandahar was al een kwartier aan de gang! En uitzicht om op een legale manier op de juiste plaats aan te komen leek afwezig. Dan maar anders! Dus op een rotonde linksaf en bij de afzetting het verhaal aan de dienstdoende soldaat uitgelegd. Thuisfront is heilig bij de Luchtmacht dus hop... afzetting aan de kant, de verboden voor alle verkeersregels negeren en op naar de hoofdpoort. In no-time werd er gehandeld en werden wij en een aantal andere families die inmiddels ook bij de hoofdpoort strandden richting de Thuisfronttent getransporteerd. Te laat, de ochtendverbinding was al voorbij.

En dat was zo'n domper. Je gaat vroeg de deur uit, bent allemaal een tikkie hyper want vandaag ga je elkaar even zien, even spreken. We bellen natuurlijk toch wel tussendoor maar 'even zien' heeft toch wel wat meer gewicht in de schaal. En dat gaat dan volledig mis door een enorme verkeerschaos die ontstaat omdat 150.000 man allemaal naar dezelfde plek toe willen voor de Open Luchtmachtdagen.

Even bijkomen dan maar in de tent van de TFO (ThuisFrontOrganisatie, defensie leeft van afkortingen en dit is nog wel de simpelste). Broodje erbij, iets lekkers te drinken en nog het laatste staartje van de verbinding met TK (Tarin Kowt, overigens uitgesproken als Tie Keej want Tee Kaa zal ongetwijfeld te NL klinken) meegemaakt. Al die blije mensen omdat ze op een wazig beeld elkaar met vertraging zien en horen. Een hele groep van mensen die begrijpen hoe teleurgesteld JIJ bent omdat het jou en je kinderen niet is gelukt om op tijd te zijn. Die aan je vragen hoe het gaat, even aandacht hebben voor de kinderen, snoepzakken die worden aangedragen. Even niet de vraag krijgen waarom jouw man geen vak heeft geleerd en dat je niet moet zeuren vanwege de goudmijn die het is om bij defensie te werken of uitgezonden te worden.

En dan is het 15.00u en begint een nieuwe ronde met verbindingen. Eerst Minad dan Kaf dan TK. Maar die laatste 2 zijn niet zeker wordt ons verteld. Elk heeft slechts 20 minuten. De spanning stijgt en de tranen prikken achter mijn ogen. Want ik zie al die blije Minad-mensen en dat wil ik ook even. Dan toch KAF en jawel, daar staat hij. Achterin. De kans op de microfoon is nihil omdat er misschien wel 100 man staat te dringen aan onze kant.

Er komt een aanzoek. En ik hoor meerdere mensen hardop denken wat ik ook dacht... 'Ja, reuze leuk maar hier hebben we geen tijd voor. Dus hup ja zeggen en door!'. Dan komt Rutger vol in beeld omdat zijn buurman met zoon en vrouw mag kletsen.
En Quinty gaat gewoon richting de hoge ome die de microfoon her en der uitdeeld. 'Mijn vader staat daarnaast en die wil ik gedag zeggen'. En dan ineens krijg ik de microfoon in handen en kan ik 'dag Rutger' zeggen. En omdat ik weet hoe graag ik dát even wilde doen zeg ik dat we elkaar weer snel bellen, dat hij nu weet dat we er zijn en dat ik snel de microfoon doorgeef aan iemand anders die ook nog even iets wil zeggen tegen zijn collega's.

Als hij mij 's nachts rond 2.30u zijn tijd nog even belt blijkt dat de verbinding vanwege de 3 gewonden op TK op losse schroeven stond. Van dat slechte nieuws hebben wij tijdens de verbinding niets gemerkt en dat geeft maar weer aan hoe dubbel de dagen daar zijn... Vrijdag stond Rutger voor het eerst in een erehaag om afscheid te nemen van 2 gesneuvelde collega's die terug werden gevlogen naar de VS, dit weekend dit nieuws over 3 nederlandse collega's en ondertussen blij zwaaien naar dat wazige beeld van het Thuisfront.

En het nieuws over de gewonden? Dat staat straks al niet meer op teletext...